ชีวิตของคนเรานั้น เปรียบเสมือนกับอะไรในความคิดของคุณ

เหมือนคณะลิเกโรงใหญ่โรงหนึ่ง..เราคนใดคนหนึ่งในนั้นเป็นตัวแสดงที่ถูกกำหนดขึ้นตามความสามารถ...ตามความหล่อ...สวย...เสียงดี..มีพรสวรรค์...การแสดงให้ผู้คนได้ชม...เหมือนการเกิดมาในโลกนี้...เราถูกกำหนดชีวิตมาแล้ว...ความสำเร็จของแต่ละคนจึงมีไม่เท่ากัน...บางคนได้บทเด่น..บางคนได้บทรอง...ก็อิจฉาคนที่ได้บทเด่น...แต่ตัวก็ไม่มีวันที่จะได้เป็นด้วยประการทั้งปวง...แต่ก็ต้องทำใจให้ได้...ไม่ก็ต้องไปหาอยู่คณะใหม่...แต่ถ้าทุกคนเข้าใจการดำเนินชีวิต...ว่าทุกคนเป็นตัวละครที่ความสำคัญเท่ากันหมดไม่ว่าจะเล่นเป็นตัวใดก็ตาม...จะขาดตัวใดตัวหนึ่งไปมิได้การแสดงก็จะดำเนินต่อไปไม่ได้..แม้เพียงแต่ขาดตัวตลกสักตัว..พระเอกก็จะดูกร่อย ๆไปเลย..ในความคิดชีวิตเราถูกกำหนดขึ้นมาด้วยใครคนหนึ่งให้ดำเนินชีวิตอยู่ในโลกแห่งมายานี้ให้ได้เหมือนกับคนอื่น ๆเขา...ทางพุทธจะบอกว่า...กรรมหรือชะตากรรมเป็นตัวกำหนดชีวิตของคนในโลกนี้ถ้าชาตินี้คุณทำกรรมดีชาติหน้าก็จะมีชีวิตที่ดีกว่าชาตินี้..หรืออีกนัยหนึ่งก็ว่าพระพรหมเป็นผู้ลิขิตชีวิตเรา...ให้เป็นไป...ทางมุสลิม..เขาบอกมาว่าพระเจ้าเป็นผู้สร้างเราขึ้นมา...การดำเนินชีวิตเป็นบททดสอบของพระเจ้าที่ตั้งไว้...ถ้าทำดีก็จะถูกพิพากษาให้ได้ไปอยู่ที่ดี ๆในโลกหน้า...วันหนึ่งโลกเราจะถึงการอวสารด้วยน้ำมือมนุษย์เรานี่แหล่ะ...จึงเตือนทุกคนให้ทำความดีไว้..เหมือนกับพุทธศาสนาเรานี่แหล่ะ...ที่เชื่อว่ามีโลกหน้าแม้เราตายไปแล้วดวงจิตเรายังอยู่...พร้อมที่จะไปจุติในโลกใหม่ภพใหม่...ที่ใดสักที่หนึ่งในเอกภพนี้ที่กว้างไกลไม่มีขอบเขตที่สิ้นสุดได้...การอยู่ในโลกนี้จึงควรเห็นว่าตัวเองเป็นตัวละครตัวหนึ่งที่สำคัญยิ่ง..ถ้าขาดเราไปทุกอย่างจะสะดุดไม่เป็นไปตามปกติ...กว่าจะหาใครมาแทนเราได้ก็นาน..แต่ก็ไม่มีโอกาสที่จะทำเหมือนเราได้..ทางใครทางมัน..ให้ความสำคัญแก่ตัวเองจะได้ไม่น้อยเนื้อต่ำใจเลย...เราเป็นผู้ที่ถูกคัดเลือกให้เกิดมาในโลกนี้..เราจงอยู่อย่างภูมิใจ.."คุณมาผมดีใจ คุณจากไปผมคิดถึง" ไม่ใช่ "มาทำไมให้เขาลำบาก จากไปแล้าไม่ต้องมาให้เห็นหน้ากันอีกเลย"...

ชีวิตคล้ายบทละครอยู่ที่ว่าเราจะเลือกบทเองหรือให้คนอื่นเลือกและกำกับ

ชีวิตเป็นดังต้นไม้

เจริญเติบโตได้ดีในที่ๆเหมาะสม

พออยู่ได้ในบางพื้นที่

โงหัวไม่ได้ตายลูกเดียว

ชีวิตคนเราเปรียมเหมือนละครเรื่องหนึ่ง มีรัก โลภ โกรธ หลง แต่ถ้าเรามีสติก็จะสามารถผ่านพ้นไปได้ด้วยดี

ชีวิตของคนเราเปรียบเสมือนกับสายน้ำ ที่ไม่มีวันไหลกลับ ผ่านไปแล้วก็ผ่านไป ไม่ไหลย้อนกลับมา

มีทั้งสายน้ำที่สงบนิ่ง และสายน้ำที่เชี่ยวกราด ซึ่งก็เปรียบเหมือนกับชีวิตของเรา

ที่มีทั้งอารมณ์ที่สงบนิ่งเยือกเย็น อารมณ์โมโห และอารมณ์ที่ขึ้นๆ ลงๆ เหมือนน้ำขึ้นน้ำลงในทะเล มีพายุที่โหมกระหน่ำเข้ามาทำให้เกิดมรสุม ของชีวิต และสุดท้าย ความรักของคนเรา ก็จะมาอยู่ในแม่น้ำ เต็มไปหมด เพราะว่า คนชอบ "ทิ้งรักลงแม่น้ำ" (เพลงของวาย น็อท เซเว่น)

และสุดท้ายชีวิตของเราก็จะมีแต่ความรัก มากมายจากใครต่อใครที่เอารักมา

ทิ้งในสายน้ำแ่ห่งชีวิตนี้ .............(^_^)......งงมั๊ยล่ะคะ พี่น้อง!

เหมือนกับวันเวลาที่ผ่านไปไม่สามารถยึดถืออะไรไว้ได้ไม่มีอะไรคงอยู่อย่งถาวรกับกาลเวลา

เหมือนเรือ..ที่ล่องลอยไปจนกว่าจะถึงฝั่ง เหมือนไม้ใกล้ฝั่ง สักวันก็ต้องจากไป ไม่รู้ทำไมคนเราถึงยังต้องพูดไม่ตรงกับใจ ยังต้องสร้างภาพ ยังต้องทำอะไรอีกหลายๆอย่างเพื่อหลอกตัวเอง