ทำไมบางเวลาเราไม่เข้าใจตัวเอง?

อาจเพราะเรากำลังสับสน สมองกำลังทำหน้าที่อย่างเข้มแข็ง แต่จิตใจของเราก็อ่อนไหวไปกับสิ่งต่างๆ สิ่งที่ยากที่สุดก็คือการชนะจิตใจของตนเอง คนเราอาจคิดได้วิเคราะห์ได้ แต่เราจะมีความเข้มแข็งพอที่จะก้าวข้าม ความอ่อนแอของจิตใจหรือเปล่า เนี่ยล่ะค่ะ ทำให้ความสับสน มึนงง เราเลยรู้สึกเหมือนกับว่า แม้แต่ตัวเราเอง ก็แทบจะไม่เข้าใจเลยค่ะ

..เพราะเราไม่ให้เวลากับตัวเอง

ไม่มีเวลาคุยกับตัวเอง

จึงเกิดอาการไม่ไว้ใจตัวเอง

ว่าที่เราคิดแบบนั้นแบบนี้ถูกต้องแล้ว หรือว่ายังมีช่องโหว่อะไรอีก..

หาเวลา..พยายามพูดคุยกับตัà��§à¹€à¸­à¸‡à¸šà¹ˆà¸­à¸¢à¹†...

และอย่าพยายามติดสินบนตัวเอง

ด้วยการมองอะไรเพียงด้านเดียว

โดยเฉพาะด้านที่นึกว่าตัวเองจะได้เปรียบ..แบบที่เรียกว่า

"เข้าข้างตัวเอง"

.

เพราะเวลาที่เราสับสน หรือมีเรื่องวุ่นวายต่าง ๆ เข้ามามากมาย ทำให้ไม่มีสติที่จะคิดทบทวน อะไรที่คิดได้ตอนนั้นจะทำ ทำไป เพื่อให้มันจบ ๆ ไป

ธรรมดาอยู่ที่ว่าจะหลง หรือลืม ตัวเอง จุดยืน ความเชื่อมั่น ความชัดเจน

ดูกระจกมากๆจะได้ค้นหาตัวเองเจอ

การที่คนเรามักจะยึดติดและคาดหวังกับสิ่งอื่น ๆ คนอื่น ๆ มากเกินไป

โดยที่เราลืมคิดไปว่าการคาดหวังนั้น เราไม่สามารถคาดผลของมันได้

ในเมื่อเราคอนโทรลใครไม่ได้

แต่อย่างน้อย เราก็เลือกที่จะควบคุมใจตัวเราเองได้

ฉันรู้ มันยาก... ที่จะทำให้ความทุกข์มลายหายไปได้อย่างรวดเร็ว

แต่อย่างน้อย เมื่อเราเข้าใจสิ่งที่ทำให้เราทุกข์

และรู้ตัว รู้ใจตัวเอง และรู้ว่าสิ่งนั้นเป็นสิ่งที่เราไม่สามารถคาดหวัง

เราก็จะระวังหัวใจตัวเองให้คาดหวังน้อยลง

ยอมรับกับสิ่งที่มันเป็นไป

และอยู่กับความทุกข์ในวันนี้อย่างเข้าใจตัวเอง และรู้ทันใจตัวเองในที่สุด.

ทำไมนะหรือก่อนอื่นเราต้องถามตัวเองก่อนว่าเราต้องการอะไรอยากทำอะไรในเวลานั้นเเตเมื่อเราต้องสินใจอะไรบางอย่างที่สำคัญเราก็อาจตัดสินใจไม่ถูกว่าจะทำอะไรดีเหมือนกับว่าเรากังวลกับอะไรบ้างสิ่งที่เรานึกไม่ถึงเลย

เพราะว่าเราไม่เคยมองกลับมาที่ตัวเอง เอ..เกี่ยวป่ะเนี้ย ^///^

คงจะเป็นช่วงเวลาที่สับสน หลากหลายปัญหาหลายอารมณ์เข้ามาทำให้ยุ่งเหยิง

เหมือนจะระลึกได้ ว่าใช่ไม่ใช่ ถูกไม่ถูก แต่บางสิ่งกลับถูกพัดกระพือด้วยความหวั่นไหว บางครั้งแปรปรวนเหมือนเกลียวคลื่นที่หยุดไม่ได้ ยากที่จะเข้าใจ ทำไมเราถึงเป็น หรือไม่เป็น แบบนี้ แบบนั้น ก็คงต้องปล่อยมันไป สุดปลายของสายน้ำที่เชี่ยวกราก คือความนิ่งสงบค่ะ

เพราะความคิดไรเหตุผลทำให้เกิดความไม่เข้าใจตัวเองค่ะ เช่นชอบใครคนหนึ่งและคิดถึง ทำไมต้องคิดถึงเขาในเมื่ออยู่กับคนละจังหวัดคนละภาคก็มี แปลกค่ะทราบว่าเขาก็คิดถึงเราเหมือนกัน แต่ไม่มีโอกาสได้เจอหรือคุยกันเพราะงานยุ่งเพื่อนเป็นแบบนี้เป็นไหม คนอยู่ใกล้กับเฉยๆค่ะ ไม่รู้สึกอะไรด้วย??? ทำถามตอบยากค่ะ