คำว่า " ขอโทษ " พอเพียงสำหรับการให้อภัยหรือเปล่า ?

ถึงไม่เพียงพอจะด้วยอากัปกิริยาใดก็ตาม ส่วนตัวแล้วโดยมรรยาทก็ต้องรับด้วยดี (อภัยหรือไม่ก็ต้องอยู่ที่จิตผู้รับว่าเป็นเช่นใดครับ)..

..คิดว่าการขอโทษคือการเปิดประตู หลังจากที่เพื่อน(หรือใครที่รู้จักมายืนเคาะครับ)

..เราต้องเปิดประตูครับ..

โดยส่วนตัวแล้ว คำขอโทษที่กล่าว เพราะต้องการทำเช่นนั้นจริงๆค่ะ รู้สึกผิด หรือมีส่วนผิด หรือ รู้สึกไม่ดีไม่สบายใจต่อสิ่งทีเกิดขึ้น มีความเข้าใจคนถูกกระทำ เช่น น้องหรือญาติที่เกี่ยวข้องทำเรื่องไว้ ก็ตามไปขอโทษเช่นกัน ซึ่งก็ไม่ได้หวังผลอะไร เพราะเราทำด้วยความเต็มใจของตนเองค่ะ

สำหรับคนอื่นที่ขอโทษ ดีค่ะ แม้บางครั้งเค้าจะทำเพราะยอมจำนน หลังจากบ่ายเบียงมาแล้ว ด้วยหลักฐาน หรือสามัญสำนึกก็ตาม แม้ ครั้งต่อไปก็เกิดเหตุการเดิมๆอีกก็ตาม การขอโทษ อย่างน้อยเค้าก็ยอมรับว่าตนเองผิด อาจพูดออกมาง่ายๆแล้วจบลงไปดื้อๆ ก็ดีกว่าทำเป็นทองไม่รู้ร้อนค่ะ

เพียงพอต่อการให้อภัย อยู่แล้วคับ

อย่างน้อยการกล่าวคำขอโทษ

ก็บอกได้ว่าคนๆนั้น รู้ในสิ่งที่ตนเองกระทำลงไป

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กเรื่องใหญ่

--------------------------------

แต่กระการทำนั้นต้องได้รับการแก้ไขด้วย

มิใช่ ขอโทษ แล้วไม่แก้ไข

อย่างนี้ไม่สมควรได้รับการให้อภัย

--------------------------------

ในการ กล่าวคำขอโทษนั้น ต้องใช้ ปาก ใจและสายตาคับ

บงบอกความผิดและการขอโทษของเราได้

อยู่ที่น้ำหนักของการถ่วงดุลย์ต่อเรื่องราวที่ผิดพลาดมากกว่าว่าจะพอไหม แต่ส่วนใหญ่เอาแบบขอไปทีเสียแล้ว

แม้คำขอโทษ จะไม่ออกจากปาก ก็ใช้ว่า การยกโทษ จะต้องออกจากปากดุจกัน

แม้คำขอโทษ จะพรั่งพรู ดังน้ำไหล ก็ใช่ว่า ภาชนะที่ใส่ จะพร้อมไม่

เพียงพอ หรือไม่ ? "เวร ยอมระงับด้วยการ ไม่จองเวร"

ขอเข้าใจเถิด พระเจ้าอวยพระพร ครับ

-ความจริงใจมักแสดงออกมาจากสีหน้าและแววตาคะ คำขอโทษ บางคนพูดเพื่อให้มันจบๆไปทีแล้วมันก็จะผิดซ้ำซากขอโทษกันบ่อยๆจนชินชาไปข้างนึงส่วนตัวแล้วคิดว่า ล้านคำพูดไม่สู้หนึ่งการกระทำ แค่เค้ารู้สึกผิดและคิดแก้ไข เรารึใครๆก็พร้อมเสมอที่จะรักและให้อภัยตลอดละคะ

ถ้าการขอโทษคือการขอโอกาส...

คนฟังย่อมสัมผัสได้ถึงความรู้สึกของคุณค่ะ

สีหน้าแววตาถ้าได้มองเห็นสามารถสื่อได้ค่ะ

บางครั้งคำพูดยังไม่ออกจากปากแต่รู้สึกไม่โกรธเลยเพราะหน้าตาที่บอกว่าเสียใจค่ะ

อยู่ที่ความจริงใจ สังเกตุได้ง่ายว่ามีความจริงใจ และรู้ตัวว่าผิด อย่างนี้ให้อภัยอยู่แล้ว แบบขอไปทีก็ควรให้อภัยเหมือนกัน เพราะการเก็บไปคิดไปอาฆาตเป็นการทำร้ายจิตใจของตัวเราเอง อย่างปราชญ์ท่านหนึ่งกล่าวไว้ว่า " Forgive your enemine, But never Forget Their Names " ได้ใจความว่า " จงให้อภัยศัตรูของคุณ แต่อย่าลืมชื่อมันเป็นอันขาด "

ความสำนึกเท่านั้นเพียงพอสำหรับการให้อภัย

คำขอโทษพูดง่ายมีหูก็ต้องฟัง

หากอยากให้ผู้อื่นรับรู้

พูดความรู้สึกที่แท้ออกจากใจ

แต่จิตใจคนยากจะรับรู้ได้

เขาเชื่อ"เราก็จริง"

ไม่เชื่อ"เราก็เท็จ"

รับผิดชอบด้วยใจบริสุทธิ์แล้ว

จงเชื่อในตนเองอย่าร้องขอความเชื่อจากใคร

คำพูดและการแสดงออกทางท่าทางน้ำเสียงและแววตาเราว่าก็น่าจะได้แล้วนะแต่มันอยู่ตรงที่ว่าเราทำมาจากใจหรือเปล่าเท่านั้น