ท่านคิดอย่างไรกับภาษาไทย ของนักการเมืองไทย?

ผมคิดว่าการพูดของนักการเมืองไทย ส่วนใหญ่เป็นการพูดโดยใช้คารม ให้ฟังดูแล้วมีหลักการและเหตุผล ทั้งๆ ที่ตัวเองอาจจะไม่รู้เรื่องที่กำลังพูดซักนิด เนื่องจากมีคนเขียนสคริปซ์ให้พูด เป็นนกแก้วนกขุนทอง ทั้งนี้เพราะัตัวเองไม่ค่อยได้ทำงานเพื่อประเทศนักหรอก คอยแต่จ้องจะทำมาหากินน. , ดูงานต่างประเทศ และหาทางใช้เงินหลวงให้ตัวเองได้รับประโยชน์ต่างๆ นาๆ (เอ๊ะ รู้สึกไม่ค่อยตรงคำถามแฮ่ะ)เอ้า สรุปได้ ดังนี้

- นักการเมืองหัวนอก พูดไทยคำอังกฤษคำ คนฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง ก็ช่วยไม่ได้ เผื่อเป็นการกลบเกลื่อนสิ่งที่คนพูดไม่อยากให้คนอื่นเข้าใจ

- นักการเมืองชั้นต่ำ พวกนี้ยิ่งหนักเลย ใช้ภาษาที่ค่อนข้างจะต่ำทราม แม้ว่าเจ้าตัวจะพยายามพูดให้ดูดีแล้ว���็เถอะ เผลอๆ หลุดภาษาพ่อขุนรามฯ ก็ยังมี ไม่รู้ทำไม คนจึงยังเรียกไอ้พวกนี้ว่า ผู้ทรงเกียรติ

- นักการเมืองปริญญาปลอม คิดว่าตัวเองเก่ง รู้ไปโหม๊ดทุกสิ่ง แต่ไม่ได้เรื่องซักอย่าง เวลาพูดจึงฟังเหมือนมีสาระน่าเชื่อถือ น้ำเสียงเข้มแข็งดุดัน ปลุกเร้าผู้ที่ไร้สมองได้ดี

- นักการเมืองมือใหม่ไร้ประสบการณ์ แต่อยากออกทีวี พวกนี้ท่องตามสคริปซ์อย่างเดียวเลย น้ำเสียงตะกุกตะกัก พูดผิดพูดถูก ฟังแล้วละเหี่ยใจ

- นักการเมืองน้ำเน่า พูดภาษาไทยเป็นอยู่คำเีดียว คือ ผมขอประท้วงครับ!!!!

ไม่เป็นแบบอย่างแก่เด็กและเยาวชนเลย สักแต่พูดเอามันไว้ก่อน การใช้ภาษาก็ยังต้องปรับปรุง จริงๆ แล้วการถ่ายทอดสดการประชุมสภาน่าจะจัดเร็ตติ้งด้วยก็จะดี

มีบางถ้อยวลีของนักการเมืองแห่งพรรคพลังประชาชนที่หลุดออกมาจากปาก ขณะเปิดปราศรัยใหญ่ที่ท้องสนามหลวง เมื่อค่ำวันที่ ๑๒ ตุลาคมที่ผ่านมา และสื่อมวลชนได้นำมาเผยแพร่ต่อสาธารณชนได้ก่อให้เกิดเสียงสะท้อนกลับมาว่า การกล่าวเช่นนี้มีความเหมาะสมหรือไม่ เพียงไร โดยเฉพาะคำกล่าวของนายยงยุทธ ติยะไพรัช รองหัวหน้าพรรคพลังประชาชนที่ว่า มีหัวหน้าพรรคการเมืองหลายคนกินฉี่ทหารไปเรียบร้อยแล้ว นอกจากนี้ก็มีบางคนไปดื่มฉี่ทหาร ยอมทหาร ยอมทุกอย่างกลับได้ดี แล้วยังบอกว่า อร่อยและหอมดี

แน่นอนว่า นักการเมืองพรรคพลังประชาชนที่ฟังการปราศรัยย่อมสะใจกับการกล่าวนี้ รวมถึงประชาชนที่ฟังการปราศรัย ก็คงจะมีจำนวนหนึ่งพออกพอใจกับคำด่าที่เจ็บแสบของนายยงยุทธ์ จึงมีเสียงปรบมือ โห่ร้อง เป่าปากและเปล่งเสียงตะโกนอย่างมีอารมณ์ร่วม อาจไม่ผิดที่การปราศรัยทางการเมืองหรือเรียกว่า การหาเสียงในที่สาธารณะ ผู้ ปราศรัยย่อมจะต้องสรรหาถ้อยคำวลีที่แสบสันต์ที่สุดมาก่นด่า ประณาม สาปแช่ง ประชดประชัน เสียดสี เย้ยหยัน เปรียบเปรย ฝ่ายตรงข้ามให้ได้รับความเสื่อมเสีย เป็นที่อับอายหน้าประชาชี แต่จะมีนักการเมืองคนไหนบ้างในพรรคพลังประชาชนที่จะมีความเห็นแย้งหรือมี ความเห็นแตกต่าง ไม่ยอมรับกับการกล่าวของนายยงยุทธหรือคำอื่นๆ ที่มีลักษณะในทำนองเดียวกัน แต่ถึงจะมีก็คงไม่กล้าเปิดเผยตัว เพราะอาจถูกตำหนิว่าเป็น "แกะดำ" และจะกลายเป็นคนขี้ขลาด ตาขาว ยอมสยบอยู่ภายใต้ท็อปบู๊ตของทหาร

แท้จริงแล้ว การกล่าวถ้อยคำที่ไม่จำเป็นต้องใช้ศัพท์หรือวลีอัน ไม่บังควรก็สามารถกระทำได้โดยมิได้ทำให้คุณค่า หรือราคาของสิ่งที่พูดเสียหายไปแต่อย่างใด กลับจะทำให้คนพูดได้รับการยกย่องว่าเป็นผู้ที่น่าเคารพนับถือจากคนทั่วไปที่ มีสกุลเสียด้วยซ้ำ ในฐานะเป็นผู้กิริยามารยาท การใส่ร้ายหัวหน้าพรรคการเมืองอื่นและใครบางคนว่าไปกินฉี่ทหารแล้วบอกว่า อร่อยและหอมดี แม้จะไม่ระบุชื่อเสียงเรียงนามว่าเป็นใคร แต่สังคมย่อมจะอนุมานได้เองว่า คงไม่แคล้วหัวหน้าพรรคการเมืองที่อยู่ตรงข้ามกับระบอบทักษิณนั่นเอง นอกจากนี้การบอกว่า ฉี่ทหารอร่อยและหอมดี อาจถูกแย้งจากอีกฝ่ายได้ว่า หากผู้พูดไม่เคยมีพฤติการณ์เยี่ยงนี้มาก่อนแล้ว ไฉนเลยจึงรู้ว่ารสชาตินั้นอร่อยและหอมดี เพราะฉี่ทหารอาจจะมีรสขื่น หรือเปรี้ยวหรือขมเป็นยิ่งนักก็ได้

การปราศรัยทางการเมืองที่เป็นการหาเสียงเลือกตั้ง ไม่ใช่เวทีที่จะใช้เสรีภาพในการพูด การแสดงความคิดเห็นโดยไม่มีข้อจำกัด เพราะถึงอย่างไร ก็ยังอยู่ภายใต้กฎหมายเหมือนคนทั่วไป และภายใต้มโนธรรมของนักการเมืองที่ควรจะรู้ดีว่า อะไรควรพูด อะไรควรงดเว้น

ตรงกันข้าม กลับจะเป็นเวทีที่นักการเมืองควรระมัดระวังให้มากกว่าการพูดในที่สาธารณะอื่นๆ เพราะประการแรก คนที่มาฟังการปราศรัยมีจำนวนมากเป็นพันเป็นหมื่น ประการที่สอง สิ่งที่พูดนั้นอาจถูกสื่อมวลชนทั้งหนังสือพิมพ์ วิทยุและโทรทัศน์นำไปรายงานโดยถือว่า เป็นข่าวสำคัญ เนื่องจากผู้พูดมีตำแหน่งเป็นนักการเมือง เป็นอดีต ส.ส. อดีตรัฐมนตรี ปัจจุบันเป็นกรรมการบริหาร และในอนาคตอาจได้เป็นรัฐมนตรี การพูดของคนมีตำแหน่งควรจะตระหนักในเกียรติของตนและการเคารพผู้ฟังที่ไม่ควร จะได้ยินถ้อยคำหรือวลีที่สกปรกและหยาบคาย

การกล่าวปราศรัยของนายยงยุทธว่า หัวหน้าพรรคการเมืองหลายไปกินฉี่ทหารแม้จะไม่ได้หมายถึงการกินฉี่ทหารจริงๆ เพราะเป็นแค่เพียงการเปรียบเทียบนักการเมืองที่ไปยอมรับ สนับสนุนการรัฐประหาร แต่เมื่อคำพูดนั้นแพร่กระจายออกไปอันเท่ากับดังกึกก้อง ย่อมก่อให้เกิดความเสียหายต่อหัวหน้าพรรคการเมืองเหล่านั้น และในอีกด้านหนึ่งก็กระทบต่อภาพลักษณ์ของนักการเมืองโดยรวมที่จะถูกตีความ จากสาธารณชนว่า นักการเมืองไทยไม่ได้ยกระดับความประพฤติให้ดีขึ้นเลย หาก นายยงยุทธหรือใครก็ตามในพรรคพลังประชาชนที่เห็นดีเห็นงามไปกับการด่านักการ เมืองหลายคนไปกินฉี่ทหาร ก็ควรระลึกไว้ด้วยว่า ตนเองอาจถูกตอบโต้ย้อนเกร็ดกลับมาว่า ไปกินของเสียที่เน่าเหม็นของทักษิณได้เช่นกัน และการกระทำที่สกปรกของรัฐบาลทักษิณมิใช่หรือที่เป็นเหตุให้ถูกประท้วงขับ ไล่จนบ้านเมืองเกิดวิกฤตและนำไปสู่การรัฐประหารของทหาร การโต้กันไปโต้กันมาของนักการเมืองโดยไม่รู้ยอมลดราวาศอก ทั้งๆ ที่พื้นเพก็มาจากแหล่งเดียวกันคือ การเลือกตั้งของประชาชน ทำให้ภาพลักษณ์ของนักการเมืองตกต่ำลงทุกที เพื่อมิให้การเมืองกลายเป็นสิ่งเลวทรามอันเกิดจากการกระทำของนักการเมืองไป มากกว่านี้

นักการเมืองต้องใช้ศิลปะการพูดมากพอสมควร จึงสามารถทำให้น่าสนใจ มีผู้ตั้งใจฟัง คนไหนพูดไม่น่าสนใจ สื่อสารแบบเรียบง่าย มักจะไม่ค่อยมีใครฟัง โวหารและวิธีการพูดจาของนักการเมือง เพื่อไปสู่เป้าหมายที่ต้องการ หลากหลายและมีทุกแบบ แต่ถ้าหยาบคายและโกหก หรือพูดอะไรก็ได้ให้ดูดี และไม่มีเป้าหมายที่เป็นประโยชน์ต่อประชาชน พูดดีจะมีประโยชน์อะไร นอกจากสร้างภาพให้ตัวเองไปวันๆ

พูดลำบาก แรงกดดันหลายหลายด้าน พวกวาระซ่อนเร้น วาระเปิดเผย นักการเมืองเนอะ