ทุกคนเคยมีความรัก แต่อยากรู้ว่าคุณเปรียบความรักของคุณเหมือนดั่งอะไร เพราะเหตุใดค่ะ?

ความรักของดิฉันเหมือนหนังสือแปลอ่ะ

อาจจะเป็นเพราะพระเอกของดิฉันเป็นคนต่างชาติมังคะ เราเริ่มต้นกันแบบนิยายประโลมโลก มีความโรมานซ์ลึกซึ้งที่ดูเกือบจะเป็นไปไม่ได้ในสายตาของหลายคน และเมื่อตัดสินใจสานต่อความรักร่วมชีวิตกันแล้ว ก็มากด้วยอุปสรรคและความติดขัด เพราะเราแตกต่างกันทุกอย่าง ตั้งแต่ภาษา ความรู้ ความเชื่อ วัฒนธรรม ทิฐิ และพื้นฐานครอบครัว

หนังสือมีหลายบทฉันท์ใด ความรักของดิฉันก็มีหลายตอนฉันท์นั้นล่ะค่ะ บางครั้งก็หวานชื่นเต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ บางคราวก็ลึกลับ แอบแฝง งงงันและร้าวฉาน ร่ำๆจะอวสานแบบ��้ำตาท่วมจอก็หลายรอบแล้วอ่ะ

ดิฉันไม่กล้าฟันธงหรอกค่ะ ว่าใครเป็นผู้ประพันธ์หนังสือเล่มนี้ อยากจะเชื่อว่าตัวเองก็มีบทบาทสำคัญประมาณผู้จัดการบรรณาธิการคอยตัดต่อสาระสำคัญ และเป็นคนถือสิทธิ์ที่จะให้หนังสือเล่มนี้จบลงอย่างไร แต่บ่อยครั้ง..ก็รู้สึกเหมือนกับว่ามีอะไรบางอย่างที่ยิ่งใหญ่กว่ามนุษย์ คอยควบคุมความต่อเนื่องของหนังสือรักเล่มนี้อยู่ด้วย บางอย่างที่มีชื่อเรียกอีกอย่างว่า..กรรม

ความรักของข้าพเจ้า ณ.ขณะนี้ เปรียบเหมือนวิตามิน ช่วยบำรุงจิตใจให้กระชุ่มกระชวย ให้ชีวิตมีชีวา ให้กำลังใจ...วันใดขาดวิตามิน วันนั้นมันช่างเหี่ยวเฉา หมดกำลังใจ อ่อนล้าสิ้นแรง...

ขณะนี้ข้าพเจ้ากำลังปรับตัว ให้อยู่ได้โดยไม่ต้องใช้วิตามิน เพราะหากวันใดขาดมันเราจะอยู่ไม่ได้

ความรักของเราเหมือนดั่งเที่ยนที่ให้แสงสว่างในหัวใจ เพราะคนที่เรารักนั้น เราให้เกียรติแนบไว้ในกลางใจ คอยใส่ใจดูแล ทนุถนอมไม่ให้

ไฟดับ บางครั้งบางคราวแสงไฟอาจจะริบหรี่ไปบ้างเพราะอารมณ์มืด แต่เราก็ช่วยกันปกป้องไม่ให้ดับ เพราะหัวใจเราอยู่ได้ด้วยพลังที่จุด

เทียนให้ลุกโพลงอยู่ตลอดเวลา

ต้องขอบคุณสวรรค์ที่คนที่เราเลือกนานมาเล้วยังมีความรู้สึกตรงกันอยู่ค่ะ

ครึ ครึ ครึ

เมื่อความรักเข้ามาสู่ เหตุผลก็ออกไป(เห็นได้ทั่วไปในทางโลก)

ความรักคือธรรมชาติ ธรรมชาติคือความรัก ก็แค่นั้น(ในทางธรรม)

ประสบการณ์ของมนุษย์แต่ละคน ที่อ้างว่ารู้จักความรัก จึงแตกต่างกันไปตามประสบการณ์ที่ได้รับมา

รักคือน้ำผึ้ง คือยาขม คือยาพิษ ฯลฯ ก็ว่ากันไป ล้วนตามเหตุตามปัจจัยที่ได้รับมานั้นๆ

จนไม่คำนึงถึงการกระทำในลึกๆ(จิตซ่อนเร้น)ของตนเอง

เช่น หวงแหน เห็นแก่ตัว อยากครอบครองเป็นของต�� พอพรากจากก็จะเป็นจะตายไปให้ได้ ฯลฯ

จนลืมนึกถึงหน้าที่ของตนเอง เกิดมาทำไม(ฮา..)

อนุโมทนา..ทั่น ผู้ที่ผ่าน(ทะเลรัก ทะเลทุกข์)มาได้แล้ว(ทุกข์ทั้งนั้น ฮา..)

ก่อนหน้าเราไม่มีทาง แต่หลังจากเราเดินผ่านไปแล้ว ก็จะมีทางก่อเกิดขึ้นมา

สัญญลักษณ์อนุสรณ์ล้วนเรี่ยราดให้เก็บได้ไปตามทาง ผู้ตามหลังมัวตามเก็บแล้วครุ่นคิด

เผลอเดินออกนอกเส้นทาง สุดท้ายจะหารักจริง(สุ���ปลายทาง)ได้ที่ใด

เพราะข้างทางรักจอมปลอมทั้งนั้น ถึงได้ชื่อว่า ผู้ด้อยประสบการณ์(ฮา..)

ตัดความอยากได้ ก็จะมีพาหนะส่งให้ไปถึงซึ่งปลายทาง(รัก..สุดทางที่ปลายรุ้ง)

ความรักเหมือนไอติมไม่รีบชิมละลายหมดคร้า(สนุกๆน่ะค่ะ)

รักเหมือนไฟ อยู่ใกล้ไปก็ร้อน เป็นอันตรายถึงกับลุกไหม้

อยู่ไกลไปก็หนาว แทบทุรนทุราย

อยู่ห่างๆพอดีพอดี ก็อบอุ่น ให้แสงสว่างนำทาง

ขาดก็ฝืด ชืด และแข็ง แรงหายหด

รักช่วยหมด ลดปัญหา อย่าลืมฉัน

ช่วยหล่อลื่น เติมเต็ม เข้มแข็งพลัน

ดั่งน้ำมัน หยอดได้ ในทุกยาม

รักอยู่ใน ใจนี้ มีเสมอ

เปล่ารอเธอ คนไหน ให้ต้องถาม

รักสร้างได้ ด้วยปัญญา อย่ามองข้าม

มิใช่กาม คอยก่อ เพียงข้อเดียว

http://th.answers.yahoo.com/question/index?qid=201...

ความรักเหมือนดังดวงดาวในห้วงจักวาล

....รอให้ถึงเวลาที่แสงจากดวงอาทิตย์ส่องไปถึง

แล้วเราก็จะได้เห็นดาวดวงนั้น

เมื่อถึงคราวที่ดวงดาวโคจรมาพบกันในระยะใกล้ ก็จะได้เห็นปรากฏการณ์พิเศษ

...ช่วงเวลาที่รอคอยนั้นช่างแสนสั้นนัก แต่ก็มีความสุขที่ได้เห็น

แล้วสุดท้ายก็ต้องจากกันอีก ไปตามวงโคจร

อิ อิ มาตอบเเบเขินๆๆตอนดึกๆว่า ความรักของเราเหมือนการส่องกระจก ถ้ากระจกใสหน้าเราก็สดใสไร้รอยเศร้าหมอง,

ถ้ากระจกมัว หน้าตาเราก็เศร้าหมองไม่มีสง่าราศรีไม่สดใส ต้องหมั่นเช็ดกระจกให้ใสปิ๊งๆๆเสมอค่ะ.