ถ้าบอกว่ารักชาติ แล้วประเทศไทย ชาติไทย ของคุณคืออะไร

คนไทย เป็นคนที่รักชาติมากที่สุดในโลก มีทัศนะต่างๆเกี่ยวกับความรักชาติมากมาย มากเสียจนน่ากลัว

เพราะความรักชาติอย่างหัวปักหัวปำนี่เอง ทำให้คนไทยต้องเสียเวลาทะเลาะกัน เพียงเพราะต้องกา���

แสดงให้เห็นว่าความรักชาติแบบที่ตัวเองรักอยู่นี่แหละคือความรักที่ถูกต้อง จนประเทศชาติต้องเสียโอกาส

ถ้าเมื่อไร คนไทยมีทัศนะที่จะ"สร้างชาติ" ใครจะรักแบบไหนก็ช่าง มีเป้าหมายในการสร้างชาติร่วมกันแนวทางเดียวกัน

เมื่อนั้นประเทศไทยก็จะกลายเป็นประเทศ อุดมสุข เพราะทรัพยากรพร้อม เหลือแต่ทรัพยากรมนุษย์

ที่ต้องแก้ไขอีกหน่อย

แนวทางที่ควรวางคือ สร้างสังคมที่รับใช้ประชาชน ไม่ใช่สร้างสังคมที่มั่งคั่ง (เพราะสังคมที่มั่งคั่งมักโลภ ต่างคนต่างคิดจะรวยเหนือกัน จนเกิดการขัดแข้งขัดขากัน และสังคมแตกแยกกันในที่สุด)

สร้างสังคมที่เสมอภาค ไม่ใช่สังคมหัวโตตัวลีบ (เดี่ยวนี้แม้กระทั่งขอทาน ก็คิดสร้างโมเดลทางการเมือง อย่างเลิศหรู แต่ไม่เคยคิดจะทำงานอย่างอื่น)

เราควรคิดบนพื้นฐานที่ว่า เทคโนโลยีพื้นฐานเรามีมากพอที่จะนำมารับใช้ประชาชนทุกคนได้แล้ว

อยากให้พิศดารพันลึกอย่างไรก็ควรคิดต่อยอดเอา ไม่ใช่เรียนลัดไปซื้อเขามาทั้งดุ้น

อาหาร เรามีพอที่จะเลี้ยงดูคนในชาติได้แล้ว หากไม่ฟุ่มเฟือย เราก็มีมากพอที่จะส่งขายได้

ครับ ... คนไทยควรมุ่งสร้างชาตินะ ไม่ใช่มุ่งรักชาติ เพราะความรักเป็นนามธรรม ใครหวานล้อมได้เก่งที่สุด แสดงละครเก่งที่สุด ก็จะได้หัวใจคุณไป แล้วคุณก็กลายเป็นลิ่วล้อให้ผู้มีอำนาจที่อยู่ในองคพายพต่างๆในบ้านเมืองโดยคุณไม่รู้ตัว

หรือเราจะเลือกอยู่อย่างที่เป็นอยู่ ก็ไม่มีใครว่าอะไร แต่กรุณาอย่าตีโพยตีพายว่าชาตินู้นกระจอก

แต่วันนี้มันอิ่จฉาเรามันพยายามสร้างตัวสร้างภาพเพื่อเอาชนะเรานะเด้อ

ผมแก่แล้วอีกไม่กี่ปีก็ตาย แต่พวกคุณยังอยู่ ประเทศเป็นของพวกคุณแล้ว หนุ่มสาวเอ๋ย

ประเทศไทยจะดำรà��‡à¸„งอยู่ได้ เพราะในอดีตชาติไทยมีคนเก่ง

หากคนไทยสิ้นเหี้ยมเหลี่ยมนักเลง จะร้องเพลงชาติไทยให้ใครฟัง

สิบนิ้วน้อมคำนับลงกราบกราน ท่านพี่น้องน้องชาวไทยที่รักสมัครหมาย

ทั่วทุกถิ่นขวานทองพี่น้องไทย จงร่วมใจสมานสมัครสามัคคี

ถึงเวลาแล้วเราชาวพุทธศาสน์ เป็นทายาทสืบสายในกรุงศรี

เราคนไทยใจกล้าทั่วธานี มาสามัคคีหันหน้าเข้าหากัน

องค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ทรงลงหลักปักรั้วทั่วถิ่นฐาน

พระองค์ทรงเกรียงไกรกล้าปรีชาชาญ ตั้งปฏิฐานปกป้องเทอดผองไทย

พระบารมีปกเกล้าเราทั้งชาติ ประวัติศาสตร์ต้องจารึกผนึกไว้ สามัคคีอันล้ำเลิศเกิดจากใคร แม้มิใช้ทรงพระคุณกรุณา

อันขวานทองเล่มสุดท้ายที่ไทยหวัง สิบสี่ครั้งรอดมาได้เพราะไทยรักษา

เอาชีวิตแลกไว้จึงได้มา เป็นผืนสุธาของท่านลูกหลานไทย

เสียครั้งแรก เกาะหมากจากแผนผัง เขาเปลี่ยนชื่อมาเป็นปีนังจำได้มั้ย

นั้นแหละบิ่น จากขวานทองเล่มของไทย สามร้อยกว่าตารางไมล์หลักฐานมี

ครั้งที่สอง เสียซ้ำยังจำได้ เสียมะริดแหละทวายตะนาวศรี

สองพันสามร้อยสามสิบหกโชดไม่ดี เสียเนื้อที่สามหมื่นกว่าตารางไมล์

ครั้งที่สาม บันพรายมาศถูกตัดเหี้ยม เขาเปลี่ยนชื่อมาเป็นฮาเตี้ยนตั้งชื่อใหม่

สองพันสามร้อยห้าสิบสามแสนซ้ำใจ เสียเนื้อที่เท่าไหร่ไม่ปรากฏในบทความ

ครั้งที่สี่เจ็บ แค้นเสียแสนหวี กินเนื้อที่ถึงเชียงตุงกรุงสยาม

ตั้งเก้าหมื่นตารางกิโลโอ้มันทำ คนสร้างกรรมบัดเดี๋ยวนี้ก็ดีกัน

ครั้งที่ห้า เสียรัฐเปรัด ถูกเขาผลักหกล้มเฉือนคนขวาน

สองพันสามร้อยหกสิบเก้าแสนร้าวราน ต่างหยิบขวานขึ้นมาถือดูชื่อไทย

ครั้งที่หก อกตรมเดินก้มหน้า เสียสิบสองพันนาน้ำตาไหล

ตั้งหกหมื่นตารางกิโล โอ้โอà¹��ไทย แถบขาดใจต่อสู้ศัตรูมา

ครั้งที่เจ็ด เสียแคว้นดินแดนเขมร เกิดพิเรนเพราะฝรั่งกำลังบ้า

เที่ยวออกล่าเมืองขึ้นชื่นอุรา เสียอีกหนึ่งแสนกว่าตารางกิโล

ครั้งที่แปด เสียแคว้นดินแดนใหม่ ชื่อสิบสองจุไทยก็ใหญ่โข

แปดหมื่นกว่าที่กว้างตารางกิโล แทบร้องโฮใจระเหี้ยเพราะเสียดาย

ครั้งที่เก้า เศร้าแสนแคว้นไม่สิ้น เสียลุ่มแม่น้ำสาละวินด้านฝั่งซ้าย

สิบสามหัวเมืองต้องเหมาให้เขาไป ใครที่ทำซ้ำใจไทยต้องจำ

ครั้งที่สิบ เลี่ยนล้ำแม่น้ำโขง ถูกเขาโกงฝั่งซ้ายไทยถลำ

ครั้งสิบเอ็ด เสียฝั่งขวานั่งหน้าดำ มันเจ็บจำฝังจำอยู่กลางใจ

ครั้งสิบสอง ใจรัดทดแทบหมดท่า เสียมณฑลบูรพาอีกจนได้

เขาพรากไปจากแหลมทองถิ่นของไทย สามหมื่นกว่าตารางไมล์โดยประมาณ

ครั้งสิบสาม ตรังกานูไทรบุรี ในแผนที่มองเห็นเป็นหลักฐาน

ไปถึงปริดติดรัฐกะลันตัน อีกห้าหมื่นโดยประมาณตารางไมล์

ครั้งสิบสี่ เสียเขาพระวิหาร ปัจจุบันให้เขมรท่านเห็นไหม

จำไว้เถิดเลือดเนื้อเชื้อชาติไทย จงหันใจเข้ารวบรวมพลัง

เหมือนลงเรือลำเดียวน้ำเชียวจัด มาช่วยกันคัดช่วยกันพรายให้ถึงฝั่ง

จะหันหลังหันหน้าพว้าพวัง คนนั่งกลางอย่าเท้าลาลงวาริน

เป็นขวานทองเล่มสุดท้ายที่ไทยหวัง ทะเลล้อมรอบข้างหมดทางหนี

ครั้งสิบห้า ต่อไปต้องไม่มี ใครกดขี่ข่มขู่ขอ…….สู้ตาย

แผ่นดินผืนสุดท้าย

เราจะถอยไปไหนไม่ได้แล้ว เหลือเพียงแนวสุดท้ายปลายที่มั่น

ขวานเล่มนิดฤทธิ์ฉกาจเคยฟาดฟัน ระบือลั่นว่าไทยรักสามัคคี

เขมรยับ เวียดนามเยินเกินจะยั่ง ลาวก็พังไปแล้วใช่มั้ยนี่

หากคนไทยประมาทชาติไพรี พบกันที่กลางสมุทรสุดแผ่นดิน

คิดว่าคำบอกกล่าว หรือคำพูดใดๆ นั้น

คงไม่สำคัญเท่าดูจากการกระทำหรอกค่ะ

เพราะคิดว่า คำพูดที่ว่า..."รักชาติ รักประเทศ...."

เป็นคำที่ใครๆ ก็สามารถพูดได้ ส่วนในใจนั้นคิดอย่างไร

ไม่มีใครรู้ได้...

ดูที่การกระทำดีกว่าค่ะ...

คนที่รักชาติ รักประเทศ เค้าควรที่จะกระทำกันอย่างไร?

ดิฉันว่า..."คนมีความคิดคงจะทราบค่ะ..."

คนไทย คือคนที่เกิดในประเทศไทย ครับ แค่นี้ก็เพียงพอ ที่จะกตัญญู กตเวที ต่อแผ่นดินเกิด

อะไรล่ะคือความเป็นไทยที่คุณรักและหวงแหน ? ความกตัญญู กตเวที ครับ

คงไม่ต้องถามว่าทำไม ? อีกแล้ว

ชาติไทยก็คือรากเหง้าของเรา ที่มีที่มาที่ไป ต้องรักษาสืบทอดต่อไป ในฐานะมนุษย์กลุ่มหนึ่งที่ได้ถูกกำหนด โดยเชื้อชาติหรือสัญชาติ แม้จะเป็นความแตกต่างแต่ก็ทำให้มนุษย์ดำรงชีวิตอยู่ได้ต่อไป อย่างเป็นระบบระเบียบไม่วุ่นวายเกินไป มีการควบคุมในภาคย่อยๆ เป็นแต่ละกลุ่มแต่ละประเทศ เพื่อควบคุมดูแลอย่างทั่วถึง แค่นั้นเอง

ประเทศไทยคือ แผ่นดินเกิด ให้เรามีชีวิตอยู่อย่างสุขสบายกับครอบครัวคนที่เรารัก และเราจะตายที่นี่ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่มีวันยอมยกแผ่นดินนี้ให้ใครนอกจากสายเลือดของเรารุ่นต่อไป