ถ้าเป็นท่าน ท่านจะเลือกใคร ระหว่าง พ่อแม่ กับคนรัก (สามี หรือ ภรรยา)?

โอ้โห ตอบยาก แฮะ แต่ถ้าจำเป็นต้องเลือกจริง ๆ ก็ต้องเลือก บุพการี สิครับ ถึงยังไงก็เป็น พ่อ-แม่ คนที่รักและห่วงใยเราที่สุดในชีวิต สำหรับ คนรักนั้น ถ้าเมื่อไหร่ เขาเลิกกับเรา ก็กลายเป็นคนอื่น หมดความเกี่ยวข้องต่อกัน

แต่ถ้าจะให้ดีที่สุด ค่อย ๆ ปรับ ดีมั้ยครับ จูน ให้เขา เข้ากันให้ได้ ผมคิดว่า ระหว่างคนทั้งสอง ก็ย่อมที่จะรักคุณอยู่มากเช่นกัน และคงไม่อยากให้คุณ ต้องเลือกใคร สักคน หรอก ครับพ้ม...

ขอพ่อแม่ก่อน อย่างอื่นว่าทีหลัง เพราะท่านเป็นผู้ให้กำเนิดเรา ไม่มีท่านเราก็ไม่ได้เกิด

เลือกพ่อแม่ซิคะ

เพราะท่านคือผู้ให้ชีวิต

ซึ่งถ้าเป็นแฟน เราคงรู้แต่แรกแล้วว่าท่านไม่ชอบ

และก็คงไม่ตัดสินใจใช้ชีวิตคู่กับ

คนที่ท่านไม่ชอบค่ะ

เพราะจะมีปัญหาตามมาแน่นอน

พ่อแม่มีแค่1เดียวในโลก แต่คนรักมีได้ตลอดชั่วชีวิค่ะ

ขอเลือกพ่อกับแม่ค่ะ เพราะเรามีพ่อมีแม่ได้แค่1คน แต่คนรักเราจะมีกี่คนก็ได้

คงเลือกยากคับ เเต่ถ้าจำเป็นจิงๆคง พ่อ กับเเม่คบับ เพราะอย่างน้อยท่านก้อเลี้ยงเราเเละรักเราจิง

ก็ต้องพิจารณามูลเหตุก่อนค่ะว่า ทำไม?พ่อแม่เราถึงไม่ชอบคู่ชีวิตของเรา

1.หากปรับเปลี่ยนที่ตัวคู่ชีวิตของเราได้รึเปล่า? อะไรที่ท่านขวางหูขวางตาไม่ชอบก็พยายามหลีกเลี่ยงซะ ยิ่งถ้ามีลูกด้วยกัน เชื่อว่าพ่อแม่ก็ต้องเห็นแก่หลานมั่งล่ะค่ะ(ถ้ามี) ถ้ายังไม่มีลูกอย่างน้อยท่านก็เห็นแก่ลูกของท่าน(ตัวเรา)ล่ะ

2.เราซึ่งเป็นตัวกลางได้ทำหน้าที่ประสาน+ไกล่เกลี่ยประนีประนอมระหว่างคู่ชีวิตเรากับพ่อแม่เราเองรึเปล่า? หรือว่าได้แต่รับฟัง แล้วก็เอามานั่งคิดเงียบๆคนเดียว โดยไม่มีแอ๊คชั่นอะไรออกไปเลย?....บางทีพ่อแม่เราก็ไม่รู้ตื้นลึกหนาบางของคู่ชีวิตเราดีเท่าเราเองหรอก คนนั่งคุยกัน จะรู้ดีกว่าคนนอนคุยกันได้ไง? ฉะนั้น..ตัวเราเองก็ต้องพยายามช่วยเป็นสื่อกลางในการปรับความเข้าใจกับพ่อแม่ของเราเองด้วย

3.หากทำทั้ง2ข้อข้างบนแล้ว ก็ยังมีปัญหาอยู่ดี... ก็ลองแยกครอบครัวออกมาอยู่กันเองต่างหากดู โดยที่ยังคงแวะเวียนไปเยี่ยมพ่อแม่อยู่เหมือนเดิม...ไม่แน่ กาลเวลาอาจช่วยเยียวยาทุกสิ่งให้ดีขึ้นก็ได้นะคะ เห็นมาหลายคู่แล้ว

แต่ถ้าแยกออกมาแล้ว คู่ชีวิตเราถือทิฐิ ไม่ยอมมากราบมาเยี่ยมท่านบ้างเลย ธรรมเนียมไทยคงรับไม่ได้ที่จะให้บุพการีเป็นฝ่ายเข้าหาลูกก่อนหรอกค่ะ มีแต่ผู้น้อยต้องอ่อนน้อมเข้าหาผู้ใหญ่ก่อนเสมอ ท่านอาจจะบ่นว่าบ้างในช่วงแรกๆ ก็ปล่อยๆท่านไปมั่งเถอะ คิดซะว่าวันหนึ่งเราก็ต้องอยู่ในสถานะเดียวกับท่าน คือ แก่ และลูกๆแยกไปมีครอบครัวเช่นกัน

แต่ถ้าพ่อแม่ยอมให้แล้ว อ่อนข้อให้แล้ว คู่ชีวิตเรายังทำเบ่งเต๊ะจุ๊ย...ก็น่าจะเราเองนี่ล่ะค่ะที่ต้อง"กำหราบ"คู่ชีวิตของเรา ลองยกตัวอย่างว่าถ้าเราทำกับพ่อแม่เขาบ้าง...เขาก็คงไม่ชอบเหมือนกันใช่ไหม?

4.แต่ถ้าหากมันถึงที่สุดแล้วจริงๆล่ะก็ ขอบอกว่าพ่อแม่คือทางเลือกสุดท้ายค่ะ เพราะท่านให้ชีวิตและเลี้ยงเรามา ถึงแม้ว่าคู่ชีวิตจะคือคนที่จะอยู่เคียงข้างเราไปตลอดชีวิตก็ตาม(พ่อแม่ต้องไปก่อนอยู่แล้วล่ะ)... สามี/ภรรยา ไม่ตายยังหาใหม่ได้ แต่พ่อแม่หาใหม่อีกไม่ได้แล้ว

แต่เชื่อเถอะว่า ต่อให้เราเลือกพ่อแม่แล้วกลับมานั่งเศร้าเสียใจ พ่อแม่เราคงไม่แฮปปี้ที่เห็นเราเป็นแบบนั้นหรอกค่ะ ท่านมักจะยอมกล้ำกลืนฝืนความไม่ชอบทั้งหลายเอาไว้เพื่อเห็นแก่ความสุขของลูก(และหลานด้วย..ถ้ามี)

ไม่เหมือนเลือกคู่ชีวิต ซึ่งอย่างเก่งก็จะแค่ปลอบว่า"ฉันจะทำทุกอย่างให้ดีที่สุด ชดเชยกับความเสียสละของเธอ"(แต่ไม่ยักยอมกล้ำกลืนฝืนทนเพื่อจะเห็นเรามีความสุขได้มั่ง)

ถ้าเป็นดิฉัน...ดิฉันจะทำทุกวิถีทางให้พ่อแม่ ยอมรับคนรักของดิฉันค่ะ(ให้คนรัก ยอมรับพ่อแม่ดิฉันด้วย) เพื่อความสุขของสมาชิกในครอบครัวทุกคนค่ะ ^^o

แน่นอนที่สุด ความกตัญณู(เขียนถูกไหมหว่า อิอิ) ย่อมมาก่อน นี่คือสิ่งที่คนธรรมดาสามัญทั่วๆไป ใครๆก็รู้และเข้าใจ....แต่อย่าลืมน่ะครับ ธรรมชาติสร้างมนุษย์ขึ้นมาพร้อมกับสมองอันชาญฉลาดในการแก้ปัญหา ...งั้นจะลูกเขยหรือลูกสะใภ้ก็ตาม ได้โปรดเข้าใจข้าพเจ้าด้วยเถิดว่า ตามน้ำนั้นข้าพเจ้าจะสามารถดำรงค์สถานนะที่เป็นอยู่ได้ดีที่สุด อิอิ มันมีเหตุผลมากมายที่จะให้เขา เข้าใจในตัวคุณได้นี่ครับ ไม่เห็นจะต้องแตกหักเลยนี่ครับ ...แสดงว่าไม่ค่อยได้ดูละครล่ะซิท่า อิอิ

เลือกคุณพ่อคุณแม่ค่ะ มากมายเกินกว่าจะคิดอย่างอื่นค่ะ

สมัยนี้ที่มีผู้แก่ผู้เฒ่าถูกทอดทิ้งมากก็เพราะมีลูกที่ทอดทิ้งพ่อแม่แล้วเลือกคนรักกั๊บ แต่พอมีลูกเลี้ยงไม่ได้ก็เอาไปทิ้งให้พ่อแม่เลี้ยงไม่ส่งเสียอีกด้วย มีคนแบบนี้เริ่มมากกั๊บ

หากคนดีต้องคิดบ้างว่าที่ตัวเองได้เกิดมาและเติบใหญ่ใครเป็นผู้เลี้ยงดู หากคิดแค่นี้ไม่ได้ก็อย่าเกิดเป็นคนเลยกั๊บ

ถามได้ดี...ใครหลายคน เลือกพ่อ แม่

ใครหลายคนเลือก คนที่เรารัก.....

แต่ไม่ใช่ผม เพราะผมเลือกทางของผมเอง

โดยที่ไม่ใช่ ทั้ง 2 ทางนี้ ก็เท่านั้นเอง...