ทำไมนักวิชาการ,นักวิจารณ์มักชี้แต่ปัญหาแต่ไม่มีคำแนะนำแก้ไขเลยครับ?

เท่าที่ผมเจอมา มีทั้งสองแบบครับ นักวิชาการและนักวิจารณ์ (มักจะเป็นผู้นำทางความเห็นหลายๆ คน เช่นประชากรอาวุโส อย่างหมอประเวศ) มีทางออกให้นะครับ ไม่ถึงกับไม่มีทางออก แต่ทางออกที่นักวิชาการและนักวิจารณ์นำเสนอมานั้นดีในแง่ของทฤษฎี ซึ่งคนที่มีอำนาจในการตัดสินใจคือรัฐบาลและประชาชนต้องเอามาศึกษากันอีกทีว่าจะสร้าง "Action plan" ได้อย่างไร ... แต่นักวิชาเกินบางคนก็ไม่มีทางออกมาให้ เอาแต่บริภาษสังคม ซึ่งมีประโยชน์น้อยไปหน่อย

อย่างไรก็ตามการที่นักวิชาการ นักวิจารณ์ จะออกความเห็น แต่ไม่นำเสนอทางออกเลย มันก็แฟร์พอครับ เพราะหน้าที่ของเขาคือการตรวจสอบการทำงาน และออกความเห็น

ส่วนความเห็นที่ได้มานั้นจะเอาไปทำหรือไม่เอาไปทำ มันขึ้นอยู่กับประชาชนและรัฐบาลต่างหาก

บางทีก็มีคำแนะนำแก้ไขนะคะ เพียงแต่ไม่สามารถปฏิบัติตามได้ อาจควบคุมได้ยาก หรือเสียผลประโยชน์ เลยไม่ค่อยจะทำได้สักเท่าไหร่

หน้าที่ของนักวิชาการคือวิจารณ์และชี้ให้เห็นปัญหา แต่วิธีการปัญหานั้นคือสิ่งที่พวกเราต้องแก้ไขกันเอาเองค่ะ นักวิชาการไม่สามารถบอกได้...สงสัยกลัวผิดจรรยาบรรณมังค่ะ

เพราะไม่เคยทำอะไรประสพความสำเร็จ

พอคนอื่นทำได้ก็อิจฉา

ยิ่งถ้ามีเด็กไปตำหนิยิ่งรับไม่ได้

สอนเรื่องธุรกิจแต่ไม่เคยทำเลยคุณคิดว่าน่าเชื่อถือหรือเปล่า

br...สอนจริงทำได้..n

อ่านเจอก็มีนะค่ะ ที่ชี้ปัญหาและแนะนำแนวทางค่ะ แต่จะมากหรือน้อยก็ขึ้นอยู่กับแต่ละคนค่ะ

ผมว่ามันก็ปกตินะ บางทีกินข้าวเราก็บอกว่าไม่อร่อย แต่ทำเองก็ไม่เป็นน่ะ

แต่ถ้าบอกคนทำเขาหน่อย ว่าไม่ถูกปากเรา เขาก็จะได้รู้

ส่วนจะแก้ไม่แก้ ก็อีกเรื่อง เพราะมันอาจจะถูกปากคนอื่นก็ได้ หรือเขาคิดว่าแบบนี้ดีแล้ว