เหนื่อยกายไม่เท่าไหร่ แต่เหนื่อยใจมันหนักกว่า?

ครึ ครึ ครึ เหนื่อยกายก็ให้พักผ่อน หากฝืนจนพ้นช่วงที่เหนื่อยแทบขาดใจสามารถกระตุ้นพลังงานใหม่ที่หลับไหลขึ้นมาได้(ทุกวันนี้เราใช้พลังงานแค่ 7%) ก็จะกลมกลืนกับงานที่ทำนั้นอย่างทันที(มีสมาธิกับงานจนลืมเวลาจนกว่าเสร็จ ซึ่งน้อยคนนักที่จะผ่านด่านนี้ไปได้ คือ ใช้พลังงานได้เต็ม 10%) อีก 90% มันหายไปไหน ก็ใจไง ครึ ครึ ครึ ที่แฝงเร้นอยู่ กอปรด้วย ความพอใจในงานที่ทำ ความมุ่งมั่นไม่ยอ��แพ้อะไรง่ายๆ ความกล้าที่จะชนกับอุปสรรค และวิสัยทัศน์ที่จะแก้ปัญหา ศักยภาพจะปรุ๊ดปร๊าดขึ้นมาเอง

ดังนั้น ใจ จึงสำคัญมากกว่า ภาระที่ว่าหนักก็เพราะใจเราคิดว่ามันหนักก็เท่านั้นเอง โดยเฉพาะการรักตัวเองมากๆจนกลายเป็นความเห็นแก่ตัว วิธีแก้ง่ายนิดเดียว คือ ตัดเรื่องความเห็นแก่ตัวออกไป ใจก็เป็นอิสระ แล้วจะว่ามันหนักได้ยังไง จริงม๊ะ ฮี่ ฮี่ ฮี่

ยิ่งเห็นแก่ตัว ก็ยิ่งจะมีภารกิจที่จะต้องทำ สนองบัญชาของ..ตัวเรามากขึ้น

ยิ่งรักตัวเอง ก็ยิ่งจะวิ่งรอกทำตามคำสั่งที่ได้รับจาก..ตัวเรา..มากขึ้น

เรื่องทั้งหลายในโลก ไม่ว่าจะหนัก เบาขนาดไหน

มันจะ..หนัก..และอ้างว่าเหนื่อย ก็แต่เฉพาะผู้ยึดผู้ถือ..มัน..ไว้เท่านั้นฯ หึ หึ หึ

ไม่จริงดอก...ย้อยซี่...^-^

เหนื่อยที่ไหน แก้ที่นั่น

เหนื่อยใจ แก้ที่ใจ...เด๋วก็หายเอง ^-^

"เหนื่อยก็พัก หนักก็วาง" ผมยึดหลักการนี้ครับ

เหนื่อยกายนั้น มันไม่แน่ แพ้ใจสู้

เหนื่อยก็รู้ แต่ยิ้มได้ ไม่เคยเสีย

เหงื่อท่วมตัว กลัวเมื่อไหร่ ไม่เคยเพลีย

ขอเสียงเชียร์ จากใจเจ้า เราสู้ตาย

แต่เหนื่อยใจ แม้ไปนั่ง ยังเซ็งสุด

อยากจะหยุด ลางานนี้ ให้หนีหาย

เบื่อโดนด่า ว่าไร้เหตุ เปรตยังอาย

เมินความหมาย ตั้งใจดี ไม่มีคุณ

คงต้องปลง จงตั้งจิต คิดแค่ให้

ควรทำไป ในหน้าที่ อย่ามีฉุน

เค้าเหนื่อยกว่า คิดว่าเรา เอาเกินทุน

อย่าไปหมุน บ้าตามเขา เราพอเพียง.

จริงครับ ( ใจในที่นี้หมายถึง สมองหรือความคิด ไม่ใช่หัวใจ เพราะหัวใจมีหน้าที่แà��„่สูบฉีดโลหิต )

สมองหรือใจเป็นผู้มีความรู้สึก ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ก็อยู่ที่ใจนั่นแหละ

เช่น ชาวนา ทำงานหนักหนา ตื่นแต่เช้าออกไปนาตั้งแต่ตีห้า ถึงจะเหนื่อยกายเหงื่อไหลไคลย้อย แต่เขาก็ไม่รู้สึกเหนือยใจ เพราะความเคยชิน

กายจึงไม่สำคัญเท่าใจ ถึงแม้จะโดนรถไฟฟ้าทับขาขาดสองข้างก็ไม่ทุกข์ถ้าทำใจได้

คนเราถ้ามีใจรักงานนั้น ๆ ก็จะไม่รู้สึกว่างานนั้นเป็นภาระ กลับจะสนุกมีความสุขในการทำงานนั้นแม้งานจะหนัก

แต่ถ้าไม่ชอบงานนั้น ก็จะรู้สึกเบื่อ หนักใจ ทุกข์ทรมาน บางครั้งถึงกับ "อยู่ไม่ได้" ( ลักษณะเดียวกับ คับที่อยู่ได้ คับใจอยู่ยาก )

บางคนชอบดูฟุตบอล ต้องลุกขึ้นมาดูตอนตีสองถึงตีสี่ ก็ไม่รู้สึกเหนื่อย

ฉะนั้นวิธีแก้ไขคือ "ทำใจให้รักสิ่งที่ทำนั้น" ครับ

( บางครั้งอาจต้องใช้ขวัญกำลังใจ รางวัล คำชมเชย ... )

เหนื่อยใจไม่น่ากลัว ยังพักได้

แต่ถ้าวันใด ใจเกิดประท้วง

ขอเหนื่อยและหยุดเต้นขึ้นมา

จะลำบากนะคะ..คุณโคโยตี้ ลั้นลา

เอ๊ย!!!~โยคีลั๊นลา..แหมจำผิดอีกและ เอาชีวิตจริงมาเรียกซะนี่

...เขาว่ากันว่า เหนื่อยใจต้องใช้การวาง สมาธิ เพื่อให้ใจได้พัก

ลองดูนะครับ

( ไม่เห็นคุณตั้งนาน ขอขอบคุณคำตอบที่ดีที่สุด "แรก" ของผม)...

ปัญหาที่แท้จริง อยู่ที่ใจตนเองต้องการ ใจสั่งมา เส้นทางแห่งชีวิต ไม่ได้เป็นเส้นตรง ที่ได้อะไรก็ได้ ที่เป็นอะไรก็เป็น บางคนชอบใช้คำปลอบใจตัวเองว่า ปัญหามีไว้แก้ ก็ใช่เหมาะสมดีออก

ถ้าเป็นเราก็จะมีอาการอืดๆทำอะไรช้าลงสนใจคนรอบข้างน้อยถึงไม่สนเลย

อยู่กับงานและโลกภายใน(อย่างเช่นฝึกหายใจ อ่านหนังสือ

เดินเล่นดูต้นไม้ฯลฯ)ของตัวเองไม่รับเรื่องอื่น เหนื่อย...........นานเท่าไร

ก็สุดแต่เรื่องเหนื่อยๆจะผ่านไปจากใจ

ปล่อยวางสักนิดนะคะ (ให้วางหมดจะไหวมั้ยนะ)

เราไม่สามารถควบคุมทุกอย่างดังใจหวัง

ที่ทำได้คือพยายามควบคุมใจตัวเอง

ให้ยอมรับในสิ่งที่มีอยู่หรือขาดไป

หายไปนานนะคุณชายย้อย มัวไปกินตับที่ไหนจ๊ะ

เรื่อยๆเหนื่อยก็พัก นะจ๊ะย้อยซี่...

ขอนิ้วชี้กับนิ้วกลาง ชูขึ้นมาข้างแก้มค่ะ

..........สู้ๆจร้า อิอิ