คนเราทุกคนต้องการความสุขกันมากแค่ไหนคะ?

มากแค่ไหนก็ไม่รู้ มันอยูที่"ใจ"ของแต่ละคน

แต่ถ้า"ใจ"ไม่สุขซะอย่าง ทำอย่างไรก็ไม่มี"ความสุข"ดอกค่ะ.

เช่นใจเป็นสุขเมื่อได้ทานอาหารอร้อยอร่อย,ได้ไปเที่ยวตามที่ต่างๆตามตั้งใจ,ได้เจอเพื่อนเก่าๆที่จากกันนาน,ถูกรางวัลต่างๆมากน้อยก็ว่าไป,ลูกๆหลานๆเพื่อนๆญาติมาหามีโอกาสเจอะเจอพบปะพูดคุยสังสรรค์กันฯ เป็นต้น.

อาจเพราะเราคาดหวังมันมากเกินไปมั๊งคะ แล้วเรามักจะเอาความสุขของเราไปขึ้นอยู่กับคนอื่น ซึ่งจริงๆ แล้ว เราสร้างสุขได้ด้วยตัวเอง แต่อย่างว่าคนเรามันยังมีกิเลสอยู่นิ สุขบางอย่างที่เราสร้างได้มันก็อาจเป็นสุขแบบเหงาๆ รึเปล่า ส่วนสุขที่เราโหยหามันก็ไขว่คว้าไม่ได้อีก มันไม่มีอะไรพอดีเลยจรืงๆ อยู่ที่ใจเรานั่นแหละค่ะ

-มากเพราะเป้าหมายของทุกคนคือการมีชีวิตที่ดีและมีความสุข แต่เพราะเพียรพยายามไปโดยไม่รู้ไม่เข้าใจว่าชีวิตที่ดีและความสุขที่แท้จริงคืออะไร พระพุทธศาสนาแบ่งความสุขเป็น 3 ขั้นคือ

1.กามอามิส ได้แก่ความสุขที่เกิดจากการได้เสพบริโภคบำเรอ ตา หู จมูก ลิ้น และร่างกาย เป็นสุขสนุกสนานเพลิดเพลินกับสิ่งเหล่านี้ ท่านแบ่งเป็น 2 ระดับคือ

ก.ระดับที่ไร้การศึกษา หรือยังไม่พัฒนา การแสวงหาวัถตุต่างๆ เพื่อบำรุงบำเรอตัว เป็นเรื่องที่แต่ละคนทำให้แก่ตัวเอง และเมื่อหาเสพไปก็ไม่รู้จักอิ่มไม่รู้จักพอ จึงต้องหามาเสพให้มากที่สุด และหามาเติมเรื่อยไป สิ่งเสพนั้นอยู่นอกตัว ซึ่งจะต้องหาเอามา จึงเป็นความสุขจากการได้การเอา เมื่อทุกคนต่างก็หาให้แก่ตัวให้มากที่สุด และให้ยิ่งขึ้นไป ก็ต้องแย้งชิงเบียดเบียนข่มเหงเอารัดเอาเปรียบตลอดจนทำลายกัน จนกลายเป็นว่า ทุกคนแย่งกันเอาจนอดไปด้วยกัน หรือคนที่แข็งแรงกว่าได้เต็มที่เพียงสองสามคน แต่คนอื่นอดแย่ไปหมด รวมแล้วมนุษย์ก็อยู่กันอย่างไม่มีความสุข

-ชีวิตและความสุขระดับนี้ยังไม่พัฒนาว่าโดยคุณภาพไม่แตกต่างจากสัตว์ทั้งหลายที่คนดูถูกว่าเป็นชั้นต่ำและยิ่งเลวร้ายว่าด้วยซ้ำ โดยอัตราของความรุนแรง เพราะมนุษย์ มีมือ สมอง และอุปกรณ์ที่จะใช้แย่งชิงและทำลายกันได้หนักหนากว่า

ข.ระดับที่ดีขึ้นหรือเริ่มมีการพัฒนา แม้ว่าแต่ละคนจะแสวงหาทรัพย์สินเงินทอง ยศศักดิ์ เพื่อจะได้มีสิ่งเสพบริโภคและมี โอกาสเสพบริโภคได้มากๆ ท่านก็ไม่ว่า แต่ขอให้มีเครื่องยับยั้งหรืออยู่ในขอบเขตที่จะไม่ก่อปัญหาแก่ชีวิตและสังคมมากเกินไป และให้รู้จักพัฒนาชีวิตขึ้นขั้นที่สูงขึ้นไปอีก เพื่อจะได้สร้างสรรค์ประโยชน์สุขแก่ชีวิตและสังคมให้มากขึ้น เครื่องยับยั้งหรือขอบเขตคือ ศีล 5 ซึงอาจจะมาในรูปของกฏหม��¸²à¸¢ และกติกาสังคมอย่างอื่นๆ ทำให้มนุษย์พออยู่กันไปได้ พอมีสันติสุขบ้าง อย่างน้อย แต่ละคนก็พอจะได้พอจะมีวัตถุมาบำรุงความสุขของตัวบ้าง

-ระดับนี้ท่านให้เอาทาน มาช่วยเสริมความมั่นคงปลอดภัยและความสงบสุขของสังคม โดยให้มนุษย์รู้จักให้แก่กัน มีการแบ่งปันเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ เฉลี่ยรายได้ ช่ายเหลือผู้ตกทุกข์หรือยากไร้ แต่ความสุขระดับนี้ต้องอาศัยวัตถุภายนอก ยังไม่มีอิสรภาพ ยังมีความหวาดกลัว หวาดระแวง

2.ขั้นจิตวัฒนะ จึงก้าวต่อไปในการพัฒนาในขั้นจิต และขั้นแห่งอิสรภาพด้วยปัญญา ให้มีคุณธรรม ความเมตตาหรือกรุณาต่อคนอื่นขึ้น อยากให้เขามีความสุข ก็เลยให้สละ แบ่งปันช่วยเขา แทนที่จะเกิดความเสียดาย ก็กลายเป็นความสุข ในเมือจิตใจได้พัฒนาเปลียนไป เกิดมีศรัทธา เชื่อมั่นในส่งที่ดีงาม ในการสร้างสรรค์ทำสิ่งที่ดีงาม

3.ขั้นอิสระหลุดพ้น หมายถึงชีวิตที่พ้นหรืออยู่เหนือการที่จะถูกบีบคั้นครอบงำด้วยปัญหาไม่ว่าอย่างใดๆ ด้วยการเข้าใจว่าสิ่งทั้งหลายเป็นไปตามเหตุปัจจัย ตามหลักเหตุผล

คนเรามีความต้องการความสุขไม่เหมือนกัน บางคนได้แค่นี้ก็มีความสุขแล้วแต่บางคนไม่ใช่

เหตุผลของการไม่มีความสุขกันทั่วหน้าอาจจะเพราะบ้านเมืองยังไม่ปกติมั๊งค่ะ

ก็เพราะความไม่รู้จักพอค่ะ ทำให้อย่างไร ๆ ก็ไม่มีความสุขสักที เช่นจะมีความสุขถ้ามีเงินเท่านั้น พอได้ตามความต้องการแล้วกลายเป็นว่าจะมีความสุข ถ้ามีเงินเท่านี้ไงคะ

อันที่จริงแล้ว คิดว่าทุกๆคนต้องการความสุขมากที่สุดเท่าที่จะมากได้ค่ะ แต่นิสัยของคนเรามักจะไม่รู้จักพอนะ สุขแล้วก็จะสุขอีก จนบางทีไปเผลอเบียดเบียนคนอื่นเค้า

ต้องการมาก แต่มักจะเจอแต่สิ่งเลวร้ายจึงทำให้ไม่มีความสุข

สำหรับเรา คงไม่มีขอบเขต เพราะไม่สามารถหยุดความต้องการได้ มีหนึ่ง ก็ต้องการสอง ได้คืบ ก็ต้องการศอก เมื่อต้องการความสุข แต่ทำมัยไม่มีความสุข ก็เพราะเราไม่รู้จักพอ และคาดหวังมากเกินไป เมื่อผิดหวังเลยไม่มีความสุข..ความต้องการของคนไม่เคยหยุดนิ่ง แต่อย่างไปคาดหวังกับสิ่งที่ต้องการสูงเกินไป จะได้ทุกข์น้อยลงค่ะ