เป็นเพราะบาดแผลมันลึกเกินไปใช่ไหม...ผิวนอกดูเนีย เหมือนไม่เคยมีอะไรแต่ภายในมันยังไม่ได้ถูกเยียวยารักษา?

แผลเก่าที่ดูเหมือนภายนอกแห้งสนิทพอเรายกของหนักเลือดออกได้เป็นลิตร

เพราะเรามัวแต่ดูแลตกแต่งภายนอกอาจจะด้วยความจำเป็นที่ต้องการจะเดิน

ต่อ ต้องการให้ตัวเองออกไปสูดอากาศสดชื่นได้บ้าง

ส่วนการจมอยู่กับความกลัวแผลไม่สนิทจึงทำให้บางคนนอนรอ เหมือนซมซาน

กับพิษไข้ นั่นก็ไม่หายอีก

เพราะการฟื้นฟูสุขภาพกายและใจนั้นควรจะทำควบคู่กัน ใช้คำว่าควรเนื่องจาก

ใช่ว่าคนทุกคนจะมีโอกาสเท่ากัน

การคลายปมที่ขมวดอยู่ แม้ตัวเรารู้ ทำไมคลี่คลายเองไม่ได้ บางคนแนะนำให้

เราหยุด อย่าไปคิด อย่าไปพูดถึง ถึงกับทำขรึมเครียดเพื่อป้องกันเราพูด

บางคนให้เราพูดออกมา ยิ่งพูดเรายิ่งจะบ้าเอาเพราะใจไปจับมาทั้งภาพอดีต

และกลัวไปถึงอนาคต

อย่างไรจึงเหมาะสำหรับเรา ดิฉันยังยืนยันเรื่องกรอบของเวลาค่ะ คนแต่ละคน

มีกรอบเวลาที่เหมาะสม แล้วทุกอย่างจะจางไปเอง ไม่หนี ไม่กระเสือกกระสน

พูดได้อย่างนี้เพราะดิฉันผ่านช่วงเวลาเหล่านั้นมาเช่นกันค่ะ เราต่างก็รู้เพียงแต่

มีอีกสักคนที่เข้าใจ ชีวิตไม่เลวร้ายเกินไปนักนะคะ

เราว่า การเยียวยาที่ดีนั้นคือ"ปล่อยให้เวลา เป็นเครื่องตัดสิน"ค่ะ..

ปมในใจ ถ้าเราไม่คลายปมออกทุกปม มันก็เป็นเงื่อน+เป็นขมวด+เป็นกระจุก ซึ่งดูๆๆเเล้วเหมือน"ท้าวแสนปม"ซึ่งไม่สวยงาม+ดูพิกลพิการ แม้แต่ตัวเราที่ดูๆแล้วยังไม่ชอบใจเลย,

คลายปมในใจนั้นออกเสีย ไม่ต้องให้ค้างคาใจ ก็จะสบายยยยยยยย..

ไม่มีแผลอะไรหาย100เปอรืเซ็นหรอก

กาลเวลาเท่านั้นทีจะทำให้แผลใหม่แผลเก่าทั้งหลายหายได้สนิทดังเดิม แต่ถ้าแผลใหญ่ รึ แผลที่ลึกหน่อยก็อาจจะเป็นแผลเป็นไว้ดูต่างหน้าเพราะไม่ได้ใช้ฮีลูดอยทา ที่ว่าสกิดนิดสกิดหน่อยก็เจ็บขึ้นมาอีกแระแสดงว่าแผลยังไม่หายดีล่ะซิถ้าเอาน่าโดนซะบ่อยเดวมันก็ด้านไปเอง อิ อิ...ใจไม่ด้านพอๆๆๆๆๆๆ

หากความคิดของเรายังยึดถือสิ่งนั้นเป็นหลัก จิตใจที่เคยบอบช้ำย่อมต้องตกเป็นรองอยู่เสมอ

ยาแก้ช้ำในชั้นดี สัพเพ สัพตา สัตว์ทั้งหลายทั้งปวงที่เป็นเพื่อนทุกข์เกิดแก่เจ็บตายด้วยกัน

ทั้งหมดทั้งสิ้น จงเป็นสุขเป็นสุขเถิด อย่าได้เบียดเบียนซึ่งกันและกันเลย ขอให้มีแต่ความ

สุขกายสุขใจ รักษาตนของตนให้พ้นจาก ทุกข์ โศก โรค ภัย จากการจองจำทั้งปวงเถิด

พุทธตัดเยื่อใยแห่งกรรม ธรรมะตัดเยื่อใยแห่งกรรม สังฆะตัดเยื่อใยแห่งกรรม..

แผลในใจกินน้ำใบบัวบกไม่หาย ใครจะแนะนำอย่างไรก็ไม่ได้เห็นผลชงัก เว้นเสียแต่เราจะ

พยายามขวนขวายออกจากกองทุกข์ด้วยตัวของเราเอง

บาดแผลในใจมันลึกกว่าบาดแผลทางกายอยู่แล้วครับ..จากหัวข้อและขยายความของคุณ ผมว่าคุณได้รับการเยียวยาโดยหัวใจคุณแล้ว

หลังจากเรื่องร้ายผ่านไป เหตุการณ์ที่คล้ายกันได้เกิดขึ้นอีก เพียงต่างกันที่เวลา..คุณรอบครอบ ระวังตัวระวังใจของคุณต่างหากล่ะ..คุณ

ผ่านบทเรียน..คุณก็ต้องจำบทเรียนนั้น..แต่มันไม่ใช่ความกลัว