คุณคิดว่ามีวิธีเลี้ยงลูกอย่างไร เพื่อให้เขาเป็นคนมั่นใจในตัวเอง เวลาคุยกับใครแล้วไม่หลบสายตาคน และมีบุคลิกดีคะ?

เท่าที่อ่านเรื่องราวดู เขาเป็นเหมือนน้องที่รู้จักคนนึงเลยค่ะ เค้าก็อ้วนมาตั้งแต่เด็กเช่นกันและสาเหตุที่ทำให้น้องเค้าเป็นแบบนั้น(มีอาการอย่างที่ว่ามา)ก็สืบเนื่องมาจาก พฤติกรรมของคนในครอบครัวนั่นเอง

ก็คือ เวลาใครไปมาหาสู่(พวกญาติ, เพื่อนพี่ชาย-พี่สาว, กลุ่มเพื่อนมาทำรายงาน) พ่อแม่ของเขาก็มักจะบ่นๆเรื่องความอ้วนของลูกสาวให้ฟัง คือพ่อแม่ก็แค่กังวลว่าลูกอ้วนก็เลยเล่าสู่ แต่ลูกกลับรู้สึกเหมือนถูกประจานมากกว่า ก็เลยไม่ชอบสุงสิงด้วย แต่กลับไปขลุกอยู่กับคนอื่นที่ทางบ้านไม่สนิทสนมด้วยมากกว่า เพราะไม่ค่อยมีใครมาพูดจี้จุดในสิ่งที่อยู่ในใจ

เวลาทานอาหาร ไปหยิบอาหารจากในตู้เย็นมาเวฟทาน พ่อแม่ก็มักหันมาดู แม้ไม่พูดอะไรก็ตามแต่สายตามันบอกค่ะว่า"กินอีกแล้วเหรอ?" น้องเค้าไม่ชอบค่ะ เวลาทานร่วมกันบนโต๊ะ ก็คอยมองลูกสาวทาน(โดยไม่พูดอะไร)เหมือนสังเกตุการณ์การกินของลูก น้องเค้าก็เลยหงุดหงิดค่ะ...บังเอิญวันนั้นเราไปทานข้าวที่บ้านเค้า แล้วพ่อแม่เค้าก็เป็นแบบนั้น (ทีแรกเราไม่สังเกตุ) แต่พอน้องเค้าเอื้อมหยิบไก่ทอดในจาน แม่เค้าก็บอกเราว่า"เห็นมั๊ย นี่ชิ้นที่สี่แล้วนะ" ...น้องเค้าถึงมาบ่นกับเราว่า ถึงขนาดนั่งนับเลยเหรอว่ากินไปกี่ชิ้นแล้ว พอน้องเค้าฟ้องเราบ้าง แม่เค้าก็ออกตัวว่า "ไม่ได้นั่งนับ ก็แค่พูดกับพี่เค้าเฉยๆ" ยังงี้ใครจะสบายใจล่ะคะ?

สุดท้ายแล้ว น้องเค้าเลยเป็นโรคเครียดค่ะ แต่พอได้เจอเราเค้ากลับพูดคุยได้อย่างสนิทสนมมากจนพ่อแม่เค้าประหลาดใจ เพราะไม่ได้เจอกันบ่อยแต่ทำยังกะว่าซี้ปึ้กกันเชียว...(จบมหาวิทยาลัยแล้วก็ไม่ได้ทำงานอะไร อยู่บ้านเฉยๆเพราะไปสัมภาษณ์งานไม่ผ่าน ก็เพราะมัวก้มหน้าพูดอุบอิบนี่ล่ะ)

1.พ่อแม่เลิกสนใจเรื่องความอ้วนของลูกค่ะ ไม่ต้องสนใจอีกแล้ว ขอเพียงว่าลูกอ้วนแล้วมีสุขภาพดีก็น่าจะพอใจ ดูอย่างคุณแหม่มสุริวิภา แม้จะอ้วนก็ดูดีได้ มีความมั่นใจในตัวเอง... เลิกเลยค่ะ ห้ามต่อว่า ห้ามตำหนิใดๆอีก ไม่ต้องเอ่ยเรื่องกินมากหรืออ้วนอีกเลย...แล้วหันมาชักชวนลูกทานอาหารกันอย่างมีความสุขดีกว่า โดยเฉพาะอาหารเพื่อสุขภาพต่างๆ ทานอย่างมีความสุขค่ะ....เจริญอาหารแล้วไปเดินย่อยหลังอาหาร พบเจอใครก็พูดคุยปกติเรื่องทั่วไป

2.หัดพาลูกไปออกงานสังคมต่างๆ หัดลูกแต่งตัวสวยๆงามๆเพื่อเพิ่มความมั่นใจในตัวเอง หาเสื้อผ้าที่ใส่แล้วเหมาะกับเจ้าตัว หรือไม่ก็จัดงานเลี้ยงที่บ้านบ่อยๆ ให้เจอกับคนหลายหน้าหลายตา เป็นเจ้าของงานก็ต้องต้อนรับแขก เดี๋ยวน้องก็จะดีขึ้นเอง...ทีนี้เวลาเดินไปไหน คนทักว่า"แต่งตัวสวยจัง"ก็จะมีเรื่องคุยกันมากขึ้น...คุณแม่อาจหาซื้อครีมบำรุงผิว(กระชับสัดส่วนมาให้ใช้แต่ไม่ต้องเอ่ยเรื่องสัดส่วนนะ) บอกว่าอยากให้ลูกสวย ไม่ว่าจะเป็นยังไงก็เป็นสุดที่รักของแม่เสมอ..เพิ่มความเชื่อมั่นให้ลูก...อาจจนถึงที่เค้าคิดได้เองว่า"อ้วนสวยอ่ะ" หรือ "หมูแหนม(อ้วนแต่เปรี้ยว)" ก็ยิ่งดีค่ะ

3.ชมเชยลูกบ่อยๆ ยินดีที่ได้เห็นรอยยิ้มของลูก...เพียงเท่านี้ก็สามารถเรียกความมั่นใจของน้องกลับคืนมาได้เยอะเลยค่ะ ...แม้จะเดินไปไหนแล้วมีเสียงแซว ทีนี้ไม่ต้องจ้ำอ้าวแล้ว..เดินทอดน่องได้สบายใจ..ถ้าผ่านแยกปากหมา ก็สวนกลับได้อย่างมั่นใจ อาจเรียกเสียงโห่ฮาและรอยยิ้มได้ด้วย อย่าไปคิดว่ามันเป็นเรื่องผิดปกติค่ะ หรือถ้าลูกเก็บมาคิด พ่อแม่ก็ต้องช่วยเปลี่ยนทัศนคติให้ลูกเห็นอีกทางให้ได้ค่ะ

4.อาจพาน้องไปเข้าคอร์สฝึกอบรมบุคคลิกภาพ(ได้เจอคนหลากหลายที่ไม่รู้จัก และอาจมีปัญหาเหมือนตน ก็จะได้สังคมใหม่ที่เป็นเรื่องเป็นราว), คอร์สร้องเพลงเพื่อฝึกการใช้เสียง(ซึ่งต้องมีการแสดงของผู้เรียนด้วย จะได้ชินกับการแสดงออกต่อหน้าฝูงชน), เข้าร่วมสมาคมหรือชมรมอะไรก็ได้ เช่น ช่วยเหลือผู้อื่น ก็จะได้เข้าร่วมกลุ่มมากๆ หัดมีสัมพันธภาพอันดีกับสังคมและคนรอบข้าง...น้องจะได้รู้จักการที่จะคุยกับคนอื่นๆมากขึ้น

5.ถ้าไม่ได้ทำงานบริษัท ก็อาจจะลองเปิดร้านเล็กๆให้น้องก็ได้นี่คะ เพื่อน้องจะได้หัดรับผิดชอบตัวเอง เวลาไปทำงาน/ซื้อของเข้าร้านก็ได้รู้จักคนมากขึ้น เปิดมุมมองและโลกทัศน์มากขึ้น ความเครียดและความกดดันก็จะลดลงด้วยค่ะ

6.ถ้าทำได้ตามข้อแรก คิดว่าปัญหาในการไม่ยอมสนิทสนมกับคนใกล้ชิดจะลดลงค่

เท่าที่อ่านดูนี้ น้องคนนี้ โตเป็นสาวแล้ว คือเรียนในระดับมหาวิทยาลัย ดังนั้น การจะแก้ไขปัญหาเรื่องบุคลิกภาพของน้องนั้น น้องต้องเป็นผู้แก้ไขเอง ไม่ใช่พ่อแม่ค่ะ การที่พ่อแม่อยากให้ลูกเป็นอย่างนั้น ไม่เป็นอย่างนี้ คือความปรารถนาของพ่อแม่ แต่มันไม่ช่วยให้น้องดีขึ้นนะคะ ยิ่งทำให้น้องหงุดหงิด และรู้สึกมีปมด้อย พ่อแม่ควรแก้ไขการกระทำของตัวเองในเรื่องนี้ หากจะช่วยลูกนะคะ นี่คือ คำแนะนำข้อที่ ๑

วิเคราะห์ดูแล้ว การที่น้องเป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อน และชอบเดินเร็วๆแบบกลัวคนทัก หลบตาคน อาจจะมาจากการที่น้องรู้สึกมีปมด้อย อาจจะเรื่องอ้วน หรือ มีเรื่องอื่นก็à��„ม่แน่ใจ เพราะการที่เด็กวัยรุ่นคบกัน ก็จะคบคนที่คล้ายๆกัน หรือพอๆกัน หากรู้สึกว่า คบแล้วตัวเองสู้ไม่ได้ ถูกเปรียบเทียบ เด็กหลายๆคนจะหลบค่ะ จะสังเกตเห็นว่า เด็กเกเรจะคบกับเด็กเกเร เด็กเรียนไม่เก่ง ก็คบเพื่อนเรียนไม่เก่ง เพราะคบคนที่พอๆกัน เราจะได้ไม่ด้อยกว่า

การที่พ่อแม่นั่งกินข้าวแล้วมองลูก น้องรู้สึกอึดอัด เหมือนตัวเองทำอะไรผิด หรือ ผิดปกติ ดูประหลาด ทำให้น้องเขาหงุดหงิด สิ่งที่ต่างๆที่พ่อแม่ทำ ทำให้น้องเขารู้สึกว่าตัวเองไม่ปกติ ตัวเองมีปัญหา ซึ่งเป็นการทำลายความมั่นใจของเด็กวัยรุ่นเป็นอย่างมาก ดังนั้น หากพ่อแม่ไม่แก้ไขพฤติกรรมของตัวเอง จะพูดให้ตายลูกก็ไม่มีทางเป็นคนมีความมั่นใจในตัวเองได้

การที่จะทำให้น้องรู้สึกมั่นใจในตัวเอง คือ การชื่นชมน้องค่ะ ลองดูว่าน้องมีจุดดี อะไร เช่น เป็นเด็กอ่อนโยน มีน้ำใจ ยิ้มสวย เรียนดี หรืออะไร การชื่นชมอย่างมีพลัง และทำให้น้องเห็นจุดเด่นของตน และหัดให้น้องชื่นชมตัวเอง เห็นคุณค่าของตัวเอง จะช่วยสร้างพลังใจ และความมั่นใจของน้องได้

หรือ อาจจะชวนให้น้องทำงานอาสาสมัคร งานช่วยคนที่ด้อยโอกาส หากน้องได้ฝึกทำอะไรเพื่อคนอื่น น้องจะภูมิใจในตัวเองและเห็นคุณค่าในตัวเอง จะเรียกความมั่นใจกลับมาได้ค่ะ

เมื่อคนเรามีความมั่นใจ มีความภาคภูมิใจในตน บุคลิกภาพ การยิ้ม การสบตาคน ก็จะมาเอง เพราะเราไม่มีอะไรแพ้ใครเลย เรื่องอ้วนนี่ ลืมไปได้เลย เราดูดีทั้งที่อ้วนๆ นี่แหละ

ให้กำลังใจนะคะ ฝากแนะนำครอบครัวด้วย อย่าทำแบบนี้กับน้องอีก เพราะมันทำให้น้องเป็นแบบนี้ค่ะ

การไมค่อยกล้าสบตาคนอื่นก็คือการขาดความเชื่อมั่นในตัวเองค่ะ เราควรจะพาเขาเข้าสังคมค่ะ การฝึกแต่เด็กๆทำให้เด็กกล้าแสดงออกได้ค่ะ ส่วนการเดินจ้ำอ้าว นั้นตัวเองเป็นเหมือนกันค่ะ เป็นคนเดินเร็วค่ะ บุคลิกกระชับกระเฉงค่ะ ไม่ชอบเดินถอดน่องค่ะ มันแก้ไขไม่ได้นะไม่ชอบเดินถอดน่องค่ะ มันแก้ไขไม่ได้นะ ส่วนการไม่สนิทสนมกับเพื่อน อาจจะเป็นการไม่กล้าแสดงออกทำให้ไม่เข้าสังคม ไม่ร่วมกิจกรรม ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น การเรียนๆแล้วกลับทำให้เด็กมีโลกส่วนตัวสูงค่ะ อย่างน้อยคนเราต้องมีเพื่อนสนิท เพราะถ้าไม่มีเพื่อนสนิทแสดงว่าเด็กมีปัญหาค่ะ ต้องปรึกษากับแพทย์ค่ะ