คุณเคยเจอ ผ - สระ - ี หรือเคยมีประสบการณ์ในสิ่งที่ลี้ลับอธิบายไม่ได้บ้างไหมนะ?

คิดว่าเคยเจอนะคะ

อันแรกสุด สมัยยังเด็กอยู่ ป.5 โรงเรียนพาไปทัศนศึกษาที่เมืองโบราณ มันมีเรือนเก่าๆอันนึงทำจากไม้เป็นห้องแคบ ในนั้นมีโต๊ะและเตียงเก่าๆตั้งอยู่ จำลองห้องสมัยโบราณ เพื่อนมาแชะถ่ายรูปตอนที่เรานั่งคุกเข่าอยู่คนเดียว แต่พอไปล้างรูปมา ปรากฎว่าหน้าของดิฉันมันเปลี่ยนไป๋ เป็นหน้าเละเทะ ขรุขระ ตาเหล่ ฟันเหยิน แถมแลบลิ้นใส่ด้วย แบบว่าหน้าตาสยดสยองน่าเกลียดมาก เพื่อนๆทุกคนก็รู้สึกขนลุกเมื่อเห็นรูปซะจนไม่มีใครกล้าพูดกันเลยว่า มันเกิดอะไรขึ้นกับรูปใบนี้

โตขึ้นมาอีกหน่อย ตอนนั้นอยู่ ม.4 ตอนนั้นดิฉันเป็นหัวหน้าห้อง มีอยู่วันหนึ่งต้องมานั่งจัดหนังสือทำธุุระตอนเช้าในห้องเรียนขณะที่เพื่อนๆไปเข้าแถวเคารพธงชาติ ขณะที่กำลังจัดหนังสืออยู่ก็ได้ยินเสียงคนวิ่งเข้ามาในห้อง (ห้องเรียนเป็นพื้นไม้เก่าๆ) เหลือบไปเห็นแว้บๆช่วงล่างของผู้ที่วิ่งเข้ามาน่าจะเป็นผู้หญิง เพราะเห็นกระโปรงนักเรียนกับรองเท้าสีดำ เสียงวิ่งของรองเท้ากระทบพื้นไม้ตรงเข้าไปในมุมห้องซึ่งเป็นทางตันไม่มีประตูห้อง แล้วก็หายเงียบไปเลย คิดอยู่ในใจใครหนอมาเล่นซนไม่ยอมไปเข้าแถวเคารพธงชาติ เลยเดินเข้าไปตามที่ซอกตรงนั้น มันก็ไม่มีใครง่ะ เดินไปดูห้องติดกันก็ไม่มีใครอยู่ งงเหมือนกันว่าตาและหูมันจะฝาดได้พร้อมกันเลยหรือ เลยก้มหน้าก้มตาเก็บของต่อไป...

เรื่องที่สาม ประมาณ 8-9 ปีมาแล้ว ไปถ่ายรูปที่พุทธมณฑลตรงองค์พระรูปใหญ่ ถ่ายช่วงครึ่งบนมีติดท้องฟ้า ใช้กล้องดิจิตอลถ่ายประมาณ 10 กว่ารูป มีอยู่รูปนึงตรงท้องฟ้ามีจุดดำๆเต็มไปหมด เหมือนนกกาบินว่อนไปทั่ว แต่ท้องฟ้าของจริงมันฟ้าใสแจ๋วไม่มีอะไรบินอยู่ อันนี้ก็ไม่ทราบว่าเกิดจากกความผิดพลาดทางเทคนิคประการใด แต่พึ่งจะมาทราบไม่นานนี้ว่าพุทธมณฑลนั้นเคยเป็นป่าช้าเก่า มีผี วิญญาณเยอะมาก เลยมีความน่าจะเป็นไปได้ว่าเราถ่ายอะไรติดมาด้วย

เรื่องที่สี่ มีอยู่หนนึงไปปฏิบัติธรรมนั่งสมาธิ แล้วเกิดอาการนั่งเพลินฟุ้งซ่าน คือนั่งแล้วคิดโน่นคิดนี่จิตใจไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัว อยู่ดีีๆเหมือนกับมีคนมาสะกิดที่สะโพกสองจึ้ก เราก็เลยแว้บ สติกลับคืนมา ลืมตามามองไปรอบๆตัวมันก็ไม่มีคนมาสะกิดเรานี่นา คาดว่าอันนั้นน่าจะเป็นอะไรสักอย่างมาช่วยเตือนสติเราให้หายฟุ้ง

จำไม่ได้แล้วค่ะว่าเจออะไรอีก ถ้านึกได้แล้วจะมาเล่าให้ฟังอีกค่ะ

เรื่องตอนเด็กที่ยังจำได้จนถึงตอนนี้ เพราะเป็นเรื่องที่ทำให้ตกใจมาก

คือ ตอนเด็กเคยกลัวผีอยู่ครั้งเดียว สมัยก่อนหาโทรทัศน์ดูยาก แต่บ้านคุณตาผมมี บ้านผมกับบ้านคุณตาคนละหลัง เอาไม้กระดานมาพาดต่อกันเดินไปมาหาสู่ได้โดยไม่ต้องลงใต้ถุน กลางคืนพวกผมพี่น้องก็เดินข้ามไม้กระดานไปดูโทรทัศน์บ้านคุณตาประจำ

วันหนึ่งขณะดูโทรทัศน์หันมาที่ประตูเห็นผีชาวนาใส่งอบยืนดำทมึน ทุกคนตกใจร้องกันเสียงลั่น ผีก็ตกใจ

สุดท้ายพบว่าไม่ใช่ผีแต่เป็นพี่สาวอีกคนเอาหมอนวางบนหัวเดินมายืนอยู่ในเงามืด จะมานอนดูโทรทัศน์เหมือนกัน หลังจากหายกลัวก็ฮากันมาก เลยจำได้ตลอด

( ผมไม่เคยมีประสบการณ์ในเรื่องลี้ลับที่อธิบายไม่ได้ครับ )

พานพบประสบกับตนเองสองสามเรื่องครับ

จึงเชื่อในเรื่องสิ่งเหล่านี้ แต่หากนำมาสาธยาย

ณ ที่แห่งนี้ เกรงจะถูกมองเป็นอย่างอื่นไป��รับ

จึงต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครับ

แต่หากเป็นการแลกเปลี่ยนประสบการณ์

ก็ยินดี ที่หลังไมค์นะครับ

เมื่อคืนค่ะ ประมาณเที่ยงคืน พลิกตัวมานอนตะแคง ภาวนาพุทโธอยู่พยายามหายใจลึกๆ

มีเงาดำซุกซนมาป้วนเปี้ยน ดูเหมือนจะมีคนให้มาเราก็ภาวนาเรื่อยไปแล้วนึกซนเป่าลมพู่

ไปที่เงาดำทำให้ตัวน้องนั้นดิ้น ชักกระตุกๆ เราคิดว่าไม่น่าเลยสงสารมันเพราะความขี้เล่นของมันกับความขี้รำคาญของเราเอง

แล้วเลยหลับไปค่ะ ไม่มีความคิดอื่นเล่าที่จำได้มาเท่านี้นะคะ

ไม่เคยเห็นจังๆ เคยแต่ได้ยินเสียงบ้าง

คุณตามาหาค่ะ

วันนึงจู่ๆตาเสียไปอย่างกระทันหัน หลังงานศพ เข้าห้องน้ำกลางดึก(ไปนอนที่บ้านตา เป็นบ้านไม้่หลังใหญ่ แต่...มืดมาก เปิดไฟด้วงเดียวคือไฟห้องน้ำ) ได้ยินเสียงเรียกที่ไม่รู้ว่าเสียงใคร หากแต่สำเหนียกรู้ด้วยชื่อที่เรียก เป็นชื่อที่ตาเรียกคนเดียว ตาเรียกว่า "เกด" ประมาณ 2 ครั้ง

กลัวมากกกก แต่ก็ไ่ม่มีอะไร คิดว่าคงคิดถึงหลาน

อีกครั้ง ไม่ได้เห็นเอง แต่ไปบ้านเพื่อนตอนหัวค่ำ หน้าบ้านเค้าจะมืดๆ

เพื่อนเห็นมีคนมากับเราทั้งหมด 3 คน แต่วันนั้นไปกับเพื่อนอีกคนเท่านั้น เหอๆๆๆ ขนหลังคอลุกไปหลายวัน ระแวงตลอดเวลาว่าจะมีใครมาสะกิด

อีกครั้งเป็นเซนส์มากกว่าเจอผี ก็ตอนเพื่อนเสียชีวิต เสียวันศุกร์ 13 สิงหาคมนี่เอง คืนนั้นสามีเพื่อนยังไม่โทรมาบอก เลยยังไม่ทราบ

ประมาณเที่ยงคืน คืนนั้นรู้สึกเหงา โดดเดี่ยวอย่างไรไม่ทราบ นอนก็นอนไม่หลัีบ เลยเปิดทีวี รีโมทก็เสีย สรุปคืนนั้นนอนไม่หลับยันตี 2-3 ตื่นมาตอนเช้า รีโมทก็ยังใช้ไม่ได้ 8 โมงเช้าสามีเพื่อนโทรมาบอกว่าเพื่อนจากไปแล้ว ช๊อคซีนีม่่่า เย็นกลับบ้านมา รีโมทใช��ได้ จนวันนี้ก็ยังไม่มีปัญหา จะคิดมากมันบังเอิญละมั้ง อิอิ

บ้างที่สิ่งที่อยู่ห่างตานั้นคือ นั้นคือ ผี แต่เราไม่เห็นเลยไม่กลัว แต่ถ้าเรากลัวเราจะเห็นมัน

เค้าเรียก"โอปาติกกะ" คือ การกำเนิดมีอยู่ 4 คือ หนึ่งชลาพุทธะ เกิดจากครรภ์มารดา สองอัณฒชะ เกิดจากไข่ สามเสสาทนะ เกิดจากปรักโคลนตมน้ำครำ และสี่โอปาติกกะ คือผุดขึ้นมาเอง อย่างผีเปรต เทพ พรหม ยม เทวดา อะไรปานนั้นแหละ

อย่าลืมว่าความรู้ ประสบการณ์ เป็นคนละเรื่องกับการเข้าโรงเรียน และความไม่รู้มักเดินเคียงกับความไม่แยแส ถ้าอยากรู้มากมาย ระวังจะเหมือนว่าเรากำลังจูนปรับคลื่นในตัวเราให้ใกล้เคียงกับสิ่งนั้นๆ เหอ เหอ เหอ เตรียมตัวเตรียมใจละยัง แบ่บมีอะไรมาเป่ารดต้นคอขณะอยู่ในรู้รอบเนี่ยล่ะ 555

เรื่องนี้มันพูดกันยากนะ มันเป็นความเชื่อส่วนบุคคล หากถามว่าเคยเจอผีมั๊ย ก็เคยเจอ แต่คุณเชื่อมั๊ยว่า คุณต่างหากที่ไม่เห็นเค้าเอง เพราะสภาพร่างกายของเรามันหยาบมากกว่าเค้า

ส่วนเรื่องอิทธิปาฏิหารย์เกี่ยวกับ พระพุทธคุณ พระธรรมคุณ พระสังฆคุณ เรื่องนี้เก็บเอาไว้สนทนากับคนที่มีความเคารพนบนอบจะดีกว่า หากพูดกันไปคนที่เค้าไม่มีศรัทธาจะทำบาปไปซะเปล่า ๆ

คนเราเกิดมาบาปมากกว่าบุญ เราก็ถือว่าเป็นคนธรรมดา เราก็จงอย่าทำตัวเหนือโลก เหนือมนุษย์นักเลย ทำตัวเป็นคนหลังค่อม ถ่อมตน จะดีที่สุด

เจอสองสามเรื่องจ้า

1.รถคว่ำเละทั้งคัน แต่ไม่เป็นอะไรเลย ตอนถูกหามเข้าไปโรงพยาบาล

ได้ยินคนบอกว่า ร่วมฯ มารอเก็บศพ 2 คันน่ะ

2.ปาฎิหารย์แห่งใจ ในความฝันแต่เป็นจริงแล้ว 1 สิ่งแต่อีกสิ่งยัง เคยถามเป็นคำถามแล้วน่ะ

3.เสียงที่ได้ยินตอนที่ใจสงบ มากๆ เป็นเสียงประหลาดดังก้องในหู

เคยถามคนที่อยู่ด้วยกัน แต่ไม่มีใครได้ยิน