สิ่งที่ดีที่สุด?

สิ่งที่ดีที่สุดสำ��รับคน ๆ หนึ่ง คือ สิ่งที่คน ๆ นั้นต้องการมากที่สุด

ไม่เห็นด้วยว่า ความสามัคคี คือสิ่งสุดท้ายที่ไทยเราต้องการแม้จะมีการโฆษณาทุกวันก็เถอะ

เราบอกไม่ได้แน่ชัดหรอกว่าอะไรคือสิ่งที่ดีที่สุด เพราะแต่ละกลุ่มก็มีสิ่งที่ดีที่ต้องการต่างกันไป แถมยังเปลี่ยนได้ตลอดเวลาอีกด้วย

คำถามนี้จึงไม่มีข้อสรุป หรือมีก็หายากมากๆเลยทีเดียว

ไม่ชัดเจนนักว่าคุณต้องการอะไร..

...สิ่งที่ดีที่สุดของไทย คือการมีพระมหากษัตริย์ที่รักยิ่ง การมีภาษาของเราเอง การมีศิลปวัฒนธรรมที่เป็นที่เชิดหน้าชูตาได้อย่างไม่อายใคร รวมไปถึง ความเป็นตัวตนแท้ๆของคนไทย(ในขณะที่ยังไม่มีค่านิยมผิดๆ)

...แต่สิ่งที่คนไทยขาด คือ ความสามัคคีและความเป็นชาตินิยม สังเกตได้จาก สินค้า ชื่อบริษัท ร้านค้า หรือแม้แต่ห้างสรรพสินค้า หากห้างไหนเป็นของฝรั่ง พี่ท่านหลานเธอแห่กันไปเต็มห้าง ที่จอดรถแทบหาไม่ได้ แต่ถ้าเป็นห้างไทยรึ..เมินซะเถอะ แล้วอย่างนี้เมื่อไรจะเจริญเป็นประเทศพัฒนาแล้วกับเค้าได้สักที ยกตัวอย่างง่าย ประเทศเพื่อบ้านไม่ไกลนัก ญี่ปุ่น เกาหลี จีน เวียดนาม 4 ประเทศนี้มีความเติบโตทางเศรษฐกิจรวดเร็วมาก หนึ่งในเหตุผลที่ทำให้พัฒนาก็คือ ความเป็นชาตินิยม..

..ส่วนเรื่องศาสนา ยังค่ะ คนไทยยังไม่หลงไหล เชื่อใน กรรมดีกรรมชั่วเท่าไรนัก ที่พูดได้อย่างนี้เพราะ บางประเทศบางกลุ่ม ถึงขนาดยอมตายเพื่อพระเจ้า ยอมทิ้งคนข้างหลังเพื่อพระเจ้าก็มี ดังนั้น คนไทยยังไม่คลั่งไคล้ศาสนามากเกินไป...

สิ่งที่ดีที่สุดเป็นสิ่งที่ไม่มีอยู่จริงๆ ถ้าคุณมั่วแต่หาสิ่งที่เป็นที่สุด คุณจะไม่รู้จักคำว่าพอ....................อย่าเพิ่งค้านค่ะ ถ้าวันนี้คุณได้สิ่งที่ว่าดีที่สุด คุณก็จะไม่รู้สึกว่ามันดีที่สุดอีกต่อไป เพราะความอยากมันไม่มีที่สิ้นสุด

ถ้าคุณพอ..........คุณก็ไม่ต้องไขว่คว้าหาสิ่งใดอีก เพราะคุณได้รับมาทุกอย่างแล้ว

ที่โพสต์มายืดยาวขนาดนี้ ถามแค่นี้เองหรือ

เพราะเราคิดว่าคุณทักษิณ เป็นจุดเริ่มต้นของความขัดแย้ง ก็เลยคิดต่อไปว่า

คุณสนธิ ลิ้มธรรมดา เป็นฝ่ายหนึ่ง ทักษิณเป็นฝ่ายหนึ่ง

คุณสนธิ บุญก็แล้วกัน เป็นฝ่ายหนึ่ง ทักษิณเป็นฝ่ายหนึ่ง

คุณมาร์ค เชษฐาสิวะ เป็นฝ่ายหนึ่ง ทักษิณเป็นฝ่ายหนึ่ง

ใช่พวกเราคิดกันแบบนี้ แล้วก็เลยคิดต่อไปว่า

สังคมของเรากำลัง "ขาดความสามัคคี" แต่เราก็ยังอยู่ดี

กันอยู่ไม่ใช่หรือ เราเริ่มว่าเราขาดความสามัคคีกันตั้งแต่

เมื่อไหร่ ทั้งๆที่ความขัดแย้งมันก็เริ่มของมันอยู่อย่างนั้น

แต่ไหนแต่ไร เพียงแต่เราไม่ได้รู้สึกตัวเท่านั้น จนวัน

หนึ่ง มีผู้นำทางความคิดมายืนทางหนึ่ง ฝั่งตรงข้ามยืน

อยู่อีกทางหนึ่ง แล้วเราก็ไปต่อแถวในฝั่งที่เราชอบ คิด

คล้อยตามไปกับคำพูดของเขา ผลที่สุดเลยออกเป็น

สองฝั่งชัดเจน นั่นแน่ "สังคมไทยไม่สามัคคีกันแล้ว"

นั่นคือข้อสรุป แต่ผมอยากทราบเหลือเกินว่า ตั้งแต่

19 กันยายน 2549 ทั้งสองฝ่ายปะทะกันกี่ครั้ง มีเลือดตกยางออกกันบ้างหรือไม่ ปล่าวเลย

สรุปของผมคือ ไม่ต้องใช้กรรมใด หรือธรรมะใด ๆ หรือของวิเศษใดๆ มาสมานความสามัคคีของปวงชนชาวไทย

เพราะเราไม่ได้แตกความสามัคคี คุณสมานฉันท์ของผม

ก็ยังดีอยู่ เพียงแต่มุมมองของคุณ กับมุมมองของผม มัน

อยู่ต่างกันนิดหน่อย ไม่เห็นจะสำคัญเลย ไม่ใช่เหรอ