ทานตะวัน_12

ฉันแต่งงานกับพ่อม่ายที่มีลูกติดสามคนแต่เป็นลูกชายหมด ส่วนตัวฉันเป็นโสดมาก่อนจึงอยากได้ลูกสาวสักคนและตอนนี้ตัวฉันก็อายุสามสิบแปด��ล้ว โอกาสในการมีรู้ว่ายาก แต่เมื่อคุยกันที่ไรก็จะททะเลาะกันเพราะเขาบอกว่าไม่พร้อม ฉันไม่เข้าใจแต่มีสิ่งหนึ่งที่เกิดขึ้นในใจของฉันคือฉันกลับรักลูกเขาน้อยลงเรื่อยๆๆจนบางครั้งไม่อยากยุ่งด้วย ฉันรู้ว่ามันไม่ดีแต่ฉันก็บอกไม่ถูกว่าเกิดขึ้นได้อย่างไร ฉันคงผิดใช่ไหมที่อยากมีลูกเหมือนคนอื่นบาง

ดิฉันแต่งงานกับสามีที่มีลูกติดอายุ7ปีกับ5ปีซึ่งพวกเขาติดกันมากและอยู่กันได้ประมาณ6-7เดือนที่ผ่านมาตอนแรกก็ดูเหมือนจะไม่มีปัญหาอะไรแต่ในบางครั้งเวลาที่ดิฉันมีปัญหากับเด็กๆดูเหมือนเขาก็จะไม่ค่อยพอใจหรือบางครั้งที่ให้เด็กๆทำตามคำสั่งก็เหมือนกับว่าไม่พอใจและให้ไปอยู่กับยายของเขาโดยที่ดิฉันอยู่บ้านทำงานหรือไปธุระแต่จะกลับเร็วไม่ได้เอาพวกเขาไว้เพราะดิฉันคุมพวกเขาไม่ไหวจริงๆๆแฟนก็จะพูดแปลกๆหรือทำบางอย่างไม่เหมือนเดิม ซึ่งดิฉันไม่ทราบว่าควรจะแก้ปัญหานี้อย่างไรดีซึ้งจะพูดก็พูดไม่ได้เขาจะพูดว่า"รับไม่ได้ก็ไม่ต้องรับ" ซึ้งนับวันดิฉันเริ่มรู้สึกไม่ชอบและเริ่มรับไม่ได้ควรทำอย่างไรดีไม่ให้มันรู้สึกมากไปกว่านี้

ฉันได้ตัดสินใจจดทะเบียนกับแฟนแต่ที่บ้านไม่มีใครรู้รวมเพื่อนๆและคนรอบข้างของฉันด้วยแต่ที่ทำงานของเขาและคนรอบๆข้างรู้กันหมดและฉันก็ไปอยู่กับเขาบางอาทิตย์ล่ะ2-3วัน บางครั้งฉันก็รู้สึกเอาเปรียบเขาเหมือนกันแต่ที่สำคัญ ฉันไม่รู้จะบอกใครๆว่าอย่างไรดี เพราะคุณพ่อพึ่งเสียเมื่อกรกฎาคมและท่านได้บอกว่าไม่อยากให้ฉันแต่งงานกับเขา เพราะเขาเป็นพ่อม่ายลูก3 ซึ่งตอนเสียฉันก็รับปากแต่ตอนนั้นทุกอย่างฉันคิดว่ามันคงจบแล้วเพราะของเขาก็ไม่นิ่ง แต่พอผ่านมาสักเดือนเขากลับมาแล้วเราคุยกันอย่างจริงๆ เราก็ตกลงว่าเข้ารับในสิ่งที่ฉันเป็นอยู่แบบนี้ได้ไหมอีกหนึ่งปี (เพราะฉันมีเชื้อจีน) ซึ่งเขาก็รับมันแต่ที่สำคัญฉันไม่รู้จะบอกใครๆๆยังไงดีเพราะที่ผ่านมาที่บ้านและเพื่อนก็ทราบเรื่องกันและฉันก็ยังต้องคุมงานของที่บ้านด้วย(กงสี) ช่วยหาทางออกให้หน่อยนะค่ะ

เราโดนทิ้งจากคนๆหนึ่งแต่มันไม่ใช่เป็นการโดนทิ้งครั้งแรกแต่มันเป็นการโดนทิ้งครั้งที่สาม สำหรับความรักของเราแต่ที่เราเลิกกันไม่ใช่ปัญหาของเราเลยแต่การเลิกกันครั้งนี้ฉันกลับไม่มีน้ำตาไม่ร้องไห้ แต่ถ้าถามว่าเจ็บไหมคงบอกว่าเจ็บเพราะครั้งนี้เราคิดและเตรียมจะอยู่ด้วยกันแล้ว แต่ที่ฉันสงสัยคือทำไมฉันถึงไม่ร้องไห้และไม่สามารถบ���กใครๆๆได้ว่าตัวเองเกิดอะไรขึ้นไม่ว่าที่บ้านหรือเพื่อนๆๆ แต่ข้างในมันเจ็บมาก บางที่เคยคิดว่าถ้าฉันร้องไห้ออกมาบางข้างในนี้คงดีกว่าที่เป็นอยู่

ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าความรักของฉันจะไปก็ไปไม่ถึงจะกลับตัวก็ทำไม่ได้ิ ในบางครั้งเขาพยายามตั้งข้อแม้กับฉันในหลายๆๆเรื่อง

ฉันผิดหวังกับความรักมาหลายครั้งและหลายคนทุกๆครั้งพวกเขาจะเข้ามาเอง แต่ทุกครั้งพวกเขาจะไปจากฉันและไม่เคยบอกฉันเลยว่าฉันผิดอะไรแต่พอผ่านไป 3-4 ปี ทุกคนก็จะโทรมาขอโทษ ซึ่งแันไม่อยากจะยกโทษให้เลย เขาไม่เคยคิดตอนที่พวกเขาหายไปแล้วฉันต้องร้องไห้ หาคำตอบไม่ด้ายว่าทำไม่ หรือเหตูผลอย่างไร

อยากทราบว่าอาการทั้งสองอย่างเเหมือนกันไหมค่ะ...ไม่เคยเป็นแต่วันนี้มีคนทำให้เรารู้สึกว่าหวงเขาเอามากๆๆ...และเขาก็บอกว่าฉันนั้นหึงเขา (ตัวเองเลยไม่รู้ว่าเหมือนกันไหมค่ะป

เราจะเป็นตัวแทนประกันจะดีไหม

เราอยากรู้เวลาที่เกิดความเหงาขึ้นมาและไม่รู้จะทำอย่างไรดี....ชีวิตมีแต่งานแล���ครอบครัวที่บ้าน..ไม่มีเพื่อนที่จะคุยหรือบอกได้..ไม่มีคนรัก...(ขออย่าบอกนะให้อยู่กับที่บ้านบางครั้งอยากหนีด้วยซ้ำ)...

ฉันรู้จักเขาไม่นานแต่ดูเหมือนเขาจะทำตัวเข้าใจเรคาทุกอย่างแต่เมื่อเรามีอะไรกันเขาก็หนีหน้าไปฉันอยากให้เขาจ็บบางควรทำอย่างไร