ถึงชาวรู้รอบทุกท่าน ตั้งแต่เข้ามาที่นี่จนผมลืมตัวไปว่า ปกติจะเป็นคนอารมย์ร้อน ทะลุกลางปล้องประจำ?

การอยู่ในชุมชนออนไลน์ ก็จะมีกระบวนการ Socialization ( การขัดเกลาทางสังคม ) เช่นเดียวกับในสังคมทั่ว ๆ ไป คือ ถ้ามีใคร "เขียนไม่ดี" ก็จะถูกตำหนิต่อต้านจากสมาชิกในชุมชนออนไลน์ด้วยกัน ถ้าเขียนดีทำได้ก็จะได้รับการชื่นชม

เหล่านี้ สมาชิกบางคนได้รับกับตัวเอง ( ถูกด่าถูกชมกับตนเอง ) บางคนไม่โดนกับตัวเองโดยตรง แต่ก็รับรู้และเข้าใจสิ่งชุมชนต้องการ

และในที่สุดก็จะค่อย ๆ ปรับตัวไปตามความคาดหวังของชุมชน

ยิ่งเล่นไปนาน ๆ เป็นสมาชิกชุมชนไปนาน ๆ ยิ่งได้เห็นได้อ่านมาก ๆ ก็ยิ่งเข้าใจสัจจธรรม เป็นการถูกขัดเกลาจิตใจโดยไม่รู้ตัว

ตอนเข้ามาที่นี่ใหม่ ๆ

บอกตามตรงว่า

" แรง มาก ๆ " ค่ะ

" ปรี๊ด "

เมื่อ............

มีใคร " พูดไม่เข้าหู "

แต่..............

ตอนนี้.............เย็นลงเยอะค่ะ

" ทนเท่าที่จะทนได้ "

ถ้า " ทนไม่ได้ "

ก็มี " สวน "

ไปเหมือนกันค่ะ

เพราะ..............

" ความอดทน มีขีดจำกัด "

ยังงัย ๆ

ก็ต้อง............

" ขอบคุณรู้รอบ "

ที่ทำให้ ...........

ได้ " รู้จัก "

คำว่า " มิตรภาพที่ดี ๆ "

จาก............

" ท่านสมาชิก "

ของ " รู้รอบ "

หลาย ๆ ท่านค่ะ

" ขอขอบคุณจากใจจริง ๆ " ค่ะ

รู้สึกนิ่ง สงบ และมีสติมากขึ้นค่ะ

เพราะได้มุมมองจากหลายๆท่าน ที่นำมาแบ่งปัน

ทำให้เรา ฉุกคิดมากขึ้น..ก็ยังรักรู้รอบเช่นเดิม

เข้ามาในรู้รอบ ได้รับประสบการณ์จากการตอบคำถามมากมาย มีชี้นิ้วลงบ้าง แต่ก็ทำให้เรารู้ว่า การแสดงความคิดเห็นของคนเรา มีมุมมองแตกต่างกันคะ รวมทั้งการแสดงออก น้ำใจไมตรีจิตที่ดีของเพื่อนๆรู้รอบ ทำให้รู้สึกผูกพันค่ะ และรักที่นี้ค่ะ นิสัยอย่างไรก็ไมเคยเปลี่ยนค่ะ ตามที่ตอบค่ะ

ก็เป็นคนที่คุยได้กับทุกคนส่วนมากจะเป็นคนที่คอยฟังมากกว่าค่ะ แต่ถ้าเห็นอะไรผิดสายตาเราจะออกมาก่อนที่จะพูดคะ จนมีคนบางคนบอกว่าตาเราเหมือนวาซาบิ...........หากสายตายังไม่ได้ผลก็จะทะลุกลางปล้องเป็นประจำเหมือนกันค่ะ

เคยเป็นอาจารย์ค่ะระดับพาณิชย์ เด็กก็จะทราบทันทีว่าอยู่ในอารมณ์โกรธ ก็คงที่สายตาเหมือนกันค่ะ

แต่พอมาอยู่รู้รอบ สายตามันบอกไม่ได้ ก็คงออกมาด้วยตัวอักษรค่ะ

ไม่เชิงเป็นแบบคุณว่า

แต่ได้บทเรียนดีดีที่นี่เหมือนกัน

โดยมากจะเป็นหลุมดำในตัวในหัวของฉันเอง

เข้ามาที่นี่ ทำให้เห็นความพร่องของตัวเองอยู่เรื่อย ๆ แหละ

เรียนรู้ เรียนรู้ และเรียนรู้

ขอบคุณ ขอบคุณ และขอบคุณ คุณ คุณ มากมาก

รำคาญ ไอ้พวกทิ่มนิ้วลง อย่างไม่มีเหตุผล จิ้งจริง อมิตพุธ ปล่อยวาง ปล่อยวาง โลกนี้มีเเต่ความว่างเปล่า หนอๆๆ

ท่านธัมจัยก็ จะคิดมากมายอะไรขนาดนั้น อ่านหนังสือเล่มนึง เขาบอกว่า ถ้าเราคิดว่าชีวิตเป็นเรื่องทุกข์ มันก็ทุกข์ ถ้าเราคิดว่า ชีวิตเป็นเรื่องสุข มันก็สุข ทุกอย่างอยู่ที่ความคิดเเละจิตใจของเราเอง ถ้าวันนี้ชีวิตมันมีทุกข์มาก ก็หาเรื่องสนุกๆทำ ชีวิตจะได้ไม่อมทุกข์ เอามะเราให้ยืมอ่าน ไม่คิดตังค์หรอก คนกันเอง เราเชื่อใจว่าคุณธัมจัยจะไม่ทำหนังสือเราเจ๊งเเละหาย

ที่นี่ทำให้เราสนุก คนดีๆมีเยอะกว่าคนไม่ดี ใครไม่ดีก็เเพ้ภัยตัวเอง เเล้วก็จะหายไปเลย

ดีเเล้วล่ะ ที่คุณธัมจาย อารมณ์เย็นลง เเต่อย่าถึงขนาดปล่อยวางเลย ร่าเริง ร่าเริง หน่อยจ้า นะนะนะ >_<

ปกติเป็นคนปล่อยวางค่ะ มองโลกในแง่ดี

ปรกติจะเป็นคนเรีบยร้อย อ่อนหวาน ยิ้มนำหน้า

พอรับตำแหน่งนี้มากลายเป็นคนลมร้อนฉึ่ง อะไรหึ่งเข้าหูไม่ได้ต้องเคลียร์ด่วน

เนื่องจากเจ๊คิดว่าเวลามีค่าจะมัวมาพูดอ้อมโลกมันเสียเวลา

จึงเป็นคนที่มีลักษณะนิสัยแรงจนคนรุ่นหลังๆจะไม่มาสุงสิง(ไม่รู้เพราà¸��กลัวหรือหมั่นไส้)

แต่เนื่องจากสายงานเป็นงานคล้ายๆที่ปรึกษาปัญหาสาระพัน

แต่จะจดจ่อกับปัญหาของวัยรุ่นและวัยทำงานที่ถูกล่วงละเมิดในทุกๆด้าน

บังเอิ๊ญบังเอิญกดเข้ามาสมัครรู้รอบด้วยความอยากรู้ว่าเป็นงัย

เข้ามาแล้วอืมมม..ช่วยได้ในเรื่องงานได้มองในมุมที่กว้างขึ้น

ส่วนหนึ่งก็ได้ปลดปล่อยลมที่มันคลั่งค้างได้ระบายรู้สึกหายใจคล่องหน่อย

เพราะโลกความเป็นจริงบางสิ่งมิอาจสนทนากับผู้ใดได้

ได้มาสนทนาในรู้รอบรู้สึกปลอดภัยถึงจะมีคนคลับคล้ายคลับคราว่าจะรู้จัก

ก็ยังดีกว่าไปคุยตรงๆ รุรอบก็เลยเหมือนทางด่วนสำหรับเจ๊คะ..

วันไหนที่ได้เปิดหน้ากันจริงๆอาจจะแนบแน่นมากกว่านี้ก็ได้ใครจะรู้

ขอบคุณผมเหรอครับ ...

ไม่เป็นไรครับ ด้วยความยินดีเช่นกันครับ เหอ เหอ เหอ

เอากลอนมั่วๆไปอ่านให้ได้ปล่อยวางสักนิดหนึ่งไหม ตกลงเหรอครับ เหอ เหอ

คุณเป็นใครผมไม่เคยรู้

ดูซิดูเขียนยาวๆอย่างห้าวหาญ

เป็นไรไปก่อนหน้านี้ไม่เคยเขียนอะไรยาวๆนานๆ

ทานอาหารอะไรหรือจึงผิดปรกติไป

ผมดีใจที่เห็นคุณชอบขีดเขียน

กวีที่ร่ำเรียนแต่งได้ดีไม่เหมือนผม

ผมเรียนน้อยแต่มักจะดันทุรน

ผมมันคนสายเลือดไทยจึงรักกลอน

เอาไปก่อนแค่นี้นะครับ ผมจะไปต้มไข่วันวาเลนไทน์ก่อน เหอ เหอ เหอ