ถ้าคุณต่อยอาจารย์คุณจะกล้ากลับไปเรียนมั้ย?

ตอนนี้ในความคิดอยากกลับไปเรียนของผมมี1%ลาออก99%ดร็อป75%

โรคประจำตัวตอนนี้

-นอนไม่หลับเรื้อรัง7คืน(ยังต้องพึ่งยานอนหลับและยาเกี่ยวกับอาการทางจิต)

-ไทรอย

-กลัวการกลับไปเรียน(กลัวสายตาคนอื่นกลัวพวกลูกศิษย์ครูช่างเชื่อมที่รุมกระทืบผม)

-กลัวอนาคต

-กลัวที่บ้านมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

ผมต้องทำการบ้านที่พี่จิตแพทย์ให้2อย่างคือ

1.หาข้อดีในการกลับไปเรียน

2.(ข้อนี้จำไม่ได้จริงๆT_Tเดี๋ยวต้องกลับไปถามใหม่)

ประวัติของผมโดยละเอียด(แต่ไม่ที่สุด)

-16พย.36ได้ลืมตาขึ้นมาดูโลก มาเจอพ่อแม่และพี่ พ่อเป็นทหาร แม่เป็นแม่บ้าน ผมรู้สึกดีที่ครอบครัวเป็นแบบนี้ไม่รวยแต่ก็ไม่จน พออยู่พอกินมีความสุขดี ตอนเล็กๆพ่อก็ขับรถไปส่งเรียนผมก็นั่งกอดพ่อมีความสุขดี

อนิจจาพ่อมาตายจากผมไปเมื่อผมยังไม่ถึง ป.5ผมเสียใจมากเลยผมโกรธตัวเองมากตอนนั้นผมอยากไปเล่นสงกรานต์ อยากไปดูกระทิงแดงคนกล้าท้ามฤตยูแล้วทางบ้านปู่ก็มารับไปดูในความสนุกใ���ความผาดโผนของรถF1นั้นผมไม่รู้เลยว่าอายุของบิดาผู้ให้กำเนิดกำลังถูกมัจจุราชตามมาเอาดวงวิญญาณและเมื่อกลับไปโรงพยาบาลชุมพรใจผมก็หลุ่นวูปไปอยู่ที่ตาตุ่มเมื่อเห็นแม่ร้องไห้ แม่ผมบอกว่าบิวพ่อเสียชีวิตแล้วนะ ผมวิ่งไปกอดแม่แล้วร้องไห้ว่า แม่ครับไม่จริงใช่มั้ยครับ แม่โกหกผมใช่มั้ยครับ พ่อผมขอโทษที่ไม่อยากอยู่ที่โรงพยาบาลที่พ่อบอกว่าบิวมันไม่ได้รักพ่อตอนนั้นผมอยากไปเล่นสงกรานต์ พ่อครับพ่อฟื้นขึ้นมาสิ พ่ออออออออ ผมอยากบอกพ่อว่าผมรักพ่อ พ่อผมอยากกอดพ่อ พ่อแล้วใครละที่จะขี่รถไปส่งผมที่โรงเรียน พ่อแล้วใครละจะคอยโยนเศษเงินให้ผมเวลาทำงานเสร็จ พ่อแล้วใึครละจะสอนผมขี่รถจักรยานยนต์ พ่อแล้วใครละคอยทะเลาะกับแม่ผมเวลาไม่มีเสียง แล้วใครละที่จะเป็นทั้งเพื่อนผม เป็นทั้งพี่ผม เป็นคนที่คอยสอนผม พ่อตื่นขึ้นมาฟังคำบอกรักจากปากผมก่อน ผมอยากบอกพ่อว่า ผมรักพ่อครับ

-เมื่อพ่อสิ้นอายุกรรมลง ผมก็เสียใจได้ไม่นานแล้วก็ทำใจได้ ต้องขอขอบคุณกาลเวลามากที่ช่วยเยียวยาผม

แล้วแม่ก็พาผมระหกระเหินไปหาบ้านเช่า จนไปได้บ้านเช่าราคา2000บาทซอยน้อยอุทิศ จ.ชุมพร (ผมลืมบอกไปว่าผมเป็นคนชุมพรโดยกำเนิด) ช่วงนั้นผมติดเกมMaplestoryกับเกมปังย่ามากคิดถึงเกมเป็นที่1 พอไปโรงเรียนใจก็คิดแต่เกม เกรดของผมเริ่มลดลงเรื่อยๆจากที่เคยได้4ทุกวิชา มันกลับเริ่มหายไปทีละตัว และในที่สุดก็ไม่มีมันให้เห็น จากที่เคยได้อันดับที่ต้นๆเลขตัวเดียว ทีหลังกลับตกไปที่ท้ายๆ ผมไม่รู้ว่าเป็นเพราะเกมหรือบทเรียนที่ยากขึ้นหรือผมไม่สนใจเรียนเพราะเกมที่ทำให้อันดับที่ของผมลดลง และจบมาได้ในที่สุดโดยเกือบติด0วิชาวิทยาศาสตร์

เพราะไม่ค่อยเข้าเรียนโดดไปเล่นเกม

-มัธยม1 ผมได้เข้าเรียนที่โรงเรียนประจวบวิทยาลัย ได้เจอเพื่อนใหม่สิ่งแวดล้อมใหม่ ได้เจอปู่ ย่า ป้า อาน้องสาวพ่อและอาน้องชายพ่อ(หมาชื่อโทน)

ผมเป็นค่อยที่สู้คนมาตั้งแต่เด็กๆจะไม่ยอมใครง่ายๆ พอเข้า ม.1วันที่2ก็มีเรื่องชกต่อยเพื่อน อาวุธธรรมชาติของผมก็คือเล็บนี้แหละเค้าต่อยผมแต่ผมข่วนหน้าเลือดนี้เต็มหน้าเป็นรอยแผลเป็นมาจนถึงทุกวันนี้ กูขอโทษมึงวะ เติ้ล หัวบ้าน(หัวหน้าแก๊งหัวบ้าน หัวหน้าแก๊งอีกคนคือ บูม เทพ

-มัธยม2 ผมก็ไปมีเรื่องกับเพื่อนกับกิตดาเรื่องผู้หญิง เพื่อนผมจากห้อง1/...เพื่อนเก่าของผมแต่เป็นเรื่องผู้หญิง ผมก็ใช้อาวุธธรรมชาติของผมนี้แหละ ข่วนหน้ากิตดา เพื่อนก็บอกผมว่า มึงข่วนหน้ามันยังไงวะหน้ามันเป็นเหมือนสามเหลี่ยม เบอร์มิวด้า แล้วผมก็โดนครูตีกับตัดคะแนนความประพฤติ และผมก็เริ่มเข้าสู่โรคทางจิตในตอนนั้น กินยาตัวแรกก็ทำให้กินน้ำบ่อยมาก 2-3ขวดต่อชั่วโมง และทำให้ฉี่บ่อยมากๆเลยทำให้ นอนไม่หลับ ผมจึงต้องหยุดเรียนไป2เดือน เพื่อไปรักษา ไอโรคจิตนี้แหละ ทำให้ต้องส่งตัวไปรักษาต่อที่ รพ.พระจอมเกล้า จ.เพชรบุรี แต่ความเครียดของผมไม่ได้ลดลงเลยกลับเรื่องเครียดๆ 1ทำโทรศัพท์หายดดนด่าไอเด็กเหี้ย ไอเด็กเวร 2อกหัก รู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียว ไปโรงเรียนก็โดนรุมกระทืบจางแก๊งหัวบ้าน มาตอนผมไม่รู้ตัว รวบขาผมจากด้านหลังแล้วบูมเทพก็เกร็งหมัดต่อยผม พวกลูกน้องบูมเทพก็ช่วยกันกระทืบผม ผมสู้ไม่ได้หรอกมาขนาดนี้ แต่ในตอนที่ผมเกือบสลบไปนั้นเพื่อนผมได้มาช่วยผมบอกให้คนอื่นๆ พอๆ กูขอบคุณมึงมากนะโว้ยที่ช่วยกูไว้นะ เติ้ล หัวบ้าน กูจะไม่ลืมบุญคุณมึงเลย มึงมาช่วยกูทำไม ทำไมไม่ปล่อยให้กูสลบไป ทำไมมึงไม่ซ้ำเติมกู ที่กูเคยมีเรื่องกับมึงวะเติ้ล

ทำไมมึงไม่ต่อยกูไม่เตะกู มึงห้ามพวกมันทำไม กูไม่เจ็บหรอกแค่นี้มันคงเป็นกรรมของกูที่ไปฝากรอยแผลเป็นบนใบหน้าคนอื่นๆมาตั้งแต่ ป.4 ขอบคุณคุณครู ม.2ทุกคนที่ช่วยให้ผมจบ ที่ทำให้ผมไม่ติด0

-มัธยม3 ผมต้องขอบคุณเพื่อนผู้หญิงด้วย ผมขอบคุณมากๆนะออย ถึงเราไม่ได้เป็นแฟนกัน ถึงออยจะมีส่วนทำให้ผมเป็นแบบนี้ ขอบคุณออย มุก แค็ดดี้ ที่ชวนผมไปกินข้าว ในวันที่ผมไม่เหลือใคร ขอบคุณเพื่อนผู้ชายที่ชมผมว่ามึงร้องไห้ไม่อายหมาหรอไอสัส ผมก็เรียนจนจบ ขอโควต้าไปต่อช่างเชื่อมเพราะพ่อผมจบช่างเชื่อม ผมไม่รู้ว่าทำไมผมจึงอยากเรียนช่างเชื่อมอาจจะเป็นเพราะในอนาคตหางานทำง่าย เรียนง่ายเพราะพ่อผมเคยเรียนมาแล้วถ้าไม่เข้าใจตรงไหนค่อยจุดธูปถามพ่อผม ผมต้องการไปเรียนเทคนิคอย่างเดียวเลยเพราะต้องการลดปมด้อยในการถูกล้อว่าขนหน้าแข้งยาว แต่ทางบ้านปู่ก็อยากให้ผมเลิกเรียนช่างเชื่อมมันซะเค้าบอกว่ามันสายตาไม่ดี มีหน้ามีตาในสังคมน้อย ฯลฯ เรียนอิเล็กฯดีกว่าเป็นประโยชน์ในอนาคต ทำให้ผมเริ่มลังเลและก็เปลี่ยนเป็นอิเล็กทรอนิกส์ในที่สุด ในความฝันว่าอยากเป็นโปรแกรมเมอร์หรือช่างคอมฯทำนองนั้น แต่ต้องหยุดเรียนไป1ปีเพราะปัญหาทางบ้าน

-ผมกลับไปชุมพรบ้านเกิดของผม ผมรู้สึกคุ้นเคยกับที่นี่มาก และต่อมาได้งานกรรมกรรายได้วันละ170บาทต่อวันแต่ต้องแลกกับความเหนื่อย ทั้งแบกปูน50กิโล ผมน้ำหนักตัว49กิโล อย่าถามนะว่าหนักมั้ย ทำงานกลางแดดยกหิน แบกทราย ปืนหลังคาต่อหลังคาเดินเสาเข็มฯลฯ พอครบ10วันปุ๊บจะมีคนนำเงินมาให้ ผมรอวันนี้มานานละ วันที่ผมหารายได้ด้วยตนเองได้1700บาท(ผมยังเก็บถุงไว้เลยครับ)ทำมา3เดือน ผมก็เริ่มเบื่อ(โปรดติดตามตอน2)