...ร้อยล้านความผิดของ เรา ที่ใครเค้าไม่ใยดี มีคนๆ นี้คนเดียวที่ให้"อภัย" ปากบ่นว่าแสน ระอา ว่าเราไม่ดีเท่าใคร?

คนอื่นเค้าจะมาใส่ใจทำไมล่ะคะ ชีวิตต่างก็มีหนทาง ที่แม่กับพ่อต้องอภัยให้เรา

เพราะเหวี่ยงงูไม่พ้นคอ คือเราทำดีท่านก็ได้รับความสุขกายสุขใจ

หากเราทำไม่ดีแล้วท่านผลักไสไปไหนไหน สืบความไปมาก็รู้ว่าเป็นลูกใคร

พ่อแม่ฟังคนอื่นว่าลูกมากๆก็เหมือนว่าตัวพ่อแม่เองเลี้ยงลูกไม่ดี

ที่พ่อแม่ให้อภัยก็หวังให้ลูกกลับตัว

แต่ที่เอือมแล้วต้องอภัย จริงๆแล้วเจ็บลึกๆแต่กลัวว่าไม่ให้อภัยก็จะถลำหนีหาย

ไปทำไม่ดีอีก หรืออภัยเพราะไม่รู้จะทำอะไร สอนไม่จำ หาข้าวหาปลาให้กินดูแล

ไป หวังว่าวันหนึ่งลูกจะดี คนทำผิดซ้ำๆน่าจะเห็นใจพ่อแม่ให้มากเพราะอย่างนี้

ไม่ใช่เห็นว่า พ่อแม่พร้อมจะให้อภัย แต่ต้องเห็นว่าทำไม่ดีไม่ได้

มีหลายกรณีที่พ่อแม่บอกว่ารักลูกแล้วอภัยให้ทุกเรื่อง ใครว่าไม่ดีก็ลูกฉันไม่ผิด

แต่แล้วกฏหมายไม่เปิดโอกาสให้แก้ตัว กลายเป็นหนึ่งในลักษณะของพ่อแม่

รังแกฉัน

คนอื่นๆที่พร้อมจะให้อภัยคงมีอีกเหมือนกัน คนที่เข้าใจสถานการณ์ ยอมรับได้

อย่างพี่น้องคนรักและตัวเราที่จะต้องให้โอกาสคนอื่นๆด้วยเช่นที่ได้รับได้เรียนรู้

มาจากพ่อแม่

ความรักจึงไม่ใช่ดอกไม้มาลัยที่ไปกราบเพียงวันเดียวน่ะค่ะ

แม่ ไม่เคยมองว่าเป็นความผิดของเราด้วยซ้ำ

ทุกครั้งที่เรามีปัญหา แม่เพียงบอกว่า ลูกยังต้องเรียนรู้อีกเยอะ ไม่เป็นไร