แม่ของฉันนี้...ดีที่สุดในโลก..จริงหรือเปล่า? ลองเล่าให้ฟังหน่อย!?

ใช่เลย...แม่ดีที่สุดในโลก...เพราะเราสามารถมี "แม่" เพียงท่านเดียวเท่านั้น แม่เฝ้าห่วงใยห่วงหาอาทรเรา ตั้งแต่เราเข้าไปอยู่ในครรภ์ของท่านแล้ว ท่านอด เผ็ด อดเค็ม อดคาว อดหวาน เพื่อเรากลัวเราจะได้รับความลำบาก พอคลอดก็เฝ้าถนอมฟูมฟัก ป้อนนมป้อนข้าวดูแลทนุถนอม สอนสั่งหวังให้เราเป็นคนดีขยันขันแข็งหาเลี้ยงตนเองได้ไม่เดือดร้อน เป็นทุกช์เมื่อเราทุกข์ ช่วยเราทุกอย่างเมื่อเราช่วยตัวเองไม่ได้ แม่...ทำทุก ๆ อย่างเพื่อเรา โดยไม่เคยหวังอะไรตอบแทน เมื่อเราโตรับผิดชอบตนเองมีครอบครัวไปแล้ว แม่...ก็ยังเฝ้าห่วงหาอาทรตลอด จนสุดท้าย แม่ต้อง...จากไป ตามวัฏจักรของชีวิต ฉะนั้น...ท่านผู้ใดที่ "แม่" ยังคงอยู่ด้วยเรา ก็ขออย่าได้ทอดทิ้ง "แม่" เลย จงดูแลและตอบแทนพระคุณของท่านตลอดไป เมื่อใดที่ "แม่" จากไปแล้ว ท่านจะไม่มีคนห่วงหาอาทรคุณเหมือน "แม่" ได้อีกเลย.

จริงค่ะ

แต่ต้องขออภัยด้วยขณะนี้ดิฉันไม่สามารถบรรยายความรู้สึกออกมาได้ มันเต็มตื้นในหัวใจค่ะ...

(ช่วงนี้��¹à¸¡à¹ˆà¸ªà¸¸à¸‚ภาพไม่ค่อยดี)

ยินดีด้วยคนครับสำหรับผมไม่มีทั้งพ่อและแม่มาหลายปีแล้วครับท่านเสียไปหมดแล้วแต่ก็ยังดีใจสำหรับเพื่อนสมาชิกที่พอถึงวันนั้นยังมีคุณพ่อคุณแม่ของท่านๆได้ชื่นชมกันอยู่เน้อ

ทะเล..ว่า กว้างใหญ่ เกินเห็นฝั่ง

แผ่นฟ้า..ว่า กว้างใหญ่ กว่าที่เห็น

ภูผาเขา..ว่า สูงใหญ่ กว่าที่เป็น

ยังมิเท่าเศษเสี้ยวเห็นคุณมารดา

ภาพอดีต ที่ลูกเห็น เป็นประจักษ์

แม่ตรากตรำ งานหนัก แม่ไม่ถอย

แม้หนึ่งเพียง คำข้าว เจือลูกคอย

เฝ้าลูกน้อย ได้ดื่มกิน แม่..ลิ้มกลิ่นลม

แม่หยิบยื่น ความดี อบรมลูก

ขจัดทุกข์ เมื่อยามลูก ต้องหม่นหมอง

สอนให้ลูก เดินตามกรอบ และครรลอง

สอนให้ลูก ปรองดอง สามัคคี

ด้วยดวงจิต คิดถึงแม่ ผู้ลาจาก

ความระทม ทุกข์ยาก ประดังถม

หัวอกลูก ยามนี้ แสนระทม

ค่าน้ำนม ค่าหยาดเหงื่อ ยังมิพอ

กี่พันหยด หยาดน้ำตา ที่รินร่วง

ช่างเป็นห้วง เวลา ลูกขื่นขม

กี่เพลา แล้วเล่า ที่เฝ้าตรม

ความระทม ยังคงอยู่ มิเสื่อมคลาย

ในภพนี้ หรือภพไหน ที่แม่เกิด

ลูกขอตาม ไปเกิด ในภพนั้น

เพื่อเป็นแม่ เป็นลูก ต่อผูกพันธ์

ขอสวรรค์ จงรับฟัง คำลูกวรณ์

...อาลัยรัก..จาก..ลูก..ถึงแม่ ที่ดีที่สุดในโลก...ผมรักแม่ครับ

มีแบบเอามาอวดด้วย เหรอ ก็คงดีมั้ง ก็แม่เรานี่นะ มีเงินสักเท่าไหร่ จะไปจ้างไครให้มาเป็น แม่ คงเป็นได้ไม่เหมือน นิ

แบบว่าเรา เป็นคน ตจว เรียนก็เรียนโรงเรียน ประชาบาล สมัยก่อนไม่ค่อยมี พวกเตรียมเด็กเล็ก ก่อนเข้า ป ๑ พอมี ก็เลยเห่อกัน บ้านเรา อยู่ห่างจากโรงเรียนนะ สัก สองสามกิโล ถ้าฝนตกถนน ดินแฉะ ดินแดงนะ เช้ามาแม่เรา ต้องไปส่งที่เรียนทุกเช้า ถีบจักรยานเราซ่อนท้ายไป ถนนก็ขรุขระ(สงสัย อ บ ต มันยังฮั้วกับ บ. ก่อสร้างยังไม่ได้เลยยังไม่ได้เทคอนกรีต) บังเอิญช่วงปั่นลงจากเนิน มันตกหลุมกระดอนกะเด้ง แม่เราก็ถีบจักยานไปเรื่อย พอไปถึงหน้าโรงเรียน หันมาดู อ้าวไอ้หน่องไปไหนแล้ว แม่เราก็เลยต้องถีบจักรยาน กลับมาเก็บเราข้างถนน มาเจอเรากำลังปีนขึ้นจากคูน้ำริมทาง คนที่เขาผ่านมาผ่านไป เขาทักหยอกว่า อ้าว บักหน่องไม่ไปเรียน จะจับปลาหรือ แล้วกัน แม่เราบอกว่า มิน่าละ รู้สึกท้ายมันเบาๆ คิคิคิ ก็คงแตกต่างกันไป ไม่เหมือน แม่ ในวรรณกรรมเรื่องแม่ ของ แม๊กซิม กอร์กี้ อะนะ

แล้วแม่เราเขาอยู่บ้านว่างๆไม่ได้เลยนะ ต้องหาแบบหา แพทเทิ่น ตัดเสื้อผ้า จากหนังสือขวัญเรือน อะไรทำนองนั้นแหละ ให้เราเป็นหุ่นทด ทดลองตัดกางเกงประจำ ประจำ พอดีกางเกงนักเรียน ตากไว้ไต้ถุนเรือน มันหล่นจากราวหมาเอาไปฟัดเล่น เราอุตสาห์ดีใจ ไม่ต้องไปเรียนแล้ววันนี้ บายเลย แม่เราบอก หน่องเอาตัวนี้ไปใส่ก่อน ยังเย็บไม่เสร็จ ตะขอติดแล้ว ��¹€à¸«à¸¥à¸·à¸­à¹à¸•à¹ˆà¸‹à¸´à¸› เนาใด้ เอาไว้ยังไม่ได้เดินจักร เราก็ใส่ไปเรียน พอดีปวดฉี่ ออกมา ยืนฉี่ ข้างห้อง(โรงเรียนมันชายทุ่งตรงไหนก็ได้ ขี้เกียจเดิน)เรายืนฉี่ ก้มดูเห็นเส้นดายขาวๆ ตรงซิป เราเลยดึงมันออก ยิ่งดึงยิ่งยาว เกือบสองฟุต สงสัยเหมือนกัน เส้นได้ไรวะ ทิ้งไป พอฉี่เสร็จรูดซิป ซิปมันทำท่าติดมือออกด้วย เราเลยกระชากมันออก เอาใส่กระเป๋ากางเกงไว้ ตกลงวันนั้นทั้งวันเราไม่ใด้รูดซิปเลย เฮ้อเสียดายจัง กะว่าตอนเย็นกลับบ้านไปให้แม่เย็บให้ แหะแหะ

คม คม คำ ลอกมา

ลูกๆของเรากำลังก้าวเดินไปบนเส้นทางแห่งสัจจธรรมและเหตุผล, นำความรักมาสู่จิตใจของมนุษย์เผยให้เห็นสวรรค์ใหม่ และจุดดวงไฟใหม่ขึ้นในโลก –ไฟอันไม่อาจดับมอดได้แห่งดวงวิญญาณ. จากเปลวปลาบของไฟนี้ ชีวิตกำลังงอกงามแตกหน่อขึ้น, มันเกิดจากความรักของลูกๆของเราที่มีต่อมวลมนุษยชาติ. ใครเล่าจะดับระงับความรักนี้ได้? ใครหน้าไหน? พลังอะไรเล่าจะสามารถทำลายมันได้? พลังอะไรหรือที่จะขัดขวางมันได้? โลกได้ให้กำเนิดมันแล้ว, และชีวิตเองทีเดียวที่พร่ำเพรียกปรารถนาชัยชนะของมัน, ชีวิตนั้นเอง

เปลาเกยา นินอฟนา

‘ แม่’ โดย แม็กซิม กอร์กี้ (จิตร ภูมิศักดิ์ แปล)

แม่ของฉันนี้...ดีที่สุดในโลก..จริงยิ่งกว่าจริงค่ะ

สมัยตอนเป็นเด็กอยู่กับแม่มาตลอดแต่ยังเด็กเกินไปเลยไม่ค่อยเข้าใจความรู้สึกของแม่

ที่มีต่อลูกว่าเป็นอย่างไร แต่พอเมื่อได้อยู่ห่างไกลจึงมีความรู้สักคิดถึงแม่ รักแม่อยากกลับไป

หาแม่ อยากกลับไปอยู่กับแม่ ทุก ๆวันเพียงแค่ส่งใจระลึกนึกนึกไปให้แม่ก็รู้สึกเป็นสุขใจมาก..

มีเพื่อนอยู่คนหนึ่งที่เป็นนักแต่งเพลงได้ร่วมกันแต่งเพลงนี้ขึ้นมาและได้นำมาร้อง ในวันนี้อยาก

น้ำบทเพลงที่เขียนขึ้นมาแบ่งให้เพื่อนรู้รอบได้อ่าน เพียงเพื่อให้ระลึกนึกถึงแม่และรักแม่ให้มากๆ

น้ำใดที่ว่าใสสะอาด

น้ำสระอโนดาดยังไม่สะอาดเท่าน้ำใจแม่

เพราะเป็นน้ำกลั่นจากรักแท้

จากยอดดวงใจแม่ทีมอบให้แก่ลูกยา

น้ำทะเลยังมีขึ้นมีลง

น้ำใจแม่มั่นคงซื่อตรงอยู่ทุกเวลา

น้ำฝนยังตกในบางครา

แต่น้ำใจมารดามีให้ตลอดไป

น้ำตาลใส่น้ำผึ้ง

ยังไม่หวานซึ้งเท่าน้ำนมมารดา

จากเลือดในอกกลั่นด้วยความเสน่หา

หล่อเลี้ยงลูกมาจนเจริญวัย

หยาดน้ำฟ้ายามต้องแสงตะวัน

ช่างงามเฉิดฉันท์มีสีรุ้งพร่างพราย

แต่ไม่งามเท่าน้ำหล่อเลี้ยงดวงนัยน์

ที่แลดูห่วงใยในบุตรธิดา

อาจหยิบรุ้งใส่ในฝ่ามือ

และอาจถือไปทั่วหล้า

แต่ไม่อาจพร่ำพรรณนา

ถึงพระคุณมารดาให้หมดได้เลย...

*รู้ไหมน้ำนมหยดหนึ่งที่ไหลซึมมา ต้องใช้น้ำตาหยาดเหงื่อสักเท่าไร

บอกแม่เถอะให้คุ้นเคย กอดแม่เถอะ กอดเลยไม่ต้องอาย ก่อนที่จะ

ไม่มีแม่ให้กอดนะ*

*จากวันนั้นถึงวันนี้ ลูกเป็นคนดีเพราะแม่สอนไว้

ลูกซาบซึ้งสุดหัวใจ แม่รู้ไหม ลูกรักแม่ รักแม่ รักแม่จังเลยค่ะ....*

แม่ของผมท่านได้เสียชีวิตไปแล้ว ผมจะขอกล่าวถึงท่านในยามท่านที่ยังมีชีวิตอยุ่นะครับ แม่ผมไม่เคยกินสุรา ยาเสพติดทุกประเภท สมัยท่านยังเป้นสาวๆ ท่านไม่เคยออกเทื่ยวเตร่ในยามกลางคืนครับ และอีกหลายๆอย่างที่แม่ผมมีดีที่จะอวดกับคนทั่วไปครับ แค่นี้ก็พอแล้วมั้งครับสําหรับความดีของแม่ผม

อื้ม..ก็ดีค่ะ (มั้ง)

ผู้หญิงที่อยากกอดตลอดชีวิต

http://youtu.be/AvAq4tb9aY0