อะไรคือสาเหตุของการเผาตัวตายของพระในเวียตนามก่อนเกิดสงครามเวียตนาม

“การเผาตัวตายของพระภิกษุชาวเวียดนามในปี ค.ศ. ๑๙๖๓ (๒๕๐๖) ซึ่งนำโดยพระติช กวาง ดุค (Thich Quang Duc) ถือว่าเป็นอารยะขัดขืนแบบเวียดนาม ไม่ใช่การทำอัตวินิบาตกรรม แม้แต่การประท้วงก็ไม่ใช่ สิ่งที่พระสงฆ์เหล่านั้น

เขียนไว้ในจดหมายก่อนที่จะเผาตัวเอง คือ การมุ่งที่จะส่งสัญญาณเตือนภัย มุ่งเขย่าหัวใจของผู้กดขี่

เวียดนามในขณะนั้น ซึ่งก็คือ สหรัฐอเมริกา

และเรียกร้องชาวโลกให้ความสนใจ

กับความทุกข์ยากของชาว เวียดนาม

ตามประเพณีของชาวพุทธในเวียดนาม ผู้ที่เข้ามาบวชเป็นพระภิกษุจะใช้ไฟเผาร่างกายของตนเป็นจุดเล็กๆ ในขณะที่กำลังสมาทานศีล ๒๕๐ ขณะที่กำลังได้รับความเจ็บปวดอย่างหนัก ผู้บวชจะเปล่งวาจาว่า "จะแสดงออกซึ่งความจริงจังจริงใจภายในจิตใจของตน และพร้อมที่จะรับภาระอันหนัก" ดังนั้น การฆ่าตัวตายของพระภิกษุกลุ่มนั้น จึงถือว่าเป็นการแสดงความรับผิดชอบ

ต่อสังคมในขั้นอุกฤษฏ์เลยทีเดียว

หลังจากท่าน พระติช กวาง ดุค (Thich Quang Duc) มรณภาพแล้ว สานุศิษย์ได้นำสังขารของท่านไปประกอบพิธีฌาปนกิจ ปรากฏว่าหัวใจของท่านไม่ไหม้ไฟ และกลับแข็งประหนึ่งหิน ชาวเวียดนามจึงสร้างสถูปบรรจุไว้ และนับถือว่าท่านเป็นพระโพธิสัตว์องค์หนึ่ง