ทำไมคนเราพูดภาษาเดียวกัน อยู่ประเทศเดียวกัน ถึงไม่เข้าใจกัน?

ตัวเราเองยังไม่เข้าใจตัวเอง หรือเข้าใจตัวเองยาก

แล้วจะให้คนอื่น ๆ เข้าใจตัวเราง่าย ๆ ได้อย่างไร?

ภาษเดียวกันก็จริง แต่ตีความได้หลายอย่าง และคนส่วนมากก็มักจะตีความเข้าข้างตัวเองทั้งนั้น ไม่มีใครหรือมีแต่ก็น้อยที่จะยอมตีความเข้าข้างคนอื่น แม้แต่คนเก่งคนดีก็ยังตีความเข้าข้างตัวเองพวกพ้องตัวเอง แม้บางทีทั้งๆที่รู้ว่าผิดก็ยังแถ ยังพูดผิดเป็นถูกได้ เพราะแบบนี้งัยคะถึงไม่เข้าใจกัน เมื่อไรเลิกคำว่าอัตตา ตัวกูของกู พวกกูได้เมื่อไร เมื่อนั้นก็ถึงจะเข้าใจกันได้

เพราะ "ความแตกต่างระหว่างบุคคล" โดยเฉพาะความแตกต่างทางความคิด ถ้าลงลึกถึงรายละเอียด ไม่มีใครคิดเหมือนใคร ถ้าไม่ลงลึกในรายละเอียด อาจคิดคล้าย ๆ กัน แบ่งได้เพียง 3-4 กลุ่ม แต่ถ้าลงลึก ร้อยคนก็อาจร้อยกลุ่ม

ยกตัวอย่างเช่น หลายบ้านมีลูกแค่ 2 คน ลูก 2 คนยังทะเลาะกันเลยครับ

อยู่บ้านเดียวกัน

นอนเตียงเดียวกัน ไม่เข้าใจกันก็มี

ความขัดแย้งทางด้านความคิดเป็นเรื่องปรกติ

แต่ที่ไม่ปรกติก็คือ ใช้ความรุนแรง นำความเสียหายมาสู่ครอบครับ คนในบ้านเมือง คนในประเทศชาติ และพยายามแบ่งพวกแบ่งข้างแบ่งเขาแบ่งเรา เพื่อประโยชน์แค่คนกลุ่มเล็ก โดยใช้บ้านเมืองเป็นเดิมพัน

เวลาเราทะเลาะกันกับพี่กับน้องในครอบครัวเล็กๆของเรา เราแก้ไขความเข้าใจผิดในวงเล็กๆอย่างไร อันนั้นก็เป็นตัวชี้ว่าแล้วเรานำนิสัยนั้นไปใช้กับสังคมวงกว้างกับคนร่วมชาติรึเปล่า ผมเองก็เศร้าใจครับที่เห็นบ้านเมืองเป็นอย่างนี้

โห....คุณชาย เอาจริงดิ่...... ขอคาระวะ 1 ดอก อิ อิ

ความคิดเห็นส่วนตัวนะคะ ภาษาเดียวกัน ประเทศเดียวกัน แต่จิตใจ การศึกษา การเรียนรู้ ไม่เท่ากันค่ะ คำ 1 คำ ถ้าคนมีการศึกษาก็จะตีความได้ขาด(แตกกระจาย) เข้าซึ้งถึงแก่นของคำ ทำให้เข้าใจไม่ผิดเพี้ยน ใช้คำได้อย่างถูกต้องและไม่ปรุงแต่งในคำคำนั้น เพราะมันมีความหมายของมันอยู่แล้ว เช่น คำว่า ดี มีคำตรงกันข้ามว่า ชั่ว ถูกมั้ย? คุณชาย ^_^ การอยู่ประเทศเดà��µà¸¢à¸§à¸à¸±à¸™ ไม่ได้หมายความว่าทุกคนจะต้องเข้าใจ ในความหมายของคำได้เหมือนกัน (เพราะภาษาเยอะมาก ภาษาพูดยิ่งเยอะ) ความเข้าใจซึ่งกันและกันเป็นเรื่องละเอียดอ่อน บางทีความหวังดีที่พูดออกไป แต่ฝ่ายที่รับสารมีความเข้าถึงในการสื่อสารได้น้อย หรือไม่มีเลย ก็ทำให้เข้าใจผิดไปอีกทางหนึ่งได้ และถ้ายิ่งขาดสติด้วย ยิ่งไปกันใหญ่ การจะอธิบายให้เข้าใจตรงกันนั้น ต้องใช้เวลา โดยเฉพาะคนที่รับสาร จะต้องเปิดใจให้กว้าง ย้ำว่ากว้าง มาก ๆ ด้วย คิดในหลาย ๆ มิติ มองจากหลาย ๆ แง่มุม ตีความหมายให้ได้ว่าผู้สื่อสาร ต้องการสื่ออะไร (ถ้าไม่เข้าใจให้ถามคนข้าง ๆ ได้ ไม่ผิดกติกา หรือถามคนที่ส่งสารนั่นแหละดีที่สุด ว่าเขาต้องการสืออะไรกันแน่) แค่นี้ ปัญหาของการไม่เข้าใจกันและกัน ก็ไม่มีแล้วล่ะคะคุณชาย

การไม่รู้ก็ให้ถามผู้รู้กว่า ค้นคว้า เสาะหา ศึกษา ใช้สติปัญญา สมาธิ กลั่นกรอง ตรึกตรอง พิจารณาอย่างมีเหตุผลและถี่ถ้วน อย่าตีโพยตีพาย อย่าตีตนไปก่อนไข้ อย่าเป็นกระต่ายตื่นตูม อย่าร้องแรกแหกกระเชอ เพราะมันไม่ได้ช่วยทำให้เรารู้ในสิ่งที่อยากรู้ แต่เราจะเสียพลังงานในการ กระทำนั้น สูญเปล่า ว่างเปล่า แต่ในจิตใจ ก็ยังคาใจ เพราะยังไม่รู้ ปัญหาไม่ได้รับการแก้ที่ถูกต้อง ^_^

ส่วนตัวของดิฉันเองเป็นคนชอบค้นคว้าด้วยตัวเองมากกว่า เพราะรู้สึกว่าจะจำได้นานกว่า เพราะเราค้นเอง ในเน็ตบ้าง หนังสือ ตำรา ถามคนอื่นบ้างก็มี ในกรณีขี้เกียจมาก ๆ ค่ะ

ความแตกต่างทางด้านภาษา การเปล่งเสียง ความหมายของคำ ระบบไวยากรณ์การติดต่อสื่อสาร การเพี้ยนของผู้พูด การลียนแบบ ทำให้การพูดการศึกษาไม่เข้าใจกันได้ค่ะ ความแตกต่างระหว่างบุคคล ความคิดที่แตกต่างกัน และแนวการการคิดไม่เหมือนกันทำให้ไม่เข้าใจกันค่ะ

ง่ะ งงๆคำถา��¸¡

เป็นธรรมดาคับ จะเข้าใจกันได้ ก็ต้องยอมกันและกันคับ

ถ้าไม่ยอม แล้วก็ไม่เข้าใจกัน

ดีที่สุดคับ ยอม

เพราะ..มีภาษาเดียวกันแต่ก็ต่างความคิด ต่างยึดถือเหตุผลและความคิดของตน

มากกว่าที่จะรับฟังเหตุผลของผู้อื่นอย่างจริงใจ บางทีเราอาจจะเข้าใจกันเพียงแต่

ผลประโยขน์มันไม่เข้าใครออกใคร ต่างมีความเห็นแก่ตัวเพื่อความอยู่รอดของตนเองและพวกพ้อง...มันไม่ได้ขึ้นอยู่ว่าเข้าใจหรือไม่เข้าใจกัน..มันอยู่ที่ว่าใครเห็นแก่ตัวมากกว่ากัน..เท่านั้นแล...

เพราะคนถูกหล่อหลอมให้เป็นแบบนี้

จากการเลี้ยงดู

ปลูกฝั่ง

สอน

ตัวอย่าง

รวมทั้งจิตสำนึกของคน เอง