ข้อสงสัยเกี่ยวกับการยึดติดอะไรสักอย่าง

นั่นสิครับ ความรักและความหลงมันไม่เคยปราณีใคร

ถ้าความรักและความหลงทำให้เกิดความเดือดร้อน

และเป็นความหลงไปในทางผิด เราเตือนเขาก็คงไม่แปลก

แต่หากเป็นความหลงไปกับการทำบุญทำทานอย่างที่เขานิยมทำกัน

นอกจากจะไม่ถูกเรื่อง ยังอาจถูกข้อหาทำลายศาสนาเข้าไปนั่น

บุญกรรมเขาทำกันแค่ไม่เดือดร้อน

แต่ถ้าทำขนาดบ้านแตกสาแหรกขาด มันจะได้บุญกันตรงไหน

สำหรับแนวคิดเรื่องการทำบุญ ผมสงวนไว้สำหรับผมเองนะ

ไม่ขัดกับหลักศาสนาและความเชื่อของผม ผมทำด้วย

1) ผมไม่ทำบุญกับวัดรวย ผมเปรียบวัดรวยเหมือนบ้านที่มีฐานะ

คนในบ้าน(พระสงฆ์) น่าจะมีความเป็นอยู่สุขสบาย การบริจาค

เพราะจิตศรัทธาของเรา มองเห็นก็เป็นเพียงเศษเงิน จะไปสามารถ

ทำนุบำรุงไว้ได้สักเท่าไหร่ ผมจึงมองหาวัดจนมากกว่า

2) ผมไม่ทำบุญกับวัดที่เน้นความยิ่งใหญ่ เพราะวัดส่วนใหญ่จะแข่ง

สร้างโบสถ์วิหารใหญ่โต สร้างสถูปเจดีย์กันเป็นร้อยล้าน ไม่รู้ว่า

เพื่ออะไร ความศักดิ์สิทธิ์ของศาสนสถานไม่ใช่ที่ความใหญ่โต

แต่ศักดิ์สิทธิ์ที่จิตใจอันบริสุทธิ์เมื่อได้เข้าวัดหรือบริจาคให้วัด

3) ผมไม่ทำบุญกับวัดที่เน้นเรื่องบุญกรรมแลกกับเงินบริจาค

เหมือนวัดที่มีข่าวเรื่องนี้ และดูเหมือนเป็นหัวข้อคำถาม

4) อันนี้สำคัญมาก ถือเป็นเรื่องที่พุทธศาสนิกชนควรใช้วิจารณญาณ

เพื่อนผมนั่งสมาธิไปไกลมากแล้ว ไปงานศพยายต่างจังหวัด

พอถึงวันเผาศพ ด้วยความรีบเร่งลืมซื้อเครื่องสังฆทานเลยใช้ของวัด

หลังจากทำบุญเผาศพเรียบร้อยก็กลับมานอนบ้านยาย

ก่อนนอนก็นั่งสมาธิ ก็ได้ยินเสียงเหมือนยายสวดมนต์ จึงถอดจิตไป

ดูซิว่าเสียงใคร พอฌานมาถึงห้องพระก็เห็นยายนั่งสวดมนต์อยู่

ยายเห็นก็ก้มกราบฌานของเพื่อน เพื่อนจึงสอบถามว่าทำบุญไปให้

แล้วได้รับไหม ยายบอกได้รับแล้ว แต่ได้รับแป๊บเดียว เจ้าของเก่า

เขาก็มาเอาคืนไป เพื่อนจึงระลีกได้ว่าเครื่องสังฆทานเป็นของเวียน

จากวัด แม้จะได้จ่ายเงินแล้ว แต่ก็ยังไม่ขาดจากเจ้าของเดิม

ดังนั้น โปรดจำไว้ว่า ของอุปโภคบริโภคทั้งหลาย��ี่ได้ทำบุญอุทิศ

ส่วนกุศลไปให้ญาติแล้ว ใช้อีกครั้งไม่ได้ เห็นชอบกันนักใช้เครื่อง

สังฆทานของวัด ประหยัดค่าใช้จ่าย คนตายไม่ได้บุญ

นอกจากสังฆทานเวียนแล้ว ยังมีผ้าห่มพระวัดดังๆ ทุกวัด

ข้าวปลาอาหารที่มีผู้บริจาคข้าวสาร พอหุงแล้วก็จำหน่ายให้คนซื้อ

นำเงินเข้าวัดเพื่อไปใส่บาตรพระ เข้าตำราเดียวกันทั้งสิ้น อย่าทำครับ

อีกเรื่องหนึ่งก็คือ การใส่บาตรพระสงฆ์ ผมเลิกใส่ไปนานแล้ว

ผมใช้วิธีถวายข้าวปลาอาหารกับพระพุทธ ในบ้านและที่ทำงาน

ได้บุญและได้ผลบุญอุทิศไปยังบุพการีหรือคนที่เคารพนับถือ

ถึงหมดครับ เพราะเป็นพระพุทธเจ้า มิใช่สมมติสงฆ์ หรือคนห่ม

ผ้าเหลือง

แสดงว่า เขาหรือเธอ นั้นๆ ไม่รู้จัก "มัชฌิมาปฎิปทา"

แล้วเขาจะอ้างตนเป็นผู้เคร่งซึ่งพุทธมามะกะได้เยี่ยงไรหรือแม่นางเน-ตะ-ระ..

ทางออกคือทำอย่างไร จะเสียบ พุทธคำสอนนี้ในใส่ เงี่ยงความคิดของเขา จนหลั่งเป็นฮอร์โมนความเข้าใจ และจดจำ ท่องได้จนขึ้นใจ ราวมีใครกระซิบอยู่ข้างหูเสมอๆ ว่า "ทางสายกลาง ทางสายกลาง

ผมก็เห็น เป็นครอบครัวที่สนิทชิดเชื้อมาก ทุ่มเทจนหมดตัว สมาชิกในครอบครัวเสียสติไปหนึ่งคน ทั้งๆที่เป็นครอบครัวที่อบอุ่น

เมื่อมาเจอความเชื่อ ที่สอนให้ทุ่มเทแบบสุดโต่ง

ถ้าเป็นนักพนันก็พูดได้ว่า ทุ่มเทจน ฉิบหายขายตัว(ไม่ใช่คำหยาบนะครับ)

พอจะเตือนให้ตระหนักได้ว่า

จง ใช้สติส่วนตัวประเมินว่า การทุ่มเทแบบนั้น บุญอาจตอบแทนก็จริง

แต่ขณะที่บุญยังไม่มานั้น มันเป็นภาระของสังคม ถ้าอิ่มบุญ แต่สังคมต้องร่วมกันใช้บาป

ผมว่ามันไม่แฟร์นะครับ

ส่วนตัวแล้วคิดว่ามันน่าจะมาจากสภาพจิดใจ นะค่ะ สังคมเรามันก็มีปัญหาหลายอย่างให้คิด เครียดไม่รู้ทำอย่างไร เมือมีอะไรทำแล้วสบายใจ ก็เริมทำทำจนลืมปัญหาพวกนันได้ เราก็เลยลืมเลยว่าเราต้องมีภาระอะไรที่ต้องทำ

ปัญหาเรื่องการติดอะไรสักอย่างนี้

คงเกิดขึ้นกับทุกคน แต่ิ่สิ่งที่ติดนั้น

บางอย่างให้ผลต่อผู้ที่ติดเพียงคนเดียว

บางอย่างกระทบถึงบุคคลรอบข้าง

อย่างผมตอนนี้ก็ติดรู้รอบ(ก็อาการงอมแงมพอควร)

และการแก้ปัญหาเรื่องการติดนี้

จะติดอะไรก็ตามแต่ที่สุดแล้ว

ก็คือการตระหนักถึงคุณโทษ

และความพอดี

ฉนั้นวิธีแก้ก็คือชี้นำให้ผู้ติด

เรียนรู้ในสิ่งที่ยึดติดนั้น

ให้เข้าใจถึงคุณโทษ

และความเหมาะสม

พอเหมาะพอควรที่จะทำ

การแก้ปัญหาแบบนี้ต้องอาศัยเวลา

โดยเฉพาะเรื่องความเชื่อซึ่งเป็นเรื่องที่เปลี่ยนแปลงยาก

ผู้ที่จะแก้ไขต้องมีความรู้ความเข้าใจในเรื่องนั้นๆด้วย

เพื่อที่จะสามารถหักล้างเหตุผล

ที่เกิดจากความเข้าใจผิดๆของบุคคลนั้น

และหรือหากเรื่องนั้นเป็นเรื่องหลอกลวงงมงาย

ก็จะสามารถชี้ชวนให้เขาเห็น

ในจุดที่หลอกลวงและงมงายนั้น

โดยไม่เกิดการทะเลาะโต้เถียง

จนสร้างความแตกแยกในครอบครัว

ขอย้ำอีกครั้ง เป็นเรื่องที่ต้องใช้เวลา

อย่าพยายามขัดแย้งหรือโต้เถียง

เพราะจะทำให้ผู้ติดยิ่งถลำลึก

เขาจะเข้าใจว่าเรามีความเข้าใจผิด

และน่าสงสารที่ไม่มีโอกาสได้พบ

สิ่งที่ประเสริฐสุดเหมือนอย่างที่เขากำลังสัมผัสอยู่

เราไม่สามารถที่จะทำให้ใครสักคนเปลี่ยนการกระทำได้ อย่างถาวร หากจิตใจเขาไม่ต้องการที่จะกระทำสิ่งนั้นอย่างแท้จริงที่ออกจาำำกใจเขา

การบังคับก็เป็นการเปลี่ยนแปลงได้ชั่วครั้ง ชั่วคราว เท่านั้น การจะเปลี่ยนใครสักคน ต้องทำให้เขาเห็นโทษในสิ่งที่เขากระทำอยู่อย่างชัดเจน ต้องคอยๆพยายามแนะนำ ให้เขาเข้าใจ ทำดีที่สุดเพื่อช่วยเขา

หากเราไปซ้ำเติม หรือ ต่อว่าเขา เขาอาจคิดว่าสังคมไม่ให้โอกาสเขา ไม่ยอมรับเขา แต่ความเป็นจริงแล้วสังคมให้โอกาสผู้กลับใจ คิดได้เสมอ แต่เขาจะคิดได้และเปลี่ยนพฤติกรรมให้เป็นคนดีของสังคมได้หรือเปล่า เพราะหากเขายังมีพฤติกรรมที่ไม่ดี เช่นติดการพน้น ยอมนำความเดือดร้อนให้สังคมได้ เขาก็ยอมได้รับการตำหนิจากสังคมเช่นเดิม

มนุษย์ทุกคนควรอยู่กับปัจจุบัน มีความตั้งใจจะทำสิ่งที่ดี หากเห็นมีอื่นทำผิด ควรให้อภัย ช่วยเป็นกำลังใจ สนับสนุนให้เขากลับตัวใหม่ทำในสิ่งที่ดีได้สำเร็จ ไม่ควรคิดว่าอดีตเขาเป็นอย่างไร อนาคตเขาจะสร้างปัญหาอย่างไร ให้คิดว่าชีวิตจริง มีแต่ปัจจุบัน อดีตผ่านไปไม่หวนกลับ อนาคตเดินหน้าไม่มีหยุด คงมีแต่ตอนนี้ เดี๋ยวนี้ เท่านั้นจงเข้าใจ หากตั้งใจแก้ไขปัจจุบัน ต้องได้ดี....