แด่ธรรมะซึ่งศาสดาไม่ได้สอน : จริงหรือที่ว่า ธรรมะ คือ ความว่าง?

คนที่ตอบว่า “ธรรมะ คือ ความว่าง” นั้นถูกเพียง 1 มิติ เท่านั้น แต่ผิดถึง 2 มิติ เพราะธรรมะมี “หนึ่ง” แต่มีความแตกต่างกันไปตามลำดับขั้นตอนของพัฒนาการในจิตใจของมนุษย์เอง เช่น

(1) ถ้าเราบรรลุธรรมในมิติของความเต็มบริบูรณ์ด้วยความดี เราจะเรียก “สภาวะของอัตตา” นั้นว่า “อุดมธรรม”

(2) ถ้าเราบรรลุธรรมในมิติของความว่างเปล่าจากความชั่ว เราจะเรียก “สภาวะของนิรัตตา” นั้นว่า “สุญตาธรรม”

(3) ถ้าเราบรรลุธรรมในมิติของความเกี่ยวเนื่องเชื่อมโยงกันของ “สภาวะของอัตตา” กับ “สภาวะของนิรัตตา” เราก็จะเรียก “สภาวะของอนัตตา” นั้นว่า “ปฏิจจสมุปบาทธรรม”

ธรรมะมี “หนึ่ง” แต่ผู้ฉลาดกล่าวให้มากไปเอง เพื่อชี้ให้เห็นถึงความแตกต่างของสภาวธรรมทั้ง 3 มิติ นั้น แต่เมื่อมนุษย์บรรลุถึงความเป็น “หนึ่ง” ความแตกต่างนั้นก็จะหมดไป เพราะฉะนั้น การที่คนโง่ ๆ ไปทำลายความแตกต่างนั้นเสีย โดยสรุปว่า “ธรรมะ คือ ความว่าง” ย่อมถือว่าเป็นความผิดพลาด และยังพาให้คนเป็นอันมากพลอยหลงผิดไปด้วย

ธรรมะ คือ ของจริง ที่มีอยู่จริง เมื่อได้เห็นของจริง คือ ได้เห็นสัจจะธรรมด้วยความเห็นถูก ในสภาพธรรม ที่เกิดขึ้นตั้งอยู่แล้วก็ดับไป เมื่อเห็นดังนี้ด้วยใจทั้งหมดทั้งสิ้นจริงๆก็ไม่เข้าไปยึดถือในสิ่งใดๆในโลก นี่เรียกว่าเข้าใจโลกแล้วดับโลกได้ แต่ยังมีธรรมอยู่ คือ ยังคงยึดถือในธรรมที่ได้รู้ ได้เห็นนั้นอยู่ ต้องดับธรรมนั้นด้วย ตรงกับพระบาลีว่า "สัพเพ ธัมมา อนัตตา" คือ ธรรมทั้งหลายไม่ใช่ตัวตนไม่ควรยึดมั่นถือมั่น คือให้ว่างในจิตที่จะเข้าไปยึดถือ จิตก็เป็นอิสระเต็มที่ เพราะไม่ไปแบกหามหรือยึดถือในสิ่งทั้วปวง

*สรุป ไม่จริงครับ ศาสดาที่ว่านี้ คือพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าของเรา ไม่เคยกล่าวธรรมะที่ไหนว่าธรรมะคือความว่าง แต่สอนว่า เมื่อพิจารณาธรรมแล้ว รู้ธรรมแล้ว ท้ายสุดก็ไม่ให้เข้าไปยึดถือในธรรม คือ ทำจิตให้ว่าง มิได้หมายความว่า ธรรมะ คือ ความว่างครับ

***ขอตอบเพิ่มเติมด้วยความเคารพ ความจริงข้อความที่ถามมานั้น ผมเห็นว่าเป็นคำถามที่มันง่ายๆสั้นๆ ผมจึงอนุเคราะห์กัน ถ้าผมเห็นว่าจะมีข้อความความเห็นมากมาย อันเต็มไปด้วยความสงสัยยิ่ง ผมก็จะไม่ขอตอบคำถามเหล่านั้น

ผมเป็นคนโง่ที่ไม่มีปัญญาในด้านปริยัติ จะมีอยู่บ้างก็เพียงจดจำไว้สื่อสารกันเล็กๆน้อยๆเท่านั้น หากว่าจะมีก็ต้องวางเอาไว้ก่อนเพื่อรักษาการปฏิบัติธรรมภายในไว้

การสนธนาธรรมกันอันเต็มไปด้วยความเห็นต่างๆ ย่อมไม่เป็นไปเพื่อส่งเสริมการปฏิบัติธรรม เพราะต่างคนก็ถือความคิดเห็นแห่งตนเป็นใหญ่

ความสงสัยนั้นก็เป็นภัยอย่างหนึ่ง เพราะมีความกระหายที่จะรู้คำตอบที่ถูกต้อง แต่เชื่อเถอะความสงสัยนั้นแม้รู้คำตอบแล้ว ความสงสัยใหม่ก็แล่นเข้ามาอีกไม่มีที่สิ้นสุด มีพระสายหลวงปู่มั่นท่านหนึ่งกล่าวไว้ว่า "หากท่านมีความสงสัย ท่านก็ไม่จำเป็นต้องวิตกกังวลในความสงสัยนั้น เพียงแต่ให้ท่านเฝ้ามองความสงสัยนั้น ว่าเกิดขึ้นตั้งอยู่แล้วดับไปอย่างไร แล้วท่านก็จะรู้ว่าแม้ความสงสัย ก็ทำให้จิตใจขุ่นมัว เป็นกิเลสที่จรมาเท่านั้น เมื่อรู้เท่าทันมันก็ดับ"

ต้องของออกตัวไว้ก่อนว่า ผมไม่บังอาจสอนใคร เพราะผมยังโง่อยู่ครับ หากมีสิ่งใดทำให้ระคายเคืองต้องขออภัย แต่เป็นเพราะจิตคิดอนุเคราะห์ และเห็นประโยชน์กับเพื่อนๆyahooรู้รอบ ก็ต้องอธิบายกัน

ว่างจริงคะ แต่ถ้าว่างเหมือนอากาศ ไม่มีอะไรเลย

จะฆ่าคนก็ไม่บาป ลักทรัพย์ก็ไม่ผิด

ความเห็นนี้เป็นมิจฉาทิฏฐินะคะ

ว่างที่แท้จะเป็นว่างจากตัวตน

ตัวเราไม่มีในกายนี้ใจนี้ ตัวเราไม่มี ณ ที่ใดๆ

ไม่มีคน ไม่มีสัตว์ ไม่มีเขา ไม่มีเรา

มีแต่รูปกับนามที่เกิดขึ้นตั้งอยู่แล้วดับไป

พระท่านว่าเอาไว้อย่างนั้นคะ

ความว่าง ในที่นี้ หมายถึงความว่างที่เป็นอนัตตา

คือ เป็นความไม่มี ไม่มีสิ่งใดให้ยึดเป็นที่สุด มีมูลเหตุที่เป็นสุญญัง

เมื่อ อนัตตา เป็นหนึ่งในลักษณะสามอย่างของสรรพสิ่ง(อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา) ดังนั้น ธรรมะ คือ ความว่าง

ธรรมะคือธรรมชาติ ธาตุขันธ์ เกิดมาดับไป ดิน,น้ำ,ลม,ไฟ กลับคืนสู่สามัญ (ไม่มีอะไรนอกจากความว่างปล่าวทุกอย่างเป็นสิ่งสมมุติ)

คำตอบ มีอยู่ในคำถามเรียบร้อยแล้ว ถามตัวเองก่อนว่า ทำจิตให้ว่าง หรือยัง

ถ้าภาษาคือความจริงแท้

การปฏิบัติธรรมก็ไม่มีผล

ถ้าการปฏิบัติธรรมมีผลจริง

ภาษาก็ไม่ได้แสดงความจริงนั้น

การตีความคำบอกเล่าจึงเป็นที่มาของข่าวลือ

คุณเยี่ยมมาก!!!! ขอแสดงความนับถือ

.............สาธุ

ถ้าว่างและหลุดพ้นจากทุกข์ใดๆ ก็ใช่เลยค่ะ

ถ้าถามผิด ให้ถามใหม่นะครับ

รู้สึกว่าคำถามคุณจะมี อคติ กับศาสนาพุทธ โดยตรง !

ถ้าว่างจากความชั่ว ก็ใช่ แต่ถ้าว่างจากความดี คงรับไม่ได้

ถ้าว่างจากกรรมดี-กรรมชั่ว-กรรมไม่ดีไม่ชั่ว ก็ใช่ แต่ถ้าว่างจากความดีก็คงไม่ใช่

ถ้าว่างจากกิเลส ตัณหา คงใช่ แต่ถ้าว่างจากความดี รับไม่ได้แน่นอน