ช่วยให้คำจำกัดความของคำว่าพูดเพ้อเจ้อ?

พูดโดยไร้สติ ไม่ไตร่ตรองก่อน ว่าที่พูดไปนั้นจะสร้างความเสียหายแก่ตนเอง

หรือแก่ใครบ้าง

การพูดเช่นนี้ จึงทำให้ตนเองและคนอื่น ได้รับความลำบาก พระพุทธองค์จึงทรง

ให้พึงสังวรณ์เอาไว้

ผลเสียที่จะตามมานอกเหนือจากนี้คือ

1 ขาดการเชื่อถือจากคนทั่วไป

2 ทำให้เกิดอาการเป็นโรคประสาทได้ง่าย

3 นรกเป็นที่หมายในเบื้องหน้า

4 ตัดอรหันต์ นิพพานในชาตินั้น

อาจจะตอบได้ไม่ตรงกับ " คำถาม " เท่าไหร่ ? นักน่ะค่ะ

*** องค์ประกอบของสัมผัปปลาปะ(การพูดเพ้อเจ้อ ไม่เป็นสาระ) ***

๗. สัมผัปปลาปะ (การพูดเพ้อเจ้อ ไม่เป็นสาระ)

สัมผัปปลาปะ คือการพูดเพ้อเจ้อ เหลวไหล ไม่เป็นสาระ เมื่อแยกบทแล้วได้ ๒ บทคือ

สมฺผ แปลความว่า ทำลายประโยชน์ และความสุข

ปลาป แปลความว่า การกล่าววาจา

เมื่อรวมกันแล้วเป็น สมฺผปฺปลาป แปลความว่า การกล่าววาจา ทีทำลายประโยชน์ และความสุข ดังมีวจนัตถะว่า

สํหิตสุขํ ผลติ วินาเสตีติ - สมฺผํ

"วาจาอันใด ย่อมทำลายประโยชน์ และความสุขต่างๆ วาจานั้นชื่อว่า สัมผะ"

สผฺผํ ปลปนฺติ เอเตนาติ - สมฺผปฺปลาโป

"การกล่าววาจาที่ทำลายประโยชน์ และความสุขต่างๆด้วยเจตนานั้น ฉะนั้น เจตนาที่เป็นเหตุแห่งการกล่าววาจานั้น ชื่อว่า สัมผัปปลาปะ"

การกล่าววาจาที่เป็น สัมผัปปลาปะ จึงหมายถึง การกล่าวเรื่องราวต่างๆอันหาสาระประโยชน์ไม่ได้ เช่น การเรื่องภาพยนต์ โขน ละคร หรือพูดจาตลก คะนอง ตลอดจนนักเขียนนวนิยาย จินตกวี เหล่านี้ จิตเป็นสัมผัปปลาปะทั้งสิ้น เพราะผู้ฟังก็ดี ผู้อ่านก็ดี มิได้รับประโยชน์ให้เกิดปัญญา แก้ทุกข์ในชีวิตลงได้ เพียงแต่ให้จิตใจเพลิดเพลินไปชั่วครั้งชั่วคราว เท่าทà¸��่ฟังหรืออ่านอยู่เท่านั้น

องค์ประกอบของ สัมผัปปลาปะ มี ๒ ประการ

๑.นรตฺถกถาปุรกฺขาโร เจตนากล่าววาจาที่ไม่เป็นประโยชน์

๒. กถนํ กล่าววาจาที่ไม่เป็นประโยชน์นั้น

องค์ธรรมของ สัมผัปปลาปะนี้ จึงสำคัญที่อกุศลเจตนา ที่เป็นเหตุแห่งการกล่าว สัมผัปปลาปะ ส่วนถ้อยคำที่กล่าวขึ้นเป็นผลของสัมผัปปลาปะเจตนานั่นเอง มีวจนัตถะเกี่ยวกับสัมผัปปลาปะ แสดงไว้ว่า

สมฺผสฺส นิรตฺกถา ปุรตา กถนํ ทุเว

ปเรน คหิเตเยว โหติ กมฺมปโถ น โน

แปลความว่า องค์ทั้ง ๒ ของสัมผัปปลาปะนั้น คือเจตนากล่าววาจา ที่ไม่มีประโยชน์อย่างหนึ่ง กล่าววาจานั้นขึ้นอีกอย่างหนึ่ง เมื่อผู้ฟัง หรือผู้อ่าน เชื่อคำกล่าวนั้น ก็สำเร็จเป็นกรรมบท แต่ถ้าผู้อ่าน หรือผู้ฟังไม่เชื่อตาม ก็ไม่สำเร็จเป็นกรรมบท เพียงเป็นแต่เป็นสัมผัปปลาปะเท่านั้น

(คัดจาก หนังสือพระอภิธรรมมัตถสังคหะ)

ครึ ครึ ครึ ในอกุศลกรรมบท 10

ข้อ 4,5,6,7 แยกข้อการพูดกอปรด้วย การพูดเท็จ(มุสาวาท) พูดส่อเสียด(ปิสุณวาจา) พูดคำหยาบ(ผรุสวาจา) และพูดเพ้อเจ้อ(สัมผัปปลาป) ตามลำดับ

สำหรับกรรมจากการพูดเพ้อเจ้อ 4 ประการก็กà��­à¸›à¸£à¸”้วยประการฉะนี้

1 ) เป็นอธรรมวาทบุคคล หรือเป็นผู้ที่ถูกกล่าวหา

2 ) ไม่มีผู้เลื่อมใสในคำพูดของตน

3 ) ไม่มีอำนาจ และ

4 ) วิกลจริต

ส่วนคำนิยามก็มีอยู่ในตัวอยู่แล้ว หมายถึงการฟุ่มเฟือยไร้สาระน้ำท่วมทุ่งฯอะไรปานนั้นแหละ(ฮา) ยิ่งเราไปจำกัดคำในข้อความ ก็คล้ายทำเรื่องไม่เป็นเรื่องให้เป็นเรื่องขึ้นมา คล้ายสอนเด็กว่าอย่าทำ เด็กก็จะสงสัยอยู่เรื่อยไป เฉก อย่าเล่นไฟมันร้อน เด็กต้องจับเสียก่อนจึงจะรู้ว่าความร้อนเป็นเฉกใด(ฮา)

พูดเพ้อเจ้อก็เหมือนกัน เมื่อผลเกิดอาจเป็นข้อ 1 หรือข้ออื่นๆ เกิดระลึกได้ ก็จะเลิกไปเอง

ที่เห็นเด่นชัดมากคือคนที่ชอบพูดเท็จ ปากจะมีกลิ่นเหม็นมาก ถึงตอนนั้นคำจำกัดความคงไม่จำเป็นแล้วมั๊ง(ฮา)

"พูดในสิ่งที่ไร้สาระ หรือไม่มีวันเป็นความจริง"

http://larndham.org/index.php?/topic/19797-%E0%B8%...

พูดไปเรื่อยเปื่อย หาสาระประโยชน์กับสิ่งที่พูดไม่ได้

พูดจาไร้สาระ ไม่มีเหตุผล ไม่เป็นจริง(เรื่องโกหก) ลมๆแล้งๆ(ไม่มีแผนการณ์มาสนับสนุนว่าจะจริง)

ยกตัวอย่างเช่น การพูดเล่นตลกของนักแสดงตลกเป็นต้น

ข้อเสียคือ ไม่มีใครเชื่อถือคำพูดของตน

ความเพ้อเจ้อ อาจมีมุมความจริงแฝงอยู่บ้าง ถ้าคนฟังแยกออก

พูดเพ้อเจ้อ สร้างความไม่มั่นใจให้กับผู้ฟัง (หูไม่ถึง) ได้ จึงมอง

เป็นเรื่องไร้ค่า ไร้ความหมายที่สื่อออกมา