มาเล่า มาถาม มาชวน ให้มาชม?

Question

เริ่ม ออกจากบ้านตอนสายๆ กว่าจะถึง สนามหลวง ข้ามเรือมาจากโรงพยาบาลศิริราช  แบกเป้ เหมือนซำเหมาเร่ร่อน เดินเตร่ สักพัก ยืนดูนั่นดูนี่ เที่ยงๆแดดร้อนๆ กลางสนามหลวงมองไปรอบๆ  นึกถึงบทกวี เจ้าขุนทอง ของสุจิตต์ วงเทศ เกิดไม่ทัน14ตุลา รู้แต่ว่า สนามหลวง ราชดำเนิน ถนนประวัติศาสตร์ เพราะตรงนี้การเมือง อำนาจพลิกผัดกันมาหลายรัฐบาลจากผู้คนที่มาชุมนุมกันบนถนนนี้  นั่งเล่นบนเก้าอี้ยาวที่วางไว้รอบๆสนามหลวง นั่งมองดู ศาลอาญา ผู้คนเริ่มขนสินค้าแบกะดินสารพัดจะแบ บ้างแต่งตัวกะมอมกะแมม แบกย่ามหลัง เดินเก็บขวดพลาสติก พวกเขามีบ้านมั้ย หรือนอนกันตามร่มไม้ ซำเหมาไทยพเนจรตัวจริง คนจนตัวจริง รัฐบาลเคยเหลียวแลพวกเขามั้ย นะ เก็บความสงสัยเอาไว้ นึกถึง ระเด่น รันได คำประพันธ์ประเภทกลอน วรรณคดี ล้อเลียน ในสมัยนั้น ของมหามนตรี(ทรัพย์) นายระเด่น รันได นอนหน้าโบสถ์พราหมณ์ สีซอขอทาน มาถึงย่านแถวศาลอาญา ละมั้ง แสดงว่า ขอทานคนเร่ร่อน มีมานานนัก ไม่เคยมีไครคิดแก้ใขกันเลยนะ  นั่งกระทั่งเริ่มสัปหงก ลุกขึ้นมาเดินข้ามถนน แถวหลังกระทรวง ยุติธรรม ดูอะไรขายกันมั่ง เห็น ร่มกันแดดสีแดงปักกันเป็นแถวเรียงราย เดินข้ามคลอง หาซื้อน้ำร้านสดวกซื้อ ก็ค่ำแล้วไฟฟ้าสองข้างถนน ส่องสว่าง เดินผ่าน ร ร รัตนโกสินทร์ พอเลี้ยวชวา ข้างชายคาตึก ล้วนแต่ ผู้หญิง นุ่งสั้น บ้าง แต่งหน้าเหมือนจะออกเล่นงิ้ว เครื่องสำอางราคาถูก ไม่ต้องบอกก็รู้ ตลอดแนวชายคาไปถึง อนุสาวรีย์  เธอมานั่งขายตัว ผมเดินผ่าน มองเธอ ส่วนมาก จะสูงอายุแล้วทั้งนั้น ป่าวหรอกครับ ผมมองไม่ได้หมายความว่า เดินมองหาเลือก สินค้านะ แต่ผมกำลังสมเภทสังคม ในระหว่าง พวกหนึ่ง รวย ฉิบหาย อีกคนกลุ่มหนึ่ง ต้องขายตัว เลี้ยงตัว เลี้ยงครอบครัว เดินไปเรื่อยๆ ผู้คนเริ่มแน่นหนา ใส่เสื้อดำ ไม่เอานิรโทษกรรม เขียนไว้ตรงหน้าอก  ยิ่งเดินไกล้แยกคอกวัว เสียงปราศรัยเริ่มชัดขึ้น   แต่เก็บความคิดเอาไว้  ระหว่าง ผู้หญิงที่นั่งจับแขก ขายตัว กับพวกมาชุมนุม มันแตกต่างกัน พวกหนึ่งไม่เอานิรโทษกรรม  แต่พวกเธอเหล่านั้น มีอะไรปฎิเสธได้บ้างละ ว่าไม่เอาอะไร และจะเอาอะไร  ถ้าเลือกมาก พรุ่งนี้ไม่มีจะกิน  เดินผ่านเบียดผู้คน เลย เวที แรก  ไปเวทีที่สอง แล้วปักหลัก เวทีที่สาม หน้าสนามมวย วันนั้นเรามา เดินมาด้วยกันจาก อุรุพงษ์ 
  คุณ คิดว่า  หน่อง มีกี่คำถาม

ooooout · Accepted Answer

นายหน่องมีกี่คำถามดิฉันต้องรอฟังจากนายหน่องเอง
แต่นายหน่องชวนให้ชม ชมแล้วดิฉันเองไม่มีคำถาม
ดิฉันมองเห็นภาพตามไป ด้วยได้เคยเดินลัดเลาะจาก
ข้างธรรมศาสตร์ไปถึงถนนราชดำเนิน แต่เป็นการเดิน
ตามปกติธรรมดาเวลาคิดจะเดินเล่น ก็เดินได้เรื่อย ๆ
ไปถึงบางลำภูก็มี บางคราวดิฉันคิดจะเดินไปให้ไกล
ห่างจากสังคม ที่มีคำถาม และต้องตอบคำถาม
เรื่องที่ดิฉันเล่าได้ผ่านมานานยี่สิบปีแล้ว สภาพไม่ต่าง
กับที่นายหน่องเล่ามา ความอึดอัดจึงเกิดขึ้นในใจดิฉัน
อยู่ครู่หนึ่ง
คนเราเกิดมาต่างก็ต้องเลือก ด้วยตัวเอง ตัดสินใจด้วย
ตัวเอง แม้การตอบสนองต่อความหิว เราต้องเลือกจะ
ลุกไปหยิบอาหาร หรือนั่งอยู่กับที่ ดิฉันไม่ได้เลือกทาง
ที่จะสู้ยิบตาเพื่อให้ได้มาซึ่งความมั่งมี ดิฉันจึงอยู่ในที่
ที่ดิฉันอยู่ มีคนหลายคนที่บอกเสียดายในศักยภาพที่มี
แต่ตัวเราย่อมรู้จักตัวเอง 
ความสามารถ กลาง ๆ ไม่พอสำหรับ การวางมาตรฐาน
สากลที่ตั้งขึ้นให้คนไทยในปัจจุบัน ความเรียบง่ายไม่
เป็นที่นิยมทุกอย่างต้องมีดีไซน์ แม้แต่บ้านพักแบบโฮม
สเตย์  
มีคนเก่งมากมายที่ไปไม่ได้ไกล คนดีไม่มีที่อยู่ คนอด
โซที่ไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไป คนมากมายที่อยู่กับความ
ไม่รู้ ไม่มีคนสอน มีแต่คนบอกว่า ลุกขึ้นมาสิ ทำสิ และ
ต้องพบกับความผิดหวัง พวกเขาอ่อนแอเกินไป ...ถ้า
มีการยอมรับความช่วยเหลือ เข้าสู่ระบบและเดินตาม
ทางที่มีผู้นำ ล่ะ 
ทำไมพวกเขาไม่เข้าสู่ระบบของความช่วยเหลือที่สังคม
อีกระดับ หยิบยื่นให้ หรือมือที่ใจดีมีไม่มากพอ หรือ
พวกเขาเลือกที่เป็นเช่นนั้น เคยมีคนพูดว่า หากมองไป
ไม่มีขอทาน คนเร่ร่อน คงเป็นภาพที่ไม่สมบูรณ์
คนที่ช้าและอ่อนแอถูกผลักไปข้า��หลัง คนแข็งแรงมัก
ไปข้างหน้า เกิดแ่ก่เจ็บและตาย โลกของเราเป็นอย่างนี้

JACKIE L. · Answer

The Kingdom · Answer

มาเล่า มาถาม มาชวน ให้มาชม?

3 คำตอบ