น้ำใจไม่มีในคนไทยแล้วหรือ?

ความเจริญทางวัตถุทำให้จิตใจของคนเราต่ำลง คืออยากจะบอกว่่าเห็นแก่ตัวมากขึ้น แต่เกรงว่ามันจะรุนแรงเกินไป อยู่กรุงเทพมันชินชาไปแล้ว

เคยเป็นผู้น่าควรได้รับการดูแลคือเเป็นสตรีตั้งครรภ์ เราจะไปร.พ.รามาฯ สะดวกสุด+ ถูกคือ นั่งรถเมล์สาย 8 ไม่ได้อยากนั่งแต่กระเป๋ารู้ฝีมือลูกพี่ดี เลยพยายามหาที่ให้นั่งก็ไปไล่สุภาพบุรุษให้ลุก หลอนเลย = หน้าตาอีตอนสละบัลลังก์ให้เราสายตาเต็มไปด้วยความแค้นสุดๆ

ที่เล่านี่ผ่านมาแล้ว ๒๙ ปี ๒ เดือน ๖ วัน

ปกติจะพยายามช่วยเหลือคนอื่นเสมอ โดยเฉพาะกับผู้สูงอายุ และเด็ก ขึ้นรถเมล์ครั้งล่าสุด ได้นั่งอยู่ มีคุณยายขึ้นมา เราไม่รอช้า ไม่ต้องหันไปมองใครเลย รีบลุกแล้วเชิญคุณยายนั่ง อีตาผช.ข้างๆ หันหน้ามองนอกหน้าต่าง เรายืนไปจนลงเมื่อยเหมือนกันแต่มันใจพองอ่ะ รู้สึกดีที่ได้ช่วยคนอื่น แล้วจะ ช่วยอีกเมื่อมีโอกาส

เคยได้ดูโฆษณาที่ว่า รถเบรกแตกกำลังจะไหลลงเขาไหม เราว่าเขาเปรียบเทียบได้ดีนะ

สำหรับคนไทย.. ทุกคนบนรถต่างโทษกันไปมา ทะเลาะกัน ว่าใครผิด ใครต้องเป็นคนรับผิดชอบ

แต่มีชายคนเดียวเท่านั้นที่คอยดันรถคันนั้นไม่ให้ตกเขาไป คุณคิดว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร

ถ้าไม่ใช่ "ในหลวง" ของคนไทยทุกๆ คน

ก่อนที่จะไปว่าคนอื่น เราว่าเรามองตัวเองกันหรือยังว่า เราได้ทำในสิ่งที่ถูกต้องและดีหรือยัง

เริ่มที่ตัวเรา...ลุกให้คนแก่นั่ง ลุกให้เพศที่อ่อนแอ เอื้อเฝื้อเผื่อแผ่ซึงกันและกัน... คงดีที่สุดแล้ว

น้ำใจคนไทยเรามีค่ะ แต่ในสังคมกรุงเทพมีน้อยค่ะ น้ำใจในต่างจังหวัดยังเห็นอยู่เสมอค่ะ น้ำใจคนไทยไม่เคยแล้งนะ ชาย หรือหญิงยังมีน้ำใจให้กับคนแก่เสมอค่ะ เป็นเพียงส่วนหนึ่งที่ยังเห็นแก่ตัวค่ะ แต่หลายๆคนก็ยังแสดงออกให้เห็นว่าคนไทยเรามีน้ำใจเสมอค่ะ อย่าโทษเขาเลยนะ ต่างความคิดกันค่ะ

ยังมีอีเยอะ และในทุกๆที่ด้วยคับ

กรุงเทพฯ หรือ ต่างจังหวัด คนไทย

ยังมีน้ำใจอยู่อีกเยอะคับ

เพียงแต่ การเห็นคนแสดงน้ำใจออกมานั้น

มักไม่ได้เล่าสู่กันฟัง แค่นั้นเอง...

อาจมีบ้าง แต่คนใจดำก็มีแยะเหมือนกัน อยู่ที่จังหวะจะเจอคนแบบไหน ลุ้นๆกันไปค่ะ

ความสะดวกสบายถูก ลบลง กับความมีน้ำใจ

ยิ่งสะดวกสบายเท่าใด น้ำใจยิ่งหมดหายไป = ='

ถ้าในกรุงเทพเป็นอย่างคุณว่าออกมาอยู่บ้านนอกคอกนากะนังมารดีกว่าคะ น้ำจิตน้ำใจมีล้นเหลือเผื่อแผ่ไปซะทุกสิ่ง น้ำใสใจจริงในสังคมไทยเรายังมีอยู่มากคะแต่ที่หาได้ยากขึ้นคงเป็นเพราะการอบรมสั่งสอนมันต่างกันกับสมัยก่อนๆการทำมาหากินทำให้เรามีเวลาให้ครอบครัวน้อยลงการอบรมจึงน้อยตามความเชื่อที่ดีงามหลายอย่างจึงถูกละเลยไปอย่างน่าเสียดายคะ