ทำไมคุณถึงอยากมีลูก.........................?

ก้อเคยคิดคล้ายๆกับคุณนี้แหละ แต่จะถามตัวเองว่าจะมีเมื่อไหรดี

แต่ทำไมถึงอยากมี คิดว่าการมีลูกคือการสร้างส่วนเต็มของคำว่าครอบครัว เป็นความรักอีกรูปแบบนึ่งที่อธิบายเป็นคำพูดไม่ได้จนกว่าจะมีเองรู้สึกเอง

ส่วนตัวดิฉันที่อยากมีลูกก้อเพราะเราต้องการเป็นแม่คน เรารู้สึกอยากสอนเค้าต่างๆมากมาย ชอบคิดในใจตลอดว่า ถ้าเจอเหตุการ์ณแบบนี้จะสอนเค้าหรืออธิบายให้เค้าฟังยังไง การมีลูกทำให้เราไม่เหงาด้วย บ้านจะได้มีสีสรร มีเสียงเด็กหัวเราะ วิ่งเล่นในบ้าน ทำให้คนในบ้านมีความสุขด้วยคะ ถ้าเราแก่ตัวไป เราจะได้มีคนค่อยดูแล เราจะได้มีที่พิ่งยามแก่ ดูอย่างพ่อแม่เราเริ่มแก่ตัว เรายังอยู่กับท่าน ดูแลท่าน ยังเคยคิดเลยว่า ถ้าไม่มีพวกเรา แล้วท่านจะอยู่ยังไง

ตอนนี้ท้องจะ2เดือนแล้ว ก้อหวังว่าเค้าจะเป็นเด็กดี แข็งแรง เป็นเด็กน่ารัก สมกับที่เรารอคะ

ชอบเด็กค่ะ โดยเฉพาะเด็กเล็กๆ...เป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าทึ่ง มีอะไรให้แปลกใจà��—ุกวัน ใสซื่อบริสุทธิ์สมกับคำว่า"ไร้เดียงสา"จริงๆ ไม่มีมายา ไม่มีเล่ห์เหลี่ยม

ตอนคบกับแฟน อยากแต่งงานและมีลูกมากๆ อยากรู้ความรู้สึกของคนเป็นแม่ อยากอุ้มท้องลูกของคนที่เรารัก อยากให้กำเนิดลูกของเราเอง เพราะบางที เด็กคนอื่นพ่อแม่เค้าก็หวง เราอยากให้อะไร-อยากสอนอะไร บางทีพ่อแม่เค้าก็ไม่ชอบ/ไม่รับ แต่ถ้าลูกเราเอง ทำได้ทุกอย่างเต็มที่เลย

ช่วงท้องมีความสุขที่สุด เป็นความมหัศจรรย์หนึ่งในชีวิต ที่มีอีกชีวิตนึงซ้อนอยู่ในตัวเรา กินอะไรผ่านเรา จะดีหรือไม่ดีล้วนผ่านเราหมด แล้วมีพัฒนา มีการตอบโต้เช่น ถีบ-ดิ้น นิ่งฟังเสียงเรา(รู้เลย)

ช่วงคลอดนี่เหมือนสวรรค์มอบของขวัญที่พิเศษที่สุดในชีวิตให้มาเลย ชนิดตายแทนได้เพื่อปกป้องเค้า มีความสุขที่สุดที่ได้อุ้ม,ได้กอด,ได้ป้อนนม,ดูแลเลี้ยงดู.. เค้าเริ่มเกาะยืนได้ก็จะลุ้นว่าเมื่อไหร่จะเดินได้, พอเดินได้ก็ลุ้นอีกว่าเมื่อไหร่จะวิ่งได้...มีลุ้นเรื่อยๆค่ะ

พอเริ่มโต ยิ่งเป็นความภูมิใจ เหมือนเราเพาะเมล็ดพันธ์สักอย่างแล้วเฝ้าดูแลทนุถนอมหวังจะให้เติบใหญ่ด้วยดี(โรค-ภัยอะไรอย่าหวังมาใกล้เชียว แม่พร้อมจะเหนี่ยวไปให้สุดขั้วโลก) แม้จะหนักเหนื่อยแค่ไหนก็คุ้มค่าเมื่อแลกด้วยรอยยิ้มของลูก เสียงหัวเราะของลูกทำให้โลกนี้สดใสน่าอยู่ขึ้นมากมายก่ายกอง หายเหนื่อยหายเพลียเป็นปลิดทิ้งทันทีที่ได้เห็นหน้าลูกทุกวันเมื่อกลับจากโรงเรียน

และยิ่งมีความสุขที่เค้ามีพฤติกรรม-นิสัย บางอย่างที่คล้ายเราหรือคนที่เรารักโดยธรรมชาติ เช่น ชอบ/ไม่ชอบกินของบางอย่าง, ท่านอนขณะหลับ, ยิ่งโตยิ้มเหมือนพ่อ ผมเหมือนแม่ อะไรทำนองนี้

มีความสุขที่ได้เฝ้าดูเค้าเติบโตอย่างใกล้ชิดค่ะ แม้วันคืนจะหวนกลับไม่ได้แต่ทุกวันตั้งแต��¹ˆà¹€à¸„้าอยู่ในท้อง หลับตาก็เห็นภาพเสมอ เป็นความรักที่ไม่เคยต้องการให้เค้ากลับมาตอบแทนอะไรเลย ขอเพียงให้เค้าเติบโต แข็งแรงทั้งกายและใจ เอาตัวรอดในสังคมได้ เป็นคนดี เท่านี้ก็เพียงพอที่สุดแล้ว....

เป็นความสุขที่เงินเป็นพันเป็นหมื่นล้านก็มาเทียบไม่ได้เลยค่ะ

เราเป็นคนนึงที่ตอนเด็ก ๆ ไม่ชอบให้คนมีลูก พอใครมีลูกก็จะไปโกรธเขา (ไม่ใช่เราเป็นเด็กที่มีอาการขี้อิจฉานะ ขี้อิจฉาในที่นี้คือแบบที่พอพ่อแม่มีลูกคนใหม่แล้วลูกคนโตจะอิจฉาน้องนะ เพราะพอดีว่าเราเป็นน้องคนเล็ก เป็นหลานสาวคนเล็กของยาย และคนเกือบเล็กของย่า)

แต่เพราะว่ายุคที่เราเกิดมา เราเรียนรู้ รับรู้แต่ว่าโลกมันขาดแคลน มีเด็กมากมายในเอธิโอเปียอะไรทำนองนี้ กำลังจะอดตาย ประชากรมีมาก มากจนแย่งกันกินแย่งกันใช้ เราเลยคิดว่า วิธีการแก้ปัญหาที่ดีที่สุดก็คือ ต้องห้ามไม่ให้ทุกคนบนโลกมีลูก

เราคิดแบบนี้มาอยู่นานเลย (แต่ก็ห้ามใครไม่ได้ เพราะเขาอยากมีลูก เขามีปัญญาทำ มีปัญญาเลี้ยง แล้วทำไมเขาจะต้องมาแคร์เรา จริงป่ะ) แต่ก็ไม่ได้ซีเรียสอะไร แค่คิดว่าอืมคนจะล้นโลกวันไหนว้า... จนกระทั่งได้เรียนวิชาพื้นฐานทางสังคมและได้อ่านบล็อกหนึ่ง เราจึงเปลี่ยนความคิด คิดว่าอยากมีลูกขึ้นมา เพราะว่า ถ้าไม่มีลูก ต่อไปใครจะเลี้ยงเรา ตอนเราแก่เฒ่า ใครจะดูแล

ใจก็ไม่ได้คาดหวังให้มันมาดูแลเราหรอก (ลูกอ่ะ ตอนนี้ยังไม่มี) แต่ในเมื่อคนรุ่นหลังในสังคม มักจะหลงลืมคนแก่ (เห็นเอง และเป็นเองด้วย) เลยคิดว่าถ้าอย่างน้อยมีลูก เราก็คงแก่ตายไปแบบไม่เหงานัก (อาจได้เลี้ยงหลาน เพลิน ๆ) แต่บางทีอาจจะคิดผิดก็ได้ ก๊าก...

เอาเถอะ ยังไงคนส่วนใหญ่ก็ต้องอยากมีลูกไว้สืบสกุล ไว้เติมเต็มชีวิตครอบครัวอ่ะ จะด้วยเหตุผลอะไรก็ช่างเถอะ เอาว่าอย่ามัวแต่นึกถึงลูกล่ะ ควรกลับไปนึกถึงพ่อแม่ปู่ย่าตายายที่ให้กำเนิดเรามาจะดีกว่า อาจจะตอบหลุดออกนอกประเด็นไปเรื่อย แต่เราว่ามันเกี่ยวกันนะ ว่าป่ะ