ตอนนี้ประเทศไทยกำลังเพลี่ยงพล้ำในสงครามหรือไม่?

ถ้าการทำสงครามคือการเอาชนะกันทางเศรษฐกิจ ประเทศเราก็คงเพลี่ยงพล้ำจริง ๆ อ่ะเจ้าค่ะลุงลอร์ด เพราะข้าวยากหมากแพงขึ้นทุกที

ไอ้ครั้นจะหวังเงินของต่างชาติต่างภาษาเทไหลมาหมุนเวียนให้คนไทยเรากินเราใช้เหมือนสมัยก่อน..ก็ลำบาก เพราะบ้านเมืองเขาเงินทองทดถอยเหมือนกัน และไหนเราจะทะเลาะเบาะแว้งสร้างความหวาดกลัวให้ชาวบ้านเขาหัวหดไม่กล้าเดินทางมาใช้เงินในบ้านเราอีก เท่านั้นยังไม่พอ เรายังเกิดภัยพิบัติทางธรรมชาติอีกหลายครั้งติด ๆ กัน เรียกว่าระดมเงินบริจาคช่วยกันไม่เว้นวรรคเลย

ส่วนคนที่มีเงินมากหน่อย หลาย ๆ คนก็ยังไม่ค่อยสำนึก ยังนิยมชมชอบแต่ของนอกให้เงินมันรั่วออกไปต่างประเทศซะง่าย ๆ ทั้ง ๆ ที่การค้าในประเทศและสินค้าที่ทำในประเทศตนเองก็มีให้ซื้อให้ใช้

ถ้าประเทศไทยเราเปรียบเหมือนบ้านหลังใหญ่ ๆ สักหลัง คนในบ้านเดือดร้อนไม่เว้นแต่ละวัน ค้าขายก็ไม่คล่องเพราะคนข้างบ้านไม่กล้ามาซื้อของกลัวถูกลูกหลงที่คนบ้านเราตีกันวุ่นวาย ส่วนคนในบ้านที่พอมีเงิน ก็กลับเอาเงินไปซื้อของคนนอกบ้านซะงั้น แทนที่จะซื้อของคนในบ้านให้มีเงินมาหมุนเวียน ผลัดกันซื้อผลัดกันใช้อยู่ในบ้าน ถ้าทุกคนไม่ช่วยกันดูแลคนในบ้านกันเอง เราก็คงไปขอให้ใครมาช่วยลำบากค่ะ

ส่วนตัวนู๋เลิกบ้าของนอกมานานมากแล้ว จะซื้อก็ต่อเมื่อบ้านเรามันทำไม่ได้หรือทำออกมาแล้วไม่มีคุณภาพจริง ๆ ทำให้จำเป็นต้องซื้อของนอกจริง ๆ ส่วนการประหยัดนู๋ก็ใช้ชีวิตตามปกติ เพียงแต่ข���งที่บ้านทุกอย่างจะไม่ทิ้งขว้างของโดยไม่เกิดประโยชน์ ถ้าไม่เกิดประโยชน์ต่อเราก็จะต้องให้เกิดประโยชน์ต่อคนอื่นหรือสัตว์ตัวเล็กตัวน้อยที่อาศัยหากินในบ้านเรา

อย่างอาหาร..นู๋ก็จะปลูกผักที่เราใช้ประจำหรือชอบกิน ไว้ในที่แปลงเล็ก ๆ พอที่เต็มก็หันไปลงในกระถางหรือกะละมังที่รั่ว รอบบ้านและริมรั้วนู๋เก็บกินได้อยู่หลายขนานเลยล่ะค่ะ ....สำหรับผลไม้ถ้าทานไม่หมดก็จะแปรรูปไปทำแยม..กวน..ตากแห้ง..ส่วนเศษขยะที่ย่อยสลายได้ก็เอาไปใส่ในหลุมที่โคนต้นไม้ซึ่งขุดหลุมเอาไว้ลึกพอสมควร กลิ่นเหม็นก็ไม่มีแถมได้ปุ๋ยชั้นดีอีกต่างหาก....หรือไม่ก็เอาเศษขยะที่ย่อยได้ไปหมักทำน้ำชีวภาพไว้ใช้....ส่วนกล่องกระดาษ...ขวดต่าง ๆ....ถุงพลาสติคจะล้างตากแดดเก็บไว้ขาย หรือถ้าเจอลุงเก็บขยะก็ยกให้ แต่ไม่ยอมทิ้งให้เป็นขยะเปล่าประโยชน์

ขอเพิ่มเติมอีกนิด..บ้านนู๋ชอบตัดแต่งต้นไม้ใหญ่ไม่ให้รก มีเศษกิ่งไม้ใบไม้เยอะ ทำให้ตอนนี้นู๋กำลังศึกษาเรื่องเตาชีวมวลอยู่ ทำได้ง่าย ๆ แค่มีปี๊ป..แกลบดำ และท่อกว้าง 6 นิ้วกับ 8 นิ้ว ก็ได้เตาชีวมวลไว้ใช้ เตานี้ใช้เศษไม้ เศษใบไม้แห้งมาเป็นเชื้อเพลิงให้แก๊สชั้นดี โดยไม่ต้องอาศัยแก๊สถังเลยล่ะค่ะ ทุ่นค่าใช้จ่ายได้เยอะ ปัญหาติดอยู่นิดเดียวตรงยังไม่มีเวลาไปหาแกลบดำ เดี๋ยวถ้าทำใช้เมื่อไหร่จะเอามาโชว์ลุงลอร์ดค่ะ (ถ้าไม่ทำเอง เขาก็มีขายหลายราคา แต่นู๋ยังไม่ได้ศึกษาดูว่าราคาเตามันต่างกันเพราะอะไร)

นึกได้อีกเรื่อง คือ ตามปกตินู๋มักใช้รถเดินทางไปโน่นนี่นั่นตลอด หลังจากถอยจักรยานมาแล้ว ถ้าเส้นทางไหนไม่เสี่ยงต่อการโดนรถสอยไปกิน นู๋จะใช้จักรยานตลอด เคยลองคำนวนเล่น ๆ ว่าทุ่นค่าน้ำมันรถได้เกือบพันบาทต่อเดือนเชียว ได้ออกกำลัง..ได้ลดการใช้น้ำมัน และยังลดภาวะโลกร้อนได้ด้วย ประโยชน์หลายสิ่ง ตอนนี้ก็รออยู่ว่าเมื่อไหร่กรุงเทพฯจะมีทางสำหรับให้จักรยาน เขื่อมต่อให้จักรยานขี่ไปได้ไกล ๆ โดยไม่ต้องกลัวว่าจะไปละสังขารอยู่ข้างทางเพราะรถชน...

อันที่จริงถ้าคนไทยเราทำตามสิ่งที่ในหลวงท่านสอนเรื่องเศรษฐกิจพอเพียง นู๋ว่าเราสามารถทำให้ชีวิตเรามีความสุขได้ในสถานการณ์แบบนี้ พอพูดถึงเศรษฐกิจพอเพียง หลายคนชอบนึกว่าเป็นการกินการอยู่ของคนจนและคนที่ใช้ชีวิตแบบนี้ไม่มีทางรวย นั่นถือว่าเข้าใจแบบคนไม่รู้เรื่องจริง ๆ ถ้าศึกษาให้เข้าใจจะรู้เลยว่าเศรษฐกิจพอเพียงนั้นทำให้เราไม่ลำบากไม่ต้องพึ่งใครและ....รวยได้

สำหรับครอบครัวของหนู

ที่ทำอยู่ทุกวันนี้ก็คือ จะปลูกพืชผักสวนครัวไว้กินเองค่ะ

อาจจะช่วยอะไรไม่ได้มาก

แต่ก็ดีกว่าจะต้องไปซื้อเขากินทุก ๆ อย่างค่ะ

ส่วนอื่น ๆ ก็ช่วยกันดูแลกันตามปกติค่ะ

เราไม่ได้เพลี่ยงพล้ำ แต่เราได้พ่ายแพ้และไม่ได้พ่ายแพ้เพียงแค่สงครามเศรษฐกิจ แต่เราได้พ่ายแพ้แทบทุกการแข่งขันบนเวทีโลก สาเหตุหนึ่งผมเชื่อว่ามาจากเมื่อปี2475เรายังเร็วเกินไปที่จะใช้การปกครองในระบอบประชาธิปไตยใช้โดยประชาชนค่อนประเทศยังไม่รู้จักบทบาทในสิทธิและหน้าที่ ผู้มีอำนาจมัวแต่เล่นpower pLay เรื่อยมาจนปัจจุบันเรากำลังก้าวถอยหลังจากระบบรัฐสภาไปสู่ระบบแบบประชาธิปไตยข้างถนน จากอดีตสู่ปัจจุบันคาดหวังได้ถึงอนาคตประชาชนจะเป็นได้แค่เพียงบันไดก้าวขึ้นสู่อำนาจบริหารและจะถูกกล่าวอ้างจากทุกฝ่ายว่าพวกเขาล้วนทำเพื่อประชาชน

ส่วนวิธีแก้ที่ว่าต้องประหยัดและตัดรายจ่ายผมเชื่อว่าพี่น้องประชาชนอีกค่อนประเทศได้ทำมาเกือบตลอดชีวิตแล้วครับ จนบัดนี้ยังไม่เห็นแม้แสงสว่างที่ปลายถ้ำครับ

ถ้าหลับหูหลับตาเพียงแต่จะสร้างกระแสความนิยมโดยการ

แจกเงิน ทำประชานิยม ประชาภิวัฒน์ ฯลฯ และการประกาศขึ้นค่าแรงล่าสุดนี้

ทั้งๆที่เพิ่งขึ้นค่าแรงไปเมื่อต้นปี และหาคะแนนจากการโหมกระแสขึ้นค่าแรง

อย่างที่ทำอยู่ คงได้เห็นโรงงานอุตสาหกรรม โดยเฉพาะขนาด SME ของคนไทย

ได้ปิดตัวกันแน่ สิ่งที่ควรทำคือการฝึกอบรมเพิ่มทักษะ เพิ่มความสามารถแรงงาน

เพื่อให้ได้แรงงานที่มีคุณภาพเหนือกว่าประเทศคู่แข่ง แต่เชื่อเถอะครับ งบประมาณ

ที่กระทรวงอุตสาหกรรมเคยมีให้ใช้เพื่อเพิ่มความสามารถให้แก่โรงงานผู้ผลิตอันหนึ่ง

ที่เคยใช้ชื่อว่า โครงการ CF โดนตัดไปปีเศษแล้ว ทั้งๆที่ผู้ประกอบการชื่นชมว่าได้ผล

มีคำกล่าวของนักอุตสาหกรรมไทยว่า พวกเขาเป็น นักอุตส่าหากรรม และ

รัฐบาลไทยนอกจากไม่ช่วยให้พวกเขาแข่งขันได้ง่ายขึ้น ตรงข้ามกลับมีกฏ ระเบียบ

พิธีกรรมต่างๆ ที่ทำให้ทำงานยากขึ้นไปโดยไม่จำเป็น

สำหรับผมจากที่เคยเที่ยวเทียวไปเยี่ยมเพื่อนๆ ก็ต้องตัดทอนลง แหะ แหะ(ฉวยโอกาสแก้ตัว)

ผมเลือกซื้อของเท่าที่จำเป็นจริงๆ และก้มหน้า ก้มตา ทำงาน งก งก มากขึ้น

ว่าจะทำสวนครัวที่บ้าน แต่ก็ไม่สามารถ จะปลูกผักหน่อย สุนัขที่บ้านก็ขุดทิ้งบ้าง

ใช้เป็นที่สุขาบ้าง เลยไม่กล้าเก็บกินครับปลูกได้แต่กล้วยที่ให้ผล มะละกอยังลุ้นไม่ขึ้นเลยครับ

ที่ของแพงระยับไม่รู้เป็นเพราะมี รมต.กระทรวงเซ็งลี้หอฮ่อชื่อ อะไร วา วา ปากปราศัย หรือก็ไม่รู้นะ

รายจ่ายที่มีตัดไม่ได้ครับทุกอย่างจำเป็นหมด แก้ง่ายสุด ตัดห่างปล่อยวัด นายกและรัฐมนตรี กระทรวงพาณิชณ์

งานนี้มีพวก เก๋าเกมส์กำลังหาผลประโยช์นและแกล้งเด็ก(อภิสิทธ์)ที่ตามเกมส์ไม่ทัน

ตอนนี้ไทยเราเพลี่ยงพล้ำทั้งสงครามเศรษฐกิจ และสงครามทหารค่ะ

ข้าวยากหมากแพง ทหารตายเป็นเบือ ประชาชนต้องไปอยู่ศูนย์อพยพ

ไม่เคยมีมาเลย ไม่ว่าจะเป็นสมัยสงครามโลกทั้ง 1 และ 2 คนไทยไม่เคยต้องหนีภัยสงคราม

ยิ่งสมัยสงครามโลกครั้งที่ 2 ประชาชนคนไทยจะมีอาหารการกินไปแจกทหารญี่ปุ่น และพันธมิตร

จนเป็นที่กล่าวขาน แต่พ.ศ.นี้ มันเป็นแบบนี้เพราะใครเหรอคะ

ไม่รู้ว่าเข้าใจเหมือนกันหรือปล่าว?

"ความรู้สึกเหมือนทหารเลวที่อยู่แนวหน้า อดอยาก"

ความรู้สึกต่อท้ายของผมว่า

" โดยมีประชาชนผู้คลั่งใคล้สีต่างๆหันไปเย้วๆกันหน้าเวที ต้อนรับ นั่งฟังปรบมือ ตบตีนกันอย่างสนุกสนาน ทหารเอ๊ยเจ้าจะรบก็รบกันไป เราอยากบอกว่าเราเองแยกแยะไม่ออกหรอกว่า การเมือง รั้วบ้าน อาณาเขตและการแสดงออกที่เหมาะสมสถานการณืนั้นเป็นอย่างใร?"

อีกฝ่ายรักชาติรักสถาบันแต่ขอทำลายรัฐฯให้ได้(เพราะรัฐฯไม่รู้คุณข้าวแดงเกงจืดที่เคยร่วมกันมา)

อีกฝ่ายรักสถาบัน รักชาติแต่เกลียดทหาร(เพราะรัฐไปเตะเอาหม้อข้าวหม้อแกงเอา)

สิ่งที่ท่านจะรอดคือร่วม

ไม่ว่าซีกใด

ก็ต้อง

ซีกหนึ่ง

................เท่ากระนั้นหรือ

..โอ่อนิจจา..

ขุมทองเจ้าจากไป...ใจสลาย..

หุหุหุ

ไม่ใช่สงครามหรอกเป็นแค่พยาธิมากไปหน่อย ต้องถ่ายทิ้ง

เลือกซื้อของที่ลด แลก แจก แถม อะไรแพงไม่กินกินของที่ทดแทนได้และถูกก��¸§à¹ˆà¸² ไม่สต๊อกของ ออมเงินให้มาก

อดทน และทนอดในของฟุ่มเฟือยทุกชนิด

ทีแรกหนูก็รู้สึกคล้ายๆป๋าค่ะ แต่เมื่อลองพิจารณาให้ลึกลงไปแล้วก็พบว่าไม่ใช่ แต่มันมาจากปัจจัยเหตุอย่างอื่นมากกว่านะ

(เข้ามาจองที่และบอกไว้ก่อน...เดี๋ยวขอแว่บไปธุระแล้วตอนเย็นจะเข้ามาตอบให้ค่ะ...แหม...ตรงใจดีจังข้อนี้เพิ่งนึกอยู่เมื่อเช้านี้เอง ^^o)

มาต่อแว๊ววว์....(ยังตอบไม่เสร็จเลย ไหงนิ้วมาตั้ง4นิ้วเนี่ยะ??)

เมื่อเช้าเพิ่งคุยเรื่องนี้กะคุณแม่เหมือนกันค่ะ

ว่าทำไมบ้านเมืองเราถึงเป็นอย่างนี้?

มะนาว..ปลูกในประเทศกลับแพงกว่ากัมพูชาจนต้องลักลอบเข้ามา

ตอนนี้ก็ว่าบ็อกโคลี่ต้องนำเข้าจากจีนเพราะราคาถูกกว่าที่ปลูกได้ในไทย

แม่บอกว่า...ก็ปุ๋ยมันแพง ทำให้ต้นทุนแพง

ก็เลยคิด....เออหนอ...ทำไมเกษตรกรถึงไม่คิดเรื่องปุ๋ยคอก-ปุ๋ยหมัก

จริงอยู่ว่า พืชผลที่ได้มันอาจจะช้ากว่า และปริมาณน้อยลงกว่าเดิมไปบ้าง แต่ต้นทุนลด ราคาขายถูกลง ก็จะขายได้ดี เพียงพอกับความต้องการซื้อภายในประเทศได้โดยไม่ต้องเสียตังค์ซื้อของนำเข้า

น้ำมันรถก็แพงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด....ทั้งๆที่เราก็สามารถผลิตได้เองในประเทศเหมือนกัน

แต่ดั๊นไปอิงราคาขายกับสิงคโปร์ และผูกกับดอลล่าร์ซะได้??!!

ตอนนี้ก็เลย พยายามปลูกพืชผักสวนครัวไว้กินเองค่ะ

และเริ่มเบื่อเนื้อสัตว์แล้ว ก็เลยซื้อพวกเนื้อสัตว์น้อยลง แล้วกินพืชผักที่ปลูกเองในบ้านน่ะแหละ

ดีว่าเมนูอาหารพื้นเมืองเหนือ มีพืชผักเป็นส่วนใหญ่ ก็เลยอิ่มอร่อยได้เมียนเดิม

แถมแฮปปี้กว่าด้วยตรงที่เป็นผักที่เราปลูกเอง...ไร้สารแน่นอนชัวร์ค่ะ

ส่วนเวลาจะออกบ้านทีนึง ก็คิดโปรแกรมก่อนล่วงหน้า

หากเป็นไปได้ก็จะจัดสรรธุระต่างๆมารวมกันให้เสร็จในวันเดียว..จะได้ไม่ต้องออกบ้านทุกวัน

นอกจากเปลืองน้ำมันแล้ว...คนขับยังเหนื่อยกับการจราจรอีกด้วย

นอกจากนั้น...อะไรที่คิดจะซื้อก็คิดให้ดีๆว่า "จำเป็นมากแค่ไหน?"... ไม่ซื้อแล้วจะเป็นยังไง?

แต่ถ้าจำเป็น...ถ้าซื้อของแพงแต่คà¸��้มก็ต้องยอมเสียค่ะ

ดีกว่าเข้าตำรา "เสียน้อยเสียยากฯ"

^____^