คุณรู้สึกว่าตัวคุณเล็กลงไหม?

ไม่ใช่เพิ่งรู้สึกครับ เป็นเศษผงชิ้นเล็กๆในจักรวาล ล่้องลอยไร้ความหมาย ไม่มีคุณค่าอะไรกับใคร

มองสิครับ..ในข้อเท็จจริงชีวิตคนหนึ่งชีวิต เล็กกว่าอณูหนึ่ง ในก้อนน้ำตาลใส่กาแฟเสียอีก

-เล็กกว่าน้ำหนึ่งหยดในมหาสมุทร

-เล็กกว่า เม็ดทรายหนึ่งเม็ดบนโลก

ผมเป็นเพียงเศษผงหนึ่งในจักรวาล

ในหนึ่งจักรวาล ซึ่งรวมทางช้างเผือกเอาไว้เป็นแสนๆเส้น

ในแต่ละเส้นทางช้างเผือก อาจจะมีดวงอาทิตย์มากมายถึง พันล้านดวง

และหนึ่งในดวงอาทิตย์นั้น คือระบบสุริยจักรวาล ในกลุ่มหมอกควันดาวอันโดรเมดา

ไม่มีเรา โลกก็อยู่ได้ จักรวาลก็อยู่ได้

แต่คน ขาดน้ำ ขาดอากาศหายใจ และโดนกัมมันตภาพรังสี ไม่นานก็เสื่อมสลาย

..เริ่มหันมา"พอเพียง"กันได้แล้วมัง?

มือถือมีกันคนละ 4-5 เครื่องเพื่ออะไร?

คอมฯมีกันคนละ 2-3 เครื่องเพื่ออะไร

เพื่อที่จะต้อง ส ร้ า ง โ ร ง ไ ฟ ฟ้ า ป ร ม า ณู จ่ายไฟ ให้โรงงานผลิตมันขึ้นมาใช่ไหม?

ไม่เคยมีใครทำร้ายเรา นอกจากพวกเรากันเอง

ขอบคุณเฮียลอร์ดที่นำมาให้ชมครับ

.

เราเป็นแค่เศษผงเท่านั้นจริงๆ ทำอย่างไร

จะให้นักการเมืองหน้าสลอนในสภา รู้สึกแบบนี้บ้าง

เคยมีความรู้สึกบางส่วนที่ไม่ดีกับญี่ปุ่น แต่เหตุการณ์นี้

ทำให้สงสาร และเห็นใจ ในขณะเดียวกันยกย่องความอดทน

ไม่โวยวาย ของคนญี่ปุ่น ยิ่งใหญ่จริงๆ

เป็นบุญของเมืองไทยที่ไม่อยู่ใน ริง ออฟ ไฟร์

คำเดียวสั้น ๆ

สะท้อนใจมากมายค่ะ

เดี๋ยวมาต่อค่ะ

เช่นเดียวกันครับความรู้สึกน้ ก็ขอให้อย่ามาเกิดกับประเทศไทยเลย

รู้สึกเศร้าใจค่ะ ไม่ว่าจะชาติไหนๆ ถ้าเกิดการสูญเสียแล้ว ก็มีความรู้สึกเดียวกันหมด โลกกลับมาลงโทษ มนุษย์แล้ว

เป็นภาพที่สะท้อนผลกระทบภัยธรรมชาติ น่ากลัวและน่าสงสารสำหรับประเทศเพื่อนบ้านคะ เจอแจ๊กพอตเลยค่ะ

ครั้งแรกที่รู้สึกถึงความจ้อยร่อยของตัวเองคือวันที่เข้าไปอยู่ในพิพิธภัณฑ์แห่งนึง ยืนตะลึงอยู่หน้าภาพเขียนจีนที่ขนาดใหญ่โตมาก บนภาพคือภูเขา ภูมิประเทศอันยิ่งใหญ่ ไพศาล วิจิตรจริงจริง ในภาพนั้น มนุษย์ตัวเล็กนิดเดียว

อีกครั้งที่รู้สึกชัดเจนถึงตัวตนคือตอนที่พลัดหลงจากกลุ่มตอนที่เดินอยู่ในอีกพิพิธภัณฑ์ บนแผ่นดินที่ห่างไกลบ้านและผู้คนพูดภาษาที่เราไม่รู้จัก ตอนนั้นเหลือคนเดียวจริงจริง หาใครไม่เจอเลย ตอนนั้นแหละ พูดไม่ออก ไม่ใช่เพราะพูดภาษาไม่ได้นะ แต่ความปลอดภัยหรือหลักประกันใด ๆ ในชีวิตมันไม่มีเลย

มนุษย์มักใช้สติปัญญาของตัวเองสร้างกรอบ สร้างความสะดวก หวงห่วงความสบายของชีวิตตัวเอง แล้วก็จมเข้าไปในโลกส่วนตัวใบนั้น แปลกแยกตัวเองออกจากธรรมชาติ และทรยศผู้ให้ชีวิต ให้กำเนิด และทุกสิ่ง

ดิฉันรู้สึกตัวเองเป็นเพียงเศษผงธุลีดินมานานแล้วค่ะ

ไม่มีใครยิ่งใหญ่ไปกว่า ธรรมชาติ หรอกค่ะ

แต่มนุษย์ชอบเข้าใจผิดไปว่ามนุษย์เป็นเจ้าของทรัพยากรธรรมชาติและเราสามารถบังคับโลกให้เป็นไปตามใจเราต้องการได้

มีแต่เรียกร้อง-บังคับ-รีด เอาจากเธอทุกทางโดยไม่สนใจว่าเธอจะเจ็บช้ำมากน้อยแค่ไหน

พอเธอโกรธเกรี้ยวแล้วหวดสะบัดหางกลับมาสักเปรี้ยง...ไม่เห็นมีใครต้านทานไหว!!!!

ดูรูปตามลิงก์ แล้วเลื่อนลูกศรที่คั่นกลางภาพดู เห็นแล้วจะวูบ !!

หรือ คลิกที่ด้านซ้ายสุด - ขวาสุดของภาพ

จะเห็นข้อเปรียบเทียบอย่างชัดเจน.........

http://www.nytimes.com/interactive/2011/03/13/worl...

เอามาฝาก...จาก forward mail ค่ะ

รู้สึกตัวเล็กลง เธอช่างน่าสะพรึงกลัว ภาพจะหลอนผู้ที่ประสบภัยไปอีกนานค่ะ

ดิฉันมิได้เปิดดูแต่เท่าที่คุณบรรยายมาพอเข้าใจว่าผู้หญิงที่กล่าวถึง เธอใช้ชีวิตแบบไม่ประมาท ไม่วุ่นวาย รักชีวิต ไม่เอาเปรียบผู้อื่น แต่ที่ถามว่าตัวเล็กลงไหม บางครั้งการทำตัวเล็ก บางที่คนอื่นก็หมั่นไส้ บางทีก็หาว่าเพี้ยน แต่ฉันก็จะพยายามทำตัวให้เล็ก ไม่โหยหา ไม่เกิน ไม่มากไป พอดี