คุณให้อภัยคนใกล้ตายได้มั้ย?

http://www.dhammajak.net/board/viewtopic.php?t=618...

ท่านพูดถูกนะคะ เราเองฝึกการให้อภัยมาตั้งแต่เด็กๆโดยไม่รู้ ไม่ได้ศึกษาอภัยทารเลยด้วยซ้ำ แต่เป็นเด็กที่ตัวเล็กกว่าเพื่อนๆรุ่นเดียวกันมาก ถูกเขารังแกอยู่ตลอดจนโตทันเขา ขณะที่ตัวเล็กๆปกป้องตัวเองไม่ได้ก็ต้องทนขมขื่น จนวันหนึ่งคิดขึ้นได้ว่า. จะมาเสียเวลาขมขื่นทำ

ไมนัก ไม่มีสุขเลย ก็เลยข่มใจตนเองให้ยกโทษให้คนใจร้ายใจดำ หลีกเลี่ยงเขา ไม่สนใจดีกว่า เขาเห็นเราไม่ยินดียินร้ายก็หยุดไปเองค่ะ

ให้อภัยเขาเถิด พระท่านพูดถูกแล้วที่ว่า คนให้จะได้คืนมากกว่าคนที่รับค่ะ เปิดใจให้ความคิดร้ายๆออกไปแล้วหัวใจจะเต็มไปด้วยความ

สดชื่นแจ่มใสค่ะ

ไม่ค่อยเข้าใจคำถาม ปกติ ผมไม่ค่อยจะโกรธ ไครแบบเอามาเป็นเรื่องเป็นราว ถ้าคนที่เขาดูถูกเหยียดหยาม ผม ผมก็คงห่างไกลเขา ไม่เข้าไกล้ เราก็พิจารณาตัวเรา แต่ถ้าเขาไกล้จะตายหรือตาย ผมคงไม่ทราบข่าวเขาหรอก เพราะคนพวกนี้ หรือคนที่เราไม่อยากยุ่งด้วย ก็หมายความว่า ตัดออกไปจากวงจรชีวิต ไม่อยากทราบไม่อยากรู้ข่าวคราว แค่เพียงคิดนะครับ ไม่เคยมีประสบการ ถึงจะญาติ ก็เถอะ เหมือนพุทธพจน์ที่กล่าวว่า ไม่ใช่ชาติไม่ใช่เชื้อ ถ้าเอื้อเฟื้อก็เหมือนเนื้อ อาตมา ถึงเป็นชาติถึงเป็นเชื้อ แต่ไม่เอื้อเฟื้อ ก็เหมือนเนื้อในป่า

ดิฉันยังไม่เคยมีประสบการณ์ ..

...โกรธ เกลียด อาฆาต แค้น ตัดญาติขาดมิตร ตายไม่เผาผี ฯลฯ .........

มาก่อนเลยค่ะ การที่ดิฉันจะโกรธ เป็นเรื่องธรรมดาของคนเรา แต่

การให้อภัยนั้นจะเกิดขึ้นหลังจาก ที่ ได้ระเบิดอารมณ์ ไปแล้ว อาจ

จะเป็นคนหลายคนที่ได้รับรู้ว่าดิฉันเกลียดแสนเกลียด แล้วคนหลาย ๆ

คน ก็ต้องสั่นหัว เอือมระอา กับดิฉันที่หวนกลับไปดูแลเอาใจใส่คนที่

ตัวเองไม่ชอบ ไม่พอใจ คือ...ดิฉันความจำสั้น ผ่านเวลาแล้วก็ลืมไป

ถ้าคุณเข้าใจนะ ไม่มีใครที่มีผลต่อจิตใจของเรา ตราบที่เราไม่ให้ค่า

แก่เขา เป็นการดีที่จะ วาง เขาลงและพ้นไปเสียต่อการผูกเวรค่ะ

เช่น ผู้หญิงคนหนึ่งที่ร้ายต่อดิฉันมาตลอด วันหนึ่งเธอจะเป็นลม ร้อง

เรียกดิฉัน ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบริเวณนั้น ดิฉันวิ่งไปรับตัวเธอทันเวลาที่

ทรุดตัวล้มลง แก้ไขอาการให้แล้ว จึงได้นึกขึ้นได้ว่า ดิฉันตั้งใจจะไม่

สนใจเธออีก หึหึ ชีวิตคนเราไม่ได้ยืนยาว ดิฉันมีความสุขดี แต่เธอปั้น

ปึ่ง ตึงเครียดต่อไปหลังเหตุการณ์นั้น

ดังนั้นหากคนคนนั้นเขาใกล้จะตายแล้ว ดิฉันน่าจะไม่มี.....................

ความโกรธ เกลียด อาฆาต แค้น ตัดญาติขาดมิตร ตายไม่เผาผี ฯลฯ .

เหลืออยู่อย่างแน่นอนค่ะ

อภัยเถิดนะคะ เพื่อจะได้พ้นจากวัฏสงสาร เสียตั้งแต่เรายังหายใจอยู่นี้

ให้อภัยได้ค่ะ เพราะ

โกรธ เกลียด อาฆาต แค้น ตัดญาติขาดมิตร ตายไม่เผาผี ฯลฯ ล้วนไม่มีประโยชน์อะไรกับชีวิตของดิฉันเลย

ถ้าไม่ชอบเขาก็ไม่ต้องไปนึกถึงเขา ถ้ายังโกรธมันก็เลี่ยงที่จะนึกถึงไม่ได้ใช่มั้ยค่ะ

ดีไม่ดีเป็นโทษภัยกับตัวเราเองอีกต่างหาก

เมื่อเขาตายแล้วยังจะมาตามโกรธ รู้สึกเหมือนคนบ้าไงไม่รู้นะ (ความรู้สึกส่วนตัว)

...ต้องให้อภัยค่ะ..ฉันคิดว่าฉันคงไม่รู้สึกโกรธ หรือ เกลียดเขาอีกแล้วแหละ..ก็ให้สิ่งเหล่านั้นตายไปพร้อมกับเขา..

โห..เรายั���ไม่มีอาการที่คุณว่ากับใครเลยนะ,

เพราะที่ผ่านๆๆมาเรา"อภัย+ยกโทษ"ให้(กับคนที่ทำให้เราโกรธ,เกลียด,เเค้น,ตัดญาติขาดกันฯ)หมดเเล้ว และลืมไปเลยว่า มีคนที่ทำให้เกิดอาการเช่นนั้นอยู่ในสมองอ่องออ,

แม้แต่คนที่เราไม่รู้จัก ไปร่วมงานศพ(ที่เป็นญาติทางเพื่อน,ทางคนรู้จัก,ทางเพื่อนบ้านใกล้เรือนเคียง,ทางเพื่อทำงานฯ) เราก็ไปจุดธูปกราบขอขมา,ขออโหสิไม่เป็นเวรต่อกันเเละกัน ให้ไปเกิดในชาติใจภพที่ดี พ้นจากบ่วงกรรมที่ได้รับด้วยเทอญฯ...เลยจ้ะ,

ยิ่งคนที่นอนป่วยอยู่โรงพ-บาลหรือที่บ้าน ควรที่จะไปเยื่ยมไปอวยพรให้เขาหายจากอาการเจ็บป่วยไข้โดยเร็ว เพื่อสามี,ภรารยา ลูกๆๆๆหลานๆๆจะมีความสุขทั่วหน้า..ดีกว่าค่ะ,

ถ้าไม่รู้จักการให้อภัยหรือยกโทษใดๆๆก็ตาม ก็คงเหมือน"ไฟสุมทรวง"ไงค่ะ ทำให้ร้อนรนอยู่ตลอดเวลา ลืมๆๆซะบ้างก็ดีกับ"ชีวิต+สุขภาพกาย+ใจตัวเอง"นะค่ะ.

อภัยค่ะ โกรธใครนาน ๆ ไม่ลงอยู่แล้วอ่ะ จดจำอารมณ์ไม่เก่ง

เวลาใครทำอะไรไม่ดีกับเรา เราจะพยายามทำความเข้าใจกับสภาพที่เขาเป็น

สังเกตดูว่าแต่ละคนมีจุดเปราะบางทางอารมณ์ต่างกัน พอมีใครไปสะกิดเข้าก็เป็นเรื่อง

ถ้าเราทำความเข้าใจตัวตนของเค้า เราก็จะโกรธเค้าไม่ลง

แล้วเราก็ชาวพุทธ เคารพรักและศรัทธาในพระธรรมคำสั่งสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า

ทำให้รู้ว่า ใครทำกรรมอันใดไว้จักเป็นบุญหรือเป็นบาป เราจักเป็นทายาทของกรรมนั้น

ใครทำอะไรไม่ดีไว้ก็ระวังไว้ไปเจอกันในนรก 😈😈😈😱😱😱

รู้ชะตากรรมได้ล่วงหน้าแบบนี้แล้ว โกรธไม่ลง โกรธไม่นาน อโหสิกรรมดีที่สุด 😊😊

ไม่ใช่..........

" ให้อัย "

แต่..........

" ขออโหสิกรรม " ค่ะ

......ฮึฮึฮึฮึ........

ขออโหสิกรรม กรรมใดที่เคยร่วมกันกระทำทั้งเจตนาและไม่เจตนา ขอให้หมดกรรมกันในชาติภพนี้ อย่าได้จองเวรซึ่งกันและกันเลย สาธุ จะได้สบายใจเรา ใครเขาจะคิดยังไง ก็ปล่อยเขา คนตายไปแล้ว มันก็ไม่เหลืออะไร อภัยให้กัน

เถอะ

สำหรับดิฉันแล้ว ไม่ต้องรอให้ใกล้ตายก่อนหรอกค่ะ

ก่อนนั้นเคยโกรธ เกลียด แค้นใครบางคน

แต่เมื่อวัยมากขึ้นก็เริ่มคิดได้ ทำให้ปล่อยวาง อภัยหมดทุกคน

ในชีวิตประจำัวัน อาจมีโกรธบ้างแต่จะรีบปล่อยเลยค่ะ

สังเกตตัวเองทุกวันนี้ โกรธใครไม่ค่อยเป็นแล้ว รู้สึกดี สบายใจ มีความสุขมากขึ้น

(ชีวิตนี้ยังไม่เคยเกิดความรู้สึกอาฆาต แค้น ฯลฯ )