เกิดก็เกิดมาแล้ว เจ็บก็เจ็บ ป่วยก็ป่วย มาแล้ว คุณเคยคิดหรือไม่ว่า "คุณมีวิธีเตรียมตัวตายอย่างไร"?

ก็เตรียมตัวอยู่"ทุกวัน"ล่ะค่ะ

ระหว่างที่รอก็ใช้ชีวิตไปตามปกติของเรา

แจกแจงและแจ้งรายรับรายจ่ายหลังการตายของเราให้คนรอบข้างได้รับรู้ทั้งหมด

เขาจะได้ช่วยจัดการแทนเรา และเขาจะได้ไม่เดือดร้อนหลังจากที่เราไม่อยู่แล้ว

ก่อนหลับในตอนกลางคืน และก่อนลุกจากที่นอนในตอนเช้า

หากไม่ง่วงจัด หรือต้องรีบร้อนลุกนัก ก็จะนึกถึงความตายเป็น"มรณานุสติ"แว๊บนึง

การนึกถึง"ความตาย" ในบางขณะที่เราตื่นอยู่ ก็ช่วยให้เกิดความสงบได้มาก

เช่น เวลาที่ตัวเอง อยากได้อยากมี รักอะไรชังอะไร ติดใจหรืออยากตัดสิ่งใด

พอนึกถึงว่าเดี๋ยวเราก็ตายแล้ว ใจมันจะหยุดซัดส่ายซอกแซกทันที

เปลี่ยนความอยากได้อยากมีมากๆ เป็นแค่ มีพอควร พอใช้

เปลี่ยนจากรักหรือชัง เป็นแค่เมตตา ปารถนาดี หรือไม่ก็วางเฉยมันซะ

ไม่ยึดถือสิ่งใดๆว่ามันจะคงทนถาวรอยู่กับเราตลอดไป

ถึงแม้จะไม่มีใครบอกได้ว่า "ตายแล้วไปไหน"

แต่หากเราเตรียมพร้อมอยู่เสมอก็เชื่อว่า "ตายแล้วไปดี" แน่นอนค่ะ

ยังไม่ได้เตรียมเลยครับ แต่ก็พร้อมที่จะพบ ถ้าถามว่าอยากตายแบบไหน ก็พอจะตอบได้ว่า อยากหัวใจวายตายดับวูบ ไม่ต้องเจ็บปวดทรมาน ไม่เป็นภาระแก่คนข้างหลังมากมาย แต่คุณเอ๋ย ความปรารถนาไม่รู้ว่าจะแห้วหรือเปล่า ลองคิดดูซิ

พอออกจากบ้าน ต้องเผชิญกับ สิบล้อเมายาบ้า กะบะซิ่งลืมตาย ควายปวดท้อง

ที่สำคัํญคือ พวกเสื้อเหลืองและเสื้อแดง เข้าใจผิดคิดว่าต่างสี ช่างก่อสร้างกะช่างกลตีกันบริเวณเราเดินผ่าน คนตกงานกะแรงงานด่างด้าวทั้งหิวโซทั้งบ้ากาม เกิดปิ๊งเรา

เป็นความตายที่เราไม่อยากพานพบ ก็เลยไม่รู้จะเตรียมได้ไง

เฮ้อ .....ชีวิตเลือกไม่ได้ น่าเศร้าจริง

คนที่คิดเรื่องนี้ คุณเป็นคนถึงพร้อมด้วยความไม่ประมาท

การเตรียมตัวตาย ไม่ว่าจะเป็นการตายแบบใดก็คือการจบหรือการแตกดับแห่งสังขาร ซึ่งมันเรื่องปกติ ธรรมชาติ การเตรียมตัวจึงไม่น่าจะมีความแตกต่างกันมาก แต่ก็ได้มีการเตรียมตัวตาย และได้ช่วยคนรอบข้าง คนในครอบครัว โดยเตรียมให้พวกเขาเหล่านั้น รวมทั้งตัวเราด้วย

ให้ยอมรับการตายหรือแตกดับ เป็นธรรมดา ทุกคนหนีไม่พ้น ให้คิดว่าไม่มีความแตกต่าง เมื่อกรรมเป็นตัวกำหนด อยู่ที่ไหนก็เหมือนกัน คิดซะว่าเปลี่ยนที่อยู่ เท่านั้นเอง เมื่อถึงเวลาที่จะละสังขาร ให้มีสติ ไม่ว้าวุ่นใจ และสงบ นี่แหละคือสิ่งที่ครอบครัวเราต้องการ

ถามตัวเองว่า

ถ้าคืนนี้หลับไป

แล้วพรุ่งนี้ไม่ตื่นมาอีก

คุณมีอะไรที่ยังค้างคาในใจหรือเปล่า

ถ้ายังมี

ทำไมไม่รีบไปจัดการให้มันเรียบร้อยซะล่ะ

ตอนนี้ดิฉันก็คิดเรื่องแบบนี้อยู่เหมือนกัน ว่า...ถ้าถึงวันนั้นเราจะต้องกลัวไหม และมันจะเจ็บปวดมากแค่ไหนกัน และเราจะร่องลอยไปไหนต่อ แต่ปัจจุบันนี้ดิฉันก็จะพยายามมองเรื่องนี้เสียใหม่ ให้มันไม่น่ากลัว.. มองให้มันเป็นเรื่องธรรมชาติและธรรมดาที่สุด อาจจะมองลึกไปกว่านั้น ว่า...เมื่อวันนั้นมาถึงเมื่อไร นั่นล่ะวันที่เราสบายและมีความสุขที่สุดค่ะ ถึงแม้จะร่ายล้อมด้วยความโศกเศร้าของคนที่เหลืออยู่ก็ตาม

เข้าใจในสิ่งที่กำลังเป็นและอยู่ร่วมกับสิ่งที่เป็นให้มีความสุข

เมื่อวันนั้นมาถึง ก็ทำใจ ยอมรับความจริงตามสัจธรรมของโลก เกิด แก่ เจ็บ ตาย ปล่อยไปตามสบาย ทำใจให้สงบ ไม่ทุรนทุราย.....

ผมไม่คิดเกี่ยวกับเรื่องน���้หรอกครับ เพราะคิดมากมันจะเครียดครับ เนื่องจากเราไม่รู้ว่ามันจะมาเมื่อไหร่ ถ้าคิดเรื่องนี้มากๆจะวิตกกังวล สุดท้ายเขาก็จะมารับเราเร็วขึ้น

เป็นเรื่องที่ไม่มีใครอยากคิดถึง แต่ก็หนีไม่พ้นและไม่สามารถจะล่วงรู้ได้ ก็ได้แต่คิดเพียงว่า 'เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น' ส่วนวิธีเตรียมตัวก็คงทำได้แค่

ไปแจ้งความจำนงบริจาคร่างกายและอวัยวะให้ไว้กับสภากาชาด คงจะมีประโยชน์บ้างไม่มากก็น้อย ในการช่วยเหลือผู้อื่น ทั้งจะไม่เป็นภาระกับผู้ที่อยู่ข้างหลัง เพราะไม่เห็นด้วยกับการสิ้นเปลืองในเรื่องนี้!!

หมายถึงคิดเอาไว้ว่าจะตายเมื่อไหร่ วันไหนดี ด้วยวิธีใด จะแต่งตัวยังไง... ยังงั้นหรือเปล่า?

สำหรับผมยังไม่เคยคิดเรื่องนี้ครับ มันไม่สร้างสรรค์เท่าไหร่

มีอะไรอย่างอื่นอีกตั้งมากมายที่บรรเจิดกว่าเรื่องความตายให้คิด

ไม่ต้องเตรียมตัวไว้รอหรอกฮะ เดี๋ยวถึงเวลาเขาก็มาเองแหละ