นักวิชาการที่ชอบออกมาวิเคราะห์เหมือนว่าตนรู้ทุกอย่างแต่ไม่เคยทำอะไรสักทีเหมือนหมาเห่าใบตองแห้ง?

" นักวิชาการ - นักวิชาเกิน "

Read more: นักวิชาการ-นักวิชาเกิน | บล็อกความรู้ | WiseKnow | Knowledge Blog

ในยุคสมัยของโลกดิจิทัลอย่างเช่นปัจจุบัน เราให้ความสำคัญกับคนที่มีความรู้ ตีค่าคนโดยพิจารณาจากจำนวนใบปริญญาที่ได้รับ ไม่ได้มองกันที่ความรู้ความสามารถ ความดีหรือการสร้างประโยชน์ให้กับสังคมอย่างที่ควรจะเป็น

คนจำนวนมากเรียนหนังสือเพราะต้องการใบปริญญา ต้องการใบเบิกทาง เพื่อสร้างโอกาสให้กับตนเอง เปิดโอกาสให้กับสถาบันการศึกษาทำธุรกิจการศึกษากันอย่างเป็นล่ำเป็นสัน เพื่อตอบสนองความต้องการของตลาดผู้เรียน โดยเฉพาะกลุ่ม ผู้เรียนที่ต้องการวุฒิ แต่ไม่ได้ต้องการ องค์ความรู้ ดังนั้นหลักสูตรการศึกษาจึงไม่จำเป็นต้องเน้นวิชาการ แต่เน้นความรวดเร็ว เอื้ออำนวยความสะดวกให้ผู้เรียน

หลายคนทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้ใบปริญญา ไม่ว่าจะลอกข้อสอบ ยัดเงิน ซื้อวิทยานิพนธ์ ขู่กรรโชก ใช้อำนาจมืด ส่วนวิชาความรู้นั้นไม่ใช่สิ่งสำคัญที่ตนเองต้องการได้รับ ขอเพียงให้มีใบเบิกทางเท่านั้น เพราะจะได้นำสถานะที่แสดงถึงความเป็นผู้มีการศึกษาสูงไปใช้เพื่อเปิดช่องทางในการทำมาหากิน โดยเฉพาะการหากินกับคนที่อาจมีความรู้น้อยกว่าและไม่เท่าทันกลเกมของคนเหล่านี้ ที่คอยทำตัวเป็นเหลือบลิ้นไรของสังคม คอยสูบเลือดจากเหยื่อผู้เคราะห์ร้าย

ดังนั้นจึงมีหลายคนที่แสวงหาการยอมรับจากสังคมด้วยการสะสมใบปริญญา แล้วนำใบเบิกทางที่ได้รับ ไปแสวงหาผลประโยชน์เข้าตัวเอง ชนิดที่ไม่สนว่าอะไรเป็นอะไร จะถูกหรือผิด จะทำให้ใคร เดือดร้อนหรือไม่ อวดความรู้อวดข้อมูล ชนิดที่ไม่สนว่าจะใช่หรือไม่ใช่ จะจริงหรือไม่จริง แต่สามารถสรรหานำมากล่าวแอบอ้างได้เสมอ

ความรู้ของคนที่รู้ไม่จริงเหล่านี้เป็น ความรู้ของพวก “นักวิชาเกิน” หรือนักวิชาการเทียม ที่ไม่รู้แม้กระทั่งว่าตนไม่รู้อะไร เปรียบเสมือนดาบสองคม ที่พร้อมจะถูกนำไปใช้เพื่อสรรค์สร้างประโยชน์ให้กับตนเอง หรือถูกนำไปใช้เพื่อห้ำหั่นทำลายล้างศัตรูหรือคนทั่วไปในสังคม และในที่สุดก็ไม่เว้นแม้กระทั่งทำร้ายคนที่ใช้ความรู้นั้นเอง

แต่ความรู้ของคนที่รู้จริง ความรู้ของพวกนักวิชาการแท้ เปรียบเสมือนกับอาภรณ์ของนักรบผู้หาญกล้า ที่พร้อมจะออกไปสู้รบกับความไม่รู้

หรือความรู้ที่ผิดธรรมชาติ รวมถึงฟาดฟันแนวความคิดที่ถูกประดิษฐ์ขึ้น บิดเบือนไปจากสัจธรรมความจริงของชีวิต เพื่อสร้างให้เกิดความรู้ความเข้าใจอย่างแท้จริง นำไปสู่พฤติกรรมการดำเนินชีวิตที่ผสมกลมกลืนกับธรรมชาติ สร้างให้เกิดความคิดที่ถูกต้องร่วมกันของคนกลุ่มใหญ่ในสังคม ไม่ใช่การใช้ข้อมูลความรู้ที่ตนมีไปขึ้นเวทีป่าวประกาศ เพื่อล้างสมอง สร้างความเข้าใจที่ผิดๆ ทำให้คนที่ไม่รู้ตกอยู่ในการครอบงำของตน จูงไปซ้ายก็ได้ ลากไปขวาก็ไม่ขัด

คนเป็นนักวิชาการมีโอกาสกลายสภาพเป็นนักวิชาเกินได้ไม่ยาก เนื่องจากอยู่ในวิชาชีพที่มีความอิสระสูง ทั้งในเชิงความคิดและวิธีการทำงาน หากนักวิชาการคนนั้นไม่มีหลักจริยธรรมที่หนักแน่นพอ ก็พร้อมที่จะโอนเอียง และกลายสภาพเป็นนักวิชาเกินเลวๆ ได้ทันที

นักวิชาเกินหลายคนอาศัยวิชาชีพตัวเองหากินด้วยการรับใช้บุคคลที่มีอำนาจเงิน บิดเบือนความจริง หลอกลวงให้ข้อมูลที่เป็นเท็จ เพื่อสร้างความเชื่อที่ผิดๆ ในหมู่ของ ผู้เรียนที่ตกเป็นเหยื่อของความเสื่อมทรามในจรรยาบรรณและขาดจิตวิญญาณของคว���มเป็นครู

คนเหล่านี้อาศัยบทบาททางสังคมที่มีหน้าที่ในการถ่ายทอดความรู้ และปรับวิธีคิด วิธีแสดงออกของคนอื่น สอดแทรกข้อมูล ความรู้ และความเชื่อที่ผิด นำไปสู่ความคิดที่วิปริต ผิดธรรมชาติ แสดง พฤติกรรมไม่สร้างสรรค์ เบียดเบียนตนเอง เบียดเบียนคนอื่น

ในสังคมเราสามารถพบเห็นคนเหล่านี้ได้ทั่วไป แม้ในองค์กรก็เช่นเดียวกัน คนทำงานหลายคนทำตัวเป็นนักวิชาเกิน ที่คอยแต่จะอวดรู้อวดเก่ง ไม่ฟังความคิดเห็นคนอื่น ปิดการรับรู้ คิดว่าตนเองรู้ดีที่สุดแล้ว หลับหูหลับตาคัดลอกความคิดของคนอื่นมาอย่างไร้วิจารณญาณ

องค์กรเสื่อมเพราะเรามีคนที่ไม่รู้จริง แอบอ้างหลักการมั่วซั่ว สังคมทราม เพราะเรามีนักวิชาเกินที่ทุจริต คิดมิชอบ ไร้จริยธรรม อวดตัวมาชี้นำส่วนรวม

ขออนุญาตนำเสนอข้อคิดจากท่าน ว. วชิรเมธี เพื่อเป็นเครื่องเตือนใจให้เราได้พิจารณาถึง “ความรู้” ที่เราทุกคนอาจจะ “ยังไม่รู้” แต่เป็น “ความรู้” ที่เราทุกคน “ต้องรู้” เพื่อใช้แยกแยะว่าใครเป็นนักวิชาการชั้นดี และใครเป็นนักวิชาเกินชั้นเลว

“รู้รอบตัวมากมาย แต่ไม่รู้ดีรู้ชั่ว ก็เสื่อม…

รู้เว้นงูเว้นเสือเว้นมีด/ปืน แต่ไม่รู้เว้นอบายมุข ก็เสื่อม…

รู้ภาษาต่างประเทศ แต่ไม่รู้คุณค่าภาษาไทย ก็เสื่อม…

รู้ตอบคำถาม แต่ไม่รู้ตอบแทนคุณ แผ่นดิน ก็เสื่อม…

รู้ที่กินที่เที่ยว แต่ไม่รู้ที่ต่ำที่สูง ก็เสื่อม…

รู้วันเดือนปีเกิด แต่ไม่รู้กาลเทศะ ก็เสื่อม…

รู้พยากรณ์อากาศ แต่ไม่รู้ว่าชีวิตมีขึ้น มีลง ก็เสื่อม…

รู้จักรวาลวิทยานภากาศ แต่ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ ก็เสื่อม…

รู้จักคนมากมายหลายวงการ แต่ไม่รู้จักตนเอง ก็เสื่อม…

รู้จักบริหารคนบริหารงาน แต่ไม่รู้วิธีบริหารใจ ก็เสื่อม…

รู้วิธีหาเงินมากมาย แต่ไม่รู้วิธีบริหารเงิน ก็เสื่อม…

รู้จักสร้างตึกสูงนับร้อยชั้น แต่ไม่รู้วิธีฝึกใจให้สูง ก็เสื่อม…

รู้คุณของเงินทอง แต่ไม่รู้คุณพ่อคุณแม่ ก็เสื่อม…

รู้จักโกรธ แต่ไม่รู้จักให้อภัย ก็เสื่อม…

รู้กฎกติกามารยาท แต่ไม่รู้กฎแห่งกรรม ก็เสื่อม…

รู้จักสวมนาฬิกาแพงๆ แต่มีรู้จักคุณค่าของเวลา ก็เสื่อม…

รู้จักการเข้าสังคม แต่ไม่รู้จักเข้าหาสังฆะ ก็เสื่อม…

รู้เรียนเอาปริญญาสูงๆ แต่ไม่รู้จักยกพฤติกรรมให้สูง ก็เสื่อม…

รู้ที่จะมีลูก แต่ไม่รู้จักเลี้ยงลูก ก็เสื่อม…

รู้ที่จะรัก แต่ไม่รู้จักรับผิดชอบ ก็เสื่อม…

รู้ที่จะดู แต่ไม่รู้จักเห็น ก็เสื่อม…

รู้ที่จะนับถือ แต่ไม่รู้จะนับถืออย่างไร ก็เสื่อม…

รู้ที่จะพูด แต่ไม่รู้จักศิลปะการพูด ก็เสื่อม…

รู้ว่าวันหนึ่งจะต้องตาย แต่ไม่รู้วิธีเตรียมตัวตาย ก็เสื่อม…”

คิดว่าเป็นเรื่องธรรมชาติ นักพูดย่อมทำไม่ค่อยเก่ง เทคนิคและประสพการณ์ย่อมแตกต่างกัน แต่ก็มีประโยชน์หากเราได้ฟังข้อมูลที่ถูก ที่ควร จากหลายที่มา เพื่อตระเตรียมไว้ ครับท่าน

เค้าเรียกว่าพวกร้อนวิชา ต้องปล่อยของ 555 เยอะมากครับคนจำพวกนี้ แต่ไม่เคยรู้จักตัวเองเลย

ผมว่า มีบางส่้วนที่รู้ว่า ต้องทำอะไรให้สมกับเป็นนักวิชาการนะ แต่ตอนนี้ พวกเขาคงเห็นว่า เหตุการณ์บ้านเมืองยังไม่สุกงอมพอนะ จะทำอะไรลงไปมันสำเร็จยาก (ประชาชนบางส่วนยังเห็นว่า ตัวฉันยังมีความสุขดีอยู่ ทำไมต้องไล่รัฐบาล)

อิ อิ ก็เป็น"นักวิชาการ"ไง ไม่ใช่"นักปฏิบัติ์"ซะหน่อย,

แต่(เลี้ยง)หมาก็มีประโยชน์ เห่าก็ได้ประโยชน์(เพราะเตือนว่ามีคนมาหรือขโมยขึ้นบ้าน) ใบตองเเห้งก็ทำประโยชน์(ห่ออาหารได้),

พอนำคำที่ว่ามารวมๆๆกัน ไหงไม่มีใครชอบนิ.