แชทกันยังไงให้เสียตัว...........................?

คำถามของน้องกอหญ้าเป็นคำถามที่ดีชวนให้สังคม ครอบครัว ครูบาอาจารย์ ญาติพี่น้อง ต้องร่วมกันคิดและหาทางแก้ไขและให้ความรู้กับน้องๆเด็กๆที่ยังไม่ประสีประสาต่อความเลวร้ายของคนกลุ่มหนึ่งซึ่งตั้งใจจะหลอกเหยื่อเด็กๆโดยเฉพาะ (กลุ่มน้องๆวัยประมาณนี้เป็นกลุ่มเสี่ยงค่ะ)

เราอาจไม่เข้าใจเค้าก็ได้ค่ะ ว่าแชทอย่างไรจึงนำไปสู่การถูกข่มขืนกระทำชำเรา เนื่องเพราะประสบการณ์ส่วนตัวของเราเองอาจมีขีดจำกัด (คือพี่หมายถึง เราไม่มีจิตใจที่จ้องจะล่อลวงวางแผนให้ใครเสียหาย จึงไม่อาจจินตนาการได้) แต่คนที่จ้องจะกระทำเรื่องนี้ เขามีเล่ห์เป็นร้อยเป็นล้านปากหวานหลอกล่อให้เด็กๆน้องๆ ม.ต้นหลงเชื่อได้

ลองหวลกลับไปนึกดูสิคะ ตอนที่เราอยู่มัธยมต้น ความคิดมุมมองและประสบการณ์ชีวิตของเรามีมากแค่ไหน... เด็กๆเหล่านี้อาจจะเริ่มกำลังโต แต่ก็ยังไม่โตพอที่จะรู้เท่าทันเล่ห์ของคนชั่วกลุ่มนี้ แม้แต่สาวๆหรือคนวัยกลางคนก็ตาม เราอ่านพบอยู่บ่อยที่ตกเป็นเหยื่อของอาชญากรรมต่างๆเพราะความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ ดังนั้นพี่ขอประณามผู้กระทำค่ะ และร่วมรณรงค์ในการไม่ตำหนิเหยื่อ แต่อยากเห็นสังคมช่วยกันให้ความรู้กับเด็กๆที่เข้าไปแชทหรือท่องเว็บโดยที่ขาดการชี้แนะหรือมีผู้ปกครองคอยดูแล ที่จริงก็มีวิธีป้องกันหลายประการอยู่ จากเท่าที่ได้เห็นเขากระทำกันที่ประเทศที่พี่อยู่นี่ ผู้ปกครองดูแลการใช้คอมพ์ของลูกๆอย่างใกล้ชิด ครูที่โรงเรียนให้ความรู้ในการป้องกันภัยจากอินเตอร์เน็ตเป็นภูมิคุ้มกันให้กับเด็ก ทางโรงเรียนหรือที่บ้านติดตั้งซอพท์แวร์ที่บล๊อคเว็บที่เด็กไม่สมควรเข้า เด็กจะออกไปไหนไปพบกับใครคนที่บ้านจำเป็นจำต้องทราบ ฯลฯ อะไรเช่นนี้เป็นต้น แต่กระนั้นก็ตามก็ยังไม่วายที่จะมีเหยื่อที่โดนหลอกอยู่เนืองๆ ทุกที่ทุกประเทศทั่วโลกตราบใดที่มีผู้จ้องจะทำร้ายและผู้ที่รู้เท่าไม่ถึงการณ์

เราทุกคนต้องช่วยกันดูแลเป็นหูเป็นตา ทุกฝ่ายร่วมกันกระทำคนละไม้คนละมือ สังคมคงจะพอปลอดภัยขึ้นมานิดนึงค่ะ ขอบคุณที่นำคำถามนี้มาสู่จิตสำนึกของพวกเราผู้ใหญ่ที่ใกล้ชิดกับเด็กๆ

ส่วนตัวมองว่าเป็นเรื่องของการสร้างภูมิคุ้มกันของครอบครัวในสังคมไทยในปัจจุบันอยู่ใน

สถานะล่อแหลมมากครับ เรื่องของการล่อลวงส่วนใหญ่นั้นเหยื่อจะใช้โอกาสในการคุยเพื่อ

เป็นการประเมินสถานะของเหยื่อครับว่า เหยื่อขาดอะไรและมักจะเติมเต็มในสิ่งที่เหยื่อขาด

อาทิ สมมุติว่าเหยื่อบางคนขาดความรักความอบอุ่นจากพ่อแม่ หรือเหยื่อบางคนอาจต้องการ

การเติมเต็มในเรื่องของฐานะ ข้าวของเครื่องใช้ ของแต่งตัว ฯลฯ ที่เหยื่อเองมักจะเข้าไปใน

สิ่งที่เขาวางไว้

อนึ่งการป้องกันที่ดีที่สุดคือการให้ภูมิคุ้มกันในครอบครัวให้ดีที่สุด คือให้แนวทาง แนวคิด

ที่ถูกต้อง ที่เป็นไปตามสิ่งที่ควรจะเป็นในแต่ละเรื่องเช่น หากครอบครัวยากจน ก็ต้องสอนใน

เรื่องของการอยากได้ใคร่มี หากครอบครัวที่ขาดความอบอุ่นก็ต้องให้ความอบอุ่นกับสมาชิก

ในครอบครัว ซึ่งมันอาจทำให้ปัญหาเหล่านี้ลดลงได้บ้าง แต่ไงก็ตามรูปแบบใหม่ๆของคนที่

เป็นนักล่าไงก็ต้องปรับเปลี่ยนไปให้สอดคล้องกันในแต่ละสถานการณ์หละครับ

คงแบบเชทไป-มาแล้วอยาก"เจอะเจอ"ตัวจริงเสียงจริง ตัวเป็นๆนะซิ..

บางคนก็ไม่ชอบให้"ใครท้า" บางคนก็อยากลอง(ใจ),

อินเตอร์เน๊ตมีทั้งดีและเสีย แล้วแต่"เจ้าของ"แต่ละคนจะพินิจพิจารณา ซึ่งโทษผู้ปกครองพ่อแม่ก็ไม่ได้ เพราะเด็กๆกลุ่มเหล่านี้"ไม่ฟัง+ไม่เชื่อ",

ข่าวก็คงมีมาเรื่อยๆ ตราบใดที่ยัง"ไม่สังวร"คิดก่อนหน้าหลัง-ถูกผิด+ควรไม่ควร.

อยู่แต่ในโลกไซเบอร์แหละ ไม่ต้องอยากไปเห็นของจริงหรอก เดี๋ยวจะโดนหลอก

ก็คงจะคุยๆกันและถูกคอชอบใจกันอยู่ด้วยเลยยิ่งทำให้เด็กผู้หญิงรู้สึกไว้ใจและก็เกิดอาการอยากรู้อยากลอง อยากตัวจริงๆกัน ก็เลยทำให้เกิดเรื่องราวแบบนี้ขึ้นมานั่นล่ะ ทางแก้ไขที่ดีที่สุดสำหรับตอนนี้คือ เราเป็นผู้ปกครองก็ต้องค่อยสังเกตพฤติกรรมของเด็กในบ้านว่ามีอะไรที่ผิดปกติไหม พร้อมทั้งอธิบายถึงคุณและโทษของการใช้อินเตอร์เน็ตให้กับเด็กๆได้รับรู้ไว้บ้าง รวมไปถึงภัยมืดที่มักจะแอบแฝงและชักชวนเราไปในทางที่ผิด ส่วนเด็กไว้สาวๆ ก็ต้องสอนให้รู้ทันเลห์กลของเด็กหนุ่มๆที่จะเข้ามาบ้าง เพราะด้วยวัยที่ยังน้อยกันทั้งคู่ ความรัก อะไรมันไม่มีจริงหรอก หรือถ้าจะลองรักลองคบดูก็ต้องฉลาดเลือกฉลาดคบ รู้จักป้องกันตัวเองให้เป็นก็เท่านั้นลà¹��ะที่เราจะพอช่วยแก้ไขปัญหาเหล่านี้ได้บ้าง

"คารม"เป็นต่อ "รูปหล่อ"เลยหลงลม

ป้อนคำชม หลอกล่อ ขอนัดหมาย

หลงเหลี่ยมโฉด ชายชั่ว กลอุบาย

รู้เมื่อสาย เสียทั้งตัว ชั่วอัปรีย์

จะว่าไปแล้ว ของแบบนี้ มันตบมือข้างเดืยวไม่ดังหรอก เราต้องรุ้สิครับ มีสติในการแซท อย่าไปหูเบา ใจอ่อน กับคารมเขานะครับ ที่สําคัญเราอย่าไปอ่อยเหยื่อให้กับเขานะครับ