เวลาโมโหมากๆ พวกคุณระบายออกแบบไหนกันบ้าง?

ในช่วงหลังๆ(เกือบยี่สิบกว่าปีที่จากบ้านมานี่) ทำให้มองเห็นชัดว่าคนที่เรารักใกล้ชิดสนิทจริงๆมีไม่กี่คน อยู่ต่างประเทศจะค่อนข้างเหงาและเพื่อนน้อยค่ะ ครอบครัวปัจจุบันก็เล็กมาก มีกันแค่สามีและน้องหมาน้องแมว เวลาที่ไม่โกรธไม่โมโหก็คิดอยู่เสมอแล้วว่าเรามีกันอยู่แค่นี้ ต้องรักและดูแลกันและกันให้ดี หากโมโหก็ต้องจัดการกับเจ้าความโมโหของตนเอง จะไม่ระบายออกใส่คนที่เรารักที่สุดเพราะไม่งั้นเค้าจะเจ็บจากคำพูดและการกระทำของเรา เคยมีคนบอกว่าแผลที่กายไม่นานก็หายแต่แผลที่ใจตราตรึงไปอีกนาน ส่วนใหญ่จะเดินหนีจากสถานะการณ์ค่ะ หรือไม่ก็บอกตรงๆกับเขาว่า เรื่องนี้ซับซ้อนและต้องใช้ความคิดตอนที่คิดได้ดี แต่ตอนนี้เราไม่อาจมีความคิดที่ดีได้เพราะกำลังตกอยู่ในภาวะอารมณ์ บอกเขาว่าขอเวลาส่วนตัวแล้วจะกลับมาคุยใหม่เมื่อพร้อมค่ะ

อยู่คนเดียวช่วยได้มาก อยู่เงียบๆเขียนบันทึกส่วนตัวหรือบางทีก็ให้เวลาตัวเองเบรคจากเรื่องนี้ไปพักนึงไปดูแลตัวเองก่อน กินอาหารดี นอนหลับซักงีบ ตื่นขึ้นมาอาบน้ำแล้วเล่นกับน้องหมาน้องแมว ส่วนใหญ่แล้วจะรู้สึกดีขึ้นเสมอ แล้วค่อยคุยกัน ความรู้สึกโกรธก็เหมือนกับความรู้สึกมีความสุขนะ เค้าจะอยู่กับเราไม่นาน เกิดขึ้นแล้วก็จางหายไป แต่หากเราปฏิบัติตามอารมณ์ใช้คำพูดสะใจกับคนที่เรารักในขณะนั้น สักพักหลังจากที่อารมณ์จางลงก็จะรู้สึกแย่รู้สึกผิดทันทีว่าไม่น่าพูดหรือทำอย่างนั้นกับคนที่เรารักที่สุดเช่นนั้นเลย ขี้เกียจไปตามแก้ค่ะเลยตัดมันซะตั้งแต่ต้นลม

ในการทำงานนี่แทบจะปล่อยหลุดไม่ได้เลย เพราะลูกน้องเพียบ เขาเฝ้ามองอยู่ว่าเราเป็นหัวหน้าประเภทไหน ยิ่งโดยเฉพาะเราเป็นคนต่างชาติและทำงานเป็นหัวหน้าของคนในท้องถิ่น รู้สึกว่ามาตรฐานที่คนจ้องมองหรือคาดหวังจากเราจะสูงมาก อยู่ที่ทำงานจึงควบคุมความรู้สึกง่ายกว่าอยู่บ้านเพราะต้องทำตัวเป็น "Professional"อยู่แล้ว หากควบคุมตนเองไม่ได้ข้อเสียจะมีตามมาเยอะค่ะ แต่มานึกดูอีกทีอาจจะเป็นเพราะเราฝึกตนเองให้คิดก่อนพูดจากที่บ้านอยู่เป็นประจำ ก็อาจเป็นไปได้ว่าเวลาเราไปอยู่ที่ทำงานเราก็เลยทำได้ง่ายขึ้น เป็นธรรมชาติมากขึ้น

ขว้างโทรศัพย์หายโมโหก็พากันไปซื้อใหม่555

เหมือนคุณใบมะกรูดค่ะ ถ้าเครียดหรือโมโหอะไรในบ้าน จะขับรถออกนอกบ้านแล้วไปไกล ๆ บางทีจะขับจากกรุงเทพไปบางใหญ่นนทบุรีเลย ดูต้นไม้ข้างทาง หรือไม่ก็จะแวะซื้อต้นไม้ แต่จริง ๆ ก็จะดับโมโหด้วยการใช้สมาธิในการขับรถมาทดแทน พอกลับถึงบ้านก็จะอารมย์ดีไปเลย แล้วก็มาปลูกต้นไม้แทน...........แหะ แหะ

สงสัยเราคงอายุไล่เลี่ยกัน

เหมือนก๊อบกันเลย...

ต่างกันนิดเดียว เดี๋ยวนี้..แสยะปาก เชิดหน้า ...กลับฐานที่ตั้ง ..กรวดน้ำขอบคุณตัวเองที่เก่งมาก.....

พระอาจารย์มิสูโอะสอนว่า..หายใจเข้าลึกๆ หายใจออกยาวๆ เบา...สบายยยยย

โกรธคือโง่โมโหคือบ้า.....เนาะ

สูดลมเข้าไปให้เต็มปอด ค่อยๆผ่อนลมหายใจออกช้าๆ ยุบหนอพองหนอ ใจสงบนิ่งหนอ โกรธคือโง่โมโหคือบ้า

เป็นเรื่องธรรมดาของมนุษย์ที่มีเลือดเนื้อมีชีวิตจิตใจ ครั้งยังเยาววัยเมื่อเกิดอาการขุ่นข้องเคืองใจก็จะส่งเสียงร้องอย่างเดียว(ยังพูดไม่ได้)สื่อสารให้คนอื่นรับรู้ถึงความต้องการของเราไม่ได้และยิ่งผู้เลื้ยงดูไม่สามารถตอบสนองความต้องการได้ก็ยิ่งเพาะบ่มความขุ่นเคืองและถ้าอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ผู้ใหญ่ชอบยั่วแหย่ก็ยิ่งกลายเป็นความกร้าวร้าวเก็บกดมากขึ้นเรื่อย ๆ ดังนั้นสรุปได้ว่าอันความโมโหของคนแต่ละคนและความสามารถในการควบคุมอารมณ์โกรธโมโหนั้นมาจากพื้นฐานการอบรมเลี้ยงดูตั้งแต่วัยเยาว์เลยทีเดียว มีคนเคยเปรียบเทียบความโกรธของคนเหมือนไม้ขีดไฟเมื่อจุดขึ้นแล้วสิ่งแรกที่เผาผลาญก็คือตัวของมันเองฉันใดความโกรธของบุคลก็ทำลายตัวของเขาเองเป็นอันดับแรกฉันนั้น เพราะว่า เมื่อเราโกรธสภาพร่างกายจะแสดงออกสิ่งแรกคืออัตราการเต้นของหัวใจที่รัวอย่างไม่เป็นจังหวะการสูบฉีดเลือดก็จะผิดตามเกิดผลต่อความดันโลหิต บางครั้งเราจะรู้สืกหูอื้อตาลาย เมื่อรู้ตัวว่าโกรธสิ่งแรกที่ควรทำคือตั้งสติให้รู้เท่าทันความโกรธสูดลมหายใจเข้าช้าๆยาวๆแล้วค่อยๆผ่อนออก สำรวจสาเหตุที่มาของความโกรธให้ได้ ถามตัวเองว่าโกรธทำไม วิเคราะห์เหตุผลให้ดีมีเมตตาและให้อภัยผู้ที่ทำให้เราโกรธ พยายามอย่าระบายออกด้วยการทำลายข้าว��¸‚องเพราะจะเป็นการเคยตัวต้องทำทุกครั้งที่โกรธเป็นการสร้างเงื่อนไขให้ตัวเองในทางที่ผิด พยายามเปลี่ยนมุมมองให้ตนเอง การนิ่งเป็นการรู้เท่าทันอารมณ์การไม่โต้ตอบในขณะที่ยังมีอารมณ์โกรธเป็นความฉลาดทางอารมณ์ นับเป็นการพัฒนาที่ถูกต้องตามวัยแสดงว่ามาถูกทางแล้วนั่นเอง

Tavan

เป็นเหมือนกัน แต่เดี๋ยวนี้เวลาโมโห จะพูดออกมาเลยว่า "โมโห โมโห โมโห โมโห" (ถ้าอยู่คนเดียว) พยามให้ตัวเรารู้ว่าตอนนี้เรากำลังโมโหอยู่นะ แล้วก็พยายามตั้งสติ นั่งนิ่งๆ แล้วความโมโหมันก็ค่อยๆคลายไป

อยากแนะนําว่า ถ้าเกิดเรามีความรู้สึกหงุดหงิดหรือโมโห อะไรก็ควรจะพยายามสงบสติอารมณ์ หรือไม่ก็ไปนอนหลับ ก็ได้ พอเราตื่นขึ้นมามันก็จะเหมือนกับได้ลืมสิ่งที่โมโหไป ชั่วขณะ เทคนิคที่สองคือ ทานอาหารอร่อยๆ ก็เป็นการระบายได้เหมือนกัน หรือท้ายที่สุดถ้ายังไม่หายก็ต้องทําใจหน่ะคะ

แต่ก่อนก็ระบายอารมณ์ทำลายข้าวของสุดฤทธิ์สุดเหวี่ยง และชอบบันทึกไดอารี่ เกลียดชังใครก็เขียนด่าเต็มที่ อ่านคนเดียว สะใจอยู่ตามลำพัง วันเวลาผ่านไป สติปัญญาก็พัฒนาขึ้น มองเห็นสัจธรรมหลายอย่าง มองเหตุการณ์ที่ผ่านมาดูไร้สาระแก่นสาร งี่เง่าปัญญาอ่อน ยิ่งโกรธยิ่งโมโหยิ่งทำร้ายตัวเอง ทำให้อารมณ์ขุ่นมัว เลือดลมไม่ปกติ ทำลายสุขภาพกายและจิตให้เสื่อมถอยได้ ระยะต่อมาหันเข้าวัดฟังธรรม สวดมนต์นั่งภาวนาจิตก่อนนอนทุกคืน ความอัศจรรย์ทางจิตก็บังเกิด.. สมุดบันทึกเก่าๆก็จัดการเผาทิ้งเรียบร้อย อารมณ์ร้ายๆไม่ค่อยมีเหมือนแต่ก่อนแล้วละ ถึงมีบ้างก็มีสติระงับได้ทัน คนเราต้องโง่ก่อนจึงจะฉลาด...

เวลาโมโหก็กระพริบตาถี่ๆสิ น้ำตาจะไหลเอา

ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็ไปเล่นดาร์ตหรือกระดานซ้อมยิง

ลงไปซ้อมบาสฯ หรือยูโดซะ

ก่อนกว่านั้นแรงนะไม่เล่าเพราะเฉพาะกิจน่ะค่ะ

คนเราเปลี่ยนแปลงได้ ยิ่งเติบโตได้รับการฝึกดี

ก็ระงับจิตใจได้เอง