แรงบัลดาลใจของคำถามจากคุนนาย?

"ไม่มีดินผืนใดให้ไออุ่น เท่ากับดินผืนคุณตอนตั้งไข" บ้านน่ะครับเป็นถิ่นที่ทุกคน ต้องคิดถึง ผมเนี๊ยะ ยิ่งกว่าใคร มีทุกข์ก็คิดถึง แม้แต่ตอนเป็นสุข ยิ่งคิดถึง มีที่อยู่ดี กินของดีๆ ก็คิดถึง สถานที่ที่เราเคยอยู่น่ะ ตอลดชีพนี้ไม่เคยลืม ยิ่งพ่อ แม่ พี่ น้องยิ่งคิดถึงเป็นห่วงเป็นใย กลับบ้านทีไรต้องไปหาทุกคนให้ครบเชียวครับ แม้แต่เราไม่มีอะไรไปฝากก็ตาม เฮ่อ คิดถึงบ้าน

แท้จริงแล้วเราต่างไม่ได้คิดถึง "บ้าน" กันหรอกครับ แต่เรากำลังคิดถึงความอบอุ่นเก่าๆ หรือความอบอุ่นที่เราคุ้นเคยมาตลอดในชีวิตของเรา โดยเฉพาะความอบอุ่นที่เรามักจะได้รับจากครอบครัวที่จะมีทั้งพ่อ แม่ พี่ และน้องของเราเองอย่างครบถ้วนมาตลอด หรือจะเป็นครอบครัวของเราที่จะมีทั้งสามี หรือภรรยา และลูกๆของเราเองกันเสียมากกว่า แต่อย่างไรก็ตาม ถ้า "บ้าน" เก่าของเราได้ถูกขาย หรือรื้อทิ้งไปแล้ว เราเองก็ยังจะระลึกถึงความหลังของบรรยากาศเก่าๆ และสิ่งล้อมแวดล้อมดั้งเดิมของ "บ้าน" นั้นอยู่เสมอ ซึ่งแน่นอนล่ะครับว่า ยิ่งถ้า "บ้าน" ของเรายังมีคนที่เรารัก และกำลังรอคอยเราอยู่ด้วยแล้ว ก็ยิ่งจะทำให้เราต้องหวลหา และปรารถนาที่กลับไปให้ได้ในเร็ววันที่สุดเท่าที่เราจะทำได้เสมอ เพราะการที่เราต้องจากถิ่นฐานที่แท้จริงของเราเองไปเป็นเวลานานๆซะแล้วนั้น ก็ย่อมเป็นบททดสอบที่ดีที่สุดของตัวเราเอง ที่เราจะสามารถพิสูจน์ในตัวของเราได้ จนสามารถทำให้เรารู้ได้ในทันทีเลยว่า ทุกแห่งหนในโลกแห่งนี้ จะไม่มีที่ใดอีกแล้วที่จะทำให้เรารู้สึก "สุขใจ" ได้ดีเท่ากับ "บ้านของเรา" เองเลยแม้แต่น้อย ผมอยากกลับ "บ้าน" ของผมให้เร็วที่สุดเลยล่ะครับ เพราะผมเองก็ได้จาก "บ้าน" ของตนเองมานานมากแล้ว โดยไม่รู้เลยด้วยซั้าว่าวันใดจะได้กลับไป เพราะด้วยชีวิตที่ต้องดิ้นรนอย่างไม่รู้วันสิ้นสุดของผมเองนี้ล่ะ ได้ทำให้เราจำเป็นต้องอยู่ในต่างแดน ที่เราเองก็ไม่คุ้นเคยใดๆเลยทั้งผู้คน หรือสิ่งแวดล้อมใดๆ และถึงแม้นว่าในสมัยนี้จะมี "ตัวช่วย" ให้เราได้มากมายแล้วก็ตาม โดยเฉพาะ "ระบบสื่อสาร" อันหลากหลายที่สามารถมาช่วยบรรเทาความคิดถึง "บ้าน" ของเราไปได้มากก็จริงอยู่ แต่นั้นก็มิอาจมาขวางกั้นความต้องการของเราที่อยากจะกลับไปพบไปเห็น "คนในบ้าน" ที่เรารัก และต้องจากมาได้เลยสักนิดเดียว และนั่นล่ะครับ ที่คือ ความคิดถึง "บ้าน" ในความหมายของคนที่อยู่ "ไกลบ้าน" อย่างเช่น พวกผมหลายๆคน...นี่ไงล่ะครับ

ไม่คิดถึงแล้วครับเพราะตอนนี้กลับมาอยู่ที่บ้านเรียบร้อยแล้ว

หลังจากออกไปใช้ชีวิตนอกบ้านช่วงยังเรียนและทำงานหลายสิบปี

บ้านเกิดมักอยู่ในฝันเสมอใช่มั้ยครับ

ไม่เคยรู้สึกคิดถึงบ้านเลยครับ แล้วก็เป็นอย่างนี้ตั้งแต่เด็กแล้วด้วย

ยิ่งปัจจุบันการติดต่อสื่อสารดีขึ้นมาก ยิ่งทำให้ผมรู้สึกว่าผมไม่ได้อยู่ห่างจากครอบครัวเลย คิดถึงเมื่อไหร่ก็โทรกลับบ้านไม่ก็ใช้ SKYPE คุยเอา อยากเห็นหน้าตาแบบสดๆ ก็ใช้ Video call

ผมคิดว่าโลกนี้คือบ้านของผมครับ ไม่ว่าผมจะอยู่ที่ประเทศไหน ผมก็รู้สึกเหมือนกับว่า ผมแค่ได้เดินมาบางมุมของบ้านเท่านั้น และบ้านหลังนี้ก็ไม่ได้ใหญ่เกินไปสำหรับผม

ผมกลับรู้สึกตื่นเต้นและสนุกทุกครั้งที่จะได้ออกไปเจออะไรใหม่ๆ ได้มีรู้จักผู้คนมากมาย ได้มีประสบการณ์หลายๆอย่างทั้งน่าประทับใจและไม่น่าจดจำ

อาจเป็นเพราะนิสัยผมด้วยมั้งครับ ที่เป็นคนไม่ติดบ้าน แต่ชอบอยู่ติดที่ คือไม่ชอบย้ายที่บ่อยๆในระยะเวลาสั้นๆแบบวันสองวันแล้วต้องไป แต่ถ้าอยู่ที่ไหนแล้วจะอยู่ที่นั่นนานหน่อย อย่างต่ำก็เป็นอาทิตย์ หลังจากนั้นจะให้ย้ายไปไหนก็ไปครับ

คิดถึงคะ โดยเฉพาะคิดถึงคนในบ้านคะ คือคุณพ่อคุณแม่ค่ะ

ถึงไม่ใกล้แต่ก็ไม่ไกลที่ไม่ค่อยกลับไปอยากรักษาความคิดถึงไว้นานๆ พอกลับไปจะได้รู้สึกดีกับรอบด้าน

คิดถึงจ้ะ แน่นอนจ้ะ เราคนหัวอกเดียวกันคุณดุ๊ค ฮือๆๆๆเป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ

เคยจากบ้านตอนเรียนหนังสือ

อยู่หอพักร้องไห้เกือบทุกคืน

"เหม่อมองฟ้าฟ้ามีแต่ดาว

ดาวช่วยเตือนทุกคนทางบ้าน

อ้อมอกมารดาฉันยังต้องการ

โอ้เด็กประจำ"

ร้องเพลงไปน้ำตาก็ไหลออกมาทุกวันนี้รักบ้านมากค่ะ

ไม่อยากจากไปไหนเลย

มากมายเลยครับพี่

น่าจะเà¸��็นความรู้สึกของคนไกลบ้านทุก ๆ คน

(หรือเปล่า..........หรือคิดไปคนเดี่ยว)