จะมีความเป็นไปได้หรือไม่ สำหรับประเทศไทย?

ดีครับสำหรับการที่ประเทศไทยจะล้าหลังไปแล้วก้าวเดินใหม่ หลังจากที่สภาพ

การณ์ของการเปลี่ยนแปลงของโลกเสรีที่เปิดรับวัฒนธรรมต่างชาติ มาอย่างรวดเร็ว

และส่งผลทำให้การเปลี่ยนแปลงในเมืองไทยนั้น รดเร็วจนคนกลุ่มก้อนนึงไม่สามารถ

พัฒนาตามได้ และคนอีกกลุ่มก้อนนึงก็พยายามที่จะแสวงหาโลกเสรีที่คิดว่าเป็นสิ่ง

ที่อิสระเสรีเหนืออื่นใด แต่หลงลืมรากเหง้าความเป็นไทยไปอย่าสิ้นเชิง

วันนี้ เด็กสมัยนี้ เปิดรับวัฒนธรรมของโลกเสรีที่หลั่งไหลเข้ามา การดุด่าว่ากล่าว

ของพ่อแม่ ที่อยู่ในโลกเดิมๆ ที่ยังคงใช้คำว่ารักวัวให้ผูกรักลูกให้ตี ที่ต้องเจอกับ

ปฎิกริยาต้านกลับอย่างรุนแรง จนทำให้เกิดการปฎิเสธสภาพความเป็นครอบครัว

หลงลืมคำว่า อาบน้ำร้อนมาก่อน เดินตามผู้ใหญ่หมาไม่กัด และในบางรายก็ลด

ความสำคัญของพ่อแม่ลงไป เพราะในแนวคิดของเขาเองต้องการการเปลี่ยนแปลง

เพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่พวกเขาต้องการ

วันนี้คนเดินลงบนถนนมากขึ้น และกล่าวอ้างในเรื่องสิทธิกันมากขึ้น แต่ในการลงไปใน

ถนนในแต่ละครั้งก็ในเรื่องของสามัญสำนึกพื้นฐานของสิทธิ์ที่ตนพึงมีนั้นควรจะต้อง

มองในเรื่องของการไม่ไปกระทบสิทธิ์ของคนอื่นด้วยเช่นกันมิใช่หรือ วันนี้การลามปาม

และละเมิดสิทธิ์เพิ่มมากขึ้นทุกวัน และใช้เพียงจำนวนเสียงหรือพละกำลังที่ดูว่ามาก

เข้ามาแสดงศักยภาพและชี้ให้เห็นว่านี่คือสิ่งที่ถูกต้อง ไงผมว่าการจุดประเด็นนี้มันก็

���ิดนะครับ แต่ในการอยู่ร่วมกันในสังคม ความแตกแยกก็จะมากขึ้นตาม

การเปลี่ยนแปลงของคนคนนึงที่บอกว่านำไทยไปสู่สิ่งที่ดีขึ้นจริงหรือ...

ดัชนีชี้วัด ความดีขึ้น(เปลี่ยนแปลงไปในสิ่งที่ดีขึ้น) ในมุมมองของเขาคืออะไร

ผมเองไม่อาจคาดเดาได้เพราะบางครั้งแล้ว การที่นำประเทศไปสู่สิ่งที่ดีขึ้นนั้นอาจ

เสมือนหนึ่งการจุดพลุขึ้นท้องฟ้า แต่ในการจัดพลุขึ้นท้องฟ้า อาจทำได้เพียงความ

สว่างไสวเพียงชั่วครู่ยาม และผมเองมองว่าสิ่งเหล่านี้ไม่ได้เป็นสิ่งที่ตอบโจทย์ในระยะ

ยาวก็เป็นไปได้ เพราะสำหรับผมแล้ว ความยั่งยืนคืออะไร นั่นคือสิ่งที่คนไทยควร

สำเหนียกในคำคำนี้ให้มากขึ้น เพราะความยั่งยืนน่าจะตอบโจทย์อะไรได้ดีกว่า

สำหรับมุมมองของผมเอง ประเทศไทยเป็นฐานการผลิตอาหารให้กับโลกใบนี้

มาอย่างยาวนาน แต่ในเรื่องการพัฒนาการทางด้านการวิเคราะห์วิจัยและพัฒนา

ในเรื่องของสิ่งที่เรามี ทำไมเกิดขึ้นได้น้อย โรงงานสินค้าเกษตรแปรรูป หรือ การ

ต่อยอดอุตสาหกรรมการผลิตอาหาร ได้รับการส่งเสริมมากน้อยเพียงใด เพราะ

หลังจากการที่ น้าชาติ ได้นำโปรเจกสนามรบเป็นสนามการค้ามา และพาพวกเรา

เขาสู่อุตสาหกรรมใหม่(นิกส์) เราได้เป็นนิกส์ได้ระยะเดียว และเกิดสภาพเศรษฐกิจ

ฟองสบู่และล่มในอีกไม่กี่ปีถัดมา มันส่ออะไรได้บ้าง แล้วเราได้บทเรียนอะไรจากสิ่ง

เหล่านี้บ้าง

มีคนแก่คนนึงที่หลายคนรังเกียจ แต่สำหรับผมเทิดทูน พยายามแนะให้เรากลับมา

กลับมามองและ มาสู่โลกแห่งความเป็นจริง ให้มายืนในสิ่งที่เราควรจะยืน ซึ่งในหลัก

คิดในครั้งนั้นมำหรับคนอื่นผมไม่ทราบได้ แต่สำหรับผม ผมได้ลองเอาสิ่งที่คนแก่คนนึง

พูด มาใช้ในยามที่ผมเองออกจากงาน วันนี้ผมพุดได้อย่างเต็มที่ว่าผมรอดตายแล้วจาก

สิ่งที่ท่านพูด และจากวันนั้นถึงวันนี้ ยังมีไอ้พวกไม่ค่อยเข้าใจยังตามพูดอยู่เลยว่า

ยังไม่พอแดก (ขอโทษที่พูดภาษาพ่อขุน) ยังจะมาสอนให้กูพออีกหรือไง ทั้งๆที่ไม่รู้

ว่าเขาได้เอาเศษเสี้ยวนึงมาลองปฎิบัติกันบ้างหรือไม่ แต่สำหรับผมผมเองก็เชื่อว่า

อยากให้ประเทศไทยถอยกลับไปไกลๆ แล้วเอาสังคมเกษตรกรรมกลับมา เอาความ

รักความสามัคคีกลับมา เอาความเป็นสังคมครอบครัวของประเทศไทยและเอารอยยิ้ม

ของคนไทยกลับมา ดีกว่าที่จะเดินหน้าโหยหา สิ่งที่ไร้สาระที่เรียกว่าประชาธิปไตยจอม

ปลอม ที่รังแต่จะทำให้ประเทศเสื่อมทรุดเป็นไหนๆ

ขอฟังคำตอบท่านอื่นค่ะ

ไม่แปลก หรอกครับ ไครก็ทำได้ กู้เอาเงินต่างชาติ มา ใช้จ่าย