ในอนาคต เด็กไทยไม่รู้จักรำไทยแน่นอน?

เรื่องการเปลี่ยนแปลงจำนวนกลุ่มสาระการเรียนรู้ที่กำลังจะมีขึ้นแล้วจะทำให้สาระการเรียนรู้นาฏศิลป์ไทยหายไปนั้น เป็นเรื่องน่าวิตกแต่คาดว่าจะมีการปรับปรุงหลักสูตรอีก เรากำลังจะเปิดประตูสู่ประชาคมอาเซียน มีนโยบายให้เน้นเด็กไทยรัจักรักความเป็นไทยไม่ลืมรากเหง้าของความเป็นไทย รวมถึงนาฏศิลป์ไทยที่เราต้องอนุรักษ์และเผยแผ่ให้เยาวชนไทยได้เรียนรู้ ในระดับสถานศึกษานั้นกิจกรรมนาฏศิลป์ถือเป็นกิจกรรมเด่นที่สร้างความพอใจแก่คนในชุมชนให้มีความรู้สึกประทับใจในสถานศึกษาได้ง่ายกว่ากลุ่มสาระการเรียนรู้อื่นๆ พอๆกับด้านกีฬาทีเดียว ดังนั้นคุณยาคุโมะคลายความกังวลเรื่องนี้ได้ การศึกษาไทยไม่ทิ้งนาฏศิลป์ไทยแน่นอน เรื่องเยาวชนมีความสนใจในวัฒนธรรมเกาหลีนี้ต้องขอความร่วมมือกับผู้ปกครองให้ช่วยกันปลูกฝังแนวคิดนิยมไทยแก่ลูกหลานด้วยอีกทางหนึ่ง ช่วยกันส่งเสริมให้เยาวชนของเรารักความเป็นไทยไม่ดูถูกรากเหง้าของตนเอง ช่วยกันให้ความรักความอบอุ่นแนะแนวทางที่ดีให้ อย่าปล่อยให้บุตรหลานโตมากับยูทูป โตมากับคอมพ์และมือถือเพียงอย่างเดียว ไม่เช่นนั้นอาจจะสายเกืนเยียวยา

อย่าเพิ่งคิดไปไกลกว่าปัจจุบันครับเข้าใจว่าเป็นเพียงข้อมูลที่พูดต่อๆกันไปแต่แล้วที่สุดคงยากที่จะทำได้แบบที่ต้องการเพราะคนไทยหัวใจแบบไทยๆไม่ยอมแน่นอนครับฟันธง

ยังหวาดเสียว เดี๋ยวไทยขาด นาฏศิลป์

มุ่งหากิน แบบอาเซียน เซียนจิ๊กโก๋

แค่กลอนไทย ยังร้องยี้ พี่ไปโชว์

โอ๊ะ..โอ๊ะ..โอ! ศิลปะไทย อยู่ไหนกัน

ผมว่าอาจจะรู้เยอะกว่านี้ก็ได้น่า

ครึ ครึ ครึ

รู้ถึงอนาคตด้วยน่ะ(ฮา..)

สิ่งที่แน่นอน(จากการได้เห็น ได้ยินมาอย่างนั้นๆ) คือ สิ่งที่แน่นอนกระนั้นฤา(ฟันธงวุ๊ย!?)

หลักแห่งอิทัปปัจจยตา กล่าวว่า เพราะมีสิ่งนั้นเกิด สิ่งนี้จึงเกิดขึ้น ไม่มีอะไรที่จะเกิดขึ้นโดยบังเอิญเด็ดขาด(พุทธศาสตร์ : สัจจะนิยม)

และคำ"รำ" เป็นคำไทยล้วนๆ(คำเดียวโดดๆ) มีความหมายตามคำที่พ่วงท้ายไปอีกมากมาย จึง"ตาย"ยากมาก

เช่น รà¸��ไทย รำมวยไทย รำเจิง รำฟ้อน เป็นต้น

สักแต่ว่า ไม่รู้จักเลยในอนาคต ก็ว่ากันไป(ฮา..) ยิ่งลงท้ายว่าแน่นอนขึ้นไปอีก อือม์..อัตตาสูงมั่กๆ

ในแต่ละสังคมต่างเป็นที่รู้จักกันในสังคมนั้นๆ เช่น สังคมไฮโซ สังคมพระ เป็นต้น

ไม่คิดจะเข้าไปดู โขน ละคร รำ ที่กรมศิลปฯมั่งฤา ในโลกนี้ยังมีอะไรอีกเยอะ ที่เป็น Fever แบบไทยๆ(ตายยาก)เช่น ระนาดเอก เปิงมาง ซอ ฯลฯ

ถามจิ๊ง.. เคยศึกษาเรื่องรำไทยมาก่อนล่ะยัง งานวัดงานวา งานทานก๊วยสลาก งานออกพรรษา งานเถิดเทิงประจำท้องถิ่น ฟ้อนเงี๊ยว ฟ้อนเล็บ(มือนาง) รำมอญ ละครพม่า ฯลฯ คิดว่าเด็กไทยในสมัยหน้าจะไม่รู้จักอีกกระมัง(ไม่มีคำว่าอาจจะเลยเนอะ เชื่อเอามั่กๆ มีอะไรที่แน่นอนมั่ง ฮา..) ในเมื่อทุกวันนี้ ผู้ใหญ่บางทั่นยังไม่สนใจด้วยซ้ำ มีแต่เด็กเท่านั้น(ฮา..)ที่พยายามอนุรักษ์วัฒนธรรม และเรียนรู้อย่างก้าวหน้าตลอดมา จนมีชื่อเสียงถึงถิ่นไกล

ในอนาคต เมื่อเด็กในสมัยนี้เป็นผู้ใหญ่ในวันนั้น ยังคิดว่า ณ ปัจจุบันนั้น เด็กในสมัยนั้น(สังคมนั้นๆในอนาคต) อาจรู้จัก"รำไทย"ยิ่งกว่าผู้ใหญ่ในสมัยนี้ก็ได้(เหมือนสังคมศิลปวัฒนธรรมใทย ก็จะเป็นที่รู้จักกันแบบในสมัยนี้ คือรู้เฉพาะในกลุ่มนั้นๆ อย่างปัจจุบันนี้ยังไม่ดีหรือไร คุณค่ามากขึ้นไปด้วย โดยเฉพาะในด้านจิตใจ) คุณว่าจริงมั๊ย(ฮา..)

เยี่ยงคำว่า"พอเพียง" ผู้ที่รู้จักและเห็นคุณค่าย่อมมีอยู่ แม้จะน้อย แต่ก็แสดงว่าศักยภาพทางจิตใจเปรียบดังดอกบัวที่พร้อมจะเบ่งบานรับเช้ารุ่งอรุณในวันนั้นๆ ในเมื่อพรุ่งนี้ คือ อนาคต กล้าฟันธงว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นได้ละยัง(ฮา..) เช่น พรุ่งนี้คนรู้จักกัน อาจกลายเป็นคนแปลกหน้าไปก็ได้ หรือแพ้ใจกันจนตัดสินใจเป็นเพื่อนตายแทนกันได้ แน่น้อน แน่นอน(ฮา..)