?

หรือไม่ก็มองว่าปัญหาเรามันเรื่องไร้สาระขี้หมูขี้หมา มีแต่ปัญหาของผู้ใหญ่เท่านั้นหรือที่��ำคัญสุดๆ ? แล้วงี้ใครจะกล้าปรึกษา ก็ต้องหันไปพึ่งเพื่อนซึ่งวุฒิภาวะก็พอๆกันผลลัพท์ที่ออกมาก็เลยทำให้ ผู้ใหญ่บางคนมองว่าพวกเราเสียคนใจแตกแหลกเหลวสารพัด ไม่ได้โทษผู้ใหญ่นะแค่ตัดพ้อเฉยๆ แล้วในที่สุดปัญหาวัยรุ่นและเยาวชนก็ยกระดับปัญหากลายเป็นวาระแห่งชาติซะงั้น พวกเราก็แค่วัยรุ่นอ่ะมันแปรปรวนไปซะทุกอย่าง ขอแค่ผู้ใหญ่ใจกว้างรับฟังและแนะนำโดย ไม่ด่าว่าจะได้ไหมเนี่ย ? อยากให้พ่อกับแม่ได้อ่านจัง :(

เสพย์ติดความรู้สึกเหล่านั้นมีความสุขปนเศร้าลึกๆที่ได้อยู่กับความทุกข์นั้น จริงหรือเปล่าคะ ?

และคนนี้นี่แหละที่จะอยู่ดูแลเราจนแก่เฒ่าไปด้วยกัน...แต่มาวันนี้กลับรักเขาน้อยลง (และไปมีใจให้กับคนอื่นที่รู้จักกันไม่นานและไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะรักเราได้นานแค่ไหน..ที่สำคัญต่างกันทั้งเชื้อชาติ ศาสนา ภาษาและเวลา) รู้สึกผิดมาก...ไม่กล้าสบตาเขาเหมือนเรากำลังทรยศ..สงสารเขามาก อยากได้คำแนะนำ...จะบังคับใจตัวเองอย่างไร ให้กลับมาที่เดิมให้อยู่กับสิ่งเรามี ไม่เบื่อไม่หงุดหงิดใส่เขาให้สมกับที่เขารักและทำเพื่อเรามาตลอด

เว้นระยะห่างแค่ไหน?ให้ดูไม่น่าเกลียดและส่งสัญญาณว่าเราเองสนใจเขา อย่างเช่นคุยกันในระยะเวลาเท่าไหร่?ที่จะไม่ทำให้เขาเบื่อ การโทรศัพท์การส่งเมล์แค่ไหนถึงจะพอดี(ปริมาณ:วัน)? และดูเหมาะสมสำหรับสุภาพสตรีควรเว้นระยะกี่วัน? ถ้าหากเขาเงียนหายไปแสดงว่าต้องการหยุดใช่ไหม? ถ้าเราติดต่อไปก่อนจะน่าเกลียดไหม? ไม่อยากได้ยินคำตอบที่บอกว่าแล้วแต่วิจารณญานนะคะ..อยากทราบในมุมมองของผู้ที่ผ่านประสบการณ์มาก่อนหรือในมุมมองของหนุ่มๆว่าปริมาณแค่ไหนที่เขารับได้หรือรำคาญ ?

พูดจาประชดสารพัด ไอ้เราก็เหนื่อยกับงานพอโทรไปเจออย่างนี้ท้อเลยค่ะ...เราอยากได้คำพูดดีๆให้พอมีแรงต่อสู้ชีวิตไม่ใช่พ่อที่ขี้หงุดหงิด ดื้อ เอาแต่ใจ เฮ้อ...จะทำไงดีคะ ?

ดีคะ ? ต้องพบหมอหรือเปล่า ? (เจ้าตัวเขาไม่ดื่ม-ไม่สูบค่ะ)

ยาขยายหลอดเลือดก็ช่วยแค่ระงับปวด ไม่ได้หายขาด พอจะมีทางรักษาไหมคะ แล้วทำไมบางคนบอกรักษาไม่หายแต่บางคนก็บอกว่าหายได้...??