ความฝันที่แตกต่างกันในวัยเด็ก เรื่องอาหารการกิน?

ผมมีเรื่องที่เป็นจริงยิ่งกว่านั้น

เมื่อสัปดาห์ก่อน ภริยาผมกลับไปบ้านเดิมที่ต่างจังหวัด

มีลูกหลานมาชุมนุมกันเกือบยี่สิบคน เธอพาเด็ก ๆ ไปเลี้ยงในห้างที่เปิดใหม่ในจังหวัดนั้น

ทุกคนมีความสุขและตื่นเต้นกันมาก น่าอิจฉาที่เด็กพวกนั้นพบฝันที่เป็นจริงก่อนวัยอันควร

ผมดีใจและรู้สึกว่า ความฝันของผมเป็นจริงแล้วครับ

เย๊ๆๆๆ..เย๊ๆๆๆ

เมื่อก่อนสมัยอยู่กทม. เมืองที่คนตกท่อ..

ตอนกลับจากโรงเรียน ที่บ้านยังไม่มีอาหารเย็นให้

ทั้งๆที่เราหิวใจแทบขาด

ก๋วยเตี๋ยวก็แค่ชามละ ๒ สตางค์

ค่ารถรางจากสามย่านไปบางกระบือ

ต้องผ่านเยาวราช-วังสราญรมณ์ ประมาณ ๕ สตางค์

ฝันของผมเป็นจริงแล้วครับ

อีกไม่กี่วัน ผมก็จะได้กลับมากินก๋วยเตี๋ยวแถวๆสามย่าน

ชามละ 70-80 บาท

รถรางเลิกวิ่งไปนานแล้วคงต้องนั่งรถเมล์

ปกติจ่ายครึ่งราคา 3.50 บาท(ใช้บัตรเบ่งครับผม)

คราวนี้คงต้องจ่าย 5 บาท

ผมดีใจที่ไม่โดนดูถูก

หาว่ามาจากครอบครัวชาวไร่ชาวนา

เวลาจะขึ้นรถเมล์ คราวนี้ลุงได้ยืดอกหน่อยละเฟร้ยยย

.

ตอนเด็กๆ ไม่รู้หรอกว่าของแพงเป็นอย่างไร รู้แต่ว่าชอบกินอะไร ก็เก็บไปฝันหวานน้ำลายไหล

เช่น ไก่ย่าง เป็ดย่าง เกาเหลาลูกชิ้น หอยทอด โปรดที่สุด

ตอนเด็ก...เรื่องของกินก็คงเป็นพวกฟาสท์ฟู๊ดทั้งหลายแหล่ะ ตามที่โฆษณานั่นแหละครับ

ทำไงได้อยู่บ้านนอกคอกนา คร ิๆ พอโตขึ้นมีงานทำ ได้เข้าในเมือง แล้วก็ได้กินอย่างที่

ตอนเด็ก ๆ เคยวาดฝัน แต่ความรู้สึกกลับตรงข้ามกับคำว่า ฝันที่เป็นจริง ผมกลับรู้สึกว่า

ทำไมถึงต้องอยากกินของพวกนี้ คงเพราะสื่อโฆษณาที่มีผลทำให้เด็กมีพฤติกรรมการกิน

ที่ไม่ถูกต้อง ผมรู้สึกเสียดายเงินที่ซื้อไป เรื่องรสชาติก็งั้นๆ ไม่ได้ถูกปากอะไร แถมขาย

แพงเวอร์อีกต่างหาก เดี๋ยวนี้ผมเลยกินอะไรเรียบง่ายไม่ฟุ้งเฟ้อ เหลือเงินในเป๋าแบบสบาย

ๆ อิอิ

ตอนเด็กๆ เวลาดูหนังกลางแปลง ผมมักจะสงสัยเวฃาฉากคนรวยเขากินข้าวกัน ว่าอาหารที่เขากินมันช่างอลังการอะไรเช่นนั้น แถมมีผลไม้วางในถาดแบบปนๆกันหลายชนิด ผมอยากกินผลไม้เหล่านั้นมากๆ แต่สุดท้ายเมื่อได้กินเข้าจริงๆ กลับพบว่ามันอร่อยสู้ทุเรียน เงาะ แตงโม มังคุด ลองกอง มี่ปลูกไว้หลังบ้านไม่ได้เลย

ชอบกินส้มเขียวหวานมากและก็ส้มทุกชนิด แต่ว่าที่บ้านนอกแต่ก่อนนั้นไม่ค่อยมีขาย อิอิ (เคยฝันอยากทำสวนส้มแทนการทำนา)

ตอนนี้ถ้าไม่ใช่ฤดูกาลส้มก็ซื้อทานบ้างแต่ถ้าเป็นช่วงส้มออกมาเยอะกินทุกวันวันละสองสามโล ไม่เบื่อเลยคะ

ดิฉันติดหนังสือมาก ฝันถึงหนังสือที่จะได้มาใหม่มากกว่าอาหารค่ะ

ไม่มีเรื่องอยากของแพงมีแต่อยากของโปรด ที่จำได้มีสองอย่าง

ดิฉันชอบอาหารอยู่สองอย่างที่ต้องรอวันหยุดร้านเขาจะทำมาคือ ตือคาตั่ง

เป็นภาษาจีน แต้จิว แปลตามตัว หมู ขา ไข รวมความว่า ขาหมู จับตัวกันเป็นก้อน

ชื่อเรียกของคนไทย คือ หมูเย็น หรือ หมูหนาว

http://guru.google.co.th/guru/thread?tid=580bb4e5e...

ช่วงปลายปีที่อากาศเย็นเป็นต้องตั้งตารอ รับประทานควบบรรยากาศค่ะ

กับของหวาน ที่ต้องรอวันหยุดเพราะเขาทำขายตอนบ่ายคือ ขนมปากริมไข่เต่า

ถ้าเป็นวันเรียนก็ไม่ได้ทานแน่ๆ ชอบความนุ่มรสกลมกล่อม

ฝันที่เป็นจริงจึงเกิดไปแล้ว เอามาร่วมแบ่งปันคงได้นะคะ

ไม่เคยฝันว่าอยากกินของแพงๆๆเลย. เพราะที่บ้านพ่อจะทำอาหารให้รับประทานทุกวัน

มันเป็นอาหารที่อร่อยม๋าก..จนทำให้ครอบครัวเราไม่เคยอยากจะกินของที่นอกบ้านเลย

เลยไม่มีความฝันว่าอยากจะกินอะไรแพงๆในยามเด็ก..แต่...ก็ไม่คาดคิดว่า..เผลอแป๊บเดียว..

30ปี..อะไรๆทำไมมันถึงได้ผ่านพ้นมาเร็วนักพ่อไม่อยู่แล่ะต้องซื่อกินเองแล่ะ..เอ่อ..เอ่อ

แต่ก็ยังไม่อยากกินของแพงๆนะ. เลยมาขายลูกชิ้นน้ำใสๆกับลูกชิ้นปิ้งๆย่างๆไง...

ได้กินของแพง..แล่ะได้ขายของแพงๆด้วย...😊😊

ผมเป็นเด็กบ้านนอก ตอนเด็กจะชอบกินอาหารบางอย่างที่นาน ๆ จึงจะได้กินสักครั้ง ( ไม่เชิงเป็นของแพง แต่เป็นอาหารที่แถวบ้านนอกไม่ค่อยทำ ไม่ค่อยมี ) ที่นึกออกเช่น เงาะโรงเรียน, ปลาเห็ด ( ทอดมัน )

หลังจากที่ผมทำงานมีเงินเดือน ผมก็ซื้ออาหารเหล่านี้กินบ่อย บ่อย... จนในที่สุดก็เบื่อเลยครับ หึหึ

ตอนนี้เบื่อจนเลิกซื้อกินเลย.. ถึงจะมีคนอื่นซื้อมาที่บ้าน ก็ไม่ค่อยแตะแล้ว.. โดยเฉพาะเงาะ ไม่กินแล้ว ส่วนทอดมันยังกินบ้างนาน ๆ ครั้ง

( เลยขั้นฝันที่เป็นจริง สมใจนึก ไปแล้ว )

ไม่รู้ว่าอำก๋วยเตี๋ยวเจ้าไหนในรู้รอบกับคุณชายชัย

แต่วันนี้อยากกินเนื้อสิงห์น้ำเงินคราม เล่นเอาแชมป์ไปรับทานน่านักเชียว

ของแพงในวัยเด็ก ที่ยังหากินไม่ได้ในสมัยก่อนนั้นสมัยนี้ไปที่ไหนเหมือนในฝัน

ฝันที่เป็นจริง..แพงทั้งแผ่นดิน..