ปริศนาธรรม (1) “รากฐาน” ของ “ธรรมะ” อยู่ที่ไหน?

เจ้าของกระทู้ได้ตั้งคำถามไว้ แล้วก็เฉลยคำตอบที่เขาคิดว่าคนอื่นจะต้องตอบในมุมมองของแต่ละคนที่ได้รับการสั่งสอนมาจากศาสนาของตน ผมยอมรับว่า การตอบคำถามเหล่านี้ จึงยิ่งยากขึ้นไปอีก แต่ท้าทายนะ

ผมเพียงแต่คาดเดาเอาเองจากข้อมูลที่มีอยู่ว่า

- เขาต้องการให้เรามุ่งตรงไปที่ธรรมะเป็นหลัก เพราะธรรมะนั้นเป็นสากลที่ทุกคนยอมรับ

- เขาต้องการให้เราค้นหาคำตอบนั้นด้วยตนเอง ไม่ใช่ไปลอกคำตอบของคนอื่นเอามาตอบ

- เขาต้องการให้เราพิจารณาจุดที่ตนเองยืนอยู่ว่าถูกต้องหรือไม่ และจุดที่คนอื่นยืนอยู่ด้วยว่าต่างจากจุดของตนอย่างไร

- เขาต้องการให้เราเรียนรู้จากมุมมองอื่นที่แตกต่างออกไปด้วย

- ข้อสุดท้ายนี้สำคัญที่สุด คือ พวกเราหันมาให้ความสนใจกับศาสนาพุทธของเรามากขึ้น

มัวไปค้นหาคำตอบอยู่ กว่าจะหาคำตอบได้

เวลาก็หมดซะแล้ว ขอขยายเวลาตอบออกไปหน่อยได้ไหม?

ที่พูดมาทั้งหมดนั่นแหละ คือเปลือกกระพี้..

ก่อนที่จะใช้วิธีสกปรกทำลายความศรัทธาที่ผู้อื่นมีต่อศาสนาพุทธ ก็ขอให้เข้าใจเสียก่อนว่า ทุกสิ่งที่ศาสนาพุทธสอน ท้ายที่สุดของทั้งมวลอยู่ในกายในใจเรานี่เอง เขาดูลงมาที่กายที่ใจ ดูการเคลื่อนไหวของจิต และรู้เท่าทันจิต และท้ายที่สุดก็เห็นไตรลักษณ์ และถึงซึ่งอริยสัจสี่ในที่สุด..

เห็นยกเมฆมาตั้งมาก มัวแต่เขียนมั่วซั่วอ้อมภูเขาเลากา แตะได้แต่เปลือกได้แต่กระพี้ ศาสนาพุทธเขาไม่พูดจาหรือวิเคราะห์อะไรแบบใช้เหตุผลเลื่อนเปื้อน เพราะเขียนแบบนี้เห็นมีแต่พวกคลั่วศาสนาอื่นเท่านั้นแหละ

ศาสนาพุทธเขาไม่ได้สอนด้วยภาษายากเย็นแสนเข็ญที่พยายามอวดภูมิแบบผิด ๆ ถูก ๆ ด้วยการฟังไม่ได้ศัพท์แล้วจับมากระเดียดมั่วซั่วปนเปด้วยการพยายามพูดจาให้เข้าใจยากเข้าไว้ และชักประโยชน์เข้าศาสนาที่ตนเองเชื่ออยู่ วิธีการอันน่าอดสูแบบนี้ พระเจ้าท่านไม่เคยสั่งสอนไว้สักหน่อย ไปเปิดพระคัมภีร์ดูซะบ้างนะ...

ทำสัญญากันก่อน ว่าไม่ว่าจะตอบโต้อะไรกันก็จะไม่โกรธนะคะ

ถือว่าแลกเปลี่ยนความรู้และความเห็นปนๆกันไป

ถ้าวาจาเราสามหาว ล่วงเกินคุณให้โกรธต้องขออภัยล่วงหน้าคะ

ก่อนอื่นต้องขอติคุณมาโนชก่อนว่าการแบ่งชั้นทางศาสนา

เป็นความเห็นของคุณคนเดียวหรืออาจมีคนจำนวนหนึ่งเห็นด้วยอยู่นะคะ

ยังไม่อาจสรุปได้ว่าเป็นสัจจะ เป็นความจริงแล้ว

ถ้าแปลตามตัวแล้วคำว่าโลกุตรธรรม แปลว่า ธรรมเหนือโลก

คือพ้นแล้วจากโลก โลกนั้นอาจมองว่าเป็นโลกธรรม8ก็ได้

คือไม่หวั่นไหวในสิ่งทั้งปวง เพราะใจวางความยึดมั่นได้แล้ว

การแบ่งระดับมาเป็นระดับกลางไม่ถูก เพราะธรรมะประเภทนี้ไม่เกี่ยวกับโลกแล้ว

ถ้าจะให้ชี้ชัดๆว่าพุทธสอนให้ใจไม่ถูกโลกธรรม8ครอบงำใจได้แล้ว

แต่ศาสนาที่สอนเรื่องพระเจ้าไม่ได้สอนให้คนทั้งหลายมีใจพ้นจากโลกธรรมนะคะ

(การมีใจพ้นจากโลกธรรมไม่ได้แปลว่ากดใจให้นิ่งๆ ไม่หวั่นไหว

ใครพูดอะไรก็ไม่โกรธ แต่หมายถึงการทำสติปัฏฐาน4จนเห็นความจริง

และใจวางไปจากความยึดมั่นเอง ไม่หวั่นไหวไปเองเพราะเห็นความจริงแล้ว)

และคำว่าอมตะธรรม แปลตามตัว ว่าธรรมที่ไม่ตาย

ต้องถามคุณมาโนชคะ ว่าทำไมถึงให้ศาสนาที่เชื่อในพระเจ้า

ว่าเป็นอมตะธรรมหรือธรรม(ที่เราแปลว่าความจริง)ที่ไม่ตาย

และเรียงลำดับว่าธรรมที่อยู่เหนือโลกเป็นศาสนาระดับกลางนะคะ

(ธรรมที่อยู่เหนือà¹��ลก ไม่ได้แปลว่าดีเหนือใครๆ

แต่หมายความว่าใจไม่ติดอยู่ในโลกธรรม8แล้ว

พ้นไปแล้วจากเครื่องร้อยรัดทั้งปวง)

เรื่องต่อมาที่อยากติ คือการวางสมมติฐานที่ไม่จริงเกี่ยวกับศาสนาพุทธ

เพราะรากฐานของโลกุตรธรรมไม่ได้อยู่ที่ความพิเศษของมนุษย์

แต่เป็นการเรียนรู้ความธรรมดา ความจริงของมนุษย์

ว่าความทุกข์ทั้งปวงเกิดจากความเห็นผิดว่าตัวเรามี

เราจึงอยากให้กายใจนี้มีความสุข จนทำกรรมต่างๆ

ทั้งกรรมดีกรรมชั่วเพื่อให้"ตัวเรา"มีความสุข

แต่เมื่อเห็นว่าตัวเราไม่มี ใจก็วางลงพ้นจากเครื่องเศร้าหมองทั้งหลาย

(กิเลส แปลว่า เครื่องเศร้าหมองทั้งหลาย)

ในฐานะปุถุชนย่อมเห็นว่าการเป็นพระอรหันต์นั้นเป็นเรื่องพิเศษ

แต่พระพุทธเจ้าและพระอรหันตสาวกทั้งหลายไม่ได้เห็นอย่างนั้น

ท่านเห็นว่าเป็นเรื่องธรรมดา ดูตัวอย่างพุทธพจน์นะคะ

ดูกรภิกษุทั้งหลาย อริยสาวกผู้ได้ฟังแล้ว เห็นอยู่อย่างนี้ ย่อมเบื่อหน่ายแม้

ในรูป ย่อมเบื่อหน่ายแม้ในเวทนา ย่อมเบื่อหน่ายแม้ในสัญญา ย่อมเบื่อหน่ายแม้ในสังขารทั้งหลาย ย่อมเบื่อหน่ายแม้ในวิญญาณ เมื่อเบื่อหน่าย ย่อมสิ้นกำหนัด เพราะสิ้นกำหนัด จิตก็พ้น "เมื่อจิตพ้นแล้ว ก็รู้ว่าพ้นแล้ว อริยสาวกนั้นทราบชัดว่า ชาติสิ้นแล้ว พรหมจรรย์ได้อยู่จบแล้ว" กิจที่ควรทำได้ทำเสร็จแล้ว กิจอื่นอีกเพื่อความเป็นอย่างนี้มิได้มี.

[๒๔] พระผู้มีพระภาคได้ตรัสพระสูตรนี้แล้ว พระปัญจวัคคีย์มีใจยินดี เพลิดเพลินภาษิตของผู้มีพระภาค. ก็แลเมื่อพระผู้มีพระภาคตรัสไวยากรณภาษิตนี้อยู่ จิตของพระปัญจวัคคีย์พ้นแล้วจากอาสวะทั้งหลาย เพราะไม่ถือมั่น.

ไม่มีคำไหนจะกล่าวว่าพระพุทธเจ้าเน้นความวิเศษเหนือมนุษย์นะคะ

มีแต่รู้ความจริงแล้วใจจะหลุดพ้น

(ทิ้งลิงค์ไว้ให้แล้ว ถ้าคุณอ่านพระสูตรนี้ตั้งแต่ต้นจะเข้าใจมากขึ้นคะ)

เรียกว่ากลับไปมองความจริง จนเห็นความจริง

ไม่ได้มองความจริง เพื่อให้เป็นคนพิเศษคะ

และต่อให้อยากวิเศษจริง เมื่อยังมีตัณหาอยู่ก็ยังหลุดพ้นไม่ได้อยู่ดี

อ่านแล้วอาจงง อาจสับสน เพราะเป็นเรื่องที่รู้ด้วยตนเอง

ต้องปฏิบัติให้เห็นแจ้งด้วยตนเองทำแทนกันไม่ได้

เล่าไปก็ไม่เข้าใจ(และเราก็เล่าไม่ถูกด้วย) ต้องรู้เห็นกันเฉพาะตัวเท่านั้นคะ

(ผู้เขียนเองก็ยังเป็นนักเรียนอนุบาล ไม่ได้ธรรมแม้ขั้นต้นนะคะ)

เรื่องศาสนาอื่น ศึกษามาน้อยคะ

ไม่สามารถเปรียบเทียบได้ จึงไม่ขอกล่าวถึงในที่นี่อีกนะคะ

ที่ตั้งของธรรมะในทัศนของศิษย์ของพระโคตมะสัมมาสัมพุทธเจ้าคือพึงละโลกภายนอก(อายตนะ)ไม่มีตัวตน (อนัตตา)ไม่มีกาล(time) ไม่มีที่��¸§à¹ˆà¸²à¸‡ (space) มีแต่โลกภายในทีอัดแน่นด้วยพลังงานต้นกำเนิด(c.o.p.)