ทำไมคุณถึงอยากมีลูก.........................?

ก้อเคยคิดคล้ายๆกับคุณนี้แหละ แต่จะถามตัวเองว่าจะมีเมื่อไหรดี

แต่ทำไมถึงอยากมี คิดว่าการมีลูกคือการสร้างส่วนเต็มของคำว่าครอบครัว เป็นความรักอีกรูปแบบนึ่งที่อธิบายเป็นคำพูดไม่ได้จนกว่าจะมีเองรู้สึกเอง

ส่วนตัวดิฉันที่อยากมีลูกก้อเพราะเราต้องการเป็นแม่คน เรารู้สึกอยากสอนเค้าต่างๆมากมาย ชอบคิดในใจตลอดว่า ถ้าเจอเหตุการ์ณแบบนี้จะสอนเค้าหรืออธิบายให้เค้าฟังยังไง การมีลูกทำให้เราไม่เหงาด้วย บ้านจะได้มีสีสรร มีเสียงเด็กหัวเราะ วิ่งเล่นในบ้าน ทำให้คนในบ้านมีความสุขด้วยคะ ถ้าเราแก่ตัวไป เราจะได้มีคนค่อยดูแล เราจะได้มีที่พิ่งยามแก่ ดูอย่างพ่อแม่เราเริ่มแก่ตัว เรายังอยู่กับท่าน ดูแลท่าน ยังเคยคิดเลยว่า ถ้าไม่มีพวกเรา แล้วท่านจะอยู่ยังไง

ตอนนี้ท้องจะ2เดือนแล้ว ก้อหวังว่าเค้าจะเป็นเด็กดี แข็งแรง เป็นเด็กน่ารัก สมกับที่เรารอคะ

ชอบเด็กค่ะ โดยเฉพาะเด็กเล็กๆ...เป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าทึ่ง มีอะไรให้แปลกใจทุกวัน ใสซื่อบริสุทธิ์สมกับคำว่า"ไร้เดียงสา"จริงๆ ไม่มีมายา ไม่มีเล่ห์เหลี่ยม

ตอนคบกับแฟน อยากแต่งงานและมีลูกมากๆ อยากรู้ความรู้สึกของคนเป็นแม่ อยากอุ้มท้องลูกของคนที่เรารัก อยากให้กำเนิดลูกของเราเอง เพราะบางที เด็กคนอื่นพ่อแม่เค้าก็หวง เราอยากให้อะไร-อยากสอนอะไร บางทีพ่อแม่เค้าก็ไม่ชอบ/ไม่รับ แต่ถ้าลูกเราเอง ทำได้ทุกอย่างเต็มที่เลย

ช่วงท้องมีความสุขที่สุด เป็นความมหัศจรรย์หนึ่งในชีวิต ที่มีอีกชีวิตนึงซ้อนอยู่ในตัวเรา กินอะไรผ่านเรา จะดีหรือไม่ดีล้วนผ่านเราหมด แล้วมีพัฒนา มีการตอบโต้เช่น ถีบ-ดิ้น นิ่งฟังเสียงเรา(รู้เลย)

ช่วงคลอดนี่เหมือนสวรรค์มอบของขวัญที่พิเศษที่สุดในชีวิตให้มาเลย ชนิดตายแทนได้เพื่อปกป้องเค้า มีความสุขที่สุดที่ได้อุ้ม,ได้กอด,ได้ป้อนนม,ดูแลเลี้ยงดู.. เค้าเริ่มเกาะยืนได้ก็จะลุ้นว่าเมื่อไหร่จะเดินได้, พอเดินได้ก็ลุ้นอีกว่าเมื่อไหร่จะวิ่งได้...มีลุ้นเรื่อยๆค่ะ

พอเริ่มโต ยิ่งเป็นความภูมิใจ เหมือนเราเพาะเมล็ดพันธ์สักอย่างแล้วเฝ้าดูแลทนุถนอมหวังจะให้เติบใหญ่ด้วยดี(โรค-ภัยอะไรอย่าหวังมาใกล้เชียว แม่พร้อมจะเหนี่ยวไปให้สุดขั้วโลก) แม้จะหนักเหนื่อยแค่ไหนก็คุ้มค่าเมื่อแลกด้วยรอยยิ้มของลูก เสียงหัวเราะของลูกทำให้โลกนี้สดใสน่าอยู่ขึ้นมากมายก่ายกอง หายเหนื่อยหายเพลียเป็นปลิดทิ้งทันทีที่ได้เห็นหน้าลูกทุกวันเมื่อกลับจากโรงเรียน

และยิ่งมีความสุขที่เค้ามีพฤติกรรม-นิสัย บางอย่างที่คล้ายเราหรือคนที่เรารักโดยธรรมชาติ เช่น ชอบ/ไม่ชอบกินของบางอย่าง, ท่านอนขณะหลับ, ยิ่งโตยิ้มเหมือนพ่อ ผมเหมือนแม่ อะไรทำนองนี้

มีความสุขที่ได้เฝ้าดูเค้าเติบโตอย่างใกล้ชิดค่ะ แม้วันคืนจะหวนกลับไมà¹��ได้แต่ทุกวันตั้งแต่เค้าอยู่ในท้อง หลับตาก็เห็นภาพเสมอ เป็นความรักที่ไม่เคยต้องการให้เค้ากลับมาตอบแทนอะไรเลย ขอเพียงให้เค้าเติบโต แข็งแรงทั้งกายและใจ เอาตัวรอดในสังคมได้ เป็นคนดี เท่านี้ก็เพียงพอที่สุดแล้ว....

เป็นความสุขที่เงินเป็นพันเป็นหมื่นล้านก็มาเทียบไม่ได้เลยค่ะ

เราเป็นคนนึงที่ตอนเด็ก ๆ ไม่ชอบให้คนมีลูก พอใครมีลูกก็จะไปโกรธเขา (ไม่ใช่เราเป็นเด็กที่มีอาการขี้อิจฉานะ ขี้อิจฉาในที่นี้คือแบบที่พอพ่อแม่มีลูกคนใหม่แล้วลูกคนโตจะอิจฉาน้องนะ เพราะพอดีว่าเราเป็นน้องคนเล็ก เป็นหลานสาวคนเล็กของยาย และคนเกือบเล็กของย่า)

แต่เพราะว่ายุคที่เราเกิดมา เราเรียนรู้ รับรู้แต่ว่าโลกมันขาดแคลน มีเด็กมากมายในเอธิโอเปียอะไรทำนองนี้ กำลังจะอดตาย ประชากรมีมาก มากจนแย่งกันกินแย่งกันใช้ เราเลยคิดว่า วิธีการแก้ปัญหาที่ดีที่สุดก็คือ ต้องห้ามไม่ให้ทุกคนบนโลกมีลูก

เราคิดแบบนี้มาอยู่นานเลย (แต่ก็ห้ามใครไม่ได้ เพราะเขาอยากมีลูก เขามีปัญญาทำ มีปัญญาเลี้ยง แล้วทำไมเขาจะต้องมาแคร์เรา จริงป่ะ) แต่ก็ไม่ได้ซีเรียสอะไร แค่คิดว่าอืมคนจะล้นโลกวันไหนว้า... จนกระทั่งได้เรียนวิชาพื้นฐานทางสังคมและได้อ่านบล็อกหนึ่ง เราจึงเปลี่ยนความคิด คิดว่าอยากมีลูกขึ้นมา เพราะว่า ถ้าไม่มีลูก ต่อไปใครจะเลี้ยงเรา ตอนเราแก่เฒ่า ใครจะดูแล

ใจก็ไม่ได้คาดหวังให้มันมาดูแลเราหรอก (ลูกอ่ะ ตอนนี้ยังไม่มี) แต่ในเมื่อคนรุ่นหลังในสังคม มักจะหลงลืมคนแก่ (เห็นเอง และเป็นเองด้วย) เลยคิดว่าถ้าอย่างน้อยมีลูก เราก็คงแก่ตายไปแบบไม่เหงานัก (อาจได้เลี้ยงหลาน เพลิน ๆ) แต่บางทีอาจจะคิดผิดก็ได้ ก๊าก...

เอาเถอะ ยังไงคนส่วนใหญ่ก็ต้องอยากมีลูกไว้สืบสกุล ไว้เติมเต็มชีวิตครอบครัวอ่ะ จะด้วยเหตุผลอะไรก็ช่างเถอะ เอาว่าอย่ามัวแต่นึกถึงลูกล่ะ ควรกลับไปนึกถึงพ่อแม่ปู่ย่าตายายที่ให้กำเนิดเรามาจะดีกว่า อาจจะตอบหลุดออกนอกประเด็นไปเรื่อย แต่เราว่ามันเกี่ยวกันนะ ว่าป่ะ