แต่งบ้างให้ได้คิดถึงใจตัวเองกันนะ?

D ค่ะ เข้าใจง่าย

นาน ๆ คำถามคุณ ธัมจัย จะยาว ซะที ^_^

ยามมีสุขก็อย่าลืมว่ามีทุกข์ อย่าสนุกกับชีวิตคิดผกผัน

ยามมีทุกข์ก็อย่าพลันปลิดชีวัน ยอมอาสัญเพราะยอมแพ้โชคชะตา

ยามดิ้นรนเพราะอยากได้และอยากเป็น อย่าทุกข์เข็ญเห็นผิดเป็นชอบหนา

ยามไม่มีก็อย่าโทษดวงชะตา เรานั่นหนาเป็นผู้คิดลิขิตกรรม

ตอบบ้างให้ได้คิดถึงใจตัวเองกันนะ?

ยามโศรกเศร้า จงอย่าเศร้า จงอย่าโศรก

ยามมีโรค จงอย่าทุกข์ จงอย่ากลุ้ม

ยามมีภัย จงอย่าหน่าย จงสุขุม

ยามสิ้นบุญ จงหลับ พักกายา.......

 ยามร้อนรน  ท่วมทนทุกข์  ดุจไฟเผา

 ดั่งใจเรา  โดนฉุดดึง ทึ้งไม่นิ่ง

 รู้ว่าร้อน  ร้อนเหลือรุด  สุดประวิง

 ยังจะชิง  วิ่งชนทุกข์  ไร้สุขมี

ชีวิตคน  เกิดมา  เพียงเท่านี้

ไม่ว่ามี  รวยล้น  จนแสนเข็ญ

ล้วนต้องทุกข์  พานประสบ  พบลำเค็ญ

ล้วนที่เป็น  ถูกฝังเน่า  เผาตะกà��­à¸™

ขอลองหยุด  ฉุดชั่งใจ  ข้างในเถิด

แล้วลองเปิด  พินิจไป  ใช่หน่ายหนี

จะได้พบ  ซึ่งสงบ  เพิ่มทบทวี

เป็นสิ่งที่  ล้วนมีอยู่  คือสัจธรรม

ใจกับตัวมาด้วยกันตั้งแต่เกิด

ใจเตลิดแต่ตัวนั้นไม่หันไหน

ถ้าตัวตามที่ใจอยากมากเกินไป

ตัวกับใจก็จะทำไม่งามเลย

***ตัวห้ามใจในบางครั้งยั้งไว้บ้าง

***ใจห้ามตัวปล่อยวางหลายอย่างเฉย

***ใจตามตัวตัวตามใจไม่ควรเลย

***ใจวางเฉยตัววางตาม...งามกายใจ

ขอแจมด้วยคนได้เปล่า แต่งกลอนไม่เก่งหรอกจ๊ะ แต่อยากบอกความในใจเท่านั้นเอง

เมื่อมีความสุข ฉันกล้าที่จะหัวเราะต่อหน้าใครต่อใครมากมาย แต่ในยามที่ทุกข์เศร้า เธอคือคนเดียว

ที่ฉันกล้าจะร้องให้ต่อหน้า เพราะฉันรู้ มีเพียงเธอเท่านั้นที่จะเข้าใจฉัน

ตอบบ้าง...เตือนใจตัวเอง เช่นกัน...

พอทำดี...อย่าติดดี...ที่ทำนัก

พอประจัก...ชี้ให้เห็น...ถึงเป้าหมาย

พอกระทำ...เจตนา...มิวุ่นวาย

พอกับใจ...ที่กระทำ...แล้วละดี

เตือนตน และเตือนคน...ให้ไม่หม่น

เตือนตน และเตือนคน...ให้ไม่หลง

เตือนตน และเตือนคน...เพื่อปลดปลง

เตือนตน ให้มั่นคง...เพื่อปล่อยวาง

โอ้..เพื่อน...เอย...

มิเคย..เลย...เพื่อน..

ดังว่า..ดังกล่าว...ไม่เยือน..

มันเพื่อน..เพียงเพือน...ใจ.ให้เพียงไหน.

สุดท้าย..ท้ายแล้ว..คงไม่แคล้ว

ดังเพื่อนว่า....เป็นนิรันดร์..กระมัง

แง๊ แง๊ แต่งกลอนไม่เป็นค่ะ

เอาเป็นว่าขอให้มีสติก็แล้วกันนะค่ะ