ถ้าบางทีเราสับสนต้องการใครสักคนเราต้องให้กำลังใจตัวเองไงดี..?

ท้อแท้ ผิดหวัง เหนื่อย เมื่อเจอปัญหาแล้วสับสนต้องการใครสักคนเพื่อมาปลอบใจ ให้กำลังใจ อยู่ข้างเราๆ ให้เราพึ่งพาได้ แต่ลึกๆแล้วเราก้อต้องอยู่กับตัวเอง ต่อสู้กับความรู้สึกเหล่านี้ตามลำพัง เพราะไม่มีใครจะอยู่เคียงข้างเราเสมอ รักตัวเองให้มากๆนะคะ ตัวเราเองเนี้ยแหละค่ะ ที่อยู่เคียงข้างตัวเองตลอดเวลา..ขอแค่เราอย่ายอมแพ้

มองคนที่ลำบากกว่า ด้อยกว่า...สร้างกำลังใจว่าชีวิตฉันดีกว่าเขาตั้งเยอะ

หาส่วนที่ดีของชีวิตของเราให้เจอ...จะได้พบว่าที่จริงเราก็น่าอิจฉาเหมือนกันนะ

คิดว่าเราไม่ได้อยู่คนเดียวในโลกนี้...นึกถึงเพื่อน พ่อแม่ ญาติพี่น้อง คนรู้จัก คนที่หวังดีต่อเรา

เวลาเดินอยู่บนถนนหรือที่ไหนก็ตาม ให้มองคนรอบข้าง ถ้าเขามองตอบ ยิ้มให้เขาสักหน่อย คุณอาจได้กำลังใจจากคนไม่รู้จักที่ยิ้มมาให้คุณก็ได้นะ

ยามเมื่อเราสับสนต้องการใครสักคนที่จะให้กำลังใจตัวเองแล้วล่ะก็ ดิฉันขอแนะนำได้เลยค่ะว่า ควรจะไปหาพ่อแม่แà¸��ะญาติพี่น้องเท่านั้น ที่สามารถเป็นที่ปรึกษาและแหล่งให้กำลังใจซึ่งสำคัญที่สุด

เพราะไม่ว่ามีปัญหาใดก็ตามควรเล่าให้พ่อแม่ฟัง อย่าปิดบังท่านเลย พ่อแม่คือกำลังใจที่ไม่เคยหยุดให้ลูก

คุณต้องเข้มแข็ง มีความเชื่อมั่นในตัวของคุณเอง...ถ้าคุณขาดซึ่งความเชื่อมั่นในตัวของคุณเอง ต่อให้มีกำลังใจเป็นร้อย เป็นพัน ก็ไม่ก่อประโยชน์อันใดหรอกครับ...ความสับสนที่เกิดมาจากความไม่เชื่อมั่นในใจคุณครับ...มีวลีธรรมอยู่ประโยคที่เป็นสัจจะธรรม"อัตตาหิ อัตตโน นาโถ" นำไปใช้ดูนะครับ

ถึงเหน็จเหนื่อย..สับสน..ท้อแท้ยังไง นึกถึงเส้นชัยที่ตั้งไว้ เอาวินัย ประคับประคองตัวเองไปให้ถึง เราจึงจะรู้ว่าเรามีค่า คนอื่นจะได้รักเราที่ค่าของเรา..การตัดสินใจเป็นสิ่งสำคัญ แต่ถึงผิดหรือถูก เราต้องเคารพตัวเอง อย่าโกรธตัวเอง..คุณต้องทำได้...

เหลียวซ้ายแลขวา เห็นแต่น้องหมาแล้วก็ทำให้อายตัวเอง มันช่างเรียบง่าย ไม่วุ่นวาย ไม่มีอะไรต้องสับสนวิตกกังวลเลย ไม่เคยบ่น ไม่เคยเรื่องมาก ทำให้ตัวเราต้องเอาอย่างมันบ้างค่ะ