การยอม ผู้ที่ให้อภัยหรือผู้ที่ยอมนั่นแหละเป็นผู้ชนะ

การยอมเป็น.."ผู้แพ้"ที่ตั้งคำถามมานี้ไม่ชัดเจนครับ...

และก็ไม่เคยมีวัฒนธรรมที่ว่า.."แพ้เป็นพระชนะเป็นมาร"ด้วย...

..คำภาษิตนั้นเป็นคำเปรียบเทียบของ.."พระพุทธเจ้า"ที่บอกว่าถ้าเราเป็น.."ผู้แพ้"แล้วเราก็จะเป็น.."ผู้ชนะ"นั่นเอง เป็นการแพ้ชนะที่เกิดทางด้านจิตใจยกตัวอย่างเช่น..ถ้าจะมีการปะทะกันโดยมีกลุ่ม.."คนพาล"จะเข้ามาทำร้ายพวกเราก็ให้เขาเป็น"ฝ่ายชนะ"ไปโดยพวกเราอย่าไป"ต่อสู้"กับเขาเพราะไม่คุ้มค่ากับการไปต่อสู้จะเสียเลือดเสียเนื้อไปเปล่าๆโดยเฉพาะอย่างยิ่งเราก็เป็นคนไทยด้วยกันใช่ใหม อย่างนี้แหละครับคือ..การแพ้เป็นพระส่วนฝ่ายชนะก็เป็นมารครับ

รั ก ษ า สิ ท ธิ์

==========

เพราะไม่เข้าใจในสิทธิของตนอย่างถ่องแท้

จึงไม่สามารถรักษาสิทธิอันชอบธรรมนั้นได้

พอไม่เข้าใจว่าตนเองมีสิทธิอะไรบ้าง?

ก็ต้องพ่ายให้กับอันธพาล เป็นที่มาของสำนวน

"แพ้เป็นพระ-ชนะเป็นมาร"

กลไกรัฐเอื้อให้เจ้าหน้าที่กินสินบาท-คาดสินบน

คนต่างด้าวที่ต้องการสิทธิ์จึง "ซื้อหา" ขณะที่

คนไทย (ปัญญาด้อย) ไม่รู้รักษาสิทธิ์

วัฒนธรรม "ยอม" จึงได้ถือกำเนิดขึ้น

ในเวทีสากล... ไม่มีผู้ชนะ มีแต่ "ผู้กดขี่"

ในเวทีสากล... ไม่มีผู้แพ้ มีแต่ "ผู้ยอม"

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า..

กินซุปไก่สกัดแล้วปัญญาจะดีขึ้น

ไม่เห็นด้วย

จริงหรือครับ ทำได้จริงหรือครับ ผมว่าการพูดกับทำบางครั้งมันไม่ง่ายเลยครับ ทำไมเหรอครับ ผมเชื่อว่าตราบใดที่ยังมีลมหายใจ ความรู้สึกย่อมมีครับ ผมว่าลองถามตัวเองดีไหมครับว่าสิ่งที่พูดนั้นกับสิ่งที่ทำมันได้ดังที่เราเขียนไหม(ไม่ได้ว่าใครน่ะครับ นี่คือส่วนที่ผมคิดครับ) ผมว่ามากน้อยต้องมี คนเราตราบใดที่ยังมีลมหายใจอยู่ ความรู้สึก อารมณ์ต้องมี มากน้อยแล้วแต่จังหวะโอกาสเวลาสถานะ การควบคุมอารมณ์ ทำได้แน่แต่ความรู้สึกย่อมมี งั้นการยอมนั้น ผมว่าเราไม่สามารถกำหนดได้แบบถาวรแน่นอน แต่ใช่ว่าจะไม่มีทางออกที่ดูดีสำหรับคำๆนี้ถ้าเราพึงปราถนาจะให้มีแบบฐาวร อิอิ รู้ไหมครับทำไง อิอิ ผมคิดของผมแบบนี้น่à��°à¸„รับ แต่ผมไม่บอกครับ เพราะกว่าจะหาเจอ..................

คนไทยตอนนี้ยอมไม่เป็นเลยกลายเป็นอันธพาลระรานทั่วประเทศกลายเป็นอันธพาลครองเมือง เพราะคนที่ยอมต้องถูกรุกรานความสุขในการใช้ชีวิตประจำวัน ถ้าทุกคนยอมและให้อภัยเมืองไทยก็คงสงบร่มเย็น มีแต่รอยยิ้ม ไม่มีรอยเลือด

หรือ อาจจะใช้ สำนวณที่ว่า...

การใช้อภัยศรัตรูของท่าน...

คือการเอาชนะอย่างชาญฉลาดวิธีหนึ่ง...

แหม ๆ โหวดให้ด้วยครับ...

ส่วนใหญ่เราคิดว่า ยอม คือ การแพ้ ก็เลยไม่มีใครยอมที่จะ หยุดความขัดแย้ง ก่อน ส่วนใหญ่จะรอให้ฝ่ายตรงข้ามเราเป็นคนยอมก่อน โดยเฉพาะเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง เพราะส่วนใหญ่มักจะกลัวแพ้

ในทางตรงข้าม ผมกลับไม่คิดว่าคนไทยส่วนใหญ่จะมีวัฒนธรรมแบบที่ถามมานี้ โดยเฉพาะกับพวกเดียวกันเอง คนไทยมักจะไม่ยอมให้ใครก่อน แม้กับชนชาติอื่น แต่ที่เรามักจะแพ้ชาติอื่น ก็เพราะเรามีความรู้ไม่เพียงพอไปสู้กับเขาเอง

ในหลักการที่ดีๆ มักจะสอนให้คนเรายอมหยุดสิ่งที่เป็นข้อวิวาทก่อนฝ่ายตรงข้ามเรา แล้วร่วมกันตัดสินด้วยการใช้เหตุผลที่เป็นจริง การตัดสินด้วยความจริงจะทำให้ยอมรับกันได้ทุกฝ่าย อารมณ์ก็ไม่ขุ่นมัว ใช้ความรู้ มากกว่า ความรู้สึก

(ทีนี้ถ้าไม่ฝึกฝน จะทำไม่ค่อยได้ เพราะส่วนใหญ่ ความรู้สึก จะมีอิทธิพลเหนือความรู้ และมักจะยอมพ่ายแพ้ต่อความรู้สึก โดยคิดไปเองว่าธรรมชาติคงเป็นแบบนี้ แทนที่จะแสวงหาความรู้)

ดังที่มีภาษิตที่ว่า แพ้เป็นพระ ฯ เพื่อให้คนเห็นถึงสาระสำคัญของการรู้จักยอม บ้าง

รู้ว่าแบบนี้ ดี แต่ไม่ลองลงมือทำดู แล้วจะรู้ได้ไงว่า ดีจริง

บางกรณีถ้าคิดพิจารณาดีแล้ว ก็ยอมได้ แต่สำหรับบางเรื่องถ้ามันไม่ดีไม่ควรแล้วจะยอมให้มันผิดต่อไปทำไมกัน