เมื่อก่อนคิดว่ารักคนมีเจ้าของมันผิด แต่พอเจอกะตัวเองกลับไม่กลัว เพื่อนๆคิดว่าเราเป็นคนอย่างไร? วิจารณ์ที?

คิดและรู้สึกเหมือนกันเลย..ชีวิตของคคนคนนึงไม่มีอะไรสมบูรณ์แบบหรือได้อะไรตามที่เราต้องการไปซะหมด สิ่งที่ควรรัก อาจไม่ใช่สิ่งที่เรารัก แต่สิ่งที่ไม่ควรรัก อาจกลับกลายเป็นสิ่งที่เรารักที่สุดก็ได้..

ดังกรณีที่เราไปรักคนที่มีเจ้าของแล้ว..ในความรู้สึกของคนอื่นมันก็คงจะไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไร

แต่ในความรู้สึกของตัวเองคิดว่า...การที่เราได้รักใคร (จริงๆ)สักคนไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เรารักเค้าเพื่อให้ใจเรามีความสุขที่ได้รัก...มีความสุขที่ได้ทำอะไรดีดีให้คนที่เรารักมีความสุข..แต่เราไม่ได้รักเพื่อที่จะทำให้เขาแตกแยกหรือหวังที่จะแย่งชิงเขามาเพื่อครอบครองเป็นของเรา

..ถ้าเป็นอย่างนี้..สำหรับเราว่า..ไม่น่าจะผิดหรอกนะ เพราะทุกคนมีสิทธิ์ที่จะคิดหรือทำอะไรก็ได้..แต่ต้องไม่ผิดกฏหมายและไม่ทำให้คนอื่นที่เกี่ยวข้องเดือดร้อนด้วย

เขาเรียกว่า แนะนำคนอื่นได้ แต่กลับพลาดเอง

อาจกำลังอยู่ในช่วงที่มีความรู้สึกรุนแรง เลยไม่กลัว

แต่บุคคลที่ใช้เหตุผลเหนืออารมณ์ คำนึงถึงความถูกต้องมากกว่าความถูกใจย่อมรู้ว่า ขณะที่อารมณ์พลุ่งพล่านอยู่เหนือเหตุเหนือผล เป็นช่วงเวลาที่ควรนิ่ง ไม่ลงมือทำอะไรลงไปที่อาจทำให้บางคนต้องเสียใจไปอีกนาน (ไม่เฉพาะแต่ตนเอง)

หวงเขา มีความคิดครอบครองอยากเป็นเจ้าของ เห็นตัวเองไหมหล่ะ ก็ดูไป เดี๋ยวความรู้สึกก็จะเปลี่ยนไปเรื่อย ๆ เป���นธรรมดา

ผมก็เป็นอยู่เหมือนกันผมนะมีคู่แล้วด้วยแต่ต้องพยายามควบคุมความต้องการของเราเพราะรู้ดีว่าผิด ถ้าเรากับเขาสมหวังแล้วครอบครัวของเราละจะอยู่อย่างไร แล้วครอบครัวเขามันจะเกิดอะไรขึ้น เราต้องอยุ่ในใจเราตลอดไปจนกว่าจะจากกันไปสักข้าง

ความรักมันไม่เข้าใครออกใครหรอกค่ะ

เวลาเรามองคนอื่น แทบจะทุกอย่างที่เค้าทำไม่ดี

เราก็จะติหรือคิดอคติกับเค้า

แต่เวลาที่เราทำผิดเสียเอง เรามักจะให้โอกาสและให้อภัยตัวเองเสมอ

ดังนั้นเมื่อก่อนที่เราคิดว่ารักคนมีเจ้าของมันผิดกับตอนนี้ที่ทำซะเองก็เข้าข่ายกรณีที่ว่าเนี่ยล่ะค่ะ

การที่รักคนท��่มีเจ้าของแล้ว ถ้ารักอยู่ในใจ มีขอบเขต ก็คงจะไม่เป็นไร

แต่ถ้ารักแล้วจะต้องเอาเค้ามาเป็นของตัวเอง นั่นสิคะผิด

การที่เราจะต้องทำลายความสัมพันธ์ของคนรักสักคู่

เพื่อให้ได้มาซึ่งความสุขของตัวเอง

จะมีกี่คนคะที่จะรู้สึกแย่

การทำร้ายจิตใจตัวเองโดยการไม่ไปรักเค้าน่ะ

ดีกว่าการทำร้ายจิตใจของคนอื่นที่เค้ารักกันนะคะ

ความรักไม่เข้าใครออกใคร บังคับใจกันไม่ได้ ไม่มีเหตุผล เพราะฉะนั้น

รักใคร ก็ไม่ผิดทั้งนั้น ถ้าเป็นรักอย่างสร้างสรรค์ ไม่ใช่รักแบบต้องการครอบครอง

ถ้าไม่ได้ครอบครองแล้วต้องทำลาย (ข้าไม่ได้ ก็อย่าหวังว่าใครจะได้...ตายลูกเดียว)

รักคนมีเจ้าของ...เขาแค่แฟน(คู่รัก)กัน หรือว่า แต่งงานกันแล้วล่ะ มีลูกรึยัง

ลองสำรวจความรู้สึก-ใจคุณเองอีกครั้งดีไหม ที่คิดว่ารักเขานั้น รักที่ตรงไหน

นิสัยใจคอเข้ากับคุณได้ ชอบอะไรเหมือนๆกัน คุยเรื่องเดียวกันแล้วเข้าใจ

คุยสนุก ใกล้ชิดด้วยแล้วสบายใจ ไม่ต้องเสแสร้งปั้นแต่ง คุณเป็นตัวของตัวเองได้

หรือเพราะเขาสวย รูปร่างดี เซ็กซี่ แต่งตัวดี ท่าทางสง่า อาชีพมั่นคง ฐานะดี

ถ้าเขาอายุมากขึ้น รูปร่างไม่สวยงามแล้ว คุณยังรู้สึกปลื้มเขาอยู่รึเปล่า

หรือเพราะครอบครัวเขาอบอุ่น เขาปฏิบัติตัวน่ารักอ่อนหวานกับแฟน/สามี

ทำให้คุณชอบ-ปลื้ม-ประทับใจเขา จนรู้สึกว่ารักเขา ..... อย่างนั้นรึเปล่า

ไม่ว่าจะเพราะอะไร ลองตรองอีกครั้งว่ามันเป็นความรักจริงรึเปล่า

หรือแค่ปลื้มในตัวเขา ........ไม่รู้จะวิจารณ์ตัวคุณได้ยังไง เพราะคุณไม่ได้

บอกลักษณะความรักของคุณมาเลย

แต่ยังไงก็ยืนยันว่า....รักคนมีเจ้าของหรือรักใครๆ นั้นไม่ผิด ถ้าคุณ

รู้จักตำแหน่งแห่งที่ของตัวคุณ ตัวเขา และคนของเขา

ไม่ผิดหรอกความรักมันห้ามกันไม่ได้ แต่ในเมื่อรู้แล้วก็ควรเผื่อใจเอาไว้ ควรทำตัวให้เหมาะสม ไม่ควรแสดงออกแบบน่าเกลียด แล้วต้องตัดใจ การมีความรักมีได้ แต่ความรักขอเราต้องไม่ทำร้ายใคร ถ้าเรารู้ว่ามันผิดก็ควรถอยออกมา อาจจะไม่ใช่เรื่องง่าย แต่มันก็เป็นสิ่งที่ถูกต้อง การจะไปแย่งเขามันก็กระไรอยู่

เอาเป็นว่าทำใจเถอะถ้าเขามีคู่แล้วละก็ เราได้แอบชอบเขามันเป็นเรื่องที่ดีและเราจะเศร้า ถ้าเขาไม่มีความสุข แต่จะรู้สึกแย่ยิ่งกว่าเดิมถ้าคน ๆ นั้นไม่มีความสุขยามที่เขาอยู่ใกล้เรา จงจำไว้ว่า " รัก " คือการ " ให้ ".....

แล้วแต่เจตนาของคุณเอง

...เป็นเป็นเรื่องความรู้สึกอ่ะ....ไม่สามารถที่จะห้ามคนนั้นคนนี้รักกันไม่ได้หรอก

แต่.....มันก็ขึ้นอยู่กับตัวเราจะรู้ว่าสิ่งไหนควรสิ่งไหนไม่ควรต่างหาก

ถ้ารักแล้วไม่ทำให้ใครเดือดร้อนก็ไม่ผิดน่ะ..นั่นหมายถึงไม่ไปวุ่นวายหรือไปแย่งของคนอื่นเค้ามา

..แต่ถ้ารักแล้วหรือมีคนมารักแล้วเรายังอยากที่จะปราถนาได้เขามาครอบครองทั้งที่เค้ายังเป็นของคนอื่นนั่นน่ะ..ผิดเต็มๆๆๆ.....

*-*..ดีชั่วมันรู้อยู่ที่ตัว....ละกิเลสได้ทุกอย่างก็จบ

...

...

...

........ความรักที่แบบไม่ได้เป็นเจ้าของบางครั้งยังมีความสุขมากกว่าได้ครอบครองคนที่เรารักอีกน่ะ......ลองคิดดู

รักคนมีเจ้าของ ต้องดูว่าเจ้าของเขายังรักของๆเขาอยู่ไหม ทำไมถึงยอมให้เราไปรักเขาได้ บางครอบครัวมีปัญหาแต่ต้องฝืนเก็บซ่อนไว้ ไม่ว่าจะเพื่ออะไรก็ตาม แต่ถ้าเราไม่เห็นแก่ตัวและมีความรับผิดชอบ การยอมรับความจริงน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด บางคนไม่สามารถหย่าได้วันนี้หรืออีกปีสองปีนี้ บางทีก็ต้องใช้เวลานานกว่านั้น อีกคนไม่ยอมหย่า ไม่ใช่เพราะยังรักแต่เพราะอย่างอื่นก็มี หรือยังหย่าไม่ได้เพราะความรับผิดชอบ การหย่าไม่ใช่เรื่องเสียหาย ไม่ใช่เรื่องน่าอาย คนที่ไม่ได้มาอยู่ในสภาวะแบบนี้คงไม่เข้าใจ ไม่ได้บอกว่าทุกกรณีมันเป็นแบบนี้ บางทีปล่อยให้เวลาหาทางออกให้เราอาจจะดีกว่าเราเห็นแก่ตัวหาทางออก เหมือนหนังสือที่มันต้องอ่านจบ แต่จะจบแบบไหนมากกว่า ที่สำคัญเราไม่ควรทำให้ใครเจ็บช้ำเพราะความรักของเรา ไม่อย่างนั้นมันจะเป็นการเห็นแก่ตัวและแย่งชิง

เป็นคนอ่อนโยน ที่พ่ายแพ้ความน่ารักของผู้หญิง งั้นก็แอบมองแอบรักแบบห่างๆต่อไปก่อน ถ้าทนไหว อิอิ ห้ามคิดมาก ทำไมเรามาช้า ทำไมเรารักกันไม่ได้ ให้มองว่า สุขใจที่ได้รัก ดีที่สุด

เพราะคุณมองแต่สิ่งที่จะได้ เช่น การเสพสุข(โปรดสังเกตุว่าผมไม่ใช้คำว่าความสุข) .......การท้าทาย และ ความตื่นเต้น..... ที่จะได้ แต่ปฏิเสธที่จะมองว่าจริงๆแล้ว ไม่ใช่มีแค่นั้น

.....นั้นคือ ปล่อยให้อารมณ์สนุกคะนองและความเห็นแก่ตัวของคุณเอง เป็นตัวชี้นำความคิด การกระทำ และ ความเชื่อมั่นทั้งหมด

......ไม่ได้ใช้ปัญญามองว่าถ้าทำไปแล้วจะเกิดปัญหาและความทุกข์อะไรบ้าง กับ"ทุกคน" ที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้

....และ คุณกำลังทำในสิ่งที่ไม่ถูก คือ ไม่คิดรับผิดชอบในสิ่งที่จะตามมา

.....รักใครนั้นไม่ผิด แต่ปล่อยให้ตัวเองเดินเข้าไปสู่ปัญหาและความเดือดร้อนเพียงเพื่อความสนุกและท้าทาย เหมือนคนแอบเข้าไปหยิบฉวยผลไม้ในสวนของคนอื่นโดยที่เจ้าของเขาไม่ได้อนุญาต

......ที่แย่กว่านั้น คือ จากนี้ไปคุณจะมีนิสัยอันนี้ติดตัว

ไม่ขอวิจารณ์แต่จะให้ข้อคิด เมื่อมันเกิดแล้ว ควรพยายามหลีกเลี่ยงให้ได้ เราต้องตระหนักอยู่เสมอว่าการสร้างความแตกแยกในครอบครัวใดครอบครัวหนึ่ง เป็นการสร้างปัญหาให้เกิดแก่สังคม ลองเราถูกแย่งของรักของหวง เราจะรู้สึกอย่างไร ไม่มีใครหรอกที่จะยอมละทิ้งสิ่งที่ตนมีโดยเฉพาะคนรักให้กับผู้อื่นแม้แต่เราก็เช่นกัน หากยังไม่ถล้ำลึกเกินไปก็ควรเอาตัวเราออกห่างดีกว่า แล้วไปหาคนใหม่ที่ไม่บ่วงคล้องคอ ไม่มีตราจอง จะเป็นกุศลแก่เรา แก่วงศ์ตระกูล ผู้อยู่ใกล้ชิดก็มีความสุข เราก็มีความสุข (ยกเว้นเสียแต่ว่าเขาเป็นอิสระไม่มีบ่วงคล้องคอ)