คุณคิดอย่างไรกับแม่ที่ทิ้งลูกตั้งแต่เกิด พอลูกโตเฝ้าตามหาแม่ทางทีวี แต่แม่ก็ไม่พร้อมที่จะมาพบ หรือว่ากลัวอะไร?

ผมตอบ สองกรณีก็แล้วกันน้าคับ

กรณีที่ 1 อาจมีเหตุจำเป็น

เค้าอาจจามีเหตุผลอะไรบางอย่างที่ต้องทิ้งลูกของเขาไป เพราะปัญหารที่เค้าเจออาจจะหนักหนาสาหัดมาก แต่ในใจลึกๆแล้วพ่อแม่ที่ไหนคงไม่ทิ้งลูกที่เค้าอุตส่าทะนุถนอมมาตั้ง แปดเก้าเดือน ให้ไปตกละกำลำบาก ลูกเป็นเหมือนแก้วตาดวงใจของพ่อแม่ยามลูกเจ็บใครกันล่าที่เจ็บยิ่งกว่า น่าเห็นใจจิงๆคับ

กรณีที่ 2 วัยรุ่นใจแตก

ในกรณีนี้ไม่ได้ว่าน้าคับ ปัญหาเรื่องการคุมกำเนิด เด็กไทยสมัยนี้มีความเชื่อแบบชาติตะวันตกหรือเลียนแบบหนังมากเกินไป เมื่อรักใครชอบใครแล้วการแสดงความรักก็ต้องมีเพศสัมพันธ์กัน เป็นค่านิยมที่ไม่ถูกต้องสักเท่าไหร่ ผลสำรวจออกมา 70 % มีเพศสัมพันธ์ตั้งแต่อายุ 15 ปี ขิ้นไปจึงทำให้เกิดปัญหา หาวิธีแก้ไขไม่ได้จึงเอาลูกไปทิ้ง

เค้าคงมีเหตุผลของเค้าที่มาพบไม่ได้และที่ทิ้งไป ในความเป็นแม่ถ้าอยู่ดีมีความสุขมีหรือจะอยากทิ้งลูกไป คนที่จะรู้ว่าจริงๆแล้วเป็นอย่างไรก็มีแม่นั่นแหละที่รู้ แต่ถ้าข่าวออกมา " แม่ทิ้งลูก " แม่ก็เป็นแม่ใจยักษ์ไปแล้วในสายตาของสังคม เราคนนึงแหละ ถ้ายังไม่รู้ข้อเท็จจริง ก็คิดว่าเค้าเป็นแม่ใจยักษ์ แต่ทิ้งไปก็ยังดีกว่าฆ่าทิ้งนะค่ะ

ไม่มีสามัญสำนึกของความเป็นคนแล้วล่ะแบบนื้-กลัวความผิดหรือตราบาปในใจของตัวเองนั่นแหละครับ

ยังไม่อยากประณามถ้ายังไม่ทราบเหตุผล แต่ก็ไม่อยากชื่นชม เข้าใจว่าอยู่ในลักษณะที่สุขภาพจิตแย่มากๆ และอาจอยู่ในสภาพที่แม้แต่ตัวเอง ก็ยังไม่รู้จะจัดการอย่างไร เลยทำในสิ่งที่แม่ที่ดีเขาไม่ทำกัน แต่หลังจากทำไปแล้วมีความรู้สึกอย่างไรบ้าง?... เป็นคำถามที่อยากรู้คำตอบจากคนๆนั้นเหมือนกัน เพราะการที่จะวางเด็กที่ยังช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ และยิ่งเป็นลูกของตัวเอง วางทิ้งไว้และเดินจากมาโดยที่ไม่มีเยื่อไย ไม่มีความสะเทือนใจ ไม่มีความละอายใจนั้น เป็นการกระทำที่ทำไม่ได้ง่ายๆเลย สำหรับคนที่มีความเป็นแม่อย่างแท้จริง

และในเมื่อสามารถทิ้งลูกได้ตั้งแต่เกิด ก็ไม่น่าแปลกใจเลยที่เมื่อลูกตามหาแล้ว ทำไม่แม่จึงไม่อยากพบ

ปลงครับ ได้แต่ปลง ถ้าเจอเรื่องประเภทนี้

มันพูดไม่ออก + บอกไม่ถูกครับ

ได้แต่คิดว่า เป็นเวรเป็นกรรม ก็แล้วกันครับ

คนแต่ละคนย่อมไม่เหมือนกัน ต่างคนต่างเหตุผลของกันละกัน เพราะเหตุผลอะไรก็ตาม ...

อาจจากความรักไม่มีให้

อาจจากความรับผิดชอบที่ไม่สามารถทำได้

อาจจากความเห็นแก่ตัวที่มีมาแต่กำเนิด

อาจจากความใจร้าย...ก็เป็นได้