อ่านพระเวสสันดรชาดกแล้วสงสัยว่า ถ้าวันนี้มีคนดีอย่างพระเวสสันดรมาเกิด เราจะดูรู้ว่าเป็นคนดีมาเกิดได้อย่างไร?

คำสอน ของพระองค์ หรือเรื่องทั้งหลายที่ยกมาเปรียบเทียบ ขณะพระองค์เทศนา ให้สาวก หรือ คนธรรมดาฟัง การพูด มันน่าจะ มีการยกแม่น้ำทั้งห้า มาเกริ่นกันเสียก่อน คือปะเล้าปะโลมให้อาจหาญ ร่าเริงยินดีกันซะก่อน อะไรประมาณนั้น ส่วนคำสอน หรืออะไรทั้งปวง ไม่ได้บันทึกเอาไว้ เพียงแต่จดจำกัน จากหูสู่ปาก จากปากท่านนี้ ไปเข้าหูท่านนั้น (ไม่ใช่เข้าหูซ้ายทะลุหูขวา นะ ) หลังจากพระพุทธองค์ นิพพานไปแล้ว ไครละจะจดจำ มองไปมองมา เหล่าสาวก ก็มองเห็น พระอานนท์ ไง เพราะพระอานนท์เป็นผู้ที่อยู่รับใข้ ไกล้ชิดพระพุทธเจ้าจะแสดงธรรมอะไร พระอานนท์จะจดจำ เอาไว้ การสังคยนา เกิดครั้งแรก แต่ก่อนหน้านั้นก่อนที่พระองค์จะดับขันท์ มีกล่าวไว้ในพระสูตร ( เอาสั้นนะ) ภิกษุทั้งหลาย ! ฉันใดก็ฉันนั้น ในกาลยืดยาวฝ่าย อนาคต จักมีภิกษุทั้งหลาย, สุตตันตะ (ตัวสูตรส่วนที่ลึกซึ้งเหล่าใด ที่เป็นคำของตถาคต เป็นข้อความลึก มีความหมายซึ้งเป็นชั้นโลกุตตระ ว่าเฉพาะด้วยเรื่องสุญญตา, เมื่อมีผู้นำสุตตันตะเหล่านั้นมากล่าวอยู่; เธอจักไม่ฟังด้วยดี จักไม่เงี่ย

หูฟัง จักไม่ตั้งจิตเพื่อจะรู้ทั่วถึง และจักไม่สำคัญว่าเป็นสิ่งที่ตนควรศึกษาเล่าเรียน. ส่วนสุตตันตะเหล่าใด ที่นักกวีแต่งขึ้นใหม่ เป็นคำร้อยกรองประเภทกาพย์กลอน มีอักษรสละสลวย มีพยัญชนะอันวิจิตร เป็นเรื่องนอกแนว เป็นคำกล่าวของสาวก, เมื่อมีผู้นำสูตรที่นักกวีแต่งขึ้นใหม่เหล่านั้นมากล่าวอยู่; เธอจักฟังด้วยดี จักเงี่ยหูฟัง จักตั้งจิตเพื่อจะรู้ทั่วถึงและจักสำคัญไปว่าเป็นสิ่งที่ตนควรศึกษาเล่าเรียน.

พระองค์กล่าวกับสาวก อยู่ในพระสูตร นะครับ หลังจากพระองค์นิพพานแล้ว ศาส***็ไม่มีแล้ว พระองค์ให้ธรรมอันได้แสดง เป็นศาสดาแทน ที่เหลืออีก ศาสนบุคคล(คือเหล่าสาวก) และศาสนสถาน เหล่าสาวกก็เห็นว่า ศาสนาไม่ยืนยาวแน่ ก็สร้างศาสนพีธีขึ้นมา ศาสนพิธี ก่อนจะเทศนา จุดธูปจุดเทียนกัน ซะก่อน (สงสัยจุดเอาควันไล่เหลือบ ริ้น ไร ) ก่อนจะเทศศานา หรือพิธีอะไร ก็ต้องชุมนุมเทว***ันก่อน ประมาณนั้น แล้วต่อมา ก็ สังคยนากันอีกหลายครั้ง ในระหว่างที่อินเดียถูกรุกราน จาก ศาสนาอื่น ปกครองอยู่หลายร้อยปี ที่โด่งดัง ก็ กษัตริย์โอรังเซฟ กษัตริย์อิสลาม ส่วนไทย รับลัทธิ ลังกาวงค์ มา เพราะอินเดียถูกทำลายซะหมด (น่าจะมีเณร โข่ง เหลืออยู่บ้าง แง แง ) ไทยรับมหานิกาย เป็นคำเรียกนิกาย หรือคณะของพระสงฆ์ไทยสายเถรวาทลัทธิลังกาวงศ์ สันดานคนไทยมันนับถือไปหมด วัวห้าขา ม้าสองหัว ไอ้ชั่วขายขาติ คนไทยนับถือหมด ศาลพระภูมิ ศาลเพียงตา พ่อไหว้หมด ขอให้ถูกหวย ได้เงิน เพราะแบบนี้ ไอ้เณรดำ มันเลยต้มซะสุกเลย พวกสร้างพระเครื่อง ผ่อนสวรรค์ แบบตู้เย็นเงินผ่อนเร้ย ทั้งที่หลักใหญ่ใจความ ศาสนาพุทธ คือ อริยสัจ 4 สี่สิ่ง ที่ต้องทำให้แจ้ง เมื่อทำสี่สิ่งนี้แจ้งแล้ว เราจะเห็นเอง ว่า อะไรเป็นเรื่องละเมอเพ้อพก อะไรคือเบ็ดล่อเหยื่อ เพราะคนไทย มีศิลมีทาน แต่ขาดการพัฒนา

ถ้าการให้ ศาสนาอื่นเขาก็ให้ ถ้าเขาตบแก้มซ้าย ก็เอียงแก้มขวาให้เขาตบซะอีกที ถ้าเขาขโมยเสื้อท่านไป ก็ถอดกางเกงให้เขาไปด้วย (ต้วเองก็เดินแก้ผ้า โทงๆ กลับบ้าน ) เอิ๊ก ๆ ท่านมหาตะมา คานธี ขึ้นรถ แล้ว เกือกมันหลุดไปข้างหนึ่ง ท่านก็ถอดอีกข้าง โยนลงๆ เผื่อไครมาเก็บได้ จะได้เอาไปทั้งคู่เลย ถ้านายหน่องนะ สมมุติวันไหนมี ภรรยา ถ้าไครมาขอ รีบยกให้เลย แถบลูกให้อีกโขลง นึง ยกวัวให้อีกฝูง แถมนาให้อีก ยี่สิบไร่ จะได้พ้นทุกข์ซะที มีคนเห็นกงจักรเป็นดอกบัวแทนเราแล้ว แหะแหะ พูดเล่นอะ ครับ

มันขึ้นอยู่กับว่า สมัยก่อน สมัยไหน แต่ถ้ายุคสองพันปีก่อน ยิดๆ มีครับโรงเรียน แต่อาจเรื่อกว่า สำนักคิด หรือก่อนหน้านั้น ในจีน ใข้พุ่กันวาดรูป ประดิษฐ์ อักษร หรือสำนักคิดของ ขงจื้อ ก็สังสอนสานุศิษย์ อินเดีย ก็ คัมภีร์ มหาภควคีตา นับว่าเป็นหนังสือที่สมบูรณ์ ที่สุดเท่าที่มีการเขียน (นัยว่าเขียนลงบนแผ่นหนังมนุษย์ ยิ่งยิ่งกว่านั้น อินเดีย ยังมีตำรากามสูตร มันแสดงได้ว่าพวกมหาราชาเจ้าแคว้นพวกนี้มั่งคั่ง และแสวงหาความสุขอย่างไม่มีขอบเขต หรือแม้แต่การค้นพบ เมือง ปอมเปอี ที่ถูกภูเขาไฟประทุ ลาวาไหลกลบ ก็ยังพบหลักฐาน ตัวอักษร ที่เขียนอยู่บนแผ่นดินเผา

คนดี ดีอย่างไร? บทเรียนจากพระเวสสันดรชาดก (ชาดก = นิทาน เรื่องเล่า ไม่ใช่เรื่องจริง) เป็นบทเรียนที่สอนใจของ "การให้อย่างไม่มีขอบเขต" การไม่ยึดมั่นถือมั่นในสิ่งใดๆในโลกนี้ นับตั้งแต่ทรัพย์สมบัติส่วนตัว จนกระทั่งลูกเมีย พ่อแม่ญาติพี่น้อง (แม้แต่ชีวิตของตนเอง ถ้าโอกาสอำนวย หรือด้วยเพราะความชอบธรรมบังคับ) เพราะสัจธรรมที่ว่า

การให้ เป็นเหตุให้เกิดพรสุขมากยิ่งกว่า การรับ

ถ้าวันนี้มีคนดีอย่างพระเวสสันดรมาเกิด เราจะดูรู้ว่าเป็นคนดีมาเกิดได้อย่างไร? การให้หรือการเสียสละอย่างไม่มีขอบเขต มีความยุ่งยากอยู่ 3 ระดับ ที่ผู้ให้หรือผู้สละต้องคำนึงถึงคือ

1. ความยุ่งยากระดับหนึ่ง สละทรัพย์สินเงินทอง ซึ่งอยู่ในกรรมสิทธิ์โดยชอบธรรมของผู้ให้ สิ่งเหล่านี้เป็นของนอกกาย เป็นสิ่งไม่มีชีวิต ย่อมทำได้โดยง่ายที่สุดในสามระดับนี้

2. ความยุ่งยากระดับสอง การที่จะสละพ่อแม่ คู่สมรส ลูกหลาน ญาติพี่น้อง เพื่อนฝูง แม้สิ่งเหล่านี้เ���็นของนอกกาย แต่สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งมีชีวิต เป็นบุคคลที่เรารัก มีสายสัมพันธ์และความผูกพันธ์ในชีวิตนี้ด้วย ผู้สละจำต้องคำนึงถึงความปลอดภัยและความเป็นอยู่ของผู้ที่จะถูกสละนั้นด้วย มิฉะนั้น การสละและการให้นั้นจะกลายเป็นความไร้คิด และนำคำกล่าวร้ายจากผู้ที่อยู่รอบข้างผู้นั้นได้

3. ความยุ่งยากระดับสาม การสละชีวิตของตนเอง (รวมทั้งเลือดเนื้อ อวัยวะ กาย เช่น ทหาร หรือผู้บริจากเลือด หรือ อวัยวะของตนให้แก่ผู้อื่น) ถ้ามีผู้ต้องการหรือมีความจำเป็น ที่จำต้องพึ่งในสิ่งเหล่านั้น หรือเพราะความชอบธรรมบงการให้เป็นเช่นนั้น (เช่น พันท้ายนรสิงห์ พระเยซู ฯลฯ) การให้และการเสียสละระดับนี้ คงมิได้เป็นไปโดยเปล่าประโยชน์ แต่มีความเป็นอมตะเป็นคุณธรรมซึ่งจะจารึกอยู่ในห้วงสำนึกและครุกรุ่นอยู่ในใจของมนุษย์จำนวนมาก

พระเวสสันดรชาดก นิทานเรื่องนี้ แม้ว่า มิได้จบลงด้วยการสละชีวิตของพระองค์เอง แต่ถ้ามีผู้มาขอด้วยเหตุผลอันชอบธรรม เพื่อช่วยเหลือคนอื่นๆที่ช่วยตัวเองไม่ได้ ถ้ามีผู้มาขอ เพราะจำเป็น พระองค์อาจจะให้ก็ได้ (ความเห็นส่วนตัว) ครับผม

เวชสันดรนี้เป็นเรื่องแต่ง หาหลักฐานอ้างอิงทางวิทยาศาสตร์นี้ไม่ได้เลย

คนไทยนี้นิสัยเหมือนคนอินเดียนะ ว่าป่าว

คนอินเดียหลายล้านคน บูชาพระรามกับหนุมาน เอาเรื่องนิทานมาเป็นแนวทางกำหนดวิถีชีวิต

เป็นทิศทางที่เหลวไหล สิ่งที่ไม่มีอยู่จริงจะหวังพึ่งฝากชิวิตไว้ได้ อย่างไร

เวชสันดร เรื่องแต่งนี้ นี้ดีจริงหรือ

ให้ลูกชายหญิงกันหาชาลีกับชูชก เพืื่อไปเป็นทาสรับใช้นางอมิตดา

พ่อเป็นบ้าป่าว เอาลูกไปให้เขาเอาไว้เป็นทาส

ถามเมียมัทรีสักคำป่าว ไม่ได้อุ้มท้อง���ลยสักวัน

พื้นฐานนิสัย ทนงตนว่าเป็นกษัตริย์ จึงเป็นเจ้าชีวิตของทุกสิ่ง จะสั่งให้ตายหรืออยู่อย่างทาส ต้องได้ตามนั้น

ในปัจจุบันสมัยนี้ ในยุคที่คุณธรรมได้สูงส่งขึ้น การละทิ้งเด็ก ก็เป็นเรื่องเลวร้ายทางจริยธรรมที่สังคมรังเกียจ

การเฆี่ยนตีเด็ก ยังเป็นเรื่องผิดกฏหมาย

ในอเมริกาเคยมีข่าวดังเมื่อ2ปีก่อนนะว่า มีคนเอาหมาไปทิ้งเพราะไม่อยากเลี้ยง ตำรวจยังตามจับมาขึ้นศาลเพื่อพิจรณาความผิด

ถ้ากันหาชาลีมีโอกาสได้รับรู้เรื่องนี้ คงเศร้าเสียใจมาก ที่สมัยนี้หมายังมีกฏหมายคุ้มครอง

คนไทยมากมาย ถามหาความดี ยังสับสนสิ่งไหนดี สิ่งไหนเลว

เพียวว่าไม่ถูกใจ แม้ไม่ผิดกฏหมาย สิ่งนั้นก็เป็นสิ่งเลว

ถ้าถูกใจ สะอย่าง แม้ว่าจะผิดกฏหมาย ผิดศิลธรรม สิ่งนั้นก็เป็นสิ่งดี

ครึ ครึ ครึ

เขาทำดีทำชั่วตัวของเขา อย่าหาเหาใส่หัวของตัวหนา

มันจะยุ่งนุงนังหนักอุรา ตามยถากรรมเขาเราสบาย