เราลืมความรู้สึกแบบนั้นไปตอนอายุเ��่าไหร่กัน?

ผมอาภัพมากๆครับ พ่อแม่ผมหาเช้ากินค่ำไม่มีโอกาสได้สัมภัสของเล่นเลยด้วยช้ำ

แต่ยังจำได้ จนถึงทุกวันนี้กว่าจะได้ของเล่น ผมโดนโขกหัวด้วยขันแล้วหัวแตก

แมพาไปเย็บ จำไม่ได้หลอกว่ากี่เข็ม แต่แผลเป็นยังอยู่จนปัจจุบัน..

แม่ผมน่ารักมากๆครับ ตืดสินบนผมตั้งแต่ผมอายุยังน้อยมากๆ(แถมดื้อ)เลยหัวแตก

เป็นปืนของเล่น"แต่มีข้อแม้ว่า"ผมต้องบอกป๊ะป๋าว่า ซนหกเขมนตีลังกาเอง-ดีใจมากๆของเล่นชิ้นนี้

..............................................เรื่องจริงผ่านรู้รอบ........................................................

ไม่จำกัดอายุอ่ะ สมองคนเราจะต้องมีการลบความจำออกบ้าง ไม่อย่างงั้นเดวบ้าตายเรยย ราคากับคุณค่า ไม่ได้ไปด้วยกัน ของบางอย่าง ถึงจะรู้ว่าไม่มีราคาตอนหลัง แต่ถ้าสิ่งนั้นมันสำคัญกับจิตใจมากๆ ก็ไม่สนใจหรอก

ถ้าเป็นของเล่น ที่เราไม่รู้ราคา แล้วมารู้ทีหลัง ก็หมือนกันนะ บางอย่างเรายังชอบมันอยู่ รักมันอยู่ก็มี แต่บางอย่างบอกว่าชอบว่ารัก แต่ทิ้งๆไป ก็มีเช่นกัน จะเอาแบบตายตัว เป๊ะๆ ไม่ได้ ทุกอย่างมีผุพังไปตามกาลเวลา ถ้าเก็บหมดคงรกตาย ที่รู้อย่างนึงคือ เงิน ทอง ของมีค่ามากๆ ทิ้งไม่ได้ ต้องเก็บและใช้

ตอนเด็กๆก็ไม่สนใจเรื่องราคาหรอกค่ะ เพราะรู้ว่าได้แต่มอง คงไม่กล้าเอ่ยปากขอ เพราะรู้ว่าขอก็จะไม่ได้ หากจะเอาให้ได้ ก็ต้องใช้ความพยายามในการตื้อสูง และจะพลอยโดนดุ อารมณ์เสียกันไปด้วย ก็เลยเก็บไว้ในใจดีกว่า ไม่ต้องบอกใคร ไม่ต้องแสดงความอยากได้

จนมาถึงวันนี้ ความรู้สึกอยากได้นู่น อยากได้นี่ ก็ยังมีอยู่เป็นประจำ เพียงแต่ไม่ใช่ในรูปแบบของเล่น ถ้าหากไม่ใช่ของจำเป็นก็คงไม่กล้าเอ่ยปากขอใคร จะซื้อเองก็ต้องคิดแล้วคิดอีก สุดท้ายก็ไม่ได้ เพราะงบมันมีจำกัด เมื่อไหร่หนอเราจึงจะรวยกับเค้าบ้าง แบบใช้เงินไม่ต้องคิด

ตอนเริ่ม เข้ามัธยม 1

คุณค่าคือความรู้สึกค่ะ ความทรงจำที่ประเมินค่าไม่ได้ คุณพ่อจะให้แต่ของที่เป็นจริงเป็นจังมีราคา พวกกล้อง จักรยาน ดินสอปากกายี่ห้อดัง ไม่เคยมีของเล่น ท่านว่าไร้สาระ พีสาวเก็บตุ๊กตาพิการมาซ่อมให้ สอนตัดชุดด้วย พี่สาวอีกคนสอนวาดตุ๊กตากระดาษสวยมากๆ พี่ชายเอาใบอ่อนของมะพร้าวมาม้วนเป็นปี่เสียงหวาน พี่สาวทำนก นาฬิกาให้จากใบมะพร้าว ทำเล็บปลอมจากดอกนกยูง ทำสร้อยคอ กำไล แหวน มงกุฎ จากดอกเล็บมือนาง แล้วก็ขุดดินเป็นหลุม เอาดินใส่น้ำเทใส่แกะขนมครก เอาทางมะพร้าวผูกกันเป็นชิงช้า ขุดบึ้ง ตีผึ้ง ดักนก ปีนป่าย มาย้อนคิดพี่ๆรักเรานินา งานเรือน กับข้าว ผาดโผน ได้มาจากพวกเค้าหมดเลย ขอบคุณรู้รอบ ขอบคุณเจ้าของคำถามค่ะ วันนี พรุ้งนี้ จะมีความสุขสุดๆ ความรู้สึกดีๆกลับมาหมดแล้ว

ความทรงจำเรื่องราคาไม่เคยเข้ามามีบทบาทเนื่องจากของเล่นทุกชิ้นมาจาก

ความชอบจริงๆ พ่อกับแม่ชอบซื้อของเล่นให้ลูกแต่จะซื้อมาหลายชิ้นเพราะ

ลูกหลายคนคนวัยใกล้เคียงกัน พวกเราจะเลือกที่ชอบคือเหมือนพ่อกับแม่รู้

ว่าใครจะเลือกอันไหน เพียงแต่ต้องการฝึกให้เรารู้จักเกรงใจ แบบพี่ให้น้อง

เลือกก่อน เป็นอย่างนี้ เมื่อเราเลือกได้แล้วก็ต่างคนต่างเก็บค่ะ

ถ้าไปเห็นแล้ว ชอบเองก็จะกลับมาเล่า ชอบ ชอบ ชอบมากๆอย่างนี้ก็ได้เงิน

ไปซื้อ จะมีวันที่ไปห้างสรรพสินค้าวันอย่างนั้นคือตามสบายเลือกเองจ่ายเอง

เพราะแม่จ่ายไว้ในกระเป๋าแล้ว คิดเอาเองว่าจะซื้ออะไร

เรื่องราคาจึงไม่มีผลต่อความรู้สึก มีแต่ของนี้รัก รักมาก ไม่ทิ้ง กว่าจะทิ้งได้

เนิ่นนาน เล่นไม่ได้แล้วก็ตั้งไว้ ยังยิ้มให้กันอยู่..ขนาดนั้น ปัจจุบันนี้มาดูถึงได้

รู้ว่าที่ตุ๊กตาตัวหนึ่งอยู่มาสามสิบกว่าปีนี่เพราะ ชิ้นงานที่เราเลือกนั้นละเอียดด้วย

คุณภาพของวัสดุ ฝีมือการประกอบ จะบอกว่ามีความสุขกับอดีตที่ยังคงอยู่ค่ะ

ไม่เคยมีของเล่น แพงๆ ตอนเด็กๆ มี กีร์ต้า ตัวหนึ่ง ราคา ไม่กี่ร้อย ยี่ห้อ KAPOK ทำจากจีน มั้ง อย่าเข้าใจผิดนะ อ่านออกเสียงแบบนี้จริง เอาว่า ยี่ห้อนี้ ผู้หญิง ไม่ยอมขาย อะ เคยถาม ไอ้หมวย ในตลาด บ้านมันขายเครื่องดนตรี ถามมันยี่ห้ออะไร มันไม่ยอมพูด มันไม่บอกช่างมัน แต่ซื้อมา 1 ตัว

http://www.kapokguitars.com.cn/en/about.asp

สมัยเด็ก ชอบเล่นเกม เครื่อง แฟมิลี่มากติดกันทั้งบ้าน แม่ซื้อให้ตอนสอบได้เกรด 3.8 เป็นของขวัญ 555+ ทุกวันนี้ยังอยู่แต่เล่นไม่ได้ละ เล่นตั้งแต่แฟมี่ นินเทนโด้64 แฟมิคอม จนเครื่องเพลย์ 1 2 3

อายุ15 ซื้อชุดของเล่นมาเองโดยไม่บอกที่บ้าน เป็นเงินเก็บของตัวเอง ที่บ้านรู้โดนว่าให้เอาไปคืนเพราะคิดว่าราคาแพงไป ที่จริงก็ไม่ได้ตั้งใจจะซื้อ แต่เพื่อนชวนให้ซื้อของเล่นนี้ที่บ้านเขาขาย สรุปเอาไปคืนแล้ว ต่อมาเพื่อนคนเก่าขายให้หนึ่งตัว ไม่เป็นชุดแล้ว จำราคาไม่ได้ คิดว่าไม่แพง เอาไว้เล่นในโอกาสต่อมา ปัจจุบันไม่รู้หายไปไหนแล้ว

เด็กๆโตมาไม่ค่อยได้ซื้ออะไรเล่นเลย ที่บ้านให้ใช้จ่ายอย่างประหยัด ชอบการตูนอะไรก็มีซื้ออ่านประจำ จนต้องบอกที่ร้านให้เก็บไว้เมื่อเล่มใหม่ออก จนเข้ามหาลัยก็เลิก จำได้ว่าตอนไปบอกร้านหนังสือเมื่อว่าไม่ต้องเก็บให้แล้วนั้น เป็นการตัดใจอย่างที่ตัดได้ยาก ยังรู้สึกอาลัยอาวรณ์... เดี้ยวนี้ไม่มีแล้ว นานๆทีเฉพาะที่ติดตามนะ

น่าสงสารเราไม่มีของเล่น,เล่นแต่กะโหลกกะลา, ชีวิตตอนเป็นเด็กอ่อน