ทำไมเวลาโมโหบังคับตัวเอ��ไม่ได้เลย?

สมัยก่อนเคยเป็นคนขี้โมโหมากๆ โกรธขึ้นมาแต่ละทีเหมือนไฟจะไหม้โลก

สาเหตุที่ทำให้เกิดความโกรธอาจจะดูเหมือนว่าเกิดจากปัจจัยภายนอกไม่ได้เกิดจากตัวเรา

แต่แท้ที่จริงแล้วมันเกิดจากตัวเราที่มีปฏิกิริยาต่อสิ่งเร้านั้นๆเองต่างหาก

เช่นไม่ชอบให้คนอื่นพูดอย่างนี้ หรือไม่ชอบที่เขาทำอย่างนั้น เราจึงโกรธ อย่างนี้เป็นต้น

ดังนั้นการระงับดับอาการโกรธ โมโห แก้ได้ที่ตัวเราเอง ไม่ต้องไปแก้ที่อื่น

การจะไปบังคับผู้อื่นให้ทำตามใจเราทั้งหมดเป็นเรื่องเหลือวิสัย เกินกำลัง

ส่วนการบังคับใจตัวเราเองนั้นเป็นเรื่องที่เป็นไปได้มากกว่า เว้นเสียแต่ว่าจะไม่ทำ

เมื่อรู้ตัวว่าเกิดความ "ไม่ชอบใจ" ก็ให้รู้ตัวไว้ว่าเราไม่ชอบ

แต่ไม่ต้องคิดเติมต่อไปว่าเมื่อไม่ชอบแล้ว มันควรจะต้องเป็นอย่างไรเราจึงจะชอบ

ให้หยุดแค่ที่เรารู้ว่าไม่ชอบก็พอ

"ปิดวาจา" ให้สนิท คิดไปเรื่อยๆว่า ไม่ชอบๆๆๆๆๆ

ซักพักหนึ่งอารมณ์เราก็จะค่อยๆปรับเปลี่ยนเป็นกลางขึ้น

อันนี้แปลว่า "สติ" กลับมาแล้ว และ "ปัญญา" กำลังจะตามมา

ลองแก้ปัญหาด้วยความว่างดูสิคะ สนุกกว่าแก้ปัญหาตอนชุลมุนเป็นไหนๆ

เวลาที่เราโมโห

เป็นเพราะออกซิเจน ในร่างกายไปเลี้ยงสมองไม่พอ

ทำให้คิดอะไรไม่ออก บางครั้งหน้ามืดเป็นลม หรือเป็นบ้าครับ

ซึ่งบวกกับความกดดันบางอย่างซึ่งไม่เป็นที่พอใจแก่เรา

ทำให้เกิดความเครียดหลังจากนั้นก็จะแสดงพฤติกรรมก้าวร้าวออกมา

ทำให้บังคับตัวเองไม่ได้ครับ

ปล.วิธีแก้

ไปอยู่คนเดียว เงียบๆ หายใจรับออกซิเจนเข้าไปเลี้ยงสมองให้เยอะๆ เผื่อสมองจะดีขึ้นครับ

ถ้าโมโหจริง ก็ออกจากบริเวณนั้น หรือตรงนั้น ให้สบายใจก่อนค่อยคุยกัน ถ้าคุยตอนนั้น ก็คงจะแย่งมากๆด้วยค่ะ คงต้องใจเย็นสักนิดนะ อะไรๆ ก็จะดีขึ้นเองค่ะ

เมื่อรู้สึกโกรธให้เดินออกไปจากตรงนั้นทันที ! อย่าอยู๋ในเหตุการณืที่ทำให้โกรธหรือเครียด ... แล้วอย่ารอจนโมโห... รู้ตัวนี่คะว่าโมโหแล้วบังคับตัวเองไม่ได้ ถ้าไม่สามารถบังคับตัวเองไม่ให้โมโหได้ก็อย่าอยู่ในเหตุการณ์ที่เป็นต้นเหตุให้โมโห ... ไว้อารมณ์สงบค่อยคุยกันใหม่!

เป็นปกติของสรรพชีวิตในโลก อยู่ที่การข่มตน

ต้องข่มความรู้สึกโมโหให้ได้ด้วยตนเอง ใครก็หยุดเราไม่ได้

ถ้าโมโหพยามมีสติคิดถึงผลที่จะตามมาเสมอ จะได้ไม่ทำ

พอโมโหก็อย่าพูด เพราะคำพูดจากà¹��ทสะคงไม่ทำให้อะไรดีขึ้น

วิธีของเราคือเงียบ ถ้าเดินออกไปจากสถานการณ์นั้นได้ก็เดินออกไป

แต่ถ้าไม่ได้ก็นิ่งไว้ ดื่มน้ำ อมน้ำไว้จะได้ไม่พูด

เพราะไฟโทสะมันเผาทำลายศูนย์กลางการควบคุมซึ่งก็คือจิตใจของเราเอง

วิธีแก้ คือ เตรียมการโกรธไว้ก่อน โดยสมมตืสถานะกาณ์ที่จะทำให้เราโกรธได้ขึ้นมาก่อน จากนั้นก็เตรียมพร้อมไว้ว่า ถ้าเจอแบบนั้น จะทำยังไง

พูดง่ายๆ ก็คือซ้อมนั่นแหละ คล้ายๆซ้อมหนีตายตอนไฟไหม้น่ะ

สมองของเราเวลาคิดอะไร มันจะคิดได้ที่ละเรื่อง ไม่สามารถคิดได้สองเรื่องพร้อมๆกัน เวลาที่ความโกรธมันพุ่งพล่านขึ้นมา ที่ความรู้สึกนึกคิดของเรา สติสัมปะชัญญะ มันก็จะหายไป ถ้าความโกรธมันได้สร้างความเสียหายให้กับชีวิตเรา เราก็ควรหาเหตุผลมาติดตามมัน รู้เท่าทันมัน ทุกครั้งที่ผมโกรธ หรือแสดงอาการเกรี้ยวกราด ผมจะคิดเสมอเป็นสติคอยติดตาม ว่าสิ่งเดียวที่เราจะได้รับจากความโกรธคือความสะใจไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น แต่เราคงสูญเสียอะไรอีกมากมายหลายอย่าง ความโกรธไม่ทำให้ชีวิตดีขึ้นหรือพบอะไรที่ดีเพราะอารมณ์นี้ ใครก็ไม่ปรารถนาที่จะได้อารมณ์นี้จากใคร อาจจะกล่าวได้ว่าผมขับไล่ความโกรธ เพราะเกรงว่ามันจะทำลายชีวิตที่ดีของผม โชคดีครับ

เป็นกันทุกคนแหละ เพราะว่าเราขาดสติ แต่หากต้องการมีสติต้องฝึกฝนด้วยการเจริญสติ ฟังดูแปลกๆ แต่ว่ามีอยู่จริงๆ

ลองเข้า www.kondee.com อาจจะพอช่วยได้ หากตั้งใจจริง

อาการโมโหนี้เกิดจากการบังคับจิตใจของแรงกดดันภายในจิตใจไม่ได้ สิ่งที่จะมากระตุ้นนั้นต้องมีที่มาซึ่งอาจเกิดจากการไม่พอใจในสิ่งที่เจอ และแรงกดดันจากสภาพแว้ดล้อมข้างเรา สิ่งนี้หากเรารู้ว่าจะเกิดเหตุการณ์โมโหขึ้นให้รีบผ่อนคลายโดยการ หายใจยาวๆ และพักผ่อนพยายามหาสิ่งที่เราชอบขึ้นมา เพื่ออาการที่คิดจะไม่ฟุ้งซ้านกลับมาอีก...