ท่านพุทธทาสสอนผิด (4) เรื่อง “ธรรมะขั้นสูงสุดคือกรรมที่ไม่มีดีไม่มีชั่ว”หรือ?

คำว่า “อัพยากฤตกรรม” มาจากคำ 3 คำ คือ อพยพ + กฤต + กรฺม

- “อพยพ” (อวยวะ) แปลว่า ย้ายที่อยู่, ส่วนต่าง ๆ ของร่างกาย

- “กฤต” แปลว่า ทำแล้ว, ประกอบแล้ว, สร้างแล้ว

- “กรฺม” แปลว่า การเคลื่อนไหวที่ถูกปรุงแต่งขึ้น, การกระทำที่ถูกปรุงแต่งขึ้น ฯลฯ

สรุป “อัพยากฤตกรรม” หมายถึง ปฏิสัมพันธ์กันของการเคลื่อนไหวและการหยุดนิ่งของอวัยวะต่าง ๆ ในร่างกาย ดังนั้น การนำ “อัพยากฤตกรรม” มาใช้กับ “กาย” เพื่อชี้ให้เห็นว่า

(1) “อัพยากฤตกรรม” เป็นปฏิสัมพันธ์ที่ตอบสนองและต่อต้านกันเองของอวัยวะต่าง ๆ ในร่างกาย เพื่อตอบสนองต่อสิ่งกระตุ้น หรือเป็นการหลีกเลี่ยงจากอันตราย

(2) “อัพยากฤตกรรม” เป็นปฏิสัมพันธ์ที่เคลื่อนไหวและหยุดนิ่งซึ่งเกิดขึ้นโดยอัตโนมัติ ไม่อยู่ในอำนาจสั่งการของสมอง ไม่มีใครสามารถบังคับให้เป็นตามเจตนารมณ์ของตนได้

(3) สภาพเดิมของกายนั้น “ว่างเปล่า” โดยกรรมดี-กรรมชั่วของวิญญาณก็อพยพเข้ามาหรือเริ่มขึ้นในกายนี้, สุข-ทุกข์ของจิตก็อพยพเข้ามาหรือเริ่มขึ้นในกายนี้, สายเกิด (รวมกัน) สายดับ (แยกกัน) ของธาตุทั้ง 4 (ดิน-น้ำ-ลม-ไฟ) ของกายก็อพยพเข้ามาหรือเริ่มขึ้นในกายนี้ ฯลฯ

ดังนั้น (1) การสรุปว่า “อัพยากฤตกรรม” เป็น กรรมที่ไม่ดีไม่ชั่ว ที่หมายถึง กรรมชนิดที่ 3 ซึ่งไม่เกี่ยวเนื่องกัน จึงเป็นทัศนะที่ผิดพลาด เพราะ “กรรม-อกรรม-อัพยากฤตกรรม” เป็นความสืบเนื่องกัน เพื่อชี้ให้เห็นว่าเราสามารถเข้าถึงความจริงได้ 3 ทาง คือ (1) จากการทำดี (2) จากก���รไม่ทำชั่ว (3) จากปฏิสัมพันธ์ของการทำดีและการไม่ทำชั่ว

ดังนั้น (2) การสรุปว่า “อัพยากฤตกรรม” เป็น ความว่าง ที่หมายถึง การไม่มีอะไรเลย จึงเป็นทัศนะที่ผิดพลาด เพราะ“อัตตา-อนัตตา-นิรัตตา” นั้น เป็นความสืบเนื่องกัน เพื่อชี้ให้เห็นว่าเราสามารถเข้าถึงความจริงได้ 3 ทาง คือ (1) จากตัวตนเที่ยงแท้ (2) จากตัวตนซึ่งจิตสร้างขึ้น (3) จากตัวตนที่เป็นแหล่งที่รวมของตัวตนเที่ยงแท้และตัวตนซึ่งจิตสร้างขึ้น

ดังนั้น (3) การสรุปว่า “อัพยากฤตกรรม” เป็น สภาวะพิเศษ ที่อยู่เหนือกฎอื่น ๆ จึงเป็นทัศนะที่ผิดพลาดเพราะ “เหตุ-ผล-ปฏิจจสมุปบาท” นั้น เป็นความสืบเนื่องกัน เพื่อชี้ว่าเราเข้าถึงความจริงได้ทั้ง 3 ทาง คือ (1) จากเหตุ (2) จากผล (3) จากความเกี่ยวเนื่องกันของเหตุและผล

ดังนั้น (4) การสรุปว่า “อัพยากฤตกรรม” เป็น สภาวะกลาง ๆ เท่านั้น ที่หมายถึง ไม่มีสภาวะใดรองรับเลย จึงเป็นทัศนะที่ผิดพลาด เพราะ “เบื้องต้น-เบื้องปลาย-เบื้องกลาง” นั้น เป็นความสืบเนื่องกัน เพื่อชี้ให้เห็นว่าเราสามารถเข้าถึงความจริงได้ทั้ง 3 ทาง คือ (1) จากสภาวะเบื้องต้น (2) จากสภาวะเบื้องปลาย (3) จากสภาวะเบื้องกลาง