เสียงแห่งความเงียบคุณลืมไปหรือยังว่ามีเสียงแบบนี้อยู่ในโลก?

เสียงแห่งความเงียบ เราไม่เคยลืมมันเลย

เราอาศัยอยู่ร่วมกันมาตลอด "สันโดษ" มักอยู่เคียงคู่กัน แม้จะมีผู้คนมากมาย เสียงดังอึกทึก

ครึกโครมที่แวดล้อมเต็มไปด้วยฝูงชนหนาแน่น แต่มีสิ่งหนึ่งที่ติดสอยห้อยตามตัวเราไปตลอด

ทุกหนทุกแห่ง นั่นคือการอยู่กับความรู้สึกของตนเอง ที่ไม่ต้องการแม้กระทั่งคนหนึ่งคน แต่มัน

คือคนเพียงคนเดียวที่มีความรู้ตัวกล้าเปิดใจยอมรับในสิ่งที่มันซุกซ่อนอยู่ภายในเงียบๆ ลำพัง

เป็นห้วงของชีวิตที่ยังเวียนว่าย ไม่ว่าวันนี้จะยังมีลมหายใจอยู่หรือสิ้นเสียงแห่งลมหายใจนั้นแล้ว

ก็ตามที ความเป็นหนึ่งเดียวในใจ คือจิตที่สัมผัสได้ด้วยความรู้สึก ซึ่งมีทั้งเห็นพ้องตามด้วยการ

ขัดแย้งสลับไปตามอารมณ์ และมันจะน���่งสงบลงทันทีเมื่อใจเรายอมรับความจริงอันไม่บิดเบือน

เราสามารถจะอยู่กับความเงียบนั้นได้ตลอดกาล คนที่รับได้จะไม่รู้สึกเหงา เดียวดาย อ้างว้าง

ทุรนทุราย แส่ส่าย ว้าวุ่น หรืออยากเรียกร้องสิ่งหนึ่งสิ่งใดให้เป็นไปอย่างที่มนุษย์ควรเป็น แต่มัน

เป็นสิ่งที่ทุกคนเข้าถึงความเงียบนั้นได้ ถ้าเราตั้งใจฟังดี ๆ คนเรามีเกิดแก่เจ็บตาย มันมีเท่านี้เอง

ต้องเวียนเกิด เวียนตาย ตามบุญบาป

เมื่อไหร่ทราบ แก่นแท้ ไม่แปรผัน

ไม่ต้องตาย ไม่ต้องเกิด สบายจัง

มีเท่านั้น ใครค้นพบ จบตัวตน

....ได้เวลาตอบ มาแป๊ะดาวไว้แต่กลางดึก..หากแรงดันของเน็ตไม่พอ เลยต้องนั่งน้ำตาตกแทนคำตอบ ในเวลาเงียบสงัด...ออกบ่อยครั้ง ที่ต้องคุยกับตัวเอง ปลอบใจตัวเอง ให้กำลังใจตัวเอง แล้วก็ร้องไห้กับตัวเอง ไม่ให้ใครได้เห็น...นอกจากตัวเราเอง...อย่าว่าแต่ความเงียบเลย ขณะขับรถคนเดียว ก็ยังคุยกับตัวเอง และก็น้อยเนื้อต่ำใจ ในชะตาชีวิต สุดท้ายก็น้ำไหลออกตา โดยไม่ตั้งใจ...เมื่อได้สติ...จาบ้าเหรอ..ว่าตัวเอง...ไม่เห็นจำเป็นต้องให้ใครเป็นคนสำคัญ...เราต่างหากที่สำคัญ..ไม่เห็นต้องคอยใคร...ก็เราทำเองได้ทุกอย่าง...แล้วก็บอกกับตัวเองว่า..ไม่เพราะเค้าหรอกเหรอ ที่ทำให้เราทุกข์...ไปคิดถึงเขาทำมัย...ทำมัยไม่คิดถึงตัวเราให้มาก...ไปซิ ไปเที่ยว ไปซิ ไปฟังเพลง...

.....อย่าถามเลยว่าเคยลองไหม...หากจะบอกว่า ต้องลิมลองอยู่เป็นประจำ และก็สม่ำเสมออีกต่างหาก.....

ผมเพิ่งออกมาจากป่าเม่ือวันเสาร์ที่ผ่านมานี้เอง เข้าไปอยู่ลึกมากในป่า Carson National Forest มาครับ

ไปปลีกวิเวกปฏิบัติธรรมกันกับกลุ่มชาวพุทธฝรั่งที่นิยมการนั่งวิปัสสนากรรมฐานแนววัดป่า

ความเงียบสงัดเป็นสิ่งที่ผมชอบ และเคยชิน ในปีหนึ่งๆ ผมและภรรยาจะต้องปลีกตัวจากสังคมโลกที่วุ่นวายไปอยู่กับความเงียบเช่นนี้อย่างน้อยปีละครั้ง ครั้งนี้เราบินไปปฏิบัติธรรมในป่าลึกต่างรัฐ

ไม่มีทีวี ไม่มีมือถือ ไม่มี Wifi internet ไม่มีเสียงเพลงมีแต่เสียงนกขับขานและสัตว์ป่าแวะมาเยือนประปราย แม้จะมีผู้คนอยู่บ้าง แต่ก็ไม่มีใครพูดจาสื่อสารกับใคร ทุกคนร่วมปฏิบัติธรรมอย่างสงบและเคร่งครัดต่อระเบียบและข้อกำหนด เวลาที่อยู่ที่นั่น หมดไปกับการอยู่กับตนเอง สังเกตจิตตนเอง ฟังเสียงความคิดล้านๆความคิด ที่จิตมันช่างขยันผลิดของตนเอง การได้อยู่คนเดียวเงียบๆ แก้ผ้านอนกลางป่า เหอ เหอ เหอ ทำให้ผมได้ยินเสียงความคิดของตนเองอย่างชัดเจนครับ ความคิดบางอย่าง เหตุการณ์ในอดีตบางเรื่อง ที่ยามปรกติคงไม่เคยนึกถึง แต่เมื่อมีเวลาเงียบๆอย่างนี้ มันจะผุดขึ้นมาในใจครับทำให้ผมเข้าใจอะไรตนเองมากขึ้นหลายอย่าง ผมมักจะได้เรียนรู้จากตนเองมากขึ้นเมื่อผมได้อยู่กับความเงียบ และได้ฟังเสียงà��‚องความคิดของตนเอง

ผมขอยืนยันว่า แม้ผมจะไปปฏิบัติธรรมกลางป่าลึกท่ามกลางพงไพรก็ตาม ผมก็ยังคงปฏิบัติตนเคร่งครัดเป็นนายกสมาคม นปก ตลอดเวลาไม่เคยลดละ ไม่อยากให้คุณผิดหวัง เหอ เหอ เหอ

ทุกวันนี้ไม่เคยลืมตัวของเราเอง เพราะพูดกับตัวเองทุกเวลานาทีมากกว่าพูดคุยกับคนอื่นซะด้วยซ้ำ

อยู่กับตัวเอง คนเดียว และอยู่เงียบ ๆ คนเดียวมานานหลายปีแล้ว จนข้างบ้านคิดว่าอยู่บ้านหรือเปล่าด้วยซ้ำ

เรื่องจริงไม่ได้โม้

>...<

-__-

^_^

..เงียบ

เงียบจัง

.

.

.

มองออกไป ไกลๆ ไกลออกไป ฝนตั้งเค้า กลิ่นไอดินที่คุ้นชิน ลมเย็นๆ วี้ดวีดพัดมาแรงจัง

ใจหนักๆ ทุกข์อะไรกัน

กลับบ้านดีกว่า

บ๊ายบายก่อน

เคยฟัง..แต่บางทีฟังไม่ออก..ใจตัวเองยังไม่รู้ใจตัวเองเลยนะบางครั้ง เคยไหมที่สับสนตัวเองนะ แบบนี้แปลว่าความรู้สึกยังไม่กระจ่างแจ้ง..ต้องเขกหัวตัวเองให้เลิกคิดได้แล้ว อิอิ..

เสียงแห่งความเงียบคิดว่าน่าจะเกิดขึ้นตอนที่จิตเราสงบ ได้อยู่กับตัวเอง ความคิดที่บอกผ่านเรามามันสะท้อนก้องในใจเราเอง อย่างที่เค้าบอก คิดแบบเงียบๆคนเดียว แต่มองได้อีกมุมคือ การอยู่กับความเงียบสงบ จนบางครั้งคุณอาจได้ยินเสียงที่เราไม่เคยได้ยินหรือไม่เคยคิดว่าจะมีก็ได้

เหตุที่เราลืมตัวเอง เพราะในความคิดของคนเรานั้นภายนอกน่าสนใจกว่า การที่เราได้ยินเสียงตัวเองจากภายใน แม้ขณะที่อยู่เงียบà¹�� ก็ไม่ใช่ว่าทุกคนจะทำได้ ความฟุ้งซ่านดึงเราให้ไปคิดถึงเรื่องอื่น ถึงแม้ว่าเราอยู่ในที่เงียบที่มืดคนเดียวก็ตาม

"เสียงแห่งความเงียบคุณลืมไปหรือยังว่ามีเสียงแบบนี้อยู่ในโลก?" คำถามนี้แปลก แต่น่าคิด

อันมนุษย์เรานี้ เป็นสิ่งมีชีวิตชนิดเดียวในโลกนี้ที่รู้จักตนเองได้ "เรา อัตตะ กู id ego super-ego" คือสิ่งเดียวกันในตัวเราแต่คนละภาคกัน แต่เราก็พูดกับตนเองได้ โกรธตนเอง เกลียดตนเอง รักตนเอง ให้อภัย หรือไม่ยอมให้อภัยตนเองก็ได้ เราเป็นตัวตนของเราเอง แต่ก็ยังมีจิตที่เป็นสหายคู่ชีพที่สื่อกับเราได้ เราพูดกับตัวเราเองได้เหมือนเพื่อนคู่หูที่สนิทสนมกันมานาน เราออกนอกร่างกายนี้ สร้างมโนภาพในใจ และมองเราเองเหมือนอีกคนหนึ่งที่กำลังมองเราในสภาพการณ์หนึ่งๆก็ได้

แม้เราไม่เคยพบกับ อัตตะ กู id ego super-ego จิต หรือวิญญาณของเราเอง แต่เราก็ยังพอ��¸£à¸¹à¹‰à¸ˆà¸±à¸à¸­à¸‡à¸„์ประกอบเหล่านี้ซึ่ง "ให้ความเป็นเรา" อย่างไม่ใช่ผู้แปลกหน้าเลย

ผมไม่เคยลืม "คนๆนั้น" ครับ คนๆนั้นคือ "ตัวผมเอง" ผมพูดคุยกับเขาทุกวัน ปรึกษากัน ออกความคิดร่วมกัน ฟังเสียงกันอยู่ในใจวันละหลายๆครั้ง บอกตัวเองบ่อยๆ เอ้อนี่ดีนะ เพราะดี ชอบฟัง ชอบ ไม่ชอบ ชอบหยอก สนุกดี ไม่สนุก จะทำอะไรต่อ? ต้องไปแล้วนะ ไม่ต้องพูด ฟังให้ดีก่อน ทำไงดีล่ะ? เอ๊ นี่อะไรหว่า? น่าสนใจ ฯลฯ บางทีถกปัญหากับตัวเอง กลับไปกลับมาเป็นเวลานานหลายชั่วโมง บางทีก็หลายวัน

เคยเห็นใครเดินบนถนนอยู่คนเดียว พูดโขมงโฉงเฉ็งกับตัวเองไหมครับ? ปากขมุบขมิบเหมือนกับพูดให้ใครฟังหรือครับ? ก็พูดกับตัวเอง ให้ตัวเองฟังนั่นแหละ มิใช่หรือ? คนนั้นบ้าหรือไง? ผมว่าไม่บ้า เพียงแต่ "คลั่ง" นิดๆเท่านั้น บางคนต้องเกิดอารมย์ "ยัวะ" หรือ "ฉุน" เสียก่อนถึงจะเริ่มพูดกับตัวเอง โดยปกติแล้วจะไม่พูด ไม่สื่อ

ผมคิดว่า คนที่ไม่พูด ไม่สื่อกับตนเอง ก็เป็นคนประหลาด ไม่ใช่คนปกตินะครับ

คนที่พูดและสื่อกับตนเองเสมอ แทบทุกเวลา อย่างเงียบๆ แม้จะไม่ได้พูดออกมาเป็นคำพูดเลย

ผมขอยืนยันว่า คนๆนั้นก็เป็นคนปกติ สติสตังยังดี สมอง และจิต ก็ยังทำงานอย่างปกติดีอยู่

และคงไม่ใช่ "เอเลี่ยน" ที่เกาะลูกอุกกาบาตมาจากที่อื่น มาหล่นดังตุ้บในดาวดวงนี้หรอกนะ

ครับผม

ตอนนี้เลยแม้อยู่ข้างถนน เสียงรถลาอึกทึก แต่ช่างเงียบนัก บอลดูได้แต่ไม่มีเสียง

เลยมีแต่ความเงียบ กับแก้วเบียร์ที่อยู่ตรงหน้า และแล้วเสียงเฮดังลั่นในใจก็ดังขึ้น

เกลอภพเอ๋ย อังกฤษนำฝรั่งเศษแล้ว1-0อิอิอิ